2

ร่างเล็กซึมไป บอบซ้ำแต่เท่านี้ไม่ตายเขารู้ดี…ปลอบใจศัตรู น้องสาวคนที่เกิดชังเขาทำไม่ได้ แม้หน้าตาเธอน่าสงสารก็เถอะ ปากได้รูปเพียงไล่เธอไปพ้นหน้า

“ออกไป

“ดาเกลียดคุณ” เสียใจเกินกว่าจะเก็บถ้อยค่า แม้ตรงข้าม หัวใจแต่อยากพูด

“อะไรนะ”

“เปล่าพูดอะไรค่ะ”

ร่างใหญ่สูง190 เซนติเมตร นัยน์ตาสีถ่านจ้องอย่างเอาเรื่อง ร่างบอบช้ำถอยแต่ไม่มีที่ไป มือใหญ่ที่แข็งดุจดื่มเหล็กบีบปลาย คางได้รูปรุนแรง น้ำตาลมมะณีไหลรินลงมาที่ริมฝีปาก

“อะ อีก…ปอย”

“เกลียดฉันใช่ไหม ดี ถ้าอย่างนั้นฉันอยากให้เกลียดอีก

ใบหน้าแดงก่ำ ผมยาวดำขลับยุ่งเหยิงพูดขอโทษเพราะรู้สึก ตัวว่าพูดอะไรออกไป…ทว่าเขาไม่รับมันไว้ เอื้อมมือเปิดน้ำใส่ ร่างเปล่าเปลือย เธอดิ้นรนก็กดให้แช่อยู่อย่างนั้น

“อาเธอร์ หนาว ปล่อยนะ”

ไม่มีความเมตตา ร่างเปล่าเปลือยดิ้นรนอยู่ในใต้สายน้ำจนร่างกายซีดเผือด เขาสะใจเธอก็หมดแรงยืน แม้พิงผนังห้องก็ไม่

ไหว ร่างงดงามราวเทพบุตรจำแลงเดินออกจากห้องน้ำ ลมมะณี

ทรุดลงที่พื้นห้อง กอดร่างเปียกปอนหนาวยะเยือก

“พี่เดช พี่ ทำไมทิ้งดาไว้กับเขา พี่รู้ไหมตอนนี้ชีวิตดาเหมือน คนที่นับถอยหลังรอวันตาย พอีก อีก…กลับมารับด้วยสิคะ ทรมานเหลือเกิน

“ออกมาได้แล้วอย่าทำสำออยเธอยังตายไม่ได้ ลงนรกได้ต่อ เมื่อคนที่ฉันรักฟื้นเท่านั้นและจำไว้อย่าเอ่ยชื่อผู้ชายคนนั้นอีก…

เสียงกร้าวตะโกนเข้ามาบ่งบอกว่ากำลังโกรธจัด ลมมะณี สะดุ้งลุกขึ้นยืนช้าๆ หยิบผ้าขนหนูมาห่มร่างกายเดินฟันกระทบ ดังกึกๆ ออกมาจากห้องน้ำ

“ออกไปให้พ้น อยากไปสอบก็ไปแต่จำไว้ห้ามไปโรงพยาบาล เด็ดขาด ฉันไม่อนุญาตให้เธอไปเสนอหน้า ฉันรู้เธอชอบไป ป้วนเปี้ยนที่นั่น จำไว้ให้ดี ได้อยู่ที่นี่เพราะมีหน้าที่บำเรอให้ฉัน เท่านั้น ถ้าไม่ต้องการอยู่ก็ไปซะ”

แค่ได้ไปเรียนหนังสือก็พอ ได้ชดใช้ให้เขาก็ดี จนกว่าจะถึงวัน ที่เขารอคอย ทุกอย่างคงจะดีขึ้น ไม่มีอะไรจะพูดลมมะณีเดินออก จากห้องนอนใหญ่ รู้สึกหิวน้ำก่อนกลับบ้านหญิงสาวเดินไปหาน้ำ ดื่มที่ห้องครัว ตรงห้องรับแขกได้ยินเสียงพูดคุยเรื่องคนป่วยซึ่ง ยังไม่ฟื้นและอาจจะไม่มีวันนั้น ลมมะณีถอนหายใจ แน่นหน้าอก เปลี่ยนใจไม่ดื่มน้ำเดินคอแห้งกลับบ้าน
สายฝนฟ้าร้องตอนนี้ เธอไม่ใยดี…กลัวทำไมธรรมชาติ คน น่ากลัวกว่าเยอะ หญิงสาวเดินฝ่าสายฝนกลับบ้าน

เพราะบุญคุณเจ้าของบ้านท่วมหัว เธอจึงต้องรอให้คนที่เขารัก ฟื้น แต่อีกนานเท่าไหร่วันนั้นจะมาถึง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมีแต่คน มองอย่างสมเพชเวทนา นั่นคือสาเหตุที่อยากหลบทุกคนเมื่อออก

