ตอนที่ 16 ขี่ช้างจับตั๊กแตน

ดอกไมร์เทิลเครปที่สวยงามพลิ้วไหวและลมก็พัดพรวดพราด ผ้าม่านสีฟ้าอ่อนคลุมอาฟเตอร์โกลว์ของดวงอาทิตย์ใน หน้าต่างตาข่ายสีเบจและเต้นรำด้วยกัน

หลิงเล่นั่งอยู่บนรถเข็นผู้ป่วย สายตาที่มองไปทางไกลอย่าง จดจ่อ ได้มีดอกของดอกไมร์เทิลเครปปลิวเข้ามาทางหน้าต่าง หล่นลงบนขาของเขา เขาก็หยิบขึ้นมาหนึ่งใบ มองดูอย่าง ละเอียด

ดวงตาที่มีเสน่ห์ดึงดูดคน เสมือนกับที่ผ่านมาตลอดที่ลึก อย่างมองไม่เห็น

“พรุ่งนี้ก็เป็นวันที่หยุดพักร้อนของคุณหนูเป็นอย่างทางการ แล้ว วันนี้ตอนเย็นเป็นวิชาสอบสุดท้ายของเธอ คนขับรถของตระ กูลมู่วันนี้หลังจากที่ได้ไปรับเธอก็ไม่ได้ส่งเธอกลับไปโดยตรง แต่ กลับไปที่โรงแรมซิง คุณหนูมอยู่ที่นั้น15นาทีแล้วจากไป พี่ ชายฉันเคยเข้าไปสอบถาม แต่ว่าก็ไม่ได้ข่าวอะไรเลย”

จั่วซียืนอยู่ด้านหลังรถเข็นผู้ป่วยสีเงิน รายงานข่าวทุกอย่าง

บนนิ้วมือของหลิงเล่ที่ถือใบของดอกไม้ไว้ก็ได้ปล่อยหล่นลง บนพื้น บนกระดาษที่ขาวก็ได้มีปากกาเขียนลงคำเดียว
จั่ว ขมวดคิ้ว รู้สึกลำบากใจนิดหน่อย แต่ว่า ผู้คนก็รับ

รู้กัน โรงแรมซิงเก็บข้อมูลลูกค้าเป็นความลับที่มืดที่สุดใน

โลกเลยก็ว่าได้ และเขาก็มีตำแหน่งที่พิเศษไม่เหมือนทั่วไป เกรงว่า”

ยังไม่ทันได้พูดจบคำ หน้าเมื่อกี้ก็ได้ถูกพลิกไปอีกหน้า อีก

ค่าหนึ่งที่อยู่บนกระดาษ

ให้ดี

หลังเล่หมุนรถเข็นเอง มาตรงหน้าโต๊ะเก้าอี้

ค่อยๆดึงลิ้นชักอันใดอันหนึ่งตรงนั้นออกมา หยิบบัตรสีทอง อันเล็กออกมาหนึ่งอันแล้วยื่นให้กับจิ๋ว บ่งบอกว่าให้เขาไป จัดการ

ในขณะที่ ว ได้รับบัตรนั้นมา ดวงตาของเขาก็หดแน่นไป

หนึ่งที!

“คุณชายสี่ ใช้อันนี้ มันจะไม่เป็นการขี่ช้างจับตั๊กแตนหรอ ครับ?

นี้เป็นบัตรทองที่คุณหญิงเยวหยาให้หลิงเล่เองกับมือ ใช้ได้ ภายในจักรพรรดิ แต่ก็มีคนส่วนน้อยที่จะได้ครอบครองบัตร ทองนี้ไว้

ครั้งก่อนที่คุณชายได้ใช้งานบัตรนั้น เพราะเพื่อที่จะอัพ ตาแหน่งการเริ่มต้นของเขา

และครั้งนี้ เพื่อที่จะทราบว่ามีเทียนชิงไปโรงแรม15นาทีเนี่ยไปทําอะไร?

นิ้ว รู้สึกรับไม่ค่อยได้เท่าไหร่ ยืนงงอยู่กับที่รู้สึกไม่คุ้มค่า

แทนบัตรทองนี้!

