ตอนที่ 14 ผมไม่เคยคิดจะอย่า

“คุณไม่ลง ฉันลงเอง”

ฉินหลินมองไม่ออย่างโกรธเคือง สะบัดมือเขาออกแล้ว เปิดประตูลงจากรถไป

ในเมื่อมาถึงที่นี่แล้วก็ต้องทำใจอยู่ให้ได้ เธอไม่ใช่พวก กลัวจนหัวหด

ลงจากรถแล้วเธอจึงเริ่มพินิจพิจารณาสถานที่ตรงหน้า

สิ่งก่อสร้างสีขาวสะท้อนเข้าสู่สายตา บริเวณโดยรอบ บรรยากาศเขียวชอุ่ม ดอกไม้รับกัน ภายใต้แสงอาทิตย์ที่อบอุ่น สรรพสิ่งต่างพากันเสพสุขกับโลกที่เงียบสงัด

“ยินดีต้อนรับคุณผู้หญิงกลับบ้านค่ะ”

ทันใดนั้น เสียงกังวานดังขึ้นทันที หลังจากนั้นหญิงสาวที่งาม สง่าในชุดยูนิฟอร์มเข้ามาต้อนรับเธอ

คนนั้นอายุราวๆยี่สิบห้ายี่สิบหก รูปร่างผอมสูง ผมที่ถูกมวย เกล้าขึ้นเผยให้เห็นหน้าผากและลำคอระหง ใบหน้าไม่ได้แต่ง อะไรมากมายแต่กลับงดงามเปล่งปลั่ง ดูมีชีวิตชีวาทำให้แววตา ของฉันอีหลินวาววับชั่วครู่

ด้านหลังของเธอ เหล่าสาวใช้ในชุดที่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน แต่งตัวในชุดสาวใช้ พอเห็นฉันอีหลินยืนอยู่ตรงหน้าจึงโค้งคำนับพร้อมทั้งกล่าวต้อนรับอย่างพร้อมเพรียง

“ยินดีต้อนรับคุณผู้หญิงกลับบ้านค่ะ”

แค่มองก็รู้ได้ว่าถูกฝึกมา มุมปากโม่อยกขึ้น เหมือนจะยิ้ม แต่ก็ไม่ยิ้ม “นี่คุณทำอะไร

“นี่ก็ไม่ใช่ต้อนรับนายหญิงคนใหม่หรือไงคะ เพียงแต่เวลา กละหุกไปหน่อย มีหลายอย่างที่เตรียมไม่ทัน

รอยยิ้มบนใบหน้าของชิวหันเขียนยังคงไม่แปรเปลี่ยน เธอ

มองสบตาลโม่อ พร้อมตอบคำถาม

สุดท้าย ชิวหันเขียนค้อมคำนับให้ฉินหลิน “หวังว่าคุณผู้หญิง จะไม่ถือสานะคะ”

เมื่อฉันอีหลินได้ยินคำพูดของชิวหันเขียน ชะงักไปชั่วครู่ การ

จัดเตรียมการต้อนรับแบบนี้ ทำให้เธอรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง

“ฉันชื่อชิวหันเยียน เป็นหัวหน้าแม่บ้านที่นี่”สองมือประสานไว้ ด้านหน้าพร้อมกล่าวแนะนำตัว

“ฉันมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่บ้านหลังนี้ถูกสร้างขึ้นมา เป็นระยะเวลาก ห้าปีกว่าแล้ว คุณผู้หญิงอยู่ที่นี่หากมีเรื่องอะไรเรียกฉันได้เลยค่ะ

ไม่รู้ทำไม แม้ว่าใบหน้าของเธอคนนั้นจะประดับด้วยรอยยิ้ม งดงาม แต่ฉินหลินกลับมีความรู้สึกไม่ผ่อนคลายสบายใจเลย

คำพูดของเธอคนนั้นทำให้ตัวเธอเองรู้สึกไม่ดีหรอ ราวกับว่ามี ความรู้สึกแสดงความเป็นเจ้าของ ต้อนรับแขกในฐานะนายหญิงของบ้าน

ห้าปีกว่า งั้นเธอกับโมอก็อยู่ด้วยกันมาตลอด บางทีอาจจะ คิดว่าที่นี่เป็นบ้านของตัวเองไปแล้ว

ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย ฉินหลินกลับรู้สึกสงสัยว่าระหว่างตัว เธอกับโม่อนั้นอยู่ในสถานะไหน ทั้งๆที่ไม่ได้อยากอยู่ด้วยกัน

แต่ราวกับปมที่ยิ่งแก้ยิ่งพันกันเข้าไปใหญ่

โมอไม่ได้มีเวลามากพอที่จะให้ทั้งสองพูดคุยไร้สาระ รีบ จูงมือฉิน หลินเดินตรงเข้าไปในบ้าน พร้อมบอกกับเธอว่า

“เธออยู่ที่นี่มานานแล้ว คุ้นเคยมากกว่าผม มีอะไรก็เรียกใช้ เธอได้”

ครั้งนี้ฉันอีหลินทําเป็นไม่ได้ยิน ไม่ได้โต้ตอบเขากลับไป

ลางสังหรณ์บอกเธอว่า ผู้หญิงคนนั้นไม่ชอบเธอ

แววตาของชิวหันเขียนจ้องมองไปยังแผ่นหลังของฉินหลิน รอยยิ้มบนใบหน้าหายไปตั้งแต่ฉินหลินหันหลังให้

เธอมองไม่ออกจริงๆว่าผู้หญิงคนนี้มีดีอะไร หน้าตาก็ธรรมดา รูปร่างก็งั้นๆ เธอไม่เข้าใจ ทำไมไม่อถึงเลือกผู้หญิงที่เทียบ เธอไม่ได้ด้วยซ้ำ

คิดถึงตัวเองที่ยอมทนและทุ่มเทมาตลอดหลายปี ลีโม่อมอง ไม่เห็นมันเลยแถมยังพาผู้หญิงอื่นมาเป็นนายหญิงของที่นี่อีก เธอยอมไม่ได้
ด้วยความคับแค้นใจ เธอกดโทรศัพท์ต่อสายหาใครบางคน เพียงได้ยินเสียง ชิวหันเยียนราวกับเจอที่ระบาย เธอระบาย ออกไปทั้งหมด น้ำเสียงไม่เคยรุนแรงแหลมคมขนาดนี้มาก่อน

“เห้อห้าว เธอทำงานยังไงกันแน่ บอสแต่งงานเรื่องใหญ่ขนาด นี้ ทำไมจึงจะมาบอกฉัน

“ไม่ต้องมาบอกฉันว่าก่อนหน้าเธอก็ไม่รู้ ตั้งแต่เริ่มติดตาม บอส ก็เป็นคนคอยจัดการเรื่องเล็กๆน้อยๆ ให้บอสมาตลอด ฉัน ทํางานให้บอสมาห้าปีแล้ว เป็นหัวหน้าแม่บ้านมาห้าปี ฉันยัง ไม่มีสิทธิ์รับรู้เรื่องพวกนี้อีกหรอ

หลังจากที่ชิวหันเขียนโวยวายจบ เห้อห้าวจึงหัวเราะแห้งๆ ขมวดคิ้วขึ้น

ความคิดของชิวหันเขียนเขารู้ดีเป็นที่สุด บางทีพี่ใหญ่ก็อาจจะ รับรู้เช่นกัน หลายปีมานี้ก็อยู่ด้วยกันมาตลอดแต่กลับไม่มีอะไร เกิดขึ้นเลย นี่เธอยังไม่รู้เจตนาของพี่ใหญ่อีกหรอ

“แม่บ้านชิว เรื่องมาถึงตอนนี้แล้ว คับแค้นใจไปยังไงก็แก้ไข อะไรไม่ได้แล้ว คุณทำหน้าที่ของคุณให้ดีก็พอแล้ว…”

ทําหน้าที่ให้ดีหรอ

ได้ยินคำนี้ สมองเธอก็อื้ออึงทันที

นึกถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา เธอทำดีกับเขา โอวี่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ และเธอก็เคยชินกับการอยู่ร่วมกันแบบนั้น จนกระทั่งคิดว่ามันจะ เป็นแบบนั้นตลอดไป
แต่วันนี้ นับตั้งแต่ช่วงบ่ายที่มีข้าวของเครื่องใช้ผู้หญิงถูกส่งมา ที่นี่ ความฝันอันงดงามของเธอได้แตกสลายโดยสิ้นเชิง

“ทำไมกัน” ชิวหันเขียนไม่ได้เค้นถามด้วยความโกรธอีกแล้ว น้ำเสียงแธอเปลี่ยนเป็นเศร้าขึ้นมาทันทีบ่งบอกถึงความเจ็บปวด

