ตอนที่ 2.

โอลิเวอร์เดินมาตามทางเดินไปยังบ้านพักของผู้บริหารของ สอร์ตตามคำบอกของพนักงานชายคนนั้น เขาเปิดรอยยิ้มเมื่อ เห็นบ้านสองชั้นหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่ในรั้วไม้ ตัวบ้านเป็นไม้กึ่งปูน สร้างตามแบบคล้ายวิลล่าในรีสอร์ต แต่มีพื้นที่ใช้สอยมากกว่า รอบบ้านประดับตกแต่งด้วยต้นไม้ดอกไม้ให้ความร่มรื่นเย็น สบาย มีสนามหญ้าเล็กๆ อยู่ด้านหน้าวางซุ้มชิงช้าเป็นที่นั่งเล่น เขาเห็นเด็กชายคนเมื่อครู่กำลังนั่งเล่นอยู่บนสนามหญ้าโดยไร้ เงาคนเป็นแม่ ชายหนุ่มหยุดนิ่งมองใบหน้าเล็กๆ นั้นอย่างพินิจ แม้หัวใจจะเชื่อเกินครึ่งว่าเด็กน้อยคือลูกชายของเขากับสิตาภา แต่ก็อดจ้องหน้าแกไม่ได้

เด็กชายกะพริบตาปริบๆ ดวงตาสีฟ้าสวยจ้องชายร่างสูงสีตา แบบเดียวกันอย่างไร้เดียงสา ริมฝีปากแดงแย้มน้อยๆ เมื่อเห็น รอยยิ้มของคนที่แกจ้องอยู่ รู้สึกถูกชะตากับผู้ชายตรงหน้า ราวกับคุ้นเคยกันมานาน อาจเป็นเพราะเขามีดวงตาสีฟ้าสดแบบ เดียวกับตน เจ้าตัววางรถเด็กเล่นลงแล้วลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินมา หาคนที่ยืนนิ่งอยู่นอกรั้วบ้าน

“มาหาใครครับ”

สำเนียงภาษาอังกฤษค่อนข้างชัด เอ่ยถามผู้มาเยือนออกไป ด้วยคิดว่าควรสื่อสารกับฝรั่งตัวโตคนนี้ด้วยภาษาอังกฤษตามที่ มารดาสอน เพราะลูกค้าของรีสอร์ตล้วนแต่เป็นชาวต่างชาติบวกกับเจ้าตัวเรียนโรงเรียนนานาชาติจึงถนัดภาษานี้

โอลิเวอร์ใจเต้นแรง เขามองหน้าของเด็กชายด้วยแววตาอ่อน โยน “หนู ออะไรครับ เป็นลูกของใคร” เขาถามเด็กน้อยด้วยน้ำ เสียงนุ่มนวล

น้องเอื้อมองหน้าคนถาม คิ้วน้อยๆ นิดๆ อย่างเจ้าสงสัย แต่

ก็ยอมตอบคําถามคนแปลกหน้าโดยดี

“ผมชื่อเอื้อครับ เป็นลูกแม่สินี” เด็กชายมองหน้าของผู้มา เยือนด้วยแววตาเศร้านิดๆ ก่อนจะพูดต่อ “คุณพ่อชื่อ โอลิเวอร์ ครับ ตอนนี้พ่อผมไม่อยู่ แม่บอกว่าพ่อไปทำงานไกลยังกลับมา หาผมกับแม่ไม่ได้

ท่าทางของเด็กน้อยซ่อนรอยหมั่นซึมไม่มิด ใบหน้ากลมป้อม หมองลงเมื่อเอ่ยถึงบิดาที่แกไม่เคยเห็นหน้า ไม่เคยรู้จักตัวตน มากกว่าชื่อที่ผู้เป็นแม่ยอมบอกให้รู้ แม้จะได้รับความรักเต็มที่แต่ ไม่เต็มเปี่ยมในหัวใจ น้องเอื้อยังปรารถนาอ้อมกอดของบิดาอยู่ ทุกวัน แต่เจ้าตัวไม่รู้จะบอกกับมารดาอย่างไร เมื่อเอ่ยถามถึงผู้ เป็นพ่อครั้งใด มารดาจะนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ก่อนจะบอกด้วยประ โยคเดิมๆ ว่า

“คุณพ่อของน้องเอื้อทํางานอยู่ต่างประเทศ ไกลมากๆ คุณพ่อ ต้องทำงานหาเงินส่งมาให้เราสองแม่ลูกยังไงล่ะครับ ถ้าน้องเอื้อ รักคุณพ่อ น้องเอื้อต้องเป็นเด็กดีไม่ดื้อไม่ชนตั้งใจเรียน แล้ววัน หนึ่งแม่จะพาไปหาคุณพ่อนะครับ

