ตอนที่ 10 คนที่เข้ามาในห้องฉันคือเธอ

วรินทร เสื้อโค้ตลงมา ยื่นให้ทาวัต

ทาวตมองเอ แต่ไม่ได้ยื่นมือรับ เพียงแต่หันไปพูดกับชยุต “ลุง ผมยังมีบางเรื่องที่ต้องจัดการ ต้องขอตัวกลับก่อน

ซยุตเห็นว่า ทาวัตจะกลับ ก็รีบพูดขึ้น “ตอนนี้ก็เย็นแล้ว จะอยู่ กินข้าวเย็นด้วยกันค่อยกลับนะ ดีไหมครับ

ทาวัตยิ้มแต่ก็ยืนกรานว่าจะกลับ

ชยุตส่งสายตาให้กับครองขวัญแล้วพูด “งั้นให้ครองขวัญไป ส่งคุณ”

คนอย่างครองขวัญ ไม่ปล่อยให้โอกาสที่จะอยู่ใกล้ชิดกับทา

วัดสองต่อสองหลุดลอยไป รีบเดินมาข้างหน้า

แต่ทาวัดไม่มองเธอเลยแม้แต่น้อย เขาชี้ไปที่วรินทร “ไม่ต้อง หรอก ฉันว่าให้คุณชายเล็กไปส่งฉันน่าจะเหมาะกว่า

“ผม ?” วรินทรชี้ไปที่ตัวเองแล้วมองไปรอบๆ

ไม่รู้ว่า ทาวัตนกินยาผิดไปหรือเปล่า

ในที่สุด เธอก็ไม่สนใจสายตาโกรธแค้นของครองขวัญ แล้ว ส่งทาวัดออกจากบ้านพูลสวัสดิ์

รถสปอร์ตที่มีอยู่ไม่กี่คันบนโลกนี้ของทาวัดจอดอยู่ที่ประตู เลขาของเขาตลงรถมาเปิดประตูให้ เมื่อเห็นทาวัตกำลังจะขึ้นรถวรินทรเพิ่งจะคิดขึ้นได้ว่า เสื้อโค้ทของเขายังอยู่ในมือของเธอ ดังนั้นเธอรีบเดินไปข้างหน้าแล้วเรียกทาวัต “คุณชายทาวัต เสื้อ โค้ตของคุณ…”

แต่คิดไม่ถึง ทาวันหยุดเดินอย่างกะทันหัน แล้วหันตัวกลับ ว รินทรไม่ทันได้ตั้งตัว จึงชนเข้าไปอกของชายคนนั้นอย่างแรง

เธอถูจมูกที่โดนอกแข็งๆของชายนั้นชนอย่างเจ็บ กำลังจะ กล่าวขอโทษ ทาวัตกลับยื่นมือโอบเอวของเธอ แล้วดันเธอไปที่ ประตูรถ

ทาวัต ใช้มือหนึ่งจับประตูรถ อีกมือหนึ่ง โอบเธอไว้ในอก มอง เห็นใบหน้าที่ขายใหญ่ๆอยู่ตรงหน้า ใจเอเต้นอย่างแรงๆ

มองใกล้ๆ เธอรู้สึกว่า ผิวหน้าของทาวัดขาวเนียนจริงๆ แทบ จะมองไม่เห็นรูขุมขนเลยสักนิด ขนตาเรียวยาวเรียงเป็นระเบียบ ดวงตาที่เหมือนกับดวงดาวคู่นั้นเหมือนกับมีเวทมนต์ ดึงดูดคน เข้าหาอย่างไม่รู้ตัว

เธอนึกถึงคืนนั้นที่ตัวเองโดนทาวัดทารุณซ้ำแล้วซ้ำเล่าทั้งคืน ถึงแม้ว่าจะจำรายละเอียดได้ไม่ชัดเจน แต่เมื่อย้อนกลับไปคิดที ไรก็ยังทำให้เธอร้อนไปทั้งหน้าตั้งใจ

ตอนที่กำลังคิดอยู่นั้น ทาวัตก็พูดอยู่ข้างหูเธอ “นายหน้าแดง แล้ว?”

วรินทรตกตะลึง หน้ายิ่งแดงกว่าเดิม

“คุณ คุณไม่ต้องมายุ่งกับผม” วรินทรเถียงด้วยใบหน้าแดงๆ
เมื่อพูดจบ เธอจึงรู้ตัวว่า ไม่ควรที่พูดแบบนั้นกับทาวัต รีบหัน หน้ากลับเพื่อหลบสายตาของทาวัต

แต่ทว่าทาวัตกลับยิ้ม ลมหายใจร้อนๆ อยู่ข้างๆหูของวรินทร ได้ยินแค่เสียงแหบๆ “ฉันมีนิสัยรักสะอาด เสื้อโค้ตตัวนั้นเธอเอา ไปทิ้งเถอะ”

วรินทรตกใจจนเบิกตาโต

ถ้านายมีนิสัยรักสะอาด ทำไมถึงยังถามถึงเสื้อโค้ตตัวนี้ ? เธอแอบตำหนิในใจ ทาวัตกลับไม่คิดที่จะปล่อยเธอ “คืนวันนั้น คนที่เข้ามาในห้องฉันคือเธอ

วรินทรตกตะลึง นี่ทาวัดพบเจออะไรแล้วเหรอ ?

เธอหลบสายตาของทาวัดอย่างลนลาน พูดอู้อี้ “ห้องอะไร… คืนไหน…ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น…

ทาวัดยิ้มอย่างเยือกเย็น “นายไม่รู้ ? หรือต้องให้ฉันเอากล้อง วงจรปิดมาให้นายดู ?” ขณะที่พูด บรรยากาศรอบๆของทาวัต เยือกเย็นมากขึ้น สายตาที่มองวรินทรเหมือนกับมีดกรีด

วรินทรลุกลี้ลุกลน คืนนั้นเธอไม่ได้ปลอมตัวสักนิด กล้อง วงจรปิดต้องจับภาพลักษณะของเธอได้หมดแน่ๆ ดังนั้นทาวัตรู้ตัวที่แท้จริงของเธอแล้วเหรอ ?

นี่คือจะเปิดโปงเธอเหรอ ?

ถ้าถูกเปิดโปงแล้ว ทุกสิ่งที่เธอได้รับในตอนนี้
วรินทรมือสั้นที่อั้น เธอจับแขนเสื้อของทาวัต กัดริมฝีปากแน่น สายตาเต็มไปด้วยความอ้อนวอน

นึกถึงแม่ที่ยังนอนอยู่โรงพยาบาล เธอพยายามไม่ให้ตัวเอง

ร้องไห้ออกมา

มองเห็นสภาพสงสารของวรินทร ทาวัตงุนงง ค่อยๆเก็บ ความเยือกเย็นนั้น เขาไม่สามารถแข็งใจกับเองได้

“คุณ.. คุณชายทาวัต… ผมขอโทษ…

วรินทรอยากจะขอโทษทาวัตไปก่อน แต่พูดได้แค่ครึ่งเดียว ทา วัตกลับพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “นายแค่เพียงเอาผู้หญิงคน นั้นมาให้ฉัน ฉันก็จะไม่ทำให้เธอลำบากใจ”

“อะไรนะ ?”

วรินทรตกตะลึก

เธอมองไปยังทาวัดอย่างงุนงง

เขายังไม่รู้ตัวที่แท้จริงของเธอ!