หลังเล่เงยหน้าขึ้น สายตาที่คมบาดจนวเจ็บตาเลยทีเดียว

เขารีบกล่าว : “ผมจะไปจัดการตอนนี้เลยครับ

หลังจากประมาณ15นาทีผ่านไป จิ๋วได้โทรสายกลับมา “คุณชายสี่ครับ คุณหนูมาที่นี้เพื่อที่จะเปิดห้องครับ เธอได้ จองห้องเดี่ยวที่พิเศษที่สุดครับ จ่ายมัดจำไว้ไม่น้อยนะครับ ไม่ ได้บอกว่าจะอยู่ที่คืน อีกอย่างเวลาที่จะเข้าไปอาศัยอยู่เป็น

เวลาประมาณ 2-3ครับผม” รายงานเรียบร้อย เสมือนกับว่าจั่วซีกำลังรอคำตอบจาก

หลิงเล่

แต่ฝ่ายตรงข้ามกลับวางสายลง ไม่ได้สนใจเขา

ณ ตอนนี้ จิ๋วจึงจะนึกได้ขึ้นมาทันที ตบลงที่หน้าผาก

ของตนอย่างแรง!

คุณชายสี่เป็นใบ้!

ใบ้!

ใบ้จะพูดยังไงหล่ะวะ?

ย้อนนึกถึงน้ำเสียงที่คมชัดและผสมความอ่อนโยนของหลิงเล่ ครอบตาของจั่วซีก็ได้แดงขึ้น ตั้งแต่คุณชายอายุ6ปีหลังจากที่ได้เสียมารดาไป จนตอนนี้มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถ ทําให้เขาเอ่ยปากพูดได้ ก็คงมีแค่คุณหนูมู่แล้วหล่ะ

น้ำพุทราเย็นวางบนโต๊ะ

มู่เทียนซิงก้าวขาออกก็มุ่งหน้าไป สองมือจับน้ำพุทราไว้ดูด ไม่หยุด สายตาของเธอยังกระพริบมองไปบนโต๊ะที่เต็มไปด้วย อาหาร

“ดื่มน้อยๆหน่อย มันเย็นเกินไป เป็นผู้หญิงทานของเย็น เยอะไม่ดีต่อร่างกายนะ!

เจ๋อมองเธอด้วยความห่วงใยเอ็นดูไปแวบหนึ่ง ก็ได้หยิบ ตะเกียบขึ้นคืบหูฉลามที่อยู่ตรงหน้าเธอ : “อาทิตย์นี้เอาแต่วุ่น

เรื่องสอบอะ ลำบากแล้วนะ ทานเยอะๆหน่อย! ”

เทียนซึ่งพยักหน้า ใช้มือหยิบหูฉลามมาโดยตรง กัด

ทานที่ปากอย่างเอร็ดอร่อย

เจียงซินดึงทิชชูยื่นให้เธอ บ่นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน : “โต ขนาดไหนแล้วเนี่ย ทานอาหารที่ไม่มีมารยาทซะเลย ทำไม ใช้มือหยิบไปทานอย่างงั้นหล่ะ? เดือนหน้าก็ต้องหมั้นกับ คุณชายสี่แล้วนะ แกเนี่ย มารยาทที่มันควรมีก็ต้องมีบ้าง

มู่เทียนชิงหัวเราะแล้วนำทิชชูมาเช็ดมือ พูดอย่างยิ้มแย้ม “ทีมากล่าวว่าฉันไม่มีมารยาท ก็ไม่ใช่พ่อกับแม่หรอที่ ลำเอียงฉันมาตลอด ? อีกอย่าง งานหมั้นก็อีกตั้งหนึ่งเดือนงานแต่งอีกตั้งสามเดือน ฉันจะเร่งรีบไปทำไมล่าว ฉันก็แค่ ทานข้าวที่บ้านของฉันเอง คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าก็เป็นคุณพ่อคุณ แม่สุดที่รักของฉัน ฉันจะแอบไปทำไมหล่ะ!”

น้ำเสียงของยัยตัวแสบนี้เลี่ยนจริงๆ เหมือนกับข้าวเหนียว เลยเหนียวเลี่ยน หวานเข้าไปในหัวใจของสองสามีภรรยาคู่นี้ เลยทีเดียว

ถึงจะเป็นอย่างนั้น เจียงซินก็อดใจไม่ไหวที่จะยกมือขึ้น เคาะลงที่ศีรษะของลูกสาวเบาๆ “อะไรแอ๊บไม่แอ๊บ วันหลัง ห้ามพูดนะ! แต่งงานไปตระกูลหลิง ระวังคนอื่นเขามาดึงหาง ม้าของแกหล่ะ!

