Chapter 2

เช้าวันต่อมา…

ในเวลาอันเช้าตรู่ปลาวาฬเธอตื่นนอนพร้อมกับลุกขึ้นมาทำ เมนูสุดพิเศษสำหรับผู้ชายที่เธอรัก เขานั้นชอบทานปลาหมึกมาก ไม่ว่าจะเป็นเมนูอะไรถ้ามีสิ่งนี้เขานั้นชอบทานทุกอย่าง วันนี้เธอ กำลังทำปลาหมึกยัดไส้ และต้มยำปลาหมึกน้ำขึ้นไปให้เขาและ ทำขนมบัวลอยของโปรดของเขาด้วย

“ตื่นเช้าจริงๆไอ้ปลาวาฬ แล้วมาทำอะไรในห้องครัวเช้าขนาด

หญิงสาวหันไปมองหน้าพ่อกำนันก่อนจะตักขนมไปให้พ่อ

กํานันชิม

“พ่อจ๋าช่วยชิมขนมบัวลอยหน่อยว่ามันอร่อยมั้ย หวานไป เปล่า”

พ่อกํานันรับไปใส่ปากก่อนจะพยักหน้าเอ่ยชมฝีมือของลูกสาว ที่ฝีมือไม่เคยตกเลย

“อร่อยแล้วไม่หวานมาก จะทำไปให้หนุ่มที่ไหน อ่อ มีคน

เดียว”

พ่อกำนันเอ่ยอย่างปลงๆเขาไม่อยากจะขัดใจอะไรลูกสาว หรอกปกติเขาเลี้ยงมาก็จะปล่อยให้ปลาวาฬใช้ชีวิตด้วยตัวเอง อยู่แล้ว เรื่องความรักก็เช่นกันคนเป็นพ่อทำได้เพียงแค่ให้กำลังใจในทุกวัน คอยเตือนคอยให้คำปรึกษาในสิ่งที่เธอผิดพลาด ทำได้เพียงแค่นั้นจริงๆ

“พ่ออ่ะห้ามแซว ของพ่ออยู่ในตู้เย็นนะหนูไปก่อนละ

ปลาวาฬหยิบกล่องมาใส่อาหารและขนมที่เธอตั้งใจทำให้ ชายหนุ่มก่อนจะหยิบใส่กระเป๋าแล้วนิ้วออกไป ใส่ตระกร้า จักรยานแล้วรีบขี่ออกไปที่บ้านของเฮียโดยมีสายตาของผู้เป็น พ่อมองตามอยู่ตลอด

“พ่อขอให้เอ็งสมหวังนะไอ้ปลาวาฬ”

“เฮียกขาาาาาาาาา”

เสียงเล็กตะโกนเต็มหน้าบ้านของชายหนุ่ม เธอรู้ว่าเขาไม่ชอบ ทานข้าวเช้าและโดยปกติเธอจะเป็นคนทำมาให้และบังคับให้ เขาทานตลอด ในทุกๆวัน

“เฮีย……..…..”

ปลาวาฬตะโกนเรียกหลายรอบแต่ก็ไร้เสียงตอบรับ โดยที่ ชายหนุ่มกำลังนั่งคุยกับเพื่อนสาวที่มาแวะเวียนหาที่เกาะอยู่ เธอ เป็นดาราดังและเป็นนางแบบผ่านมาถ่ายทำละครแถวๆนี้ช่วง เวลาที่ว่างเธอก็มาหาชายหนุ่ม

“ภูคะ ไม่ไปกับดิวจริงเหรอคนอุตส่าห์มาหาถึงที่นี่ งานึกแค่หวังว่า ภูจะไปดูดิวทำงานบ้าง ”

หญิงสาวตัดพ้ออย่างน้อยอกน้อยใจ เธอเฝ้ารอเขามาหลายปี ตลอดเวลาที่รู้จักกันมาเขาไม่เคยมองเธอมากเกินกว่าเพื่อนเลยซักครั้งแต่เธอก็เคยหมดหวังยอมแพ้ เธอคือดาราสวยใครก็ต่างรุมเลือกฉันเพราะเราสองคนเหมาะสมกันที่สุด

ภูมีนัดของตอนกลางวันไม่สะดวกจริงๆ ” “งั้นเย็นว่างไปหามั้ย”

เธอไปกอดแขนเขาพร้อมกับยิ้มออดอ้อนเขา เฮียเหลือบ สายตามองเธอโดยด้านหรืออย่างไรกันถึงไม่รู้สึกอะไรกับหล่อน

“ก่อนกันถ้าว่างไป

“ยังค่ะ อย่างน้อยยังพอหวัง

เธอออกมาอย่างรู้สึกได้เธอจะต้องเชื่อมั่น

เฮียขามั้ยเนี่ย”

ปลาเดินเข้ามาในบ้านเจอกับภาพทำให้เธอหัวร้อน สุดผู้หญิงไหนไม่มากอดแขนเฮียของเธออย่างใกล้ชิด สนิดสนมแต่มองๆไปคล้ายใครเพราะไม่สนใจ เธอวิ่งเอาของวางไว้ที่โต๊ะก่อนเดิน ไปกอดแขนของเฮียกของ

