บทที่7

หยางชานหลางมองตามร่างภรรยา ด้วยสายตาที่แปลกกว่าที่ เคย ไม่ไป๋หลานคนนี้ติดจะก้าวร้าว แต่ทุกคำของนางช่างมีน้ำ หนักที่สามารถทำให้คนเอนเอียงตามได้ แม้มันจะดูมิเหมาะสมที่ นางต่อคํากับเขา แต่กลับบ่งบอกถึงความเข้มแข็งของเจ้าตัวอยู่ ในที

ใช่แล้ว…เขาสืบความไม่ได้กระจ่างก่อนตัดสิน

แต่แล้วอย่างไรเล่า เพราะมันควรเป็นไปตามสิ่งที่เขาพูดมิใช่ หรือ เขาคืออานาจเด็จขาด แต่โม่ไป๋หลานกลับใช้อำนาจของ สกุลนางมาหักล้างคําตัดสินของเขา โดยตัวเขาก็มิอาจทัดทาน ได้ มิคิดว่าเพื่อสาวใช้เพียงคนเดียว ภรรยาของเขาจะกล้านำ อำนาจของตระกูลมาข่มขู่คน ในจวน โดยไม่มีความเกรงกลัวใน ตัวเขาเลยแม้แต่น้อย

“พี่ชานหลาง คือว่า…

อีกวานฮวาชะงักค้าง ด้วยเวลานี้แม่ทัพหนุ่มกำลังอารมณ์ไม่ ค่อยจะดีนัก ทุกอย่างมันกลับตาลปัตรกันไปหมด จนนางเองก็มี อาจตั้งรับได้ทันเช่นกัน หยางชานหลางหันไปมองหญิงสาวก่อน จะระบายยิ้มน้อย

“ว่าอย่างไรหรือ กวานเอ๋อร์”

แต่ก่อนที่หญิงสาวจะทันได้เอ่ยอะไรออกมา หัวหน้าพ่อบ้าน“เรียนรับ

ทั้งคู่จึงการสนทนา ก่อนจะไปยังชายวัยกลางคน ซึ่ง หน้าที่ดูแลความเรียบร้อยภายในจวน ใบหน้านิ่งของพ่อ บ้านเกาไม่มีใดสามารถเดาอารมณ์หรือความของเขาออก ชายไปหลาน

“ถ้าเช่นเจ้าส่งคุณหนูกวานฮวาแทนข้าด้วย” หยาง ชานหลางยิ้มน้อย ๆ หญิงสาวข้างกาย

ชายหนุ่มถอนหายใจอีกครั้ง เมื่อเดาถึงเรื่องที่บิดาต้องการ

หารือกับเขา พ้นเรื่องพึ่งขึ้นรวมด้วยอย่างแน่นอน

“ได้ขอรับ ท่านแม่ทัพ

พ่อบ้านก่อนนายกันเสียก่อน

จีกวานฮวายิ้มละมุน ได้เอ่ยแทรกหรือโต้ตอบอันใด แม้จะรู้สึกขัดเคืองใจอยู่มน้อยตนเองเสมือนเป็นส่วนเกินของ จวนแห่งแม้แต่พ่อบ้านเกา นางออกเขาชอบใจกับการ มาเยือนของรอยยิ้มหรือพูดทักทายนางสัก

เป็นที่กันว่าสตรีที่แต่งเข้าจวนใหญ่ หากจะครอบครองอำนาจได้อย่างแท้จริง จำต้องได้รับการสนับสนุนจากบรรดา หัวหน้าพ่อบ้านผู้กุมอำนาจในการดูแลบ่าวไพร่และความ เรียบร้อยภายในจวน หากไม่ได้รับการยอมรับจากหัวหน้าบ่าว ไพร่แล้วละก็ การที่จะเอาชนะสตรีอื่นในจวนมัก

ต้องพบกับความยากลำบากเป็นที่สุด

“กวานเอ๋อร์ เจ้าเองก็ควรพักผ่อนให้มาก อย่าได้กังวลเรื่อง สาวเจ้าเลย นางปลอดภัยแล้ว คงไม่มีอันใดน่าเป็นห่วง

ทุกคำที่เอ่ยกับหญิงสาวมันช่างอ่อนโยนเหลือเกิน ทำให้คน ฟังจิตใจเบิกบาน รอยยิ้มอ่อนหวานอย่างมีจริตได้ปรากฏขึ้น

“เจ้าค่ะ พี่ซานหลาง เอาไว้วันหลังข้าค่อยมาเยี่ยมพวกท่าน ใหม่ก็แล้วกันนะเจ้าคะ ถ้าเช่นนั้นกวานเอ๋อร์ขอตัวก่อน

“พี่คงมิได้เดินไปส่งเจ้าแล้ว ต้องขอโทษเจ้าด้วยจริง ๆ”

