ตอนที่ 1 บทนํา

หญิงสาวเดินออกจากรถไปเปิดประตูห้องพัก เธอยังคงเหม่อ ลอยจอมจมในความคิดของตัวเองจนไม่สังเกตเห็นว่าใครคน หนึ่งเดินตามเธอไปด้านหลัง โอลิเวอร์ตะครุบร่างงามกอดรัดไว้ แน่น ขณะลากดึงเธอเข้าไปด้านใน

“คุณ คุณฟื้นแล้วเหรอ ปล่อยนะจะทำอะไรฉัน

สิตาภาสะบัดแขนเราๆ พยายามดิ้นหนีให้หลุดจากการจับกุม ของ โอลิเวอร์ เธอมัวแต่คร่ำครวญจนไม่ทันสังเกตเห็นว่าเขาฟื้น แล้ว เพราะตกใจจนขวัญบินเธอถึงได้ขับรถหนีมาโดยมีเขาติด รถมาด้วย หากสติไม่หลุดสิตาภาคงโยนเขาทิ้งกลางทางไปแล้ว

“ทําอะไรเหรอ ก็ลงโทษผู้หญิงร้ายกาจอย่างเธอน่ะสิ” เขา คำรามเสียงเข้ม ขณะอุ้มถึงลากพาตัวเธอมาโยนไว้บนที่นอน ก่อนจะโถมกายกักร่างงามไว้ใต้ร่างหนา จับข้อมือบางกดตรึงไว้ กับที่นอน ดวงตาคมจ้องใบหน้าของเธอด้วยแววตาวาวกล้า

“อย่านะ อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว ปล่อย ฉันเถอะโอลิเวอร์” สิตาภาสั่นไปทั้งตัว หวาดกลัวท่าที่คุกคาม ของเขา ภาวนาอย่าให้เขาทำอะไรแบบที่เธอกลัวเลย

“ผมไม่ยกโทษให้คนที่ทำให้ผมกลายเป็นคนโง่หรอกสิตา” โอลิเวอร์แค่นยิ้มหยัน มองร่างงามของเธอด้วยแววตาหยาม เหยียด ทั้งรักทั้งแค้นในอกจนแทบจะระเบิด “คุณไม่ได้รักผมใช่ ไหม คุณเกลียดผู้ชายและชอบเล่นรักกับผู้หญิงใช่หรือเปล่า มันดียังไงบอกผมหน่อยสิ ระหว่างผู้ชายกับผู้หญิงเวลามีอะไรกัน มันดีกว่ากันยังไงเคยลองเปรียบเทียบหรือยัง

“อย่านะ โอลิเวอร์ อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ คุณเคยบอกว่าคุณจะ ไม่ทำร้ายคนที่คุณรักยังไงล่ะ” เธอทวนคำพูดครั้งเก่าของเขา หวังให้เขาหยุดการกระทำเลวร้าย

“ใช่ผมเคยบอกว่าว่าผมจะไม่ทำร้ายผู้หญิงที่ผมรัก” โอลิเวอร์ มองหน้าหญิงสาวด้วยแววตาเจ็บปวด

“แต่ตอนนี้ผมไม่ได้รักคุณแล้วสิตา ผมเกลียดคุณยิ่งกว่าที่เคย เกลียดอะไรมาทั้งหมด ครั้งหนึ่งผมเคยหลงผิดหน้ามืดตามัว เพราะความรัก ต่อไปนี้ผมจะไม่รักผู้หญิงคนไหนอีก และผมจะ ผลาญพร่าผู้หญิง ให้กลายเป็นแค่ของเล่น คุณคือผู้หญิงคนแรกที่ ผมจะใช้บำบัดความต้องการของตัวเอง ผมไม่ได้รักคุณแล้ว แต่ ผมยังอยากได้คุณอยู่ อยากได้ร่างกายสวยๆ นี่ อยากลองชิมดู ว่าผู้หญิงเลสเบี้ยนมันจะสู้ผู้หญิงแท้ๆ ได้ไหม” พูดจบโอลิเวอร์ก็ กระชากเสื้อผ้าของหญิงสาวออกจากร่าง

กรี๊ดดดด !!!

