ตอนที่12 รอยเปื้อนที่ใหญ่ที่สุด

ห้องผู้ป่วยในโรงพยาบาล

ทมยันตีเห็นแขกที่ไม่ได้เชิญสองคนเข้ามาในห้อง ในใจก็รู้สึก ไม่กระวนกระวายขึ้นมา

“พวกคุณมาได้ยังไง ?

หลังจากที่ครองขวัญกับแม่ของเธอเดินเข้ามาให้ห้อง แล้วมอง ทมยันตีที่นอนอยู่บนเตียงด้วยสายตารังเกียจ คุณนายอรัญญา แสยะยิ้มแล้วพูด“ดูแล้วชยุตยังคงรักหญิงสารเลวอย่างหล่อนอยู่ ถึงกับให้หล่อนอยู่ห้องผู้ป่วย VIP ดีขนาดนี้

“แม่ค่ะ ยังไงป้าทมยันตีก็เหยียบโลงไปแล้วครึ่งหนึ่งแล้ว พวก เราใจดีเห็นแก่เธอได้มีลูกชายไร้น้ำยาให้กับบ้านพูลสวัสดิ์ พ่อจึง จัดหาห้องดีๆ ให้เธอซักหน่อย ก็ถือว่าเป็นความเมตตาที่สุดแล้ว พวกเราอย่าไปคิดเล็กคิดน้อยเรื่องนี้กับเธอเลยค่ะ”

ทั้งสองคนพูดเรื่องไม่เข้าหูต่อหน้าทมยันตี ราวกับว่ารอบๆ ไม่มีคนอยู่

ทนยันยิ่งฟังสีหน้าก็ยิ่งซีดมากขึ้น

โดยเฉพาะเมื่อได้ยินพวกเขาใส่ร้ายวรินทร ทมยันตีอยากจะ ตอบโต้ แต่ก็คิดถึงวรินทรที่เพิ่งจะเข้าไปในบ้านพูลสวัสดิ์ ยังไม่มี ฐานะมั่นคง เธอจึงได้แต่เก็บคำพูดที่จะกลืนลงไป
เมื่อเห็นว่าทมยันตีไม่ด้าน ยิ่งทำให้ครองขวัญและแม่ได้ใจ

“เธอรู้ไหมวรินทร ใช้ชีวิตอยู่ในบ้านพูลสวัสดิ์ยังไง ? เธอคิดว่า เขากลับไปใช้ชีวิตเป็นคุณชายใหญ่ที่บ้านพูลสวัสดิ์เหรอ ?” ครองขวัญหัวเราะเยาะ ก็แค่ลูกนอกสมรส คิดว่าได้เข้าบ้านพูล สวัสดิ์แล้ว จะลบล้างฐานะอันต่ำต้อยได้หรือ ? ฉันจะบอกเธอไว้ นะ ไม่ใช่แค่ในบ้านพูลสวัสดิ์เท่านั้น ในสังคมชั้นสูง ทั้งหมดก็รู้ ว่าวรินทรเป็นแค่ลูกเมียน้อย !!

“เธอ…”ทมยันตียังพูดไม่ทันจบ มือที่สั่นเทาก็จับที่หน้าอก หน้า ซีดจนแทบจะเป็นลม

“ฉันทำไมเหรอ ? ฉันพูดความจริงเธอกลับไม่อยากฟัง !”เห็น ทมยันตียิ่งทรมานครองขวัญยิ่งได้ใจ บางเรื่องรู้แล้วก็ยากที่จะ ทำใจรับได้ ก็ไม่ควรทำตั้งแต่แรก คนยังไงก็มีลูกชายยังงั้น มิน่า หล่ะ วรินทรถึงได้ไร้น้ำยาขนาดนั้น”

“พอได้แล้ว ! เธอไม่ต้องพูดแล้ว!!”

ทมยันตีรับได้ที่พวกเขาเหยียบย่ำเธอ แต่ยอมรับไม่ได้ที่จะ พวกเขามาด่าวรินทรซ้ำแล้วซ้ำเล่าต่อหน้าเธอ

“แต่ฉันจะพูด !“ครองขวัญไม่ยอมปล่อยเธอยิ่งมีเธออยู่ ก็ยิ่ง เป็นรอยเปื้อนที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตของวรินทร ! เธอมีชีวิตอยู่ต่อ หนึ่งวัน ก็ยิ่งเป็นสิ่งเตือนวรินทรอยู่เสมอ ว่าเขาเป็นลูกเมียน้อย! ถึงแม้ว่าเขาจะเข้าไปอยู่ในบ้านพูลสวัสดิ์ ก็ไม่มีทางที่จะหลุดพ้น จากชาติกำเนิดได้ !!

“อ้า !”ทมยันตีกรีดร้อง ลงมาจากเตียงโดยไม่ได้สนใจร่างกายที่อ่อนแอ ขว้างผมของครองขวัญไว้แล้วยื่นมือไปตบหน้า เธอ

ครองขวัญป้องหน้าที่โดนตบจนบวม มองไปยังคุณนายอ รัญญาด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ “แม่ค่ะ มันตบฉัน…

“แก..สารเลว ! นึกไม่ถึงว่าจะกล้าตบลูกฉัน ! “คุณนายอรัญญา เห็นว่าครองขวัญโดนตบ ก็ทำสงบนิ่งไม่ได้ต่อ รับพุ่งมาตบทม

ร่างกายของทมยันตีก็ไม่แข็งแรงอยู่แล้ว การตบแรงๆ ทำให้ ล้มไปข้างเตียงทันที สองแม่ลูกนั้นยังไม่หายแค้น แถมยังเข้าไป ชกและกระทืบทมยันตี อีก

เสียงโวยวายจากห้องผู้ป่วยกวนถึงพวกพยาบาล พวกเขาเลย บุกเข้าไปดึงสองแม่ลูกที่กำลังอยู่นั้น

“หยุดนะ ! พวกเธอทำอะไรกับคนไข้ ‘

สองแม่ลูกนั้นถูกดึงออกไป ครองขวัญสางผมที่ยุ่งเหยิง ยิ้ม เหยาะมองไปที่ทมยันตี “ถุย ถ้าฉันเป็นแกนะ รีบตายปซะยังจะดี กว่า จะได้ไม่เป็นภาระของลูกชาย !”

พูดเสร็จก็สะบัดออกไปจากห้องพร้อมกับคุณนายอรัญญา

ทมยันตีหน้าซีดเผือดพิงอยู่ขอบเตียง พยาบาลจะเรียกให้ลุก ขึ้นบนเตียงยังไงเธอก็ไม่ไป ในหัวยังวนเวียนคำพูดของครอง ขวัญที่พูดกับเธอ มันราวกับมีดคมแทงเข้าใจเธอ เจ็บมาก

นึกถึงสถานการณ์ของวรินทร เธอก็อดที่จะถามตัวเองไม่ได้ว่าเธอทําผิดจริงๆเหรอ?

ถ้าเธอยังอยู่จะเป็นภาระของวรินทรจริงๆ ใช่ไหม

เมื่อครองขวัญออกไปจากห้องผู้ป่วยก็หันกลับไปมองห้องผู้ ป่วยของทมยันตี แล้วถามอย่างกังวล “แม่คะ แม่คิดว่าทำแบบนี้ จะได้ผลเหรอ

คุณนายอรัญญายิ้มอย่างมั่นใจ ลูกรัก ลูกก็รอดูเกมส์สนุกๆเถอะ !”