เห้อห้าวไม่ได้มีเวลามาสิ้นเปลืองกับการซักถามของชิวหัน

เขียนมากขนาดนั้น เขายังมีอะไรต้องทำอีกหลายอย่าง

“แม่บ้านชิว ฉินหลินไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ พี่ใหญ่แคร์เธอ มาก เขามีความสุขที่อยู่กับเธอ คุณก็อย่าหาเรื่อง ใส่ตัวเลย

“ผมรับรองกับคุณได้เลยว่าหากคุณกล้าแหย่พี่สะใภ้ละก็ จุดจบของคุณคงไม่สวยแน่ๆ อ้ออีกอย่าง พี่สะใภ้อยู่คอนโดมา ก่อนหน้านี้แล้ว เชื่อว่าถึงผมจะไม่ได้พูดออกไปคุณคงจะรู้ว่ามัน หมายถึงอะไร”

เห้อห้าวเก็บของและพยายามเตือนชิวหันเขียนไปด้วย พอชิวหันเขียนฟังจบ ความเจ็บปวดในใจยิ่งมีมากขึ้น

ห้าปีก่อน เธอยังอ่อนวัย ในตอนนั้นเพื่อที่จะได้เจอหน้าไม่อ ทุกวัน เธอยอมทิ้งมหาวิทยาลัยชื่อดัง ยินดีที่จะเป็นห้าหน้าแม่ บ้านให้เขา

ตอนนั้นเธอไร้เดียงสานึกว่าเพียงแค่ได้อยู่เคียงข้างเขา ทำดี กับเขา จะต้องมีสักวัน ถึงที่สุดไม่อจะมองเห็นความดีของเธอ

แต่ตอนนี้…..เธอยากที่จะยอมรับ
ภายในห้อง ฉินหลินมองข้อมือที่ถูกโม่อยึดไว้ อยากจะ ต่อสู้ดิ้นรน

พอนึกถึงความสัมพันธ์ของทั้งคู่ที่ไม่ชัดเจนอะไรเลย “สี่โม่อ ปล่อยฉันนะ ฉันคิดว่าเราควรต้องคุยกันดีๆแล้วล่ะ”

โมอวี่เม้มปากแน่นไม่พูดไม่จา มือที่ยึดข้อมือเธอไว้ไม่ได้ อ่อนโยนเลยแม้แต่น้อย ไม่มีทางให้เธอหลุดจากพันธนาการ ของเขาได้

เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ ในเมื่อทั้งสองคนก็เดินมาถึงในจุดนี้ แล้ว ยังต้องมีอะไรต้องคุยกันอีก ปล่อยเลยตามเลยไม่ดีหรือ อย่างไร

“โอวี่ คุณจะเอายังไงกันแน่ แต่ก่อนเป็นฉันเองที่เข้าใจคุณ ผิดไป นึกว่าคุณทำอาชีพแบบนั้นเลยแต่งงานกับคุณ ตอนนี้ฉัน สำนึกผิดแล้ว เราจะหย่ากันตอนนี้เลยก็ได้”

เพราะเธอไม่บอกเรื่องงานแต่งงานของฉันหลันซู เดิมทีก็รู้สึก ไม่พอใจอยู่แล้ว เวลานี้ต้องมาได้ยินฉันอีหลินบอกว่าจะหย่า ความโกรธยิ่งทวีคูณขึ้นไปอีก

นี่สมองของผู้หญิงคนนี้ทำมาจากอะไรกันแน่นะเขามันแย่ ขนาดนั้นเลยหรอ

เริ่มแรกคิดว่าเขาทำงานกลางคืน จะแต่งงานกับเขา ตอนนี้รู้ ฐานะของเขาแล้วบอกจะอย่ากับเขา ผู้หญิงคนนี้เสียสติไปแล้ว หรือยังไง
แววตาของลีโม่ วี่แน่วแน่ ผลักฉินหลินล้มลงไป กดเธอไว้ บนโซฟา สูดกลิ่นกายหอมที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอ รอยยิ้ม ร้ายกาจปรากฏพร้อมเอ่ย

“หย่างั้นหรอ ฉินอีหลิน ผมจะบอกอะไรคุณให้ ตั้งแต่วันที่เรา แต่งงานผมไม่เคยคิดจะหย่าเลยด้วยซ้ำ”