ตอนที่ 5 เดินทาง

การเซ็นสัญญาผ่านไปด้วยดีพร้อมๆ กับการผ่าตัดของมารดา นั่นทำให้อินทิราโล่งใจเป็นที่สุด แม้การผ่าตัดจะผ่านไปได้ด้วยดี แต่ทว่ายังคงต้องทําเคมีบำบัดต่อไปอีกจนกว่าจะหายขาด อีกไม่ กี่วันเธอจะต้องเดินทางไปอเมริกาแล้วแต่ยังไม่ได้บอกเรื่องนี้กับ มารดาและน้องชายเลย วันนี้จึงตัดสินใจจะบอกเรื่องนี้ให้คนทั้ง สองรับรู้

“แม่คะหนูมีเรื่องจะบอก” เจ้าหล่อนเอ่ยกับมารดาขณะนั่งอยู่ ข้างเตียงในห้องพักผู้ป่วย ส่วนน้องชายนั่งอยู่อีกฝั่ง

“แม่ก็มีเรื่องจะถามแกเหมือนกัน” แม้จะเพิ่งฟื้นจากการ ผ่าตัดแต่กันยาก็ยังไม่คลายความสงสัย ลูกสาวเอาเงินมากมาย จากไหน จนสามารถจ่ายค่าผ่าตัดรวมถึงค่าใช้จ่ายอื่นๆ ได้อย่าง รวดเร็วขนาดนี้

“แม่มีอะไรเหรอจ๊ะ

“แกเอาเงินที่ไหนมาเป็นค่ารักษาแม่ เงินมันไม่ใช่น้อยๆ เลยนะ”
“ก็นี่ไงจ๊ะแม่ หนูกำลังจะบอกว่าอีกสองวันหนูจะไปทำงานที่

อเมริกาแล้วนะ เงินที่ใช้จ่ายก็เป็นเงินของเจ้านายหนูเอง” อินท

รายิ้มแย้มเพื่อทำให้ผู้เป็นแม่สบายใจ “แกได้งานตั้งแต่ตอนไหนทำไมแม่ไม่เคยรู้” กันยายังคง

สงสัยกับสิ่งที่ลูกสาวบอก

“หนูสมัครไว้นานแล้วเขาเพิ่งจะตอบรับมา เจ้านายหนูรวย และใจดีมากๆ เลยนะแม่ ท่านยอมให้หนูยืมเงินมารักษาแม่ก่อน แล้วค่อยใช้คืนทีหลัง” อินทิรายังคงยิ้มให้ผู้เป็นแม่

“แกไม่ได้โกหกแม่นะ”

“จริงสิจ๊ะแม่ หนูจะโกหกทำไม แม่อย่าคิดมากนะรีบรักษา ตัวให้หายไวๆ หนูจะได้มีกำลังใจไปทำงานยังไงละ

“แล้วผมก็ต้องอยู่ดูแลแม่คนเดียวอ่ะดิ” อาณัฐผู้เป็นน้อง ชายเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้างองุ้ม

“แกดูแลแม่ไม่ได้รึไงอาร์ อย่ามาทำเป็นหน้างอ อินทิราว่า

ให้น้องชาย

“ก็เปล่า….ดูแลได้แต่คงไม่มีเวลาเที่ยวอะ

“อย่ามาทำอิดออดนี่แม่เรานะ ถ้าฉันรู้ว่าแกหนีเที่ยวไม่ยอม ดูแลแม่ฉันเอาแกตายแน่”

“รู้แล้วว่าใครจะปล่อยให้แม่อยู่คนเดียวล่ะ

“ลองทำดูฉันกลับมาฆ่าแกแน่ เอาเป็นว่าไปถึงที่นั่นแล้วฉันจะอของส่งมาให้ละกัน

“จริงๆ นะ!” อาณัฐเริ่มยิ้มออกเมื่อพี่สาวเอาของมาล่อ

“ก็จริงน่ะสิ แต่จะเป็นของอะไรนั้นฉันจะเป็นคนเลือกให้เอง

“ไม่มีปัญหา”

เธอยิ้มให้น้องชายก่อนจะหันไปเอ่ยกับมารดาต่อทันที

“แม่จ๋า แม่ต้องสู้นะจ๊ะจะได้หายไวๆ หนูสัญญาว่าจะโทรมา หาแม่ทุกวัน” เธอเอื้อมไปจับมือมารดาไว้แน่นเพื่อให้กำลังใจ

“แกไม่ต้องห่วงแม่สู้อยู่แล้ว แกเองก็ดูแลตัวเองดีๆ ล่ะ อย่า ให้ใครเขาหลอกได้ที่นั่นไม่ใช่บ้านเราระวังตัวให้มากๆ นะ” “จ๊ะแม่หนูจะดูแลตัวเองดีๆ” ยิ่งใกล้วันเดินทางเจ้าหล่อนยิ่ง

ใจหาย น้ำตาไหลลงมาโดยไม่รู้ตัว

“จะร้องทำไมเนี่ยฉันยังไม่ได้ตายซะหน่อย

“แม่ก็…หนูคงจะคิดถึงแม่มากๆ เลยอ่ะ” อินทิราเอ่ยพลาง

ยกหลังมือขึ้นปาดน้ำใสๆ ที่หางตาออก “เป็นลูกแม่ต้องสู้รู้ไหม” กันยาเองก็อดน้ำตาซึมไม่ได้เมื่อรู้

ว่าลูกสาวจะต้องห่างอกไปไกลถึงต่างประเทศ

“จ๊ะแม่” เจ้าหล่อนเริ่มยิ้มออกเมื่อได้กำลังใจจากมารดา

มารดาคงจะเสียใจมากถ้ารู้ว่างานที่เธอกำลังจะไปทำนั้นคือ อะไร แต่มันคงไม่มีวันนั้นแน่นนเพราะเรื่องนี้จะถูกเก็บเป็นความ ลับไป
อินทิรา ใช้เวลาไม่กี่วันที่เหลือดูแลมารดาอย่างใกล้ชิด ก่อน จะเตรียมตัวบินไปทำงานที่คงไม่มีใครกล้าทำเหมือนอย่างเธอ เป็นแน่

ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง หลังจากสามารดาและน้องชายแล้ว อินทิราก็นั่งรถมากับปราลีที่ตั้งใจมารับไปส่งสนามบิน นี่คือครั้ง แรกที่เธอได้มีโอกาสเดินทางไปต่างประเทศ ทำให้เจ้าหล่อนตื่น เต้นไม่น้อย

“เดินทางปลอดภัยนะคะ” ปราลีเอ่ยด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม หลังจากเดินมาส่งถึงในสนามบินแล้ว

“ขอบคุณสําหรับทุกเรื่องนะคะ ฉันจะไม่มีวันลืมพระคุณคุณ

ปราลีเลย”

“ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอกค่ะ มันคืองานของฉันอยู่แล้ว” ได้ยินอย่างนั้นปราลีก็รู้สึกผิดในใจที่ส่งอินทิราเข้าปากเสือ เธอ ได้แต่หวังว่าบาสเตียนจะเมตตาอินทิราเหมือนอย่างที่เคยสัญญา ไว้

“ยังไงก็ต้องขอบคุณคุณอยู่ดี”

“ความดีจะช่วยคุ้มครองคุณจากทุกเรื่องค่ะ ฉันมั่นใจว่ามัน จะต้องเป็นอย่างนั้น เมื่อไปถึงสนามบินแมคคาร์เรนจะมีคนถือ ป้ายรอรับคุณอยู่ที่นั่นนะคะ ฉันประสานงานไว้ให้แล้ว