ตอนที่ 2 การแต่งงาน

รถRolls-Rpyceสีดำเนินอยู่กลางอากาศตีลังกาไปหลายตลบ ก่อนจะล่วงลงไปยังกลางทะเล เกิดฟองคลื่นขนาดใหญ่กระจาย เหนือน้ำทะเล

“นารา”

คณพศเห็นรถลอยล่องลงสู่ทะเลเหมือนฝุ่น เขาตะโกนด้วย สายตาทีโกรธมาก ข้างหน้ามืดมน เขาหักพวงมะลัยหวังจะโดด ลงทะเลตามเธอ แต่กลับชนเสาเหล็กแล้วเด้งไปอยู่ระหว่างแผง กั้นและเสาร์เหล็ก……..

รถของรานาค่อยๆจมลงสู่ทะเล ในหูตาปากของเธอเต็มไป ด้วยน้ำ

คลื่นใหญ่ซัดผ่าน นาราถูกคลื่นซัดออกจากรถผ่านจากกระจก ที่แหลกละเอียด ลอยออกไป ในหูของเธอมีเสียงหัวเราะเยาะ เสียงดังจากพี่สาว “นารา แกตายไปเถอะ แกตายไปจะได้คืนงาน แต่งให้ฉัน ทำไมแกถึงหน้าด้านอย่างนี้ เอาผู้ชายที่ควรเป็นของ ไป ฮ่าๆๆ .….….…….

เธอหลับตาลง สมองของเธอกลับเป็นเสียงอันเจ็บปวดของ คณพศ “นารา คุณอย่าทิ้งผมไป คุณบอกว่าจะอยู่กับผมตลอด ชีวิต คุณลืมไปแล้วเหรอ” เหอะๆ เธอเคยพูดเหรอ!

ต่อมาคือเสียงแม่ของเธอเขมนท์ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา”นารา แกคืนแฟนของพี่แกไปซะ แกทำไมไม่รู้จักอายบ้างเลย เหอะๆ ใช่เหรอ

เวลานั้นพวกเธอ ใช้ทุกวิธีทางให้เธอได้แต่งานกับผู้ชายคนนั้น ตอนนี้กลายเป็นว่าเธอแย่งแฟนพี่สาวซะงั้น

“นารา ไปกับผมเถอะ คุณไม่เหมาะกับที่นี่ ผมจะพาคุณไปเจอ แม่แท้ๆของคุณเอง แม่คุณคิดถึงคุณทุกวันเลย” เครี่โล่พูดด้วย สายตาที่เต็มไปด้วยความหวัง

“นารา ผมจะรอคุณ ไม่ว่านานแค่ไหนผมก็จะรอ นาราคุณยัง ไม่เข้าใจอีกเหรอว่าเขาไม่ได้รักคุณเลย ถ้าเขารักคุณแล้วทำไม ต้องไปอยู่กับผู้หญิงอื่นทั้งๆ ที่คุณกำลังตั้งท้องอยู่ มันไม่คุ้มเลย นารา”

ใช่แล้ว ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเธอ เธอยิ่งไม่ควรอยู่ เธอควรจากไปได้ แล้ว แต่เธอแค่อยากอยู่กับลูก เธอกำลังจะไปแล้ว

สุดท้ายเธอก็ได้หลุดโพ้นเสียที เธอกำลังจะไปอยู่กับลูกในอีก โลกหนึ่ง ลาก่อนคุณคณพศ ลาก่อนคุณพ่อ ลาก่อนคุณเคนโด้ ลาก่อนพี่เครี่โล่ ร่างของเธอค่อยๆจมลงทะเล……เหมือนเธอมอง เห็นลูก าลังยิ้มอยู่

ย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งปีก่อน

ในเมือง ตกล งานแต่งงานระหว่างตระกูลปัญญาพนต์กับตระ กูลวรชัยลภัส ซึ่งตอนแรกควรเป็นคุณชายรองอาชัญตระกูล ปัญญาพนต์กับคุณหนูใหญ่พิมมี่ ของตระกูลวรชัยลภัส แต่ สุดท้ายกลายมาเป็นคุณชายสามของตระกูลปัญญาพนต์กับคุณหนูใหญ่พิมมี่ ของตระกูลวรชัยลภัส

“คุณพ่อคะ เพราะอะไรคะ หนูไม่ใช่หมั้นกับคุณชายรองเหรอ คะ ทำไมเป็นคุณชายสามไปได้ หนูไม่แต่ง หนูไม่มีวันแต่งงาน กับพิการนี้หรอก” เสียงร้องไห้เสียงดังในคฤหาสน์ตระกูลวรชัย ลภัส

“พิมมี่ พ่อก็ไม่มีทางเลือก ตอนแรกคุณกษาปณ์ก็จะให้ลูก หมั้นกับคุณชายรองนั่นแหละ แต่คุณชายสามบอกจะแต่งงานกับ ลูกกะทันหันซะงั้น” บุรินททร์ทร์พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่มีทางเลือก

“ไม่มีทาง หนูไม่แต่งค่ะ คุณพ่อคะ พ่อจะให้ลูกสาวตัวเอง แต่งงานกับตาพิการนั่นนะ “ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาที่โกรธและ เสียใจ

เขมินท์การรยาบุรินททร์ทร์รีบปลอบลูกค้า “พิมมี่ ลูก แม่ไม่

ยอมให้ลูกแต่งานกับตาพิการนั่นแน่นอน ลูกสบายใจได้เลย” เธอหันมองบุรินททร์ทร์แว๊บหนึ่ง พิมมี่ โผเข้าไปในอ้อมกอดของเขมนท์ปล่อยโฮร้องไห้

ฟูมฟาย

พอปลอบลูกเสร็จ เขมินท์นั่งข้างบุรินททร์ทร์ “คุณบุรินททร์ทร์ นี่ตระกูลปัญญาพนต์จะรังแกกันมากเกินไปแล้ว ทั้งๆที่หมั้นกับ คุณชายรอง แต่ทำไมถึงเปลี่ยนเป็นตาพิการคุณชายสามนั่นไป ได้”

บุรินททร์ทร์ถอนหายใจแล้วพูดว่า “คุณกษาปณ์หลานคนนี้ มาก ความรู้สึกผิดที่มีต่อเขายิ่งอยู่ยิ่งมาก ถ้าเป็นไปได้เขาจะหาสิ่งที่ดีที่สุดในโลก ให้หลานคนนี้ด้วยซ้ำ

“พวกเขารู้สึกผิดก็เรื่องของพวกเขา แต่ไม่ใช่มาเอาเปรียบกัน อย่างนี้ คุณบุรินททร์ทร์ ในเมื่อพวกเขาไม่รักษาค่าพูด ก็อย่ามา โทษกันแล้วกัน” เขมินท์พูดด้วยสายตาที่โกรธเคือง

“นี่คุณคิดจะทำอะไร คุณกษาปณ์รักคุณชายสามมาก ถึงแม้ เขาอยากได้ทุกอย่างของตระกูลปัญญาพนต์เขาก็สามารถให้ได้ แล้วนับภาษาอะไรกับผู้หญิงแค่คนเดียว” บุรินททร์ททร์มองเขมิ นท์แว๊ปหนึ่ง

“คุณบุรินททร์ทร์ ตอนแรกคุณกษาปณ์ตกลงกับเราว่า ให้พิม มี แต่งงานกับคุณชายรอง ตอนนี้กลับเปลี่ยนคน เห็นเราน่า รังแกขนาดนั้นเลยหรือไง ในเมื่อคุณกษาปณ์รักคุณชายสามมาก ถ้างั้นเราก็ให้นาราแต่งงานกับคุณชายสามสิ นาราก็เป็นคุณหนู รองตระกูลวรชัยลภัสเหมือนกัน”

“ไร้สาระน่า ทำอย่างนั้นได้ยังไง นาราไม่ได้แน่นอน” เวลานี้ รินททร์มีแต่ความวุ่นวายใจ

“ทำไมจะไม่ได้ นี่คุณปกป้องมันเหรอ แล้วพิมมี่ ไม่ใช่ลูกสาว คุณหรือยังไง” เขมินท์ร้องไห้โวยวาย “ลูกที่คุณไปมีกับชู้กลับมา ฉันยังไม่ว่าอะไรเลย ยังช่วยคุณเลี้ยงมาสิบกว่าปี นี่คุณบุรินททร์ ทร์ ถ้าคุณให้พิมมี่ แต่งงานกับตาพิการนั้น ฉันจะไม่จบง่ายๆ แน่” พอพูดจบเธอก็ลุกวิ่งขึ้นชั้นบน

ผู้ชายที่นั่งอยู่บนโซฟานั่งพิงอย่างเหม่อลอย คิ้วชนกันจนดู เป็นเส้นเดียวกัน เมื่อสิบห้าปีที่แล้วเขาพานารากลับบ้าน ก็พบกับพายุฝนซัดกระหน่ำ ตอนนั้นเขาปกป้องเธอทุกวิถีทาง หวัง เพียงแค่ให้เธอเติบโต ตอนนี้เธอเติบโตขึ้นแล้ว แต่กลับต้องเจอ กลับความลำบากอีกครั้ง เขาควรจะทำยังไงดี

ทันใดนั้นประตูคฤหาสน์ตระกูลปัญญาพนต์ได้เปิดออก วิษณุษ์ ก้าวเดินเข้ามา สูทดำทั้งตัวที่เต็มไปด้วยความเยือกเย็น ความ โกรธนัยย์ตาที่ใกล้จะแหลกสลาย เขาเดินขึ้นชั้นบน เปิดประตู ห้องที่อยู่ฝั่งตะวันออก ในห้องเป็นชายชราผมสีเงินกำลังนั่งดู ต้นไม้ที่อยู่หน้าระเบียง ชายชราที่อยู่ในห้องทำเป็นไม่เห็น เขารู้ ว่านั่นวิษณุ หลานชายคนที่สองของเขา

“คุณปู่ ทำไมต้องให้พิมมี่ แต่งงานกับน้องสามด้วย ปรับปาก ผมเองไม่ใช่เหรอว่าจะให้ผมแต่งงานกับลูกสาวตระกูลวชัยลภัส” วิษณุสยืนข้างชายชราแล้วจ้องเขม็งที่เขา

“ในเมื่อน้องสามอยากแต่งก็ให้เขาแต่งไปสิ แกก็มีทุกอย่าง

แล้ว เขาแค่ขอผู้หญิงคนเดียวเอง” ชายชราพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่ง

“แต่ว่าคุณปู่ ผมกับพิมมี่ เรารักกันนะครับ จะทำแบบนี้ไม่ได้ นะ” เส้นเลือดบนหลังมือของบุรินททร์ทร์โผล่ออกอย่างเห็นได้ชัด

กษาปณ์ค่อยๆหัน มองชายคนข้างๆอย่างสายตาที่นั่ง

“วิษณุส์ เขาเป็นน้องชายแก เก้าปีแล้วนะที่เขาไม่ได้ขออะไร เลย เขาอยู่เกาะฟ้าตัวลำพัง ไม่ได้มีส่วนร่วมอะไรเลย วันนี้เขาขอ แค่ผู้หญิงคนเดียวดูแลเขา แกก็ไม่ได้นั้น ตอนนี้ชักจะสงสัย หัวใจแกแล้วล่ะว่าใช่คนตระกูลปัญญาพนต์รึเปล่า”

เสียงที่นิ่มและดูอบอุ่นของกษาปณ์ แต่วิษณุส์ฟังแล้วเหมือนคลื่นลมทีเลที่พัดมาอย่างแรง

“แต่ว่าคุณปู่ ผู้หญิงบนโลกมีเป็นร้อยเป็นพัน เขาสามารถ เลือกได้ตามใจเลย ทำไมต้องมาเอาผู้หญิงของผมด้วย ไม่ใช่ ไม่รู้ว่าพิมมี่ เป็นผู้หญิงของผม” ความเจ็บปวดค่อยๆออกจา กนัยย์ตาของวิษณุส

“ตอนนี้แกมีทุกอย่าง แค่ผู้หญิงคนเดียวก็ไม่ต้องไปแย่งกับ น้องแกแล้ว ฉันเหนื่อยแล้ว แกออกไปเถอะ” พูดจบชายชราก หลับตาลง

วิษณุกำมือแน่น สายตาที่โกรธและผิดหวัง เขาก้าวขาออก จากห้องนอนไป

เขาเดินออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่ สตาร์ทรถแล้วขับออกไป

เขาไม่ยอมให้พิการนั่นมาแย่งผู้หญิงเขาไปเด็ดขาด

เกาะฟ้า ล้อมรอบด้วยทะเล อากาศสดชื่น มีรสชาติของทะเล คฤหาสน์ที่เงียบสงบ แสงอาทิตย์ที่อบอุ่นส่องกระทบระเบียง ชายที่อยู่บนวีลแชร์มีใบหน้าที่หล่อเหลา นัยย์ตาโตเหมือน ทะเลสาบลึกที่มองไม่เห็นก้นบึนของน้ำ