บทที่1.สาวน้อยผู้อาภัพ 4/4

“พี่ขอตัวนะผิง…ยังมีงานค้างอยู่อีกเยอะ” เมื่อธุระจบ เขาก็ เตรียมตัว ง

“อะไรกันคะ? เราไม่ได้คุยกันมาหลายวันแล้วนะคะพี่ กัน….หมู่นี้พี่กันห่างเหินผิงไปมาก รู้ตัวบ้างหรือเปล่าคะ?…แล้ว ถ้าหากฝั่งมีคนใหม่…พี่กันจะมาว่าพึ่งปันใจไม่ได้นะคะ” เธอ พยายามรั้งกันไว้ แต่ก็ไม่วายแสดงความเห็นแก่ตัวออกมาเสีย อีก

“พี่งานยุ่งน่ะ แต่…ผิงเห็นคนอื่นดีกว่า พี่ก็ตามใจผิงนะ” กัน ตอบแกนๆ หากมีคนตาบอดหลงเข้ามาหาพิศตราสิ เขาจะได้ ตีปีกดีใจ จะได้เลิกราแบบบัวไม่ช้ำ น้ำไม่ขุ่น เมื่อเขาคงต้องแวะ มาบ้านสุขแสวงอีกบ่อยๆ ในอนาคต แต่ไม่ได้มาเพื่อพิศตรา

“พี่กันพูดอย่างนี้ หมายความว่าไงคะ!!”

กันหน้าเคร่ง เขาอธิบายเสียงอ่อนๆ “พี่ก็แค่อยากให้ผิง เข้าใจ…หากพี่ดีไม่พอสำหรับผิง พี่ก็พร้อมจะหลีกทางให้ คนที่ดี กว่า และคู่ควรกับผิง”

“พี่มีงานรออยู่ ไว้ค่อยคุยกันนะ” ชายหนุ่มรีบตัดบท เขาเสีย เวลาคุยกับพิศตรานานเกินไป เพราะหากหล่อนอาละวาด เขาคง ไม่คิดที่จะทนกับความเอาแต่ใจของเธอ เมื่อก่อน…เขามองเห็น มันเป็นแค่มารยาที่น่ารักน่าใคร่ แต่พอนานวันเข้ามันก็ก่อเกิด เป็นความรําคาญ
“อ๋อ…ผิงเข้าใจแล้วคะ” หญิงสาวกัดฟันกรอดๆ การห่าง เหินเป็นการบอกลาอ้อมๆ แต่เธอไม่มีวันที่จะให้เขารู้ว่าเธอ เสียใจเด็ดขาด อยากจบ! ก็ดี เธอจะได้หาคนใหม่ที่ดีกว่า แล้ว เธอจะควงมาเย้ยให้เขาเห็นว่าเธอไม่ได้ไร้ค่าจนไม่มีคนอื่นมอง เห็น…

“พี่ขอตัวนะผิง”

กันรีบเดินหนี เพราะอีกไม่นานหรอกพิศตราคงอาละวาด ดี นะที่ใบบัวออกไปนอกบ้านแล้ว ไม่อย่างนั้นผู้หญิงน่าสงสาร อย่างใบบัวคงถูกพิศตราลากเอามาเป็นกระโถน…

“กรี้ดๆ”

กันสายศีรษะ เขาทันได้ยินเสียงกรีดร้องของพิศตราก่อนที่ ประตูรถยนต์จะปิดงับลง ครอบครัวอบอุ่น มีพ่อ แม่ ครบ แต่ก็ไม่ สามารถปลูกสร้างนิสัยดีๆ ให้กับบุตรหลานได้ หากคนใน ครอบครัวไม่ได้ดูแลซึ่งกันและกัน หลายครอบครัวที่พ่อ แม่รังแก บุตร เขาปลูกฝังค่าสำนึกผิดๆ ให้บุตรหลาน จนเติบโตขึ้นมาเป็น ภาระสังคม เพราะคนจำพวกนี้มักจะแสดงความเห็นแก่ตัว ของ ตัวเองในทุกที่ และทุกโอกาส…

เบาพผิง พี่กันเขาเปิดแนบไปแล้วเห็นไหม ไอ้เสียงกรี๊ดๆ นี่ ผมขอได้ไหม? ไม่มีผู้ชายคนไหนชอบหรอก”

พัฒนะโผล่หน้าออกมามอง เขาเอ่ยเตือนพี่สาวด้วยความ

หวงด

“ไอ้พัฒ!! แกชอบอีเด็กนั่นใช่ไหม?” พิศตราตาลุกวาว เธอหรี่ตาลงเมื่อนึกอะไรๆ สนุกๆ ขึ้นมาได้ ให้น้องชายจัดการรวบหัว รวบหางอีกเด็ก ใบบัว…ดูสิจะยังมีใครสนใจมันอีกไหม ถ้าเหลือ แค่กากเดนจากคนอื่น

“พี่ผิงพูดอะไร? ไร้สาระน่า” ชายหนุ่มพูดปัดๆ เขารีบก้ม

หน้าหลบ

“ฉันเป็นพี่แก ทำไมฉันจะไม่รู้…เดี๋ยวฉันจะหาทางช่วยแก เอง…ให้แกฟัดอบัวให้หนำใจ

ริมฝีปากสีสดแสยะยิ้ม เธออยากเห็นมันถูกกดจมดิน จน ไม่มีหน้ามาเสนอให้เธอเห็น จนรู้สึกเจ็บใจเช่นนี้ เธอรู้ว่ากัน เปลี่ยนไป เพราะ ใบบัว

พัฒนะนิ่งเงียบ เขาไม่ปฏิเสธหรือตอบรับ ชายหนุ่มคิดในใจ ครึ้มๆ ได้ก็ดี ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ยังไงใบบัวก็เป็นแค่เด็กในบ้าน แม้จะเป็นญาติทางคุณพ่อ แต่ก็ไม่เห็นท่านใส่ใจ หากเกิดเรื่อง ขึ้นมาจริงๆ มารดาคงไม่ปล่อยให้เขาถูกทำโทษ และใบบัวเองก็ สวยไม่ใช่เล่น เขาชอบแอบมองเวลาที่หญิงสาวเผลอตัว ใต้เสื้อ ยืดตัวหลวมๆ นั่น ใบบัวซ่อนทุกสิ่งที่ผู้ชายปรารถนาไว้ อาจจะ สวยกว่าพี่สาวเขาด้วยซ้ำ เพียงแต่ใบบัวไม่เคยเปิดเผย

แต่เขารู้…

คุณนายแจ่มจันทร์นั่งหน้ายับ เพราะว่างและความเหงาเป็น เหตุ เมื่อคุณประพจน์สามี อยู่ที่กรมทหารเป็นส่วนใหญ่เขา ทำงานหนักเพื่ออะไร นางรู้แก่ใจดี และไม่เคยเห็นด้วยกับความ คิดนั้นๆ เมื่อของที่เธอฉกฉวยมาจากใบบัวบัว นางคิดเข้าข้างตัวเอง มันคือค่าข้าวค่าน้ำ ตอบแทนบุญคุณ แต่สามีนางไม่ได้คิด แบบนั้น ท่านคงละอายใจ…แต่ไม่ใช่ความคิดของนาง…