ตอนที่ 9 การที่พาผมไปด้วยมันทำให้คุณขายขี้หน้าขนาดนี้เลยเหรอ

วันต่อมา เป็นเช้าวันใหม่ที่แสงแดดส่องสว่าง

เพราะว่าไม่อยังอยู่ในอพาร์ทเม้นท์ด้วย ฉินหลินไม่อยาก ให้เขาทราบเรื่องงานแต่งงานของฉันหลันซู ก็เลยแอบหยิบการ์ด แต่งงานเดินออกไปย่างระมัดระวัง

พอถึงโรงแรมฉินอีหลินก็พบว่าตัวเองมาเร็วเกินไปจริงๆ ตอน นี้ยังไม่ถึงเจ็ดโมงตรง ทั้งห้องโถงยังคงกำลังจัดตกแต่งงานอยู่ ฉินหลินยืนมองพนักงานที่กำลังทำงานอยู่ข้างนอกประตู

สายตาก็เหลือบไปเห็นร่างของตัวเองที่สะท้อนอยู่บนประตูกระจก

คงเป็นเพราะเมื่อวานวุ่นอยู่กับโมอก็เลยทำให้นอนค่อน ข้างดึก ที่ขอบตาของฉันอีหลินอย่างเห็นได้ชัด ต้องแต่งหน้า เบาๆเพื่อปกปิดสีหน้าที่เหนื่อยเพลีย

แต่ว่าหล่อนที่ดูอ่อนเพลียพอบวกเข้ากับการแต่งหน้าบางๆ ฉินหลินดูยังไงก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนที่น่าเวทนา

พอคิดแล้วก็วุ่นวายใจ หล่อนมางานแต่งงานนะ ไม่ใช่มาขอ ความเห็นอกเห็นใจ

พอลโม่อตื่นขึ้นมาเวลาก็เกือบจะเที่ยงแล้ว เขามองไปรอบๆ ด้วยความสับสน บรรยากาศที่แปลกตาทำให้เขานิ่งไปสักพัก ว่าที่นี่คือที่ไหนกันแน่
ค่อยๆคิดถึงเรื่องเมื่อคืน ในเวลานั้นเขาและเห้อห้าวกำลังดื่ม กันอยู่ที่ออฟฟิศ หลังจากนั้นเขาก็ดื่มจนเมา เลยให้เห้อห้าวพา มาส่งที่อพาร์ทเม้นท์

“ฉินอีหลิน ช่วยเอาน้ำมาให้หน่อย

เพราะว่าอาการเมาค้างทำให้ไม่อปวดหัวอย่างแรง จึงบอก ให้ภรรยา ในนามของเขาในน้ำมาให้หนึ่งแก้ว

แต่ว่ารออยู่นานก็ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมาเลย ลีโม่อวี่เริ่มรู้

สีกแปลกๆ

“ฉินอีหลิน?”

หลังจากที่เรียกชื่อผู้หญิงคนนั้นจบ จู่ๆเขาก็คิดขึ้นมาได้ว่าวันนี้ คือวันแต่งงานของคนที่ชื่อฉันหลันซู

ลี่โม่อวี่คิดไม่ถึง สุดท้ายแล้วหล่อนก็เลือกที่จะไม่บอกเขา

เขาทุบเตียงด้วยท่าทางหงุดหงิด โมอในตามีความเคือง

โกรธอย่างชัดเจน

ฉินอีหลิน พาฉันไปด้วยมันน่าขายหน้ามากเลยเหรอ?

ในตอนนี้ฉินอีหลินแอบอยู่ที่มุมๆหนึ่งตรงประตูโรงแรม มองดู เหล่าคนที่เคยเป็น “เพื่อนสนิท” มากมายทยอยเดินเข้าไปในงาน เรื่อยๆ

หล่อนเริ่มรู้สึกลังเล รู้ดีว่าต้องเข้าไป แต่ไม่ว่ายังไงก็ก้าวเท้าไม่ออก
หล่อนยังจำตอนที่ฉันหลันซูมาให้การ์ดเชิญวันนั้นได้ หล่อน พูดแกมบังคับให้หล่อนพาสามีมาด้วย

แต่หล่อนไม่สามารถพาลีโม่อมาได้ จะให้พาคนที่ไม่รู้อิโหน่อิ เหนแบบเขา มาให้คนอื่นหัวเราะด้วยกันกับหล่อนไม่ได้ หล่อนถึง ขนาดที่ไม่ยอมบอกโม่อเรื่องที่หล่อนมางานแต่งงานวันนี้

งานแต่งงานของน้องสาว พ่อจะต้องอยู่แน่นอน หล่อนไม่กล้า ให้พ่อเห็นหล่อนในสภาพน่าเวทนาแบบนี้

นับตั้งแต่วันที่ไปส่งการ์ดเชิญ ฉินหลันซูก็เอาแต่รอวันนี้ที่มา ถึง

ไม่ใช่เพราะว่ากำลังจะได้เป็นเจ้าสาวของเหวินเฉิง แต่เพราะ ว่าหล่อนในที่สุดได้ทำให้พี่สาวที่พ่อคอยเอาใจคอย ประคบประหงมตั้งแต่เด็กได้เกิดความอับอายอัปยศอดสู

“ฉินอีหลินมาแล้วยัง?”

