ตอนที่ 13 คุณหึงหรอ

ฉินหลินถูกโม่อถึงประคองกึ่งลากออกมาจากโรงแรม แต่ใน หัวของเธอยังคงสับสน

ครั้งแรกที่เธอได้พบเขาอย่างเป็นทางการคือที่บาร์เสน่ห์หา ครั้งที่สองคือสำนักงานเพื่อจดทะเบียนสมรส ต่อมาก็พากลับ คอนโดด้วยกัน

เธอพบว่า ตั้งแต่ต้นเป็นตัวเธอเองที่เข้าใจไปเองว่าเขาทำ อาชีพอะไร ตัวเขาไม่เคยเอ่ยออกมาเลยสักครั้ง ตัวเธอเอง เพราะความซื่อจึงคิดว่าเขาเป็นคนทำงานกลางคืนแบบนั้นและ

ไม่เคยถามเขาเลยสักครั้ง ในตอนที่เดินออกมา มีชายในชุดสูทสีดำลงจากรถด้วย

ท่าทางนอบน้อม เปิดประตูรถให้ทั้งสอง

“คุณเป็นประธานกรรมการH&Jกรุ๊ป ไม่ใช่ผู้ชายทำงานกลาง คืนแบบนั้น”

ฉันอีหลินมองไปยังโรลซ์รอยซ์คันหรูนั้น ใบหน้าสับสนมองไป ยังโม่อวี่ ลังเลอยู่พักใหญ่สุดท้ายจึงตัดสินใจถามออกไปด้วย น้ำเสียงไม่มั่นใจ

แม้ว่าแค่โรลซ์รอยซ์คันดียวตระกูลฉันไม่ใช่จะซื้อไม่ไหว แต่ การจะรักษารถนั้นมีมูลค่าสูงกว่ามาก

ดูจากท่าทางที่ไม่ยี่หระของโม่อวี่ เธอรู้ สำหรับเขาแล้วไม่ได้ประสีประสาอะไรเลย

“ขึ้นรถ”

สี่โม่อปล่อยมือ บอกใบ้ทางสายตาให้เธอรีบขึ้นรถ ไม่สนใจ ตอบคำถามไร้สาระของเธอ

ยกมือขึ้นเล็กน้อยเป็นสัญญาณให้ออกรถได้ ลีโม่อวี่ค่อยเปิด ปากถามกลับ

“ผมไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ทำให้คุณเข้าใจว่าผมทำอาชีพแบบ

นั้น ขอคุณนาย ช่วยอธิบาย

ยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย หันไปจ้องฉินหลินที่อยู่ใกล้ๆ แววตา เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม

มองหญิงสาวที่ตั้งแต่รู้ฐานะที่แท้จริงของเขาแล้วเอาแต่จมดิ่ง

อึดอัดใจ ไม่ออารมณ์ดี

มือหนึ่งอยู่ที่เบาะอีกมือวางไว้บนขา เขาเอียงตัวไปด้าน หน้าเล็กน้อย หรี่ตามองสิ่งหูขาวสะอาด คอนวลขาวของฉัน หลิน สองจุดนี้ของเธอนั้นไวต่อความรู้สึกที่สุดแล้ว

โม่อโน้มตัวเข้ามาใกล้ทำให้เธอต้องพิงไปด้านหลังอย่าง อัตโนมัติ ผู้ชายคนนี้ช่างชอบรุกรานซะจริง อยู่กับเขาแต่ละครั้ง เป็นเธอที่ทนไม่ไหวอยากจะหนีหายไปทุกครั้ง

ได้ยินเสียงเรียก “คุณนายลี่” นั้น เธอรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองอยู่เล็กน้อย
แม้ว่าเธอจะเป็นภรรยาในนามของเขา ในความเป็นจริงเธอก็ อยู่ในฐานะภรรยาของเขาจริงๆ แต่ก็ไม่ยังไม่กล้ายอมรับว่าเธอ เป็นภรรยาของเขา