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ท่านพ่อคงมีเรื่องสำคัญที่จะหารือกับพี่ซาน หลาง กวานเอ๋อ มิรบกวนแล้ว”

ชายหนุ่มก้มหัวให้หญิงสาวน้อย ๆ ก่อนจะผายมือให้นางเดิน นำไปก่อน ในฐานะแขกของบ้าน

หลายคนมักมองว่า กวานฮวาดูฉลาดเฉลียว อ่อนหวาน ยังเรียนรู้วิชาการต่อสู้ ฝีมือนางถือว่าดีมาก จึงเหมาะสมที่จะยืน เคียงข้างแม่ทัพหนุ่มมากกว่าฮูหยินน้อยผู้บอบบาง ซึ่งเหมาะ เพียงเป็นดอกไม้สูงค่ามีไว้เพื่อประดับบารมีเท่านั้น เรื่องฝีมือ กลับไร้สามารถ หากยามออกสนามรบ สำคัญคือสตรีที่เคียงข้างสามีมิใช่อยู่เฝ้าบ้าน

แต่พูดจําต้องเงียบหายไปในที่สุด พ่อบ้านร้องขอบรรดาภรรยาของเหล่าทหารพากันพูดพาดพิงถึง ในดูหมิ่นภรรยาของพวกเขาสนามรบด้วย ภรรยานำว่าในสิ่งที่เขาคิดและกล่าวหาฮูหยินน้อยภรรยาของพวกทุกคนทำอย่างที่พากันตำหนิฮูหยิน

ซึ่งนับจากนั้นไม่มีทหารของแม่ทัพหยางซานหลางคนใด เอ่ยเรื่องทำนองออกมาแม้แต่เพียงครึ่งค่

เรือนไปหลานยามค่ำคืน…

หลังจากแม่สามีกลับไปแล้ว หลี่เดินออกจากได้รับรักษาดี คำสั่งของหลี่คือห้ามใครเข้ารบกวนอี้ นางขอใช้แม่สามาดูแลคน

เพราะหลี่ถึงกลัวจะคนมาทำร้ายหรูอี้อีก เธอจึงจัดห้องให้ สาวใช้น่าสงสารพักห้องติดดูแลอีกด้วย สำหรับชิงชิง สั่งไปเรือนเพราะเช่นนี้เหมาะจะเก็บคนอย่างชิงชิงเอาข้างกาย อย่างเธอได้ คือพยายามจะรักษาใหม่เอาให้ นานที่สุด

เพียงก้าวประตูห้องมาอยู่ด้านหน้า คิ้วได้ขมวดเข้าหากันเมื่อได้มีโอกาสมองสำรวจที่พักของตนเอง

นี่หรือเรือนไปหลาน ไขมันถึงได้ใหญ่โตโอ่อ่าถึงเพียงนี้

นับว่าการออกแบบของคนในยุคสมัยนี้มีความประณีตเป็น อย่างมาก สิ่งของที่ใช้หรือแม้แต่วัสดุทุกชิ้น ล้วนเป็นของดีมี คุณภาพ สมแล้วกับที่เป็นจวนของแม่ทัพใหญ่ ร่ำรวย โอ่อ่ายิ่งนัก

แล้วถ้าเป็นจวนอ๋องผู้เป็นพระบิดาของโม่ไปหลานจะงดงาม แค่ไหนกันนะ…

แน่นอน หากวันข้างหน้าต้องหย่าขาดสามี นางต้องกลับไปอยู่ ที่นั่น คงต้องหาโอกาสกลับไปสำรวจเอาไว้บ้างก็ดี แต่ต้องรอให้ หรูอี้หายดีเสียก่อน นางค่อยสอบถามถึงความจริงเกี่ยวกับโม่ไป หลานอีกครั้ง เพราะความทรงจำที่เจ้าของร่างหลงเหลือเอาไว้นั้น มันยังไม่ชัดเจนเท่าใดนัก ต้องมีคนช่วยไขความกระจ่างเพิ่มเติม จะเป็นการดีที่สุดในการเอาชีวิตรอดในโลกที่แปลกใหม่แห่งนี้

ขณะที่หญิงสาวกำลังชื่นชมอยู่กับความใหญ่โตของบ้านแบบ ย้อนยุค สายตาก็ไปสะดุดเข้ากับร่างสูงของใครบางคน

หลี่ถึงรีบหลบหลังเสาทันที ด้วยเกรงว่าอีกฝ่ายจะเดินมาหาตน แล้วหาเรื่องแบบเมื่อกลางวัน

ฉันยังไม่พร้อมทะเลาะกับใครตอนนี้

หญิงสาวถอนหายใจโล่งอกทันที เมื่อร่างสูงของหยางซาน หลางได้หายเข้าไปภายในห้องซึ่งอยู่ฝั่งขวามือของห้องเธอ ด้วย ลักษณะของเรือนหลังนี้เป็นรูปทรงตัวยู โดยห้องของเธอจัดอยู่ตรงกลางที่เป็นส่วนของตัวยูนั่นเอง

