ตอนที่ 3.

“อย่าร้องนะลูก พ่อกลับมาแล้ว พ่อจะมารับน้องเอื้อกับแม่ของ ลูกไปอยู่ด้วยกันที่อังกฤษ ไปอยู่กับพ่อนะลูก” เขาปลอบโยนลูก น้อย ขณะปาดป้ายคราบน้ำตาออกจากพวงแก้มอ่อนใสนั้นอย่าง อ่อนโยน

น้องเอื้อฉีกยิ้มกว้าง พยักหน้ารับในทันทีด้วยความดีใจ “ครับ น้องเอื้อจะไปอยู่กับคุณพ่อ เราไปหาแม่สินกับเถอะครับ แม่อยู่ ในบ้าน” ลูกชายตัวน้อยจูงแขนผู้เป็นพ่อพาเดินเข้ามาในบ้าน

โอลิเวอร์มองไปทั่วตัวบ้านหลังน้อย เขาหยุดดูรูปถ่ายของสอง แม่ลูกที่วางอยู่บนชั้นโชว์ข้างผนัง สตาภาบันทึกภาพพัฒนาการ ของลูกชายไว้ทุกระยะ ตั้งแต่เกิดจนเติบโตในช่วงปีจนถึงปัจจุบัน ใบหน้างามของเธอแต้มรอยยิ้มน่ามอง ดวงตาดูอบอุ่นอ่อนโยน ยามทอดมองเจ้าตัวน้อยในอ้อมแขน ช่วงเวลาดีๆ แสนมีค่าเหล่า นั้นช่างน่าเสียดายนัก หากเขารู้เร็วกว่านี้เขาคงได้โอบอุ้มลูก ตั้งแต่แกลืมตาดูโลก เฝ้าดูแลมองเห็นทุกย่างก้าวของแกไป พร้อมกัน ลูกคงไม่อ้างว้างว้าเหว่ขอดพ่อมานานขนาดนี้ เขารู้สึก วูบในอกหัวใจทั้งดวงราวกับถูกมือที่มองไม่เห็นบีบคั้นจนเจ็บ หนีบไปหมด หัวร้อนร้อนผ่าวแสบพร่าก้อนแข็งๆ แล่นมาจุกอก ชายหนุ่มก้มลงมองลูกชายด้วยแววตาเสียใจก่อนจะอุ้มแกมาก อดซบบ่า สองแขนกอดรัดร่างน้อยแนบแน่นอย่างแสนรัก ให้ สัญญากับตัวเองว่าเขาจะไม่มีปล่อยให้ลูกต้องขาดความอบอุ่น อีกแล้ว
“ปล่อยลูกชายฉันมานะ!”

เสียงคุ้นหูของหญิงสาวทำให้โอลิเวอร์หันไปมอง เขาแค่นยิ้ม เมื่อเห็นดวงตาคู่สวยมองเขาอย่างหวั่นหวาด

“น้องเอื้อเป็นลูกของผม” เขามองหน้าซีดๆ ของเธอแล้วกด เสียงหนัก จ้องมองด้วยสายตาเข้มดุด “แกเป็นลูกของเราสิตา”

วาสินีสบสายตาดุดันของชายหนุ่มร่างใหญ่ แววตาของเขามัน ทำให้คนถูกต้องสั่นไปทั้งตัว หญิงสาวมองร่างน้อยที่อยู่ในอ้อม แขนของเขาอย่างใจหาย ลูกชายของเธอยอมให้คนแปลกหน้า อุ้ม ทั้งๆ ที่เป็นคนหวงตัว กับโจนาธานเพื่อนร่วมธุรกิจของเธอ น้องเอื้อไม่เคยยอมให้แตะตัว ออกฤทธิ์ออกเดชแกล้งอีกฝ่าย สารพัด แต่กลับยอมให้โอลิเวอร์กอดแกอุ้มแก นี่สินะที่เขาเรียก ว่าสายใยของความผูกพันทางสายเลือด…

“แม่สินี พ่อโอลิเวอร์มารับเราไปอยู่ด้วยกันครับ” เสียงใสแจ้ว ของเด็กชายปลุกคนเป็นแม่ให้หลุดจากความหวาดหวั่น “คุณพ่อ กลับมาหาเอื้อกับแม่แล้ว ดีใจจังเลย”