เธอรู้ว่าไม่มีทางหนีจากสายตาของเขาได้ เธอได้แต่กลืน น้ำลาย ตอบอย่างตะกุกตะกัก

“คืนนั้น ฉันไปหาคุณที่บาร์เสน่ห์หา ฉันได้ยินผู้หญิงคนนั้นพูด ว่าเจอคุณแล้ว เธอยังชื่นชม…ว่าลีลาบนเตียงของคุณไม่ ธรรมดา”

พอพูดถึงเรื่องบนเตียง เธอก็นึกถึงบนเตียงนั้น ลมหายใจที่ ก่อกวนไม่หยุด จูบดูดดื่ม การเคลื่อนไหวที่ร้อนแรง ตลอดจน การต่อต้านที่ไม่เป็นผลของเธอ แก้มของเธอก็แดงระเรื่อ โดยไม่รู้ ตัว

“คุณหึงหรอ”

แน่นอนว่าเขาไม่พลาดที่เห็นความไม่ปกติบนหน้าของหญิง สาว ตั้งใจพูดหยอกเย้าเธอ

“แล้วลีลาบนเตียงของผมมันดีจริงๆ หรือเปล่า ไม่ใช่คุณหรอที่ จะรู้ดีกว่าใคร”

ฉันอีหลินได้ยินแบบนั้น ร่างกายเธอพลันวูบวาบขึ้นมาทันที เพื่อเปลี่ยนหัวข้อสนทนาจึงหันมองออกไปนอกหน้าต่างรถ ปรากฏว่านี่ไม่ใช่ทางกลับคอนโดของเธอนี่

“เรากำลังจะไปไหน ไม่ใช่ทางกลับนี่นา”
ระหว่างที่เธอหันกลับมา ไม่อวี่พิงไปที่พนักพิง หลับตาและ แกล้งหลับไปทันที

สักพัก เธอพบว่าคนข้างๆไม่มีการตอบกลับมาแล้ว จึงยอมแพ้ แก้มแนบกระจกและมองทิวทัศน์นอกหน้าต่าง

มองดูคนข้างๆที่เงียบไป ฉินหลินนึกว่าไม่อหลับไปแล้ว จึงใช้ความกล้ายื่นหน้าเข้าไปใกล้เพื่อสังเกตใบหน้าของคนหลับ อย่างละเอียด

ผมด้านหน้าที่เอียงไปอยู่อีกฝั่งเผยให้เห็นรอยแผลเป็นบน หน้าผากอย่างชัดเจน เธอจินตนาการไม่ออกเลยจริงๆ สภาพ แวดล้อมแบบไหนที่ทำให้เขาได้รับบาดแผลนี้จนเกือบจะต้อง เสียดวงตาไปมันจะเป็นอย่างไรนะ ถึงได้เป็นแผลเป็นที่สลักอยู่ ตรงนี้

ในยามที่เขานอนหลับนั้นยังคงเม้มริมฝีปากแน่นตลอดเวลา เหมือนว่าในฝันนั้นไม่อาจผ่อนคลาย เธออยากจะยื่นมือออกไป แตะตรงริมฝีปากของเรา แล้วบอกเขาให้ปล่อยวาง ไม่ต้อง เหนื่อยแล้ว

หัวใจค่อยๆเต้นแรง ฉินอีหลินยกมือขึ้นมานวดคลึงบริเวณ หัวใจ กดใจที่เต้นเหมือนจะกระเด็นออกมาจากอก

พยายามทำให้ตัวเองสงบลง ค่อยๆดึงสติของตนเองคืนมา

เวลานี้ฉินอีหลินค้นพบว่าความรู้สึกที่มีต่อโม่อนั้นได้เปลี่ยน ไปแล้ว ไม่ได้รู้สึกว่าเธอกับเขาเป็นเพียงแค่คนที่มีข้อตกลงร่วม กัน บางครั้งเธอเผลอคิดว่า ทั้งสองจะอยู่กันแบบนี้ตลอดไป
เธอรู้ ความนึกคิดแบบนี้มันอันตรายมากเพียงใด เพราะไม่อ เองไม่เคยต้องขาดผู้หญิงเลย

