ตอนที่ 7 คิดถึงผู้ชายแล้วเหรอ

นาราได้ยินเสียงน้ำ หรือข้างในมีห้องอาบน้ำหรือ

คนพิลึกจริงๆ ในห้องหนังสือมีห้องอาบน้ำเนี่ย พอนึกถึงว่าตัว เองมาเพื่อดูแลเขา ก็เดินไปพร้อมเปิดประตูบานกระจก

เป็นห้องอาบน้ำจริงๆด้วย นารามองไปรอบๆห้องอาบน้ำอบ อวลไปด้วยความไอร้อน

เดินผ่านไอร้อนไป นาราก็เห็นชายหนุ่มแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำ พร้อมน้ำจากฝักบัวสาดลงบนหัว สายน้ำอันนับไม่ถ้วนสาดลงบน ผมดก าของเขา

ตามหัวไหล่จนถึงแผ่นหลังมีฟองน้ำที่เกาะเต็มตัว ด้านข้างมี

วีลแชร์ที่เปียกปอน

วินาทีที่เปิดประตู ชายหนุ่มเงยหัวขึ้น นัยย์ตาสีดำระยิบระยับ พร้อมความรู้สึกอันเยือกเย็น

จ้องมองหญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าประตูอย่างเฉยชา “ใครใช้ให้ เธอเข้ามา ออกไป”

เสียงที่ทุ่มของเขาแฝงไปด้วยความโมโหและเย่อหยิ่ง

นาราเงยหน้ากับดวงตาสีฟ้าเข้มของเธอ ขมวดคิ้วเล็กน้อย “เอิ่ม คือ พวกเขาให้ฉันมาดูแลคุณค่ะ” พูดจบเตรียมจะไปปิด ฝักบัว
“ออกไป” เสียงเย็นชาของเขาดังขึ้นท่ามกลางไอร้อนในห้อง อาบนํ้าอีกครั้ง พร้อมด้วยความโกรธ

ด้วยเสียงที่โกรธเคืองของเขา นารารีบปิดประตูแล้วเดินออก จากห้องอาบน้ำ

ชายหนุ่มขึ้นจากอ่างอาบน้ำ หยิบชุดคลุมอาบน้ำมาใส่แล้ว

โดดขึ้นวีลแชร์ ทั้งหมดนี้ใช้เวลาไม่ถึงห้าวินาที

พอนาราได้ยินเสียงที่เขาออกจากน้ำแล้ว ประตูเลื่อนออก พอดี วีลแชร์ที่มีชายหนุ่มสวมชุดอาบน้ำนั่งอยู่

เพียงสามวิก็เข็นมาถึงตรงหน้าเธอ บีบคอเธออย่างแรงด้วย ท่าทางที่โกรธเหมือนจะฆ่าเธอยังไงอย่างนั้น

นารามองหน้าอันโหดร้ายของชายหนุ่มด้วยความทำใจ เธอ

จับมือที่แข็งเหมือนเหล็กของเขาไว้

“อย่าค่ะ ฉัน คือพวกเขาให้ฉันเข้ามาดูแลคุณเองนะคะ”

คณพศมองหน้าที่แดงเรือดของเธอ ลมหายใจที่อ่อนลงของ เธอ นัยย์ตาสีฟ้าเข้มจ้องมองที่เขา จากนั้นน้ำตาค่อยๆไหลลงมา จากดวงตาทั้งสองข้าง

นัยย์ตาสีดำของคณพศ เขาค่อยๆปล่อยมือ วีลแชร์ของเขาสูง มาก นารายืนอยู่ข้างเขาสูงกว่าเขาเพียงนิดเดียวเอง

ทันทีที่เธอถูกปล่อยจากการบีบคอ เธอก็ไออย่างแรง เพราะไอด้วยความแรง ร่างกายของเธออ่อนตัวแล้วล้มลงหน้าตักของคณพศ เพราะเธอถูกบีบคอจึงทำให้เธอหมดเรี่ยวแรง ขณะที่ล้มลงไป มือทั้งคู่ของเธอไปแตะโดนระหว่างขาของชาย

หนุ่ม

เขาหายใจเข้าเฮือกหนึ่ง ขมวดคิ้วอย่างแรง ให้เวลาเธอสาม วิ หายตัวไปซะ”

มือทั้งคู่ของนาราวางอยู่ระหว่างขาของเขา รู้สึกถึงความอุ่น เธอรู้สึกมีอะไรผิดปกติก็รีบเอามือออก

แล้วเปลี่ยนไปจับขาของเขา ขาที่อุ่นและแข็งของเขา ทำให้ เธอรู้สึกถึงมือที่เต้นตุ๊บตั๊บ นาราตกใจพยายามรีบลุกขึ้น

“อันนี้ โทษฉันไม่ได้นะ ใครใช้ให้คุณบีบคอฉันล่ะ” เธอรีบลุก ขึ้นแล้วมองไปที่ดวงตาสีดาของเขา

ชายหนุ่มจับคางของเธอไว้แล้วพูดว่า “ทำไม คิดถึงผู้ชายแล้ว

เหรอ นี่เพิ่งจะแต่งงานเข้ามาก็รอไม่ได้ซะแล้วหรือ หือ”

ชายหญิงสองคนหน้าใกล้กันมาก ลมหายใจรดใส่กัน นารา

เห็นใบหูของชายหนุ่มเริ่มแดง

นัยย์ตาที่โกรธแทนที่ด้วยความรู้สึกที่อึดอัดแทน

เขาดันเธอออก “ไม่ต้องใช้ไม้อะไรมาเล่นกับฉัน รีบออกไป จากนั้นเข็นวีลล์แชร์ออกจากห้องหนังสือไป