เด็กชายรอแล้วรอเล่าแม่ก็ไม่พาไปหาพ่อสักที และยิ่งมีเพื่อนแม่อย่างลุงโจนาธานมาทำตัวสนิทสนมกับเขาและแม่ น้องเอื้อ ยิ่งไม่ชอบใจรู้สึกหวงแม่แทนพ่อที่อยู่ไกล จนต้องหาเรื่องแกล้ง ลุงตัวโตขี้หลีนทุกครั้ง ไม่ว่าจะแกล้งทำน้ำหวานหกใส่ แกล้งเอา หมากฝรั่งไปใส่ในรองเท้า หรือแม้แต่แกล้งวางหมุดแหลมไว้ที่ โซฟาให้ทีมก้นคนนั่ง สารพัดอย่างที่เด็กน้อยคิดได้ ทำเอาคน เป็นแม่ต้องกุมขมับและคาดโทษจนเต็มหน้ากระดาษ ถึงจะโกรธ มากแค่ไหนแม่ของเขาก็ไม่เคยมีสักแปะ น้องเอื้อเลยได้ใจหา เรื่องแกล้งเพื่อนชายของแม่อยู่เรื่อยๆ

“พ่อ… พ่อคือพ่อ โอลิเวอร์ของลูกยังไงล่ะครับ

โอลิเวอร์ผลักประตูก้าวเข้าไปหาลูกชาย เขาส่งยิ้มอบอุ่นให้ เด็กน้อยที่ทําหน้าเหวอ ย่อตัวอ้าแขนออกสบตาสีเดียวกันแล้ว พยักหน้าให้ น้องเอื้อนิ่งมองอยู่ครู่หนึ่งริมฝีปากสีสดเบะออก ก่อนจะโผเข้าหาอ้อมกอดที่แกรอคอยมาทั้งชีวิต พร้อมกับปล่อย

“คุณพ่อ ฮือ… คุณพ่อเป็นพ่อโอลิเวอร์ของเอื้อจริงๆนะครับ” เจ้าตัวซุกหน้ากับอกอุ่น สองแขนกอดรัดลำตัวหนาไว้แน่น เมื่อ ถูกกอดรัดตอบหัวใจดวงน้อยก็พองโต น้ำตาไหลพรากออกมา แบบยั้งไม่อยู่ “น้องเอื้อรอคุณพ่อ น้องเอื้ออยากไปหาคุณพ่อ ฮือ… แม่สิ บอกว่าคุณพ่อทำงานอยู่เมืองนอกไกลมาก

โอลิเวอร์ตี้อในอกขอบตาร้อนผ่าวน้ำตาซึมเขากอดรัดร่าง น้อยแนบอก มือข้างหนึ่งลูบแผ่นหลังที่กำลังสั่นสะท้านจากแรง สะอื้นอย่างเวทนา สิตาภาหลอกลูกว่าเขาอยู่ไกล ปล่อยให้ลูก โหยหาอ้อมกอดของคนเป็นพ่ออยู่นานหลายปี หากไม่บังเอิญเจอสองแม่เขาไม่ว่ามีน้อยดวงเฝ้ารอและลูกคงจะรอเก้ออยู่นานแสนนาน อาจจะนานแก่เติบใหญ่โดยเขาไม่มีสิทธิ์รับรู้ได้อุ้มสายเลือดในอก สายเลือดที่ติดท้อง เธอวันเขาผลาญร่างกายเธอ โอลิเวอร์สะท้อนในใจ สิตาภาคงเกลียดเขามากทำร้ายเธอแบบนั้น สิ่งเลวร้ายเธอ ก่อมันทำให้เขาเกิดโทสะจนขาดสติ แรงรักเกลียดสุมแน่น ในทรวงผลักดันการกระทำอันเลวทรามนั้นขึ้น เขาไม่ข้าง ตัวเองว่าทําไม่ผิด เมื่อความจริงแล้วถามว่าเขายกโทษเธอไหม โอลิเวอร์ไม่อาจเขาเขาแล้วเล่า ความรักกับความเกลียดปนเปจนแยก ไม่ออก เขาเกลียดเธอมาก แต่ก็รักฝังใจ ยิ่งตอนได้ว่าลูกชายให้เขา ชายกลับทำใจปล่อยเธอไปไม่ได้ ห้าการทําตัวเหลวไหล ห้ากับหัวใจไม่เคยหายเจ็บปวด เขา ชดใช้ความผิดที่เธอทำไว้