ฉันหลันซูอยู่ในห้องเจ้าสาวด้วยจิตใจที่อยู่ไม่สุข ตอนนี้เพียง สิ่งเดียวที่ทําให้หล่อนตื่นเต้นได้ ก็คือพี่สาวที่รักของหล่อน

ฉันหลันซูมองคนใช้ที่ส่ายหัวไปมา ในตาเยือกเย็นขึ้น ถ้าเกิด วันนี้ฉันอีหลินไม่มาล่ะก็ งานแต่งงานของหล่อนก็จะขาดสีสันเลย น่ะสิ

ฉินหลันซูไม่สนว่าตัวเองกำลังใส่ชุดเจ้าสาวอยู่ หล่อนลุกขึ้น เดินเข้าไปในห้องโถงทันที พอถึงประตูทางเข้าก็ไม่เห็นฉินหลิน อย่างที่คิดไว้
แววตานิ่งขรึม ในขณะหล่อนกำลังจะโทรศัพท์ สายตาก็ เหลือบไปที่ประตูกระจกเห็นคนคนหนึ่งที่แต่งกายแบบสามัญชน ทั่วๆไป รูปร่างท่าทางแบบนั้นมันก็คือพี่สาวของหล่อนนั่นเอง หล่อนก็ยิ้มขึ้น

ฉินหลินรู้ดีว่าตนเองแต่งตัวได้โทรมๆธรรมดาๆ เลยไปแอบ ไม่กล้าที่จะเดินเข้าไปในห้องโถง

ฉันหลันซูเอ่ยปากเรียกไปทางฉินหลิน พลางเดินไปควงแขน ของหล่อนเข้าไปในโรงแรมอย่างสนิทสนม

ฉันหลันซูเห็นชุดของพี่สาวของตนอยู่นานแล้ว แต่แกล้งทำ เป็นเพิ่งมาเห็น

“พี่ น้องสาวของพี่แต่งงานทั้งที ทำไมถึงใส่ชุดที่โทรมขนาดนี้

ล่ะ”

ฉันหลันซูทำปากมุ่ยๆพร้อมพูดบ่นขึ้น สายตาเหยียดหยาม และดูถูกอย่างเห็นได้ชัด

ฉันอีหลินมองดูฉินหลัน ที่กำลังควงแขนหล่อนอย่างสนิมสนม ฉินหลันซูพูดเสียดสีหล่อนด้วยสายดูถูก

ฉันอีหลินพูดไม่ออกว่าตอนนี้กำลังรู้สึกอะไรอยู่ ฉันหลับ เกลียดหล่อนขนาดนี้เลยเหรอ? แล้วเมื่อก่อนที่ทำดีกับหล่อนคือ สิ่งที่ฉันหลันซูแสร้งทําขึ้นเหรอ?

ฉินหลินถูกน้องสาวลากมาถึงห้องโถงใหญ่ พอเหลือบสายตาไปก็เห็นพ่อที่จอนผมสีเริ่มเทาๆขาวๆ ผ่านไปในเวลาไม่ นาน นายท่านฉันดูแก่ลงเยอะมาก

“พ่อคะ แม่คะ”

ฉินหลินหวนคิดถึงความรักพ่อที่มีต่อหล่อนเมื่อตอนเด็ก ใน ใจก็เริ่มรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก

ลูกสาวที่เขารักสุดดวงใจกันไปแต่งงานกับบาร์โฮส ฉินหลิน รู้ดีว่าพ่อจะต้องรับไม่ได้กับเรื่องนี้อย่างแน่นอน ถึงทำให้ผมขาว เร็วขนาดนี้

ที่ไม่เหมือนกับนายท่านฉินก็คือ คุณนายฉันที่เห็นฉินหลิน เดินมาทางตนแต่กลับไม่มีท่าทางคิดถึงแม้แต่น้อย

ถึงขนาดที่ว่าตอนที่ฉันอีหลินเรียกหล่อนด้วยความรู้สึกผิด

สีหน้าของคุณนายฉันก็ยังคงเย็นชาไม่แยแสฉินหลินเหมือนเดิม

นายท่านฉันมองลูกสาวตรงหน้า แม้ว่าหน้าตาของหล่อนจะไม่ เปลี่ยน แต่ว่าความหวงแหนที่อยู่ในตามันมากขึ้นกว่าเมื่อก่อน