มู่เทียนชิงห่วงแต่ทานอาหาร ไม่สนใจใครเลยทั้งสิ้น

พอรับประทานจนเสร็จอิ่ม เธอจับท้องของเธอที่กลมแล้วนั่ง พิงบนเก้าอี้อย่างพึงพอใจมาก เหลือบตาไปมองที่นาฬิกา แขวนบนกำแพง กล่าว: “คืนนี้ฉันจะออกไปทำธุระนิดหน่อย น่าจะกลับมาอีกนะคะ”

สายตาของอี้เจ๋อลึกทันที ซักถามด้วยความเป็นห่วง “ธุระอะไร? ”

สีหน้าที่ซื่อสัตย์ของมู่เทียนซึ่ง เธอ ในปัจจุบัน สำหรับพ่อ กับแม่แล้วเธอไม่มีความลับต่อท่านเลย” “พี่เสี่ยวหลงหยุดพัก ร้อนกลับมาแล้ว ตั๋วรถไฟที่ซื้อกลับมาเป็นเวลาที่ใครึ่ง ช่วงวัน หยุดทีไรลูกค้าเยอะมาก เขาซื้อได้แต่ที่นั่งแข็ง! ที่เมืองเขา ไม่มีเพื่อน จึงให้ฉันเปิดห้องให้เขาอะ
ได้ยินเช่นนี้ เจ๋อสามีภรรยาก็ยิ้ม

ตอนที่อยู่เมืองชิงเฉิง บ้านของพวกเขา กับบ้านตระกูลเ

งอ

ทั้งสองตระกูลไม่เพียงแต่เป็นเพื่อนบ้านกัน เจอพ่อ ของเพิ่งหลังเป็นตั้งๆ

หลงตอนที่ใส่ผ้าอ้อมอยู่ วันวิ่งแต่บ้านของเขา และยิ่งกว่านั้นคือแต่เด็กสองพี่น้องตระกูลเจิ่งตลอด เด็กสามคนนี้วันก็เอาแต่ กระโดดรันทุกสมัยเขาสามคนอาบสัมพันธ์เหมือนกับพี่น้องแท้จริง!

นึกสองพี่น้องของตระกูลเพิ่ง เจียงซินยิ้มแล้วยิ้มอีก แต่ก็ปากพูดความเอ็นดู เสี่ยวหลงเรียนที่สถาบัน ทหารเมือง จากนี้ก็หลายหมื่นกิโล แล้วยังเบาะ แข็งอีก ต้องทนทั้งวันๆ ทำไมโทรมาหาเราหล่ะ เขาสามารถมาบ้านของเราก็!

เทียนหัวเราะแล้ว เธอกล่าว “บอกแบบนี้ แหละ แต่ว่าเขากลัวมาถึงตอนดึกแล้วรบกวนเรา ยังบอกฉันเปิดห้องให้เขา บอกเลขที่ให้เขา เขานั่ง แท็กซี่ไปเองได้ เขาไม่ยอมให้ฉันไปรับที่สถานีรถไฟเลย บอกว่าฉันนอนอยู่บ้านๆ ฉันหญิงออกบ้านดึกๆมันอันตราย แล้วก็ยังบ่นฉันอีกเยอะแยะ มากมายเลย พูดมากเหมือนป้าข้างบ้านเลย

เจอทนไม่ไหว “ฮ่าฮ่าฮ่า ดึกๆ ให้คนขับรถส่งแกไปสิ่ นั่งรถไปมากลาง กลางคืนก็เหนื่อยมากพอแล้ว แกไปเนี่ยอย่า ไปเซ้าซี้เสี่ยวหลงให้มากหล่ะ รีบให้เขานอนพักผ่อนก่อน

“รู้แล้วค่า! “เทียนซึ่งยืนขึ้นแล้วบิดตัวไปมา กลับหลังก็ เดินขึ้นไปชั้นบนเลย” “ฉันขอไปนอนทดแทนก่อนนะ! ให้คนขับ รถรอฉันที่ลานจอดรถตอนเที่ยงคืนตรงนะคะ!

“ไปเถอะ!

หลังจากที่มองลูกสาวเดินขึ้นไปชั้นบน เจียงซินจึงจะมอง สามีแล้วกล่าว : “เสี่ยวหลงโตมากับภายใต้สายตาของเรา ไม่ ว่าจะนิสัยหรือหน้าตาก็ดีจนไม่มีที่ติ ฉันเห็นเขาเป็นลูกชายแท้ๆ มาตลอด เสียดายที่เทียนซึ่งของเราจะต้องแต่งงานกับคนอื่น แล้ว”

เจ๋อส่ายหัวแล้วกล่าว : “กลัวอะไร ตอนนี้พวกเขาก็ยัง เด็กกันอยู่ ผ่านไปสัก3-4ปีเทียนชิงหย่าร้าง แล้วถ้าเธอกับ เสี่ยวหลงมีพรมลิขิตต่อกัน สักวันพวกเขาก็จะวนกลับมาอยู่ ด้วยกันเอง”