ตอนที่ 5 ใครให้เธอไป

อะไรนะ ? แก้เสื้อผ้า ?

ได้ยินอย่างนั้น วรินทรรีบใช้มือกอดอกปกป้องตัวเองทันที

“ไม่ต้องแล้วหรอกครับคุณหันมณี หุ่นของผมก็เป็นแบบนี้ ไม่มี กล้ามเนื้อจริงๆ เธอยิ้มพูดต่อรอง แค่หวังว่าดารินทร์จะเก็บค่า พูด

แต่ดารินทร์ จะปล่อยเธอไปง่ายๆได้อย่างไร ภายใต้ เจตนารมณ์ของเธอ ผู้ชายที่ล้อมวรินทรไว้ก็เดินไป และดึงเสื้อผ้า ของวรินทร

เธอกลัวจนหน้าซีดขาว!

ถ้าโดนถอดเสื้อผ้าตรงนี้ ตัวตนที่แท้จริงของเธอถูกเปิดเผย แน่ๆ ?

แม่ยังนอนอยู่โรงพยาบาล….. เพื่อค่ารักษาพยาบาล เธอจะ

ล้มเหลวตรงนี้ไม่ได้ !

วรินทรดิ้นรนสุดชีวิต ปกป้องปกเสื้อตรงหน้าอกอย่าเอาเป็น เอาตาย ได้ยินเสียงฉีก เสื้อผ้าบางๆถูกฉีกจนเป็นวงขนาด ใหญ่ ผิวหนังสีขาวราวกับหิมะโผล่ออกมา วรินทรรีบยื่นมือมา ปิดไว้ ก้าวถอยไปด้านหลัง

เธอไม่ได้มองไปด้านหลัง จนเหยียบรองเท้าหนังคู่หนึ่งไป และล้มเข้าอ้อมกอดที่อบอุ่น

กลิ่นฮอร์โมนที่คุ้นเคยของผู้ชาย เข้ามาจมูกเธออย่างแรง วริน ทรตกใจ เงยหน้ามองไป คือทาวัต!

เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง มองเห็นผู้ชายคนนี้ สมองเธอคิดถึงเรื่องคืนนั้นทันที หน้ารีบ แดงไปทั่ว

โชคดีที่แสงไฟในบาร์มืดสลัว ไม่มีใครมองเห็น คนล้อมรอบเห็นเธอล้มอ้อมอกของเขา ไม่กล้าไปดึงเสื้อผ้า เธออีก

ใครๆก็รู้ว่า ทาวัตมีนิสัยสะอาดสะอ้านระดับหนัก ไม่เคยให้ ใครเข้าใกล้ตัว ได้ยินว่า เมื่อก่อนมีผู้หญิงที่ไม่รู้จักดีร้ายมาตี สนิทกับทาวัต สุดท้ายถูกทาวัตสั่งให้ถอดเสื้อผ้าต่อหน้าผู้คนแล้ว ทิ้งไว้ที่ข้างถนน

ตอนนี้วรินทรยังกล้าไปเข้าอ้อมกอดทาวัด ไม่ต้องคิดก็รู้เธอจะ โดนลงโทษเป็นอะไร

ทันใดนั้น ผู้คนมองไปวรินทรด้วยสายตาย่ามใจ

ทาวัตรู้สึกเพียงว่ามีร่างนุ่มๆหล่นลงมาในอ้อมอก แถมยังมี กลิ่นหอมอ่อนๆ เมื่อก้มหน้าก็มองก็เห็นผิวคอขาวเนียน ไล่ลงไป ถึงบริเวณกระดูกไหปลาร้า ถ้าลงไปอีกก็คือ…

ทาวตหายใจแรงขึ้น เด็กนี่ทำให้เขามีความรู้สึกขึ้นมาได้
ไอ้เฮีย!

ผีหลอกจริงๆ !

ผู้หญิงสวยๆมากมายมาถวายตัวกับเขา เขาไม่เคยสนใจ ตอน นี้ไอ้เด็กผู้ชายล้มอยู่อ้อมกอดเขา เขากลับมีความรู้สึก

ทาวตหรี่ตาคิดว่าตัวเองดื่มหนักไปหน่อย คงเป็นเพราะการ

เมา

เขาพูดอย่างเยือกเย็น “นายยังจะพึงฉันไปอีกนานเท่าไหร่ ? ลมหายใจที่ร้อนผ่านหูวรินทร ทำให้วรินทรหน้าแดงไปจนถึงโคน

เธอลุกขึ้นอย่างรีบร้อน ก้มหัวขอโทษทาวัต ผู้ชายจ้องมองเอ ด้วยแววตาเยือกเย็นราวกับเหยี่ยว เหมือนจะมองทะลุเธอทั้งตัว

วรินทรตื่นตระหนก หัวก็ยิ่งก้มต่ำลง ทาวัตรู้ว่าเธอคือใคร

แล้วเหรอ ?

แต่ทาวัดแค่มองจ้อวเธอตาเดียว ไม่พูดอะไรอีก

ดารินทร์ รีบลุกขึ้น ยื่นมือไปต้องแขนทาวัต “พี่หาวัต ไอ้วใน ทรนี่น่าเกลียด จริงๆ กล้านั่งบนตัวพี่ คุณอย่าปล่อยมันง่ายๆ

ทาวัตได้แค่จ้องมองเธอแวบหนึ่ง และดึงมือที่ถูกดารินทร์ น้อง ไว้ พูดน้ำเสียงโหดเหี้ยว “ออกห่างผมไกลๆ” แล้วเดินออกไป

เมื่อดารินทร์ ไม่ได้สมหวัง ความโกรธแค้นในดวงตาแรงกว่า เดิม
มองสภาพอักอ่วนของวรินทร หัวเราะพร้อมพูดว่า “นึกไม่ถึง เลยว่าคุณชายบ้านพูลสวัสดิ์จะขี้ขลาดไร้ความสามