ตอนที่ 2 ดอกไม้เหล็ก

ไม่เต็มใจ ไม่เต็มใจเลยสักนิด!

เฉียวอวถงตะโกนลั่นอยู่ในใจ

ทั้งหมดนี้มันเรื่องบ้าอะไรกัน! ทำไมมันช่างอธิบายได้ยากเย็น นัก!

“ได้โปรดเถอะ เด็กน้อยช่วยคิดให้ดีๆอีกทีได้ไหม? ฉันไม่ใช่ แม่ของหนู อย่าใช้ข้ออ้างผิดๆ มาบอกว่าฉันเป็นแม่ของหนูเลย ฉันขอร้องล่ะ ฉันช่วยหนูเอาไว้นะ ทำไมหนูหักหลังฉันแบบนี้”

เสี่ยวจีนมองดูท่าทีของเธอด้วยความคับข้องใจ เขาจึงหดตัว ลงไปในอ้อมแขนของผู้ชายคนนั้น ทำปากเบะเหมือนจะร้องไห้

เขาขมวดคิ้ว เพราะคำพูดของเธอทำให้เขารู้สึกไม่พอใจ เกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงคนนี้? ไม่มีอะไรจะพูดแล้วเหรอ พูดให้ มันดีดีหน่อยได้ไหม?

เขาลุกขึ้นยืน มองเธอด้วยสายตาที่ไม่แยแส “คุณทิ้งลูกไป แล้วยังมาพูดกับลูกด้วยน้ำเสียงแบบนี้อีกเหรอ?”

ต๊ะ?!

จู่จู่เธอก็สงสัยว่าเธอกำลังเห็นภาพหลอนอยู่รึเปล่า หรือผู้ชาย คนนี้ป่วย หัวของเขาถูกประตูหนีบมาใช่ไหม
มาพูดจาไร้ความรับผิดชอบแบบนี้ได้ยังไง!

เธอตบโต๊ะและยืนขึ้น “คุณหมายความว่ายังไง ฉันมีความ สัมพันธ์อะไรกับคุณ? ฉันรู้จักคุณหรอ?

เขาจ้องมองเธอพลางอุ้มเจ้าก้อนเล็กๆ บนพื้นขึ้นมา ก่อนจะพูด ประโยคหนึ่งขึ้นมาลอยๆว่า

“พวกเราไม่รู้จักคุณเลยจริงๆนั่นแหละ” ก่อนจะหันหลังเดิน จากไป

เฉียวอรี่ถุงยังคงยืนอยู่ตรงนั้น เธอรู้สึกได้ถึงสายตาที่เต็มไป ด้วยความดูถูกเหยียดหยามที่ถูกฉายออกมารอบๆ

เธอมองดูทิศทางที่เขาจากไปแล้วเส้นเลือดตรงขมับของเธอก็ เต้นตุบๆอย่างโกรธแค้น

เจ้าคนสับปรับ เมื่อครู่ยังพูดความจริงอยู่เลย แต่อยู่ดีๆก็กลับ ค่าซะงั้น!

เธอไล่ตามออกไปด้วยความโกรธ แล้วก็ได้เห็นว่าเจ้าคนตัว

สูงนั่นอุ้มเด็กขึ้นแท็กซี่ไปแล้ว

เธอโกรธจนจุกอก ได้แต่ตะโกนตามหลังแท็กซี่ไปว่า “นายตัว แสบ อย่าให้แม่จับได้ก็แล้วกัน!!

หลังจากกรีดร้อง เธอก็ยังรู้สึกไม่สาแก่ใจ เธอจึงถอดรองเท้า ปาไล่หลังแท็กซี่ไปสุดแรง

น่าเสียดายที่แรงของเธอมีน้อยเกินไป รองเท้าจึงไม่ได้ลอยไปไกล มันตกลงบนพื้นข้างหน้าเธอ

ใบหน้าของเธอจมลงทันที

กว่าเฉียวอวถึงจะกลับมาถึงบ้านก็ปาเข้าไปห้าทุ่มแล้ว ถ้าไม่ มัวไปเสียเวลาอยู่ที่สถานีตำรวจ เธอจะกลับมาดึกขนาดนี้ไหม?

เธอล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มหลังใหญ่อย่างอ่อนแรง ในอ่าง ล้างจานยังมีจานที่ไม่ได้ล้างในตอนเช้าอยู่เลย ได้ยินเสียงน้ำ จากก๊อกหยดลงไปในอ่าง จนเกิดเสียงดังก้องเป็นพิเศษในห้อง โล่งๆแบบนี้

เธอสลึมสะลือหลับไป จนกระทั่งรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกทีก็เป็น เวลาสายมากแล้ว

เธอลุกพรวดพราดขึ้นมาด้วยความตกใจ ลนลานหยิบขนมปัง

ชิ้นหนึ่งแล้วรีบวิ่งออกไป

ตายแล้ว ตายแล้ว!

สายแล้ว!

เธอรีบพุ่งตรงไปที่ประตูพร้อมกับขนมปัง

จึงบังเอิญชนเข้าหน้าอกแกร่งอย่างแรง

“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ” เธอรีบกล่าวขอโทษ แต่เมื่อเงยหน้า ขึ้นแล้วเห็นผู้ชายคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าของเธอก็มืดลง ทันที

จะซวยอะไรขนาดนี้เนี่ย?
วันนี้เธอน่าจะดูฤกษ์ดูยามก่อนออกบ้าน

ดวงตาดอกท้อที่น่าหลงไหลของผู้ชายคนนั้นจ้องมองเธอ ก่อน จะมาหยุดลงตรงหน้าอกอย่างมีเลศนัย พูดอย่างเกเรว่า

“ถงถง นึกไม่ถึงเลยว่าคุณจะมาหลบอยู่ที่นี่

“ใครหลบอยู่? หลีกไป ฉันจะไปทำงาน

เธอเหลือบมองเขาก่อนจะเดินเลี่ยงไป

“นี่ ไม่เจอกันตั้งนาน คุณไม่คิดถึงผมบ้างเลยรึไง?”

เขาพูดพลางขยับมายืนขวางหน้าเธอเอาไว้

เฉียวองขมวดคิ้ว ผู้ชายคนนี้ช่างน่ารำคาญจริงๆ

“เฉินเฉิง ผู้ชายที่มาคอยยืนดักทำร้ายหญิงสาวระหว่างทาง เขาเรียกว่าอะไรคุณรู้ไหม?”

ใบหน้าของเขาจมลงทันที เขาไม่ได้โง่จนฟังไม่ออก ว่าเธอ กำลังด่าว่าเขาเป็นหมา แววตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ เคือง

ผู้หญิงคนนี้นับวันยิ่งไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีมากขึ้นเรื่อยๆ

เฉินเฉิงยืนเท้าเอวมองดูเธอ “ตั้งแต่คุณออกจากตระกูลเฉียว

ไป คงไม่มีใครสั่งสอนสินะ”

“ฉันจะมีคนสั่งสอนหรือไม่มีก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ!”

“ทำไมมันจะไม่เกี่ยวอะไรกับผม?” เขาพูดพลางก้าวเข้าหาเธอช้าๆอย่างมาดร้าย “คุณคงไม่ลืมไปแล้วสินะว่าพวกเราเป็นคู่ หมั้นกัน

“คู่หมั้น?” เธอคิดว่ามันไร้สาระสุดๆ พลางปรายตามองเขา อย่างดูถูกเหยียดหยาม

“เฉินเฉิง คุณรู้รึเปล่าว่าทำไมพ่อของฉันถึงไล่ฉันออกจาก บ้าน?”

เฉินเฉิงมองเธอเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับ สถานการณ์ของตระกูลเฉียว ในตอนนี้เลย แต่ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่

ที่มุมปากของเขาปรากฏรอยยิ้ม “ถงถง ผมจริงใจกับคุณ จริงๆนะ”

แม่งเอ๊ย!

ถ้าผู้ชายเสเพลคนนี้จริงใจ แม่หมูคงจะปีนขึ้นต้นไม้ได้แล้วมั้ง เฉียวอวถึงเหลือบตามองที่นาฬิกาข้อมือของเธอ มันสายมาก แล้ว เห็นทีว่าวันนี้คงหนีไม่พ้นที่จะถูก

เธอคิดว่า ยิ่งอยู่ที่นี่นานไป ก็ยิ่งทำให้เธออารมณ์เสีย แล้วเธอ ก็ขี้เกียจเกินไป ที่จะต้องกลับไปยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก จึงพูดตัดบท ว่า

“ฉันมีแฟนแล้ว ถ้าคุณยังมายุ่งวุ่นวายกับฉันอีก ฉันจะโทร เรียกเขามาจัดการคุณ
“แฟน?”

เฉินเฉิงเกือบหัวเราะออกมาดัง ๆ ผู้หญิงคนนี้เป็นอย่างไรเขา จะไม่รู้เชียวหรือ? ใครจะกล้ามาคบกับแม่เสือดุอย่างเธอ

เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างนึกรังเกียจ “ทำไม ไม่เชื่อรึไง?”

“ก็ไม่เชื่อน่ะสิ ทำไมคุณไม่โทรเรียกเขามาล่ะ?”

เธอพยักหน้าโดยที่สีหน้ายังคงไม่เปลี่ยนแปลง “ได้เลย คุณ ตามฉันมาสิ”

เขาชะงัก ก่อนจะเดินตามเธอเข้าไปในร้านขายรองเท้า

เธอดูมั่นใจมาก จนเขารู้สึกสับสนเล็กน้อย ดอกไม้เหล็กที่ไม่ เบ่งบานมานานนับพันปีจะบานแล้วหรือ?

ผู้ชายคนไหนช่างตาบอดได้ขนาดนั้น?

“คุณรอฉันอยู่ตรงนี้นะ ฉันจะไปตามเขามา

เธอไม่เปิดโอกาสให้เขาพูด จากนั้นเธอก็หายเข้าไปในห้อง แต่งตัวของพนักงาน

เฉียวอวี่ถงแทรกตัวเข้าไปในประตูห้องแต่งตัว ตากลมโตคู่นี้ กำลังจะพ่นไฟได้ เธอหนีออกจากบ้านเพื่อหลีกเลี่ยงการแต่งงาน

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าหมอนี่จะตามเธอมาถึง

แม่ง!

ช่างเป็นหัวขโมยที่ฆ่าไม่ตายจริงๆ
เธอกัดเล็บหัวแม่มือของเธออย่างทุกข์ใจ เมื่อวานนี้เธอควรจะ ตามเด็กน้อยไป เพื่อที่วันนี้เธอจะได้หนีพ้น

แล้วปล่อยให้ผู้ชายคนนั้นหมดหวังไป

แล้วตอนนี้เธอจะไปหาแฟนสำเร็จรูปได้จากไหน!

พระเจ้าช่วยลูกด้วย

ช่วยชีวิตเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างลูกด้วยเถิด

เสี่ยวจางผลักประตูเข้ามา แล้วมองดูเธอตบผนังเหมือนเด็ก สาวผู้โศกเศร้า อดไม่ได้ที่จะถามอย่างสงสัยว่า “พอถึง พี่กำลัง ทําอะไรอยู่?”