นาราลูบคอเบาๆแล้วรีบเดินออกจากห้องหนังสือไป ผู้ชายคน นี้อันตรายมาก หรือเขารู้แล้วว่าเธอไม่ใช่พี่พิมมี่ ก็เลยทำแบบนี้กับเธอ

เขาไม่ใช่จะแย่งพี่พิมมี่ จากพี่ชายของเขาหรือไง ตามหลัก เหตุผลแล้วต้องชอบพี่พิมมี่ ถึงจะแย่งมาสิ แต่ทำไมสิ่งที่เขาทำ กับเธอดูเหมือนโกรธเกลียดอะไรปานนั้นเลย

ถ้าเขารู้ว่าเธอเป็นแค่ตัวปลอม เขาจะโกรธมากขึ้นแล้วฆ่าเธอ

ด้วยหรือเปล่านะ

คณพศเข็นวีลแชร์ไปถึงห้องก็ล็อคประตู รีบลุกขึ้นนั่งบนเตียง ผู้หญิงคนนี้สมควรตายจริงๆ กล้ามาแตะของลับของฉัน

ขณะที่มือเธอจับของเขาอยู่นั้น เขามีความรู้สึก บ้าเอ๊ย เขาไป มีความรู้สึกกับผู้หญิงของวิษณุส์ได้ยังไงกัน

แค่คิดถึงเธอเคยนอนกับวิษณุส์ เขาก็รู้สึกขยะแขยง ที่เขาให้

เธอแต่งงานเข้ามาอยู่ที่นี่เพื่อจะล้างแค้น ทำให้วิษณุสทนทุกข์ทร

มาณ คิดถึงตรงนี้สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเยือกเย็น

นาราเดินออกจากห้องหนังสือก็เดินตรงเข้าไปที่ห้องนอนของ เธอ แล้วรีบล็อคประตูเช่นกัน จับหัวใจที่กำลังเต้นแรง เธอควร ทํายังไงดี

หากรู้ว่าเธอไม่ใช่ตัวจริง เขาจะฆ่าเธอมั้ยนะ เธอค่อยๆหลับตาลงแล้วล้มลงบนเตียงอย่างหมดหวัง

เธอหลับแบบไม่รู้ตัว พอตื่นมาอีกทีก็เช้าแล้ว ได้ยินเสียงเคาะ ประตู เธอขยี้ตาเบาไปแล้วไปเปิดประตู
ป้าเมย์เห็นเธอยังใส่ชุดเมื่อวานก็รู้สึกตกใจ “คุณนายสาม คุณไม่ได้นอนเหรอคะ”

“นอนแล้วค่ะ” นาราตอบเบาๆ

“ถ้างั้นคุณนายไปทานอาหารเช้าได้แล้วค่ะ” พูดจบมองนารา ด้วยความงงงวย

นาราเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อผ้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ เดินลงไปชั้นล่าง เจอชายหนุ่มนั่งทานข้าวบนโต๊ะด้วยท่าทางที่ดู

เธอค่อยๆเดินไป นั่งฝั่งตรงข้ามของเขา “อรุณสวัสดิ์” มอง หน้าผู้ชายที่ไร้ความรู้สึก ทำให้ในใจเธอมีความหวาดกลัวอยู่ ตลอดเวลา

“นั่งลงกินข้าวเถอะ” คณะพศทำเหมือนเมื่อคืนไม่ได้เกิดอะไร

“คุณชายคะ เอิ่ม กินข้าวเสร็จ ให้ฉันทำอะไรบ้างคะ” เธอจะ กินๆนอนๆทั้งวันไม่ได้หรอกนะ ในเมื่อไม่ได้เรียนแล้ว อยู่นี่ก็หา อะไรทําสักหน่อย

ชายหนุ่มที่เฉยชาหยิบผ้ามาเช็ดปาด แล้วพูดว่า “เธออยากทำ อะไร อย่าลืมว่าเธอเป็นคุณนายของที่นี่ วางตัวให้ถูกแล้วอยู่นี่ที่ เฉยๆไม่ต้องทําอะไร”

นี่มาแค่วันเดียวก็ทนไม่ได้แล้ว อยากออกจากที่นี่ทำเป็นหา อะไรทำ เขาก็จะรอดูว่าเธอจะทนได้สักกี่น้ำเขียว
คณพศพูดจบก็เข็นวีลแชร์ออกไป ทิ้งไว้เพียงนาราที่มองตาม หลังเขาไปงงงวย

ช่างมันเถอะ อย่าไปใส่ใจคนพิการเลย เธอเข้าใจคนนั่งวีล แชร์แบบนี้ นิสัยแปลกก็คงเป็นเรื่องปกติ

เธอเทนมแล้วเริ่มกินอาหาร

กินข้าวเสร็จ นาราเดินออกจากบ้าน เงยหน้ามองทะเลอันไกล โพ้น อากาศสดชื่น เธอเดินมาถึงโขดหินริมทะเล

เธอยืนมองทะเล ผิงผิงกับไลลาจะตามหาเธอมั้ยนะ ยังมีเคน ได้อีก ตอนเธอออกจากมหาวิทยาลัยก็ไม่กล้าบอกพวกเขา กลัว ว่าพวกเขารู้ว่าเธอมาแต่งงานคงถูกด่าตายเลย

เคนโด้ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจทำแบบนี้ ชีวิตของฉันกำหนด เองไม่ได้ ถ้านายมีผู้หญิงที่ดีพร้อมฉันก็จะยินดีกับพวกเธอนะ

เธอนั่งเหม่ออยู่ข้างโขดหินชั่วโมงหนึ่งแล้ว บนระเบียงห้องชั้น สอง สายตาเย็นชาของชายหนุ่มมองไปยังเธอ