จากห้องนอนอาเธอร์

เข้าในบ้านหลังเก่าที่อยู่อย่างเดียวดาย ลมมะณีทรุดนั่งทั้งที่ เนื้อตัวเปียกปอน น้ำตาไหลออกมาเหมือนสายฝน ตกกลางคืน เมื่อไหร่ เธอคิดถึงแม่และพี่ชายมาก โดดเดี่ยวเดียวดาย ทรมาน เหลือเกิน ผ่านมาไม่นานเท่าไหร่แต่เหมือนหลายปีที่เธอต้อง ทรมานหัวใจ

วันชื่นคืนสุขวัยเด็กเข้ามาในหัว มีเพียงแม่และพี่แต่เธอก็ได้ ทุกสิ่งที่ต้องการ ของเล่นดีๆ เสื้อผ้าดีๆ แม่ยิ้มยากเมื่อเริ่มโตเธอ รับรู้แต่ความสุขเธอก็ไม่ได้น้อยลงเลย จนกระทั่งแม่จากไปเธอก็ ยังได้รับความสุข ความเมตตาจากประมุขของบ้าน…บุญคุณ ทำไมถึงหนักอย่างนี้ตอนนี้แบกรับยากเย็นขึ้นทุกวัน

ตืด ตืด ตืด มือถือเครื่องเก่าดังเตือนสติเรื่องไปเรียน ลมมะณี เลิกคิดฟุ้งซ่าน รีบพาร่างอ่อนแรงไปห้องน้ำอีกครั้ง เพื่อชำระ ร่างกาย เสร็จกิจในห้องน้ำไม่อยากให้ตนเองง่วงก็หากาแฟดื่ม ระหว่างนั้นหยิบกระเป๋าเป้ขนาดกลาง ใส่ของได้สารพัดขึ้น สะพาย อีกมือล้วงนับเงิน มีแค่นี้ เธอต้องประหยัดให้พอสิ้นเดือน มือเล็กก่าแบงค์ร้อยที่มีไม่ถึงสิบใบ ไม่มีเวลามานั่งเศร้าเพราะ เวลาไม่คอยท่า หญิงสาวรีบดื่มกาแฟและเดินไปใส่รองเท้า
“อีกปีเดียวนะคะพี่เดช ดาจะเรียนจบ” หยิบรูปถ่ายพี่ชายขึ้น มาดูก่อนออกจากบ้านเหมือนพี่ชายจะส่งยิ้มเศร้ามาให้ ลมมะณี เอามือลูบรูปถ่ายเบาๆ “ทำไมพี่ต้องอายุสั้นเหมือนพ่อกับแม่ คะ” หันมองรูปพ่อกับแม่ที่อยู่ใกล้ๆ กัน “ทำไมทุกคนทิ้งหนูไปกัน หมด”

พ่อแม่ที่รักเธอปานดวงใจยิ้มให้เธอ ลมมะณีหลับตา หันหลัง ให้รูปในฉากทั้งสอง

พ่อ แม่ เป็นกำลังใจให้หนูด้วยนะคะวันนี้

งานแต่งประจำปีที่ผู้คนกล่าวขวัญถึงกำลังจะเริ่มต้น สวนซึ่ง ห้อมล้อมตึกใหญ่สไตล์ผู้ดีอังกฤษสวยงามไม่มีที่ติ ดอกไม้ใบ หญ้าในบ้านมองไปทางไหนก็สดชื่นเสมือนทุกคนในคฤหา สน์คณิสรที่ครึกครื้นสาเหตุเพราะคุณหมอยิ้มยากกำลังจะ แต่งงาน คฤหาสน์ไม่เคยทรุดโทรมแต่ตอนนี้เป็นระเบียบ เรียบร้อยเป็นสองเท่า

หมออาเธอร์เริ่มปกครองผู้คนในบ้านคณิสรจริงจังแทนบิดา

มารดา ชายหนุ่มผู้เพียบพร้อมด้วยทรัพย์สมบัติและหน้าตาสูญ

เสียคนที่รักทั้งสองไปเพราะเหตุเครื่องบินส่วนตัวตกที่หุบเขาทาง

ภาคเหนือ ตระกูลคณิสรร่ำรวยมาก ไม่จำเป็นต้องคัดคนงาน

ออก ทุกคนได้รับการดูแลอย่างเคยแม้ไม่ได้ทำงานหนักเหมือน

เมื่อก่อน อาเธอร์โยกย้ายไปช่วยงานบริษัท โรงแรมในเครือ

คณิสร รวมทั้งโรงพยาบาลที่เขาเป็นผู้อำนวยการ

แม้คฤหาสน์คณิสรเรียบร้อยเสมือนประมุขทั้งสองยังอยู่แต่ความเงียบเข้ามาครอบคลุมทุกๆวัน ทุกคนเฝ้ารอคอยเจ้านาย ครอบครัวเพื่อความสุขจะได้คืนมายังคฤหาสน์กว้าง