วาสินีจุกในอก น้ำตาแทบร่วงเมื่อลูกเทใจให้พ่อของแกหมด ดวงตั้งแต่แรกพบ เธอไม่เคยปิดบังลูกว่าพ่อของแกชื่ออะไร แม้ ไม่เคยให้ดูรูปเพราะสิตาภาพสาวฝาแฝดของเธอซึ่งเป็นแม่แท้ๆ ของน้องเอื้อไม่เคยเก็บรูปถ่ายของพ่อเด็กไว้ แต่วาสินีก็ฝังความ ทรงจำดีๆ เกี่ยวกับพ่อไว้ในหัวลูก หลังจากสิตาภาคลอดน้องเอื้อ มีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นทำให้พี่สาวของเธอไม่สามารถเลี้ยง ลูกได้ด้วยตัวเอง ในฐานะน้าของเด็กชายวาสินีก็ทำหน้าที่ต่างแม่ให้เด็กน้อยตั้งแต่แรกเกิด แม้ไม่ใช่แม่แต่ก็เลี้ยงดูอุ้มชูมาตั้งแต่ เล็กความผูกพันมีล้นเหลือจนลืมเลือนสถานะที่แท้จริงไปหมดสิ้น ยามนี้พ่อตัวจริงของเอื้อมาทวงสิทธิ์แล้ว เธอในฐานะแม่กำมะลอ จะทำยังไงดีไม่ให้เขาพรากลูกไปจากอกเธอ

“มาหาแม่ก่อนน้องเอื้อ” วาสินีเรียกลูกชายเสียงนุ่ม หวังให้ ลูกยอมออกจากอกพ่อมาหาเธอเอง แต่เด็กน้อยกลับกวักมือ เรียก

“แม่สินีมาหาเอื้อกับพ่อสิครับ” เด็กชายยิ้มแป้นมองหน้าพ่อ ของแกอย่างสุขใจ เกิดความคิดอยากเห็นพ่อกับแม่ได้กอดกัน “แม่สินีมานี่สิครับ คุณพ่อแม่สินดื้อครับ ไม่ยอมเดินมาหาเรา

เจ้าตัวน้อยทำคิ้วย่น เมื่อเห็นมารดายังยืนเฉย แกอยากให้พ่อ กับแม่มากอดแกพร้อมๆ กัน เหมือนที่เคยฝันทุกคืน แม่รินก็อะไร ไม่รู้ เคยบอกว่าคิดถึงพ่อแต่เจอพ่อแล้วไม่มาหาแถมยังทำเสียง อีก หรือว่าแม่ไม่รักพ่อแล้ว… เด็กชายแอบใจหาย แม่ต้องงอน พ่อแน่ๆ ที่หายไปนานไม่ยอมกลับมาสักที แบบนี้ต้องให้พ่อง้อ แม่สักหน่อย เด็กเจ้าแผนการมองหน้าพ่อแม่พร้อมกับความคิด เล็ก ในหัววาบขึ้นมา แกก้มลงไปกระซิบบอกผู้เป็นพ่อว่า

“เอื้อว่าแม่งอนพ่อแน่ๆ เลยครับ พ่อไปง้อแม่หน่อยสิครับ”

โอลิเวอร์ละสายตาจากวาสินี หันมาสนใจฟังลูกชาย “น้อยังไง ครับ บอกวิธีพ่อหน่อยสิครับ” เขาเล่นไปตามน้ำ ไม่อยากทะเลาะ กับแม่เด็กให้ลูกชายเห็น เกรงลูกจะสะเทือนใจ

วาสินีมองดูลูกชายกระซิบกระซาบส่งเสียงหัวเราะคิกคักกับคนเป็นพ่อ ราวกับสนิทสนมกันมาตั้งแต่เกิด ก็รู้สึกน้อยใจลูกขึ้น มา แค่ไม่ทันพ้นชั่วโมงเจ้าลูกชายก็แปรพักตร์ไปเข้าข้างคนเป็น พ่อแล้ว หากลูกรู้ว่าเธอไม่ใช่แม่คงยอมตามพ่อไปอยู่ด้วย หัวใจ โหวงวูบราวกับโดนกระชากหัวใจออกไป เมื่อความคิดนั้น ปรากฏในหัว

ไม่… เธอไม่ยอมให้เขาชุบมือเปิบเอาลูกที่เธอเลี้ยงมาแต่อ้อน แต่ออกไป ถึงเขาจะเป็นพ่อก็ได้สิทธิ์นั้นมาแบบไม่ชอบธรรม สี ตามาเล่าทุกอย่างในชีวิตให้แฝดอย่างเธอฟัง แม้สิ่งที่พี่สาวเคย ทําในอดีตจะไม่ใช่สิ่งดีนัก แต่ในฐานะสายเลือดเดียวกัน เธอก็ ยอมรับฟังและให้กำลังใจพี่สาวซึ่งตอนนั้นมีสภาพน่าเวทนาจาก การถูกผู้ชายใจร้ายคนนี้ขึ้นใจ และยังต้องหนีคดีพยายามฆ่าพี่ ชายของเขา