เฮียฎอยู่กับอ่ะ
“นี่ดิวเพื่อนเฮีย”

ปลาวาฬมองเธออย่างระแวง เพราะจากแววตาที่เธอมอง มายังชายหนุ่มมันไม่ใช่แค่เพื่อนแน่นอน และที่สำคัญเลยคือเธอ เป็นคนสวยและเหมือนว่าเธอจะจำได้รางๆ เพราะได้ดูละครหลัง ข่าวหล่อน อดิวเป็นนางเอกละครช่อง BEM แสดงว่าถ้าหล่อน เป็นคู่แข่งของเธอก็เป็นคู่แข่งที่น่ากลัวพอสมควร

“สวัสดีค่ะ”

“จ๊ะ ว่าแต่ใครเหรอคะภูเด็กคนนี้ แล้วมากอดแขนแบบนี้ไม่น่า จะเหมาะสมเท่าไหร่นะ”

หล่อนมองปลาวาฬอย่างเหยียดๆ คงเพราะด้วยความที่เธอ เหมือนเด็กบ้านนอกธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่แต่งตัวสวยเหมือนเด็ก ในเมืองกรุงแค่นั้น ก็ถูกมองว่าเธอไม่ต่างจากเด็กกะโปโลคน หนึ่ง

“น้องข้างบ้านนะ ชื่อปลาวาฬ”

“อ่อ น้องข้างบ้านนี่เอง ”

หล่อนมองเธออย่างพอใจที่รับรู้ว่ายัยปลาวาฬคนนี้ไม่ได้มี อะไรเกี่ยวข้องกับภู แต่ดูจากสายตาและความหวงจนออกนอก หน้าก็เดาไม่ยากว่าหล่อนชอบแต่เธอไม่ใช่คู่แข่งที่สมน้ำสม เนื้อของเธอหรอก ก็แค่เด็กบ้านนอกทั่วๆไปจะสู้อะไรกับดาราดัง เช่นเธอ

“เฮียภูคะปลาวาฬเอาข้าวเช้ามาให้ แล้วก็ขนมที่เฮียชอบด้วย”

บอกว่าไม่ต้องก็เฮียชอบทานข้าวเช้า”

แต่เฮียต้องทานนะเพราะเฮียงานต้องใช้สมองมาก ต้อง ทานข้าวเช้าเพื่อบำรุงสมองเยอะแล้วจะได้แรงทำงานด้วย ทานข้าวน้า ๆ

ออดเฮียของเธออย่างสุดกำลัง วิธีเขาต้องแล้วก็คุณรับรองเขารีบทานแทบทัน

แต่

จะฟ้องคุณปู่นะ ^^

เด็กแสบ!”

เขายอมเธอทุกครั้ง ว่าไม่เพราะยัยไม่บ้านผมได้เป็นเล่นและให้ถึงสองคน แล้วก็ปของผมนั้นเอง

“ทานนะเดี๋ยวปลาวาฬใส่จานให้”

เธอยิ้มอย่างดีใจที่สามารถเอาชนะชายหนุ่มอีกเช่นเคย ระหว่างสบอารมณ์สุดๆ
“ทำไมจะต้องไปยอมแม่เด็กคนนั้นด้วยค่ะ ปีนเกลียวเกินไป เปล่าคุณควรจะเตือนเธอบ้างนะคะ

เธอเริ่มยุยงให้เขาตักเตือนแม่เด็กคนนั้น ทำกิริยาแบบนั้น อย่างกับเป็นเมียอย่างนั้นแหละมันทำให้หล่อนหมั่นไส้และไม่ ชอบใจเป็นอย่างมาก

“ดิวกลับไปก่อนเถอะเดี๋ยวภูทานข้าวเสร็จก็จะไปทำงานแล้ว ยังไงถ้าว่างจะไปหาแล้วกัน”

เขาเอ่ยจบก็เดินไปนั่งลงที่โต๊ะทันทีส่วนเด็กสาวก็ยิ้มอย่างดีใจ ที่ชายหนุ่มยอมเธออีกเช่นเคย เธอเหลือบสายตามองเพื่อนสาว ของชายหนุ่มที่มองเธอตาแทบถลนและแสดงออกว่าไม่พอใจ มากๆแต่เธอมีหรือจะสนใจ

“วันนี้มีบัวลอยด้วยแหละ”

“ใครเขาทานขนมตอนเช้ากัน

“ก็เฮียภูไง ^///^ อร่อยมั้ยคะ”

ปลาวาฬเท้าคางมองหน้าชายหนุ่มยิ้มๆดีใจที่เขาชอบทาน อาหารฝีมือเธอถึงปากจะปฏิเสธตลอดว่าไม่ต้องทำมาแต่เขา กลับทานมันและเสียดายทุกครั้งถ้าเขาไม่ทานฝีมือของเธอคนนี้

“ก็งั้นๆแหละ ”

“ชิ ชมหน่อยก็ได้ศักดิ์ศรีไม่หายไปไหนหรอก” ส่วนดาราสาวรู้สึกได้เลยว่าตอนนี้เธอเป็นส่วนเกินของสองคนนี่และเธอจะไม่ยอมให้ชายที่เธอหมายปองตกเป็นของคนอื่นเช่น

‘ไม่มีทาง!!