จู่ๆเขาก็รู้สึกสะเทือนอารมณ์ หญิงสาวตรงหน้าคนนี้โตขึ้นจน ไม่ต้องให้เขาไปปกป้องแล้ว หล่อนสามารถออกจากตระกูลฉิน ไปเลี้ยงดูตัวเองได้แล้ว ยืนหยัดด้วยตัวเองได้แล้ว

นายท่านฉันยิ้มอ่อนๆพยักหัวรับคำทักทาย “พ่อคะ” คำนั้น เขาจ้องมองฉินหลินอยู่นาน แล้วจึงพูดขึ้น

“ลูกไปอยู่เป็นเพื่อนน้องในห้องเจ้าสาว วันนี้เป็นวันแต่งงาน ของน้อง คงจะรู้สึกเครียดอยู่ ไปช่วยอยู่เป็นเพื่อนน้องเขาสักหน่อยก็ดี”

“อื้ม เข้าใจแล้วค่ะพ่อ”

ฉินหลินไม่ว่าจะถูกน้องสาวเอาเปรียบเพียงใด หล่อนก็จะไม่ บอกพ่อเด็ดขาด หล่อนไม่อยากให้พ่อรู้สึกไม่สบายใจ

“พี่ดูสิ ฉันกะจะจัดงานเล็กๆเท่านั้นเอง ไม่ได้กะใจให้มันดูเว่อ วังอะไรขนาดนี้ด้วย แต่ว่าเหวินเฉิงน่ะสิไม่ยอม เขาอยากให้งาน แต่งของเรายิ่งใหญ่ที่สุด”

“เอาแต่พูดว่าถ้าเล็กเกินไปกลัวว่ามันจะไม่เหมาะสมกับฉัน

ทําตัวอย่างกับเด็กไปได้ ก็แค่งานแต่งงานเอง จะมาเล็กใหญ่ อะไรกันล่ะ” พอมาถึงห้องเจ้าสาว ฉันหลันซูที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้งหน้า

กระจกแสร้งทำเป็นบ่นๆ ให้ฉินหลินฟัง แต่ว่าแววตากลับเต็มไป

ด้วยความสะใจอย่างชัดเจน

ฉินหลินที่นั่งกินน้ำชาอยู่หน้าโซฟา พอได้ยินที่ฉันหลันซูพูด มาก็เพียงแค่ยิ้มน้อยๆไม่ได้พูดอะไร

“ใช่แล้วพี่”

ฉันหลันซูดูเหมือนจะคิดอะไรขึ้นมาได้ หันมามองฉินหลิน ด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“ตอนที่พี่หนีไปอยู่กับบาร์โฮสนั่น พวกเราโกรธจะแย่ แต่ว่าพี่ เรื่องแต่งงานของผู้หญิงมันเป็นเรื่องใหญ่มากในชีวิต แล้วพี่กับ สามีจะจัดแต่งงานกันเมื่อไร?
ในใจของฉันหลันซูรู้ดีว่าหล่อนกับผู้ชายคนนั้นไม่มีทางที่จะจัด งานแต่งงานกันได้ แต่ก็ยังจะมาพูดจิกฉินหลิน

หล่อนแค่อยากจะลองดูว่าลูกสาวที่พ่อทั้งเคยรักทั้งเคยหวงคน นี้ถ้าเทียบกับหล่อนแล้วจะทำอย่างไร

“พวกเราไม่มีงานแต่งหรอก เพียงแค่ไปจดทะเบียนสมรสกันที่

ที่ว่าการเขตเท่านั้น”

ฉันอีหลินรู้เจตนาของฉันหลันซูดี ในใจก็รู้สึกไม่ดีนิดหน่อย จริงๆแล้วหล่อนก็แอบอิจฉาฉันหลันซูที่ได้ใส่ชุดเจ้าสาว

หล่อนกำลังคิดว่าถ้าหล่อนจัดงานแต่งงานกับโมอขึ้นมา จริงๆ สมุดเล่มสีแดงหนึ่งเล่ม ใบสัญญาหนึ่งฉบับ พูดกันตามจริง แล้วผู้หญิงทุกคนล้วนมีความฝันที่จะได้เป็นเจ้าสาว หล่อนก็มีเช่น กัน

ไม่ต้องหรูหราอะไรมากมาย ขอแค่ชุดเจ้าสาวสักชุด มีเพื่อนที่ แสดงความยินดีกับหล่อนสักกลุ่ม แค่นี้ก็พอแล้ว