บทที่ 1 สาวน้อยผู้อาภัพ 3/4

” เรื่องอ่านหนังสือ ใบบัวไม่เกี่ยง เธอชอบอ่านหนังสือทุก ประเภท และกระตือรือร้นที่จะเรียนต่อให้สูงๆ ติดที่ไม่มีเงิน สิ รายจ่ายแบบจํากัดจําเขี่ย อดออมหลายเดือนกว่าจะได้เงินครบ เธอกลัวเกิดเหตุฉุกเฉินจนไม่มีเงินลงเรียน ในปีการศึกษาต่อไป

“บัว…เอ่อ…”

“พี่รู้…พี่เลยหาทางช่วย มีคนรวยหลายคนอยู่ในตำบล เดียวกันกับบัว พี่จะออกหน้าขอทุนให้ตัวเอง…

หญิงสาวเงยหน้าขึ้น เธอยิ้มสดใส จนกันตาพร่า จากแรก เริ่มเขามองเธอเป็นเฉกเช่นน้องสาว เวลานี้ความรู้สึกเขาเปลี่ยน ไป แม้ใบบัวจะจนยากแค้น…แต่นิสัยของเธอน่าคบ เป็นคนมี ความทะเยอทะยาน และเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ มีน้ำใจกับทุกคน เป็นคน มองโลกในแง่ดี แม้จะถูกกดจนแทบจมดิน ในคราแรกๆ เขามา บ้านสุขแสวงเพราะติดพันพิศตรา แต่ยิ่งนานวันความรู้สึกของ เขากับหล่อนยิ่งจืดจางลง พิศตราเป็นคนเห็นแก่ตัวและเจ้าเล่ห์ จนกันไม่คิดว่าถนนความรักจะไปกันได้รอด เมื่อเขาต้องทำงาน รับใช้ชุมชน การมีหลังบ้านจิตใจคับแคบมันจึงไม่เหมาะสมสัก เท่าไร

“ขอบคุณค่ะพี่กัน ขอบคุณๆ” ชายหนุ่มวางมือบนศีรษะของ ใบบัว เขาสงสารเธอและเริ่มเปลี่ยนเป็นความรู้สึกอย่างอื่น มัน แทรกปนรวมอยู่ในความรู้สึกของตัวเองอีกด้วย…
“ทําอะไรกัน!” เสียงหวาดแวดๆ กับร่างระหงของพิศ รา โผล่เข้ามาในสายตาของกัน ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจช้าๆ เริ่ม เบื่อหน่ายพฤติกรรมของหล่อนหนักขึ้นทุกวัน

หญิงสาวเดินนวยนาดลงมาจากบันได พร้อมกับจ้องมองมาที่ ใบบัวกับกันตาเขม็ง เธอรู้สึกว่ากันเปลี่ยนไป….เขาไม่ค่อยมาหา เธอ พอโทร. หาก็อ้างตลอดว่างานยุ่ง แต่กลับมีเวลาแวะมาคุย กับอีเด็กก้นครัวที่บ้านเธอแทบทุกวัน

“บัวขอตัวนะพี่กัน คุณผิง ได้เวลาออกไปทำงานที่ร้านแล้ว ล่ะค่ะ” รังสีอำมหิตแผ่ออกมาจากตัวพิศตรา จนใบบัวต้องรีบ ฉากหลบ ไม่อย่างนั้นเธอเป็นต้องร้อน

“บัวๆ อย่าลืมนะ” กันซื้อไว้ เขาและต้องการคำตอบ

“ค่ะ บัวไม่ลืม…ขอบคุณนะคะ” เธอตอบเสียงแผ่วๆ รีบก้ม หน้าหลบสายตากราดเกรี้ยวของพิศตราแทบไม่ทัน เธอรีบเดิน ตัวงอหนีไป จูงจักยานเก่าๆ และรีบปั่นหนีไปก่อนที่ไฟพิโรธของ พิศตราจะลุกโพลง

“พี่กัน…คุยอะไรกับ…บัวคะ!!” หญิงสาวรีบกลืนคำพูด จิกหัวใบบัวไว้ เมื่อกันตวัดสายตาขุ่นๆ หันมามองเธอ

ชิ! แตะไม่ได้เลยนะ ไม่รู้ติดใจอะไรหนักหนา…หญิงสาวคิด ในใจฉุนๆ

“เปล่า… แค่แวะมาบอกบัว มหาลัยฯ ใกล้เปิด ให้บัวเขาไป สมัครเรียนก่อน เดี๋ยวจะเสียโอกาส”
“โอ้ย! ให้มันเรียนทําไมนักหนาคะ…เปลืองเงินเปลือง ทอง….ทุกวันนี้ก็เปลืองข้าวเปลืองน้ำจะแย่ แค่กาฝาก ทำ สะเออะ!” พิศตราตวาดแว็ด! สนับสนุนกันเข้าไป ไม่รู้ใบบัวมี อะไรดีหนักหนา ทำไมมีแต่คนรุมรักหล่อน ไม่เว้นแม้แต่กันว่าที่ แฟนของเธอ

“ผิง! ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะฝัน หากเขาสามารถไปถึง บัวไม่ได้หัว ขี้เลื่อยนะ ออกจะเรียนดีด้วย จบ กศน. ด้วยเกรดที่ผิงเห็นยังต้อง อึ้ง…หากเรียนตามปกติ ผิงคงได้อายบัวนั่นแหละ” กันแย้ง ใบ บัวมีสิทธิ์ที่จะฝัน ความจริงหากใบบัวได้เงินเดือนเหมือนคนงาน คนอื่นของคุณนายแจ่มจันทร์ เธอจะไม่ขัดสนเลยเพราะเป็นคน อดออม แต่นี่เธอทำงานได้ก็แค่ที่ซุกหัวนอน กับอาหาร3 มื้อ ที่ ไม่ได้ดีเท่าไรด้วย!! เขาไม่อยากก้าวก่ายมากนัก เมื่อมันเป็นเรื่อง ภายในครอบครัว และใบบัวไม่เคยป่าวประกาศเรียกร้องความ ยุติธรรม ให้ตัวเอง

พิศตราตัวสั่น! กันไม่สมควรเอาเด็กก้นครัวนั่นมาเปรียบ กับเธอ เธอคือบุตรสาวนายทหารใหญ่ ไม่ใช่เด็กไม่มีพ่อไม่มีแม่ อย่างใบบัว

“คนอย่าง…บัวไม่มีทางดีกว่าผิงหรอกค่ะ มันคนละชั้นกัน

หญิงสาวยังคงยิ่งผยองและยังคงอวดดี แม้สิ่งที่เธอพยายาม จะอวดเบ่ง แทบมองหาความดีไม่เจอเลย กันสายศีรษะ… เขา ควรคิดใหม่ ใช่ไหม? เกี่ยวกับเรื่องของพิศตรากับตัวเอง เขาจึง เริ่มเว้นระยะ ทําตัวห่างเหินและค่อยๆ ทิ้งช่วงห่างแบบเนียนๆ หล่อนคงจะรู้ตัวได้เอง เมื่อหล่อนเย่อหยิ่งจะตายไป ไม่ช้าพิศตราคงหาคนมาแทนที่เขาได้เองนั่นแหละ