ไหน ในหนังสือนิยายหรือละครบอกว่าสามีภรรยาในยุค โบราณ เขาจะแยกอยู่คนละหลังนี่! ยิ่งสามีไม่รักก็มีสมควรนอน หลังเดียวกัน แต่ทำไมสามีของโม่ไปหลานถึงได้มาอยู่ที่นี่

“หลบทําไม! หรือคิดว่าข้าจะไปหาเจ้ากัน ถึงมาทำลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่ตรงนี้ เพื่อเฝ้ารอข้าอย่างนั้นใช่ไหม คิดว่าข้าจะหลงกลมารยา ของสตรีใจสกปรกอย่างเจ้าหรืออย่างไรกัน

หยางซานหลางปรากฏตัวขึ้นอีกด้านของเสาต้นใหญ่ที่หลีถึง หลบอยู่ พร้อมน้ำเสียงกึ่งเย้ยหยัน

“ว้าย! ท่านคิดจะทำอะไรข้าอย่างนั้นหรือ ไปถึงได้มาเงียบ ๆ เช่นนี้”

หลี่ถึงหวีดร้องด้วยความตกใจ จนดวงตามืดไปชั่วขณะ ก่อน

จะพูดประชดอีกฝ่าย ที่ยังยืนนิ่งมองเธออยู่

“อย่าใส่ความข้าเพียงเพราะอับอายกับความคิดของตนเอง ไปหลาน มีหรือว่าข้าจะรู้ว่าเจ้าออกมายืนทำอะไรตรงนี้ ถ้า ไม่ใช่มารอให้

ข้าร่วมห้อง อย่างเจ้าข้าไม่แตะต้องให้เสียมือหรอกนะ หึ… ทำร้ายหรือ รู้จักกลัวเป็นด้วย ไยเวลาเจ้าทำร้ายผู้อื่นไม่คิดถึงใจ คนที่หวังดีกับเจ้าบ้าง”

หลี่ถึงเบะปากน้อย ๆ โดยที่เธอไม่คิดที่จะหลบสายตาหรือ แอบซ่อนการกระทำที่ใช่ตัวตนของโม่ไปหลานเลยแม้แต่น้อยเพราะสุดท้าย ไม่ไปหลานก็เป็นนางร้ายในสายตาชายหนุ่มตรง หน้าอยู่ดี ทุกคำพูดก็ไม่พ้นปกป้องอีกวานฮวา ต่อให้ไม่เอ่ยชื่อ ฟังแค่นี้ก็ชัดเจนมากแล้ว

“สามีข้าอย่าหลงตนเองให้มากนัก มิใช่ท่านหรือที่คิด ไม่ อย่างนั้นท่านจะมาอยู่ตรงนี้ทำไม ได้โปรดดูให้ดีว่าสองเท้าของ ขายืนอยู่ที่ส่วนใดของเรือน หน้าห้องข้าหรือของท่านกันแน่ ได้ โปรดพิจารณาดูให้ดี ๆ หากข้ารอร่วมห้องกับท่านจริง คงไม่ยืน อยู่ตรงนี้ให้เมื่อยขาหรอกนะ ป่านนี้คงไปนอนรอท่านบนเตียงใน ห้องของท่านนานแล้ว ไม่ใช่อยู่ตรงนี้ ช่วยไตร่ตรองก่อนจะกล่าว หาข้า ทั้ง ๆ ที่มันไม่ใช่ความจริง…อีกเรื่อง เวลาจะใส่ความผู้ใด ช่วยพูดให้มันตรงประเด็นด้วย ไม่ใช่พูดจาสับสน เพราะข้าฟัง แล้วปวดหัว”

หยางซานหลางเผลอกวาดสายตามองไปโดยรอบ ซึ่งมันเป็น จริงอย่างที่ภรรยาของเขาพูด ใบหน้าของชายหนุ่มถึงกับชาวบ ไปเลยทีเดียว นอกจากไม่ไปหลานจะมีหลบสายตา หนำซ้ำยัง เย้ยหยันเขากลับมาอีกด้วย ไหนจะยังพูดความจริงเรื่องที่เขา พยายามหาข้ออ้างมากล่าวหานาง ทั้ง ๆ ที่มันไม่ใช่เรื่องเดียวกัน ด้วยซ้ำไป

นับตั้งแต่ที่นางปรากฏตัวที่ลานฝึก เขาเหมือนจะเกิดความ สับสนจนพูดจาวกวนอยู่หลายหน แม้แต่ตอนนี้ที่เขาไยถึงได้พูด ออกมาว่านางรอเขา ทั้ง ๆ ที่เขาแน่ใจว่ามันไม่ใช่อย่างที่กล่าว ออกมาแม้แต่น้อย แม้ในใจลึก ๆ ก็อยากให้เป็นเช่นนั้น