ชายหนุ่มถอนหายใจยาวขณะปัดภาพรบกวนหัวใจตลอดห้าปี เต็มออกจากหัว เขาทอดสายตาเปลี่ยนทิศทางไปมองอย่างอื่น บ้าง ก่อนจะสะดุดตากับร่างคุ้นตาของหญิงสาวคนหนึ่ง ที่กำลัง จูงมือเด็กชายหน้าตาน่ารักเดินเล่นอยู่ริมหาด

“สิตา…”

โอลิเวอร์ถอดแว่นกันแดดออก เพื่อจะจ้องมองร่างนั้นให้ชัดเจน ดวงวาบไหวเมื่อแน่ใจหญิงสาวคนนั้นคือสิตา

จริงเขารีบลุกเดินแกมหาอย่างลืม

“สิตา… คุณไหม” เขาเอ่ยทักทาย เมื่อเดินเข้ามาเกือบ จะใกล้แล้ว

หญิงสาวหันมาเสียงเรียก เห็นผี ร่างบางถอยหลังกรูดมือจับข้อเด็กชายไว้แน่น มองเขาอย่างตื่นตะลึง ก่อนจะอุ้มชายตามแต่เหมือนฟ้าแกล้ง เขาเธอเกือบทันทีตรงทางเข้า สอร์ต แต่ชนกับพนักงานชายคนหนึ่งที่กำลังของผ่านมา พอดี ข้าวของหล่นกระจายเขาสะดุดล้มหน้าแทบขา พอลุกขึ้น หญิงพร้อมเด็กชายก็หายจากสายตาแล้ว

โธ่เว้ยสิตา คุณหนีทำไม

โอลิเวอร์สบถด้วยความโมโห จนพนักงานที่ชนเขาล้มรีบพนม มือไหว้ขอโทษ

ขอโทษด้วยครับ

โอลิเวอร์ถอยหายใจแรง ลูบหน้า ให้คลายความหงุดหงิด รู้จักผู้หญิงเด็กเมื่อไหม ผู้หญิงกับเด็กผู้ชายลูก ครึ่งอายุน่าสามขวบ” เขาถามไปอย่างนั้น ไม่ว่าพนักงาน จะนําลูกค้าได้คน

“อ๋อ… ผู้หญิงของรีสอร์ตครับ ส่วนเด็กเป็นลูกชายของเธอชื่อน้องชื่อเต็มว่าอลันครับ คุณวาสินีพักอยู่ที่บ้านพักด้านหลังรีสอร์ต ครับ เดินตรงไปแล้วเลี้ยวซ้ายก็เจอครับ

“วาสินี…” โอลิเวอร์ทวนชื่อหญิงสาว เขานิ่วหน้าแปลกใจ “เธอไม่ได้ชื่อสิตาภาเหรอ แล้วสามีของเธอคือใคร

เขาไม่คิดว่าตัวเองจะจำคนผิด รูปร่างหน้าตาแบบนั้น อยู่ใน ใจเขามาตลอดห้าปี จะไม่ใช่สิดาภาได้อย่างไร

“คุณวาสินีเธอเป็นม่ายครับ ไม่มีใครรู้ว่าพ่อของน้องเอื้อเป็น ใคร เธอไม่เคยพูดถึง ดูเหมือนตอนนี้คุณโจนาธานตามขายขนม จีบอยู่ครับ ผมต้องรีบไปก่อนครับเดี๋ยวส่งของไม่ทัน” พนักงาน ชายเผลอเล่าเรื่องของนายจ้างไป กว่าจะรู้ตัวก็เล่าจนหมดพุง จึง รีบเผ่นไปก่อนจะถูกเพ่งเล็ง

โอลิเวอร์กุมคางอย่างครุ่นคิด ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อสิ่งนี้ วาบเข้ามาในหัว

“สิตาภาอาจเปลี่ยนชื่อเป็นวาสินีเพื่อหลบหนีคดียิงพี่เอริก ส่วนเด็กนั่นก็เป็น…

ชายหนุ่มใจเต้นรัว ใบหน้าน้อยๆ ปรากฏในมโนนึก เขาแย้ม ริมฝีปากกว้างรีบวิ่งไปยังทิศทางของบ้านพักของหญิงสาว ทันที…

เขาจะไม่มีวันปล่อยเธอไปอีกแล้ว ไม่มีวัน