บทที่1.สาวน้อยผู้อาภัพ 2/4

“เปล่าค่ะ…บัวกำลังช่วยพี่อุ่นเตรียมมื้อเย็นอยู่ เสร็จนี่ก็จะรีบ ออกไปช่วยคุณป้าที่ร้านอีก” สาวน้อยอธิบายเสียงเรียบ

“ซิ! ตามสบายเธอย่ะ…อย่าลืมล่ะ…ชุดฉันน่ะ…รีดให้ด้วย พิศตราโยนภาระทุกอย่างของตัวเอง ให้ใบบัวรับผิดชอบ เธอ โฉมฉายไปวันๆ กรีดกรายทำตัวเป็นคุณหนู และใบบัวก็ต้อง จําทน เมื่อไม่อยากให้คุณลุงร้อนหูเพราะคำพูดกระทบกระเทียบ ของภรรยา

“ค่ะ” เธอเตรียมจะเดินหนี เมื่อเสร็จธุระ ใบบัวรู้สึกว่าพัฒนะ มองเธอแปลกๆ เธอเลยพยายามอยู่ห่างๆ เขา

“เดี๋ยวสิบัว…จะรีบไปไหน อยู่คุยกันก่อนสิ

มือแข็งแรงเอื้อมมายุดแขนเอาไว้ เธอขึ้นตัวและค่อยๆ ปลด มือของชายหนุ่มออกไปแบบไม่ให้น่าเกลียด

“บัวมีงานต้องทำค่ะ…คุณพัฒมีอะไรจะใช้บัวไหมคะ?”

“เปล่า… แค่อยากถาม สบายดีไหม? เหนื่อยหรือเปล่า เห็น ทำงานไม่หยุดเลย” พัฒนะก้มมองปลายนิ้วตัวเอง ผิวของใบบัว อุ่นซาน และมันทำให้เลือดหนุ่มระอุร้อน

“ชินแล้วค่ะ บัวสบายดี แค่นี้ใช่ไหมคะ บัวต้องรีบออกไป ช่วยคุณป้าที่ร้านอีก”
ใบบัวรีบหาทางเลี่ยง เธอรู้สึกอึดอัดกับสายตาของชายหนุ่ม มันแวววาวแปลกๆ

พัฒนะมองตามใบบัวไปจนลับตา เขาหรี่ตาและคิดหาทาง ครอบครอง ใบบัวให้ได้ ผู้หญิงหัวอ่อนอย่างใบบัว หล่อนไม่มีที่ ไป และคงไม่กล้าโวยวายหากพลาดท่า กลิ่นสาปสาวหอมกรุ่น… เธอสะอาดและเวอร์จิ้น เมื่อเขาและเธอเติบโตขึ้นมาพร้อมๆ กัน หากใบบัวจะทดแทนคุณมารดาเขาด้วยพรหมจรรย์ มันก็น่าจะ เป็นเรื่องที่น่ายินดี…

“บัว…พี่เตือนด้วยความหวังดีนะ อยู่ห่างๆ คุณพัฒไว้…มัน อันตราย อุ่นแม่บ้านสาวใหญ่วัย40กว่าๆ เธอสังเกตเห็นสายตา ของลูกชายคนเล็กของบ้าน สายตาคู่นั้นวาววามแปลกๆ และมัน ไม่ปลอดภัยสําหรับเด็กสาวใสซื่ออย่างใบบัว

“บัวรู้จะพี่อุ่น…บัวระวังตัวอยู่ แต่…” เธอถอนใจเฮือกๆ ไม่รู้ จะรอดได้สักกี่น้ำ เมื่อชายหนุ่มจ้องหาโอกาสกับเธอตลอด แถม ที่พักก็ไม่ค่อยปลอดภัย

“เอ่อ…ไว้ผัวพี่กลับมาบ้าน จะให้เข้ามาซ่อมกลอนประตูให้ บัวนะ มันร่องแรงเต็มทนแล้วใช่ไหม?” เหมือนอุ่นมานั่งอยู่กลาง ใจหญิงสาว เธอเวทนาและเห็นใจ แต่ยื่นมือเข้าไปช่วยมากก็ไม่ ได้ มันอาจจะสะเทือนถึงงานที่ตัวเองทํา เพราะยังต้องอาศัย บารมีของคุณนายแจ่มจันทร์เพื่อปากท้องตัวเองอยู่

“ขอบคุณค่ะพี่อุ่น” หญิงสาวเสก้มหน้า ความอึดอัดคับ ข้องใจแน่นอก ระบายให้ใครฟังก็ไม่ได้เมื่อเหมือนอยู่ตัวคนเดียว

“อืม…มีอะไรบอกพี่ล่ะ ช่วยได้ก็ต้องช่วยกันไป… อุ่นพูด เธอรู้ดีว่าใบบัวกดดันแค่ไหน แต่ทำได้ก็แค่ปลอบโยน

“ค่ะ” ใบบัวเงยหน้าขึ้น เธอยิ้มรับทั้งที่น้ำตาเอ่อคลอ

สองสาวทํางานของตัวเองเงียบๆ จนเสร็จหน้าที่ตัวเอง อุ่น ล้างไม้ล้างมือเตรียมตัวกลับบ้านเมื่อหมดหน้าที่ แต่ใบบัวยังต้อง รีบออกไปช่วยงานที่ร้านขนมของแจ่มจันทร์ หน้าที่ของเธอยังไม่ สิ้นสุด เพื่อแลกกับการได้ไปเรียน ในวันเสาร์ อาทิตย์ เธอต้อง ทํางานหนักเพิ่มอีกเท่าตัว โดยไม่ได้รับเงินเดือน มีแค่ที่กิน ที่นอนกับเศษเงินนิดหน่อยติดก้นกระเป๋าไปเรียน แต่เธอก็มานะ ทน จนเหลืออีกไม่เท่าไรเธอก็สามารถเรียนจบชั้นมัธยม ปลาย… ในโรงเรียนเปิด ที่คนอยากเรียนแต่ไม่มีโอกาสใช้เป็น ทางเลือก…

“ไงบัว นั่งเงียบเชียว?” เสียงร้องทักขณะที่เธอพึ่งทำงาน

เสร็จ

“พี่กันสวัสดีค่ะ บัวกำลังออกไปที่ร้านพอดีเลย…. เดี๋ยวบัวขึ้น ไปตามคุณผิงให้นะคะ เธอกลับมาแล้วค่ะ”

กัน ชยังกูร สส อนาคตไกล เขาเป็นหนุ่มไฟแรง พื้นฐานทาง บ้านดี เลยเข้านอกออกในบ้านสุขแสวงได้เพราะประตูบ้านนี้เปิด ตอนรับเขาตลอดเวลา ความใจดีของกันเผื่อแผ่มายังเธอด้วย เขาเป็นตัวตั้งตัวตีที่ทำให้เธอได้เรียนต่อ แม้คุณนายแจ่มจันทร์ จะพยายามค้าน
“เตี๋ยวบัว!…ไม่ต้องหรอก พี่แค่แวะมาหาบัว อยากมาบอกข่า วดีนะ มหาลัยที่บัวคิดจะเรียนต่อ เปิดรับสมัครนักศึกษาพอดี บัว สนใจจะลงเรียนเลยไหมล่ะ?…แต่มีเวลาอ่านหนังสือแค่นั้น เอง…บัวทำได้พี่รู้”