ตอนที่ 14 ตั้งครรภ์

ทั้งหมดเกิดขึ้น โดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว คนบนดาดฟ้าได้กระโดด ลงมาตกบนพื้นไปแล้ว

“ป้ง”เสียงหนึ่ง ฝุ่นฟุ้งขึ้นตลบอบอวล

วรินทรยืนอยู่ตรงนั้น มองศพของแม่ที่มีเลือดไหลออกมาเต็ม พื้นอยู่ไม่ไกลจากเธอ รอบๆมีแต่เสียงโวยวาย ไม่นานเสียง ไซเรนของรถตำรวจของดังขึ้น แต่เธอกลับไม่ได้ยินอะไรเลย

โลกของเธอเหมือนมืดดำไปหมด เธอมองเห็นแค่แม่ของเธอ กระโดดจากยอดตึก และนำพาความหวังทั้งหมดของเธอ กระโดดลงมาด้วย

วรินทรล้มลงไปบนพื้น

เธอหมดสติไป

เดิมทาวัดมาโรงพยาบาลเพื่อมาเยี่ยมย่า ไม่คิดเลยว่าจะมีคน

กระโดดตึก

เมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้ๆ ก็เห็นวรินทรที่อยู่ไม่ไกลเป็นลมล้ม บนพื้นพอดี เขาเดินไปข้างหน้าด้วยสัญชาตญาณ แล้วอุ้มเธอขึ้นมา

เสียงโวยวายรอบๆบุกเข้าหูเขา เขาจึงรู้ว่าผู้หญิงที่กระโดดตึก คนนั้นคือแม่ของวรินทร

มองเห็นแม่ของตัวเองตายต่อหน้าต่อตา มันเป็นสิ่งที่รับไม่ได้อย่างแน่นอน

มองดูคนที่ใบหน้าซีดขาวในอ้อมกอดของตนเอง มือที่กอด เธออยู่กอดแน่นขึ้น แต่เขาเพียงใช้แรงนิดๆ ก็รู้สึกว่าร่างที่ บอบบาง จะแตกสลายไป

ทาวตใจหาย รีบเดินเข้าโรงพยาบาลหมอ ! มานี่ !”

ในเวลานั้น โรงพยาบาลกำลังวุ่นวายไปหมดเพราะเรื่องที่มีคน กระโดดตึก แต่เมื่อมองเห็นทาวัดอุ้มคนเข้ามา หมอและ พยาบาลไม่กล้าอยู่นิ่งเฉย รีบทำห้อง VIPว่างออกมา เพื่อให้ ทาวันใช้ห้อง

“มาดูหน่อยว่าเขาเป็นยังไงบ้าง” ททาวัดยืนอยู่หน้าเตียง ต้อง ไปยังวรินทรที่นอนอยู่บนเตียงอย่างไม่ละสายตา แม้แต่ตัวเขา เองก็ไม่ได้สังเกตเลยว่าเขาเป็นห่วงวรินทรเกินกว่าที่ควร

ในเวลานั้นเอง เลขาก็เข้ามาในห้องผู้ป่วยแล้วพูดกับทา วัดท่านประธาน ที่ดินอ่าวเล่นไฮมีความคืบหน้าแล้วครับ

ทาวันขมวดคิ้ว ผายมือบอกให้เลขาออกไปคุยกันข้างนอก เขาไม่อยากให้มีใครไปรบกวนการรักษาของวรินทร

“เข้าใจแล้วครับ”

หลังจากฟังเลขารายงานอยู่ฉนวนเสร็จ ทาวัตก็หันกลับไปมอง ห้องผู้ป่วยที่อยู่ข้างหลัง

หมอที่รักษาวรินทรเดินออกมาพอดี ทาวัดพูดกับเขาด้วยเสียง เย็นชา “ฉันมีเรื่องต้องกลับจัดการ ฝากพวกคุณดูแลวรินทรด้วยถ้าฉันกลับมาแล้วพบว่าเขามีอะไรเกิดขึ้น ระวังจะให้โรง พยาบาลล้มลายไปเลย