เจ้าคิดในหัวข้าหรือไปหลาน
ร่างสูงแสร้งขยับเข้าใกล้คนที่กำลังยืนเชิดหน้าเหยียดยิ้ม เสมือนกำลังสมเพชเขาอยู่ เพื่อจะกลั่นแกล้งให้หญิงสาวคิดไปว่า เขาสนใจในตัวนาง และนั่นจะทำให้เขาคว้าชัยชนะในครั้งนี้

เขารู้ดีว่าคนอย่างไม่ไปหลานนั้น ชีวิตนี้มีสิ่งเดียวที่นาง ปรารถนา คือความรักและตัวเขาเท่านั้น

แต่ยังมิทันขยับเท้าเข้าหาอีกฝ่าย ทุกความคิดและการกระทำ จำต้องหยุดลงเสียก่อน เมื่อมีใครอีกคนได้ก้าวเข้ามาในตัวเรือน

“ต้องขออภัยขอรับ ท่านแม่ทัพ ฮูหยินน้อย พอเข้ามาตรวจ ตราความเรียบร้อย และได้นำยาบำรุงรวมทั้งน้ำแกงมาให้ฮูหยิน น้อยและหรูอี้

ขอรับ”

หลีถึงถอนหายใจ ออกมาเบา ๆ เพราะด้วยกำลังในตอนนี้ ของเธอ ไม่อาจสู้แม่ทัพที่มีร่างกาย เช่นชายตรงหน้าได้แน่ หากเขาคิด ใช้กำลังขึ้นมาจริง ๆ

“ขอบคุณท่านลุงเกามาก ถ้าเช่นนั้นเราเข้าไปหาหรูอี้กันเถอะ อ้อ… หวังว่าท่านแม่ทัพคงรู้ที่ทางของตนเองแล้วนะเจ้าคะ”

พูดจบร่างระหงได้ก้าวเดินเฉียดกายแกร่งไปอย่างผู้ชนะตรง ไปยังห้องนอนถัดไป

หยางซานหลางทำได้เพียงมองตามภรรยาที่หายเข้าไปใน

ห้องของ สาวใช้พร้อมกับพ่อบ้านเกา แม่ทัพหนุ่มสะบัดแขนเสื้อเดินกลับไปยังห้องของตนด้วยอารมณ์ขุ่นมัว

หลี่ถึงก้าวพ้นประตูเข้ามาภายในห้อง หญิงสาวได้แต่ถอน หายใจด้วยความโล่งอก ที่รอดพ้นจากเงื้อมมือของชายผู้นั้นมา ได้

หากเธอแสดงอาการกลัวเขา ย่อมต้องกลายเป็นแบบโมไป๋ หลานที่ตายไปแล้วแน่ แต่ใช่ว่าความปากกล้าของเธอจะเป็น เรื่องที่ฉลาดอย่างที่คิด มันเหมือนดาบสองคมนั่นเอง

แง่ดีคือเธอดูเป็นคนเข้มแข็งไม่อ่อนแอเช่นเมื่อก่อน ในทาง ร้ายคือเธอประกาศตัวเป็นศัตรูกับสามีของโม่ไปหลานอย่าง ชัดเจน รวมทั้งญาติผู้น้องเจ้าของร่างอีกคน และในสายตาผู้คน บางส่วนเธอดูมีอำนาจ แต่ในอีกด้านเธอจะกลายเป็นคนก้าวร้าว ดูไม่เคารพสามีในฐานะภรรยาที่ดี

แต่ถ้าเธอยอมเหมือนโม่ไปหลานคนเก่าก็ไม่พ้นต้องเกิดเรื่อง แบบเดิม ๆ อย่างที่เคยมีมานับครั้งไม่ถ้วน หากจะรับมือคนเส แสร้งอย่างกวานฮวานั้น ไม่ไปหลานคนใหม่ต้องทำให้เหนือชั้น กว่า ถึงจะกำชัยเอาไว้ในมือ

พ่อบ้านเกายนถ้วยยาให้แก่สาวใช้ที่ได้มาคอยดูแลหรูอี้ ก่อน ที่ตนเองจะยกน้ำแกงหอมกรุ่นมาวางบนโต๊ะตรงหน้านายสาว

ใช่ว่า… วันนี้ เขาหูหนวกตาบอด ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้น เขาย่อม รับรู้ทั้งหมด จึงเป็นเหตุให้เขาต้องมายืนอยู่ตรงนี้ เพื่อคอย ปกป้องหญิงสาวตรงหน้าตามคำสั่งของผู้เป็นนายที่แท้จริง