ไม่ว่าจะเป็นตอนนั้นที่เจอเขาที่บาร์เสน่ห์หา หรือว่าตอนเจอ เขาที่จิวเวลมอลล์ ผู้หญิงที่อยู่เคียงข้างไม่ออ้วนเพียบพร้อมไป ด้วยหน้าตาที่สะสวย หุ่นอวบอัด รูปร่างสูงเพรียว

รูปร่างแบบนั้นอย่างเธอที่ยังไม่มีความเป็นผู้ใหญ่จะไปเทียบ อะไรได้

แอนตัวไปด้านหลัง เหม่อมองออกไปยังนอกหน้าต่าง เธอจะ ต้องจดจําฐานะของตัวเองไว้ให้ดี

เธอกับโมอเหมือนอยู่กันคนละโลก ถึงวันนี้เธอจะโดน ตระกูลฉินทอดทิ้ง สูญเสียความบริสุทธิ์ เธอเหลือเพียงแค่หัวใจ ดวงนี้ เธอจะทำให้หัวใจดวงนี้หายไปไม่ได้ แบบนั้น เธอก็คงจะ ไม่เหลืออะไรแล้วจริงๆ

ฉันอีหลินย้ำเตือนตัวเองอยู่ซ้ำๆ โอวี่ เขาไม่มีทางจะเป็น สามีของเธอได้

เมื่อพบว่ารถกำลังเลี้ยวเข้าสู่สถานที่ที่ราวกับราชวัง ถนนสอง ข้างทางเต็มไปด้วยดอกไม้นานาชนิด เพียงลมพัดผ่าน ราวกับว่า ดอกไม้ทั้งสวนกำลังขยับ เหมือนคลื่นมวลหมู่ดอกไม้

ตรงกลางลานบ้านยังมีน้ำพุดนตรีขนาดใหญ่ เมื่อมาถึงประตู คฤหาสน์รถจึงหยุดลง ฉินอีหลินพบว่าสองฝั่งของคฤหาสน์ มีสาวใช้ที่ถูกฝึกมาคอยยืนต้อนรับอย่างพร้อมเพรียง หน้าตาสะสาย เครื่องแบบเป็นอัน หนึ่งอันเดียวกัน โค้งคำนับเล็กน้อย

เธอกัดริมฝีปากและหันกลับมามองคนที่กำลังหลับสนิท สี่โม่อ วี่ยังคงหายใจสม่ำเสมอไม่ขยับตัว

“สวัสดีค่ะ คุณคะ ฉันจะกลับคอนโด ช่วยไปส่งฉันด้วยนะคะ”

เห็นว่าไม่อวี่ยังไม่ได้สติ เธอจึงรีบหันไปบอกกับคนขับรถ อย่างนุ่มนวล

คนขับรถมองผ่านกระจกหลังไปยังโอวี่ที่ยังไม่มีการตอบ สนอง จึงได้แต่ส่งสายตาขอโทษขอโพยไปให้ฉินหลิน

ในเมื่อไม่อไม่ได้เอ่ยปาก ไม่ได้แจ้งล่วงหน้าว่าให้เขาไปส่ง กลับคอนโด แน่นอนว่าเขาไม่กล้าตัดสินใจเองเป็นแน่

ลีโม่อแบ่งแยกการลงโทษและให้รางวัลอย่างชัดเจนมาแต่ ไหนแต่ไร เขาไม่มีทางขัดคำสั่งของเจ้านายแน่นอน

เห็นท่าทางของคนขับรถ เธอก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นคำสั่งโม่อที่ ไม่ให้เธอไป ขมวดคิ้วและส่งสายตามมองคนที่กำลังหลับสนิท อย่างเดือดดาล

“พาฉันมาที่นี่แล้วคุณก็หลับสบายจังนะ”

ฉินหลินบ่นพึมพำ ยื่นมือไปเปิดประตูรถ มือที่กำลังจะถึง ประตู ทันใดนั้นไม่อก็ยื่นมือไปคว้าข้อมือขวาของเธอไว้

“คุณจะไปไหน”