อาจจะเป็นกลิ่นอายของทาวตรุนแรงเกินไป หมอคนนั้นตื่น เต้นจนเหงื่อไหล แล้วพยักหน้า “ท่านประธาน ท่านวางใจ เถอะ…”

ทาวัตพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรอีก ก็หันออกไปจากโรง พยาบาล

วรินทรฝันถึงฝันหนึ่งที่นานๆ

ในฝันนั้น เธอมองเห็นตัวเองและแม่กลับไปที่ห้องเช่าเล็กๆ ตอนที่เธอยังเด็ก ถึงแม้ว่าจะใช้ชีวิตอย่างลำบาก แต่ก็มีความสุข และอิสระ เมื่อจะทำอะไรไม่ต้องเห็นแก่สีหน้าของคนบ้านพูล สวัสดิ์ ไม่ต้องฝืนใจประจบประแจงนอบน้อม และก็ไม่ต้องปลอม ตัว…..

เมื่อเธอฟื้นขึ้น ความทรงจำก่อนที่จะเป็นลมก็บุกเข้ามาในใจ ของเธอ

ร่างที่อ่อนแอของแม่ล้มลงต่อหน้าเธอ เลือดแดงซึมเข้ามาใน ตาของเธอ

เธอเพิ่งรู้ทันว่า ทุกสิ่งที่ในฝันล้วนหายไปหมด มันเป็นแค่ฝัน สุดท้ายก็ยังต้องตื่นขึ้นมา

เหงื่อเย็นที่ให้ผมของเธอเปียกชุ่มไปหมด เธอนั่งแข็งทื่ออยู่หัว เตียง สายตาเหม่อลาย
ขณะนี้ พยาบาลผลักประตูเดินเข้ามา เห็นเธอท่าทางเหมือลาย ถอนหายใจและพูดว่า “คุณผู้หญิงค่ะ คนตายก็ตายไปแล้ว โปรด อย่าเศร้าเกินไปเลย”

วรินทรได้ยินก็คอยหันหน้ากลับมา พักใหญ่จึงถามด้วยน้ำ เสียงจืดๆ “คุณเรียกฉันว่าอะไรนะ ?”

“คุณ.. คุณผู้หญิง ?”พยาบาลทำท่าตกใจ

แต่วรินทรกลับเหมือนได้ยินเรื่องตลก เธอที่นั่งเหม่ออยู่ที่เตียง ก็หัวเราะขึ้นมา

เธอนึกถึงสิ่งที่ทำเพื่อแม่เธอมาตลอดหลายปี เป็นเพราะแม่ เธอต้องการ ดังนั้นไม่ว่าจะบ้าบอแค่ไหนเธอก็กัดฟันอดทนเอาไว้ แต่วันนี้ทุกอย่างก็หายไปในพริบตา ความอดทนของเธอก็ได้ ความหมายไปแล้ว เลยรู้สึกน่าขัน

ยิ้มอยู่น้ำตาที่ขมๆก็โผล่ออกมา เธอประคองหน้าไว้ แต่อดไม่ ได้สะอื้นด้วยเสียงต่ำๆ

พยาบาลเดินเข้ามาและปลอบใจคุณผู้หญิง ใจเย็นๆนะ คุณ กำลังท้องอยู่ เพื่อลูกในท้องเธออย่าให้มีอะไรมากระทบ กระเทือนจิตใจอีก ”

ท้องเหรอ ?

เมื่อได้ยินดังนั้น วรินทรที่ก้มหน้าร้องไห้อยู่ก็เงยหน้าขึ้นมา อย่างกระทันหัน ไขว้มือพยาบาลแล้วถามโดยไม่อยากจะ เชื่อ”คุณพูดว่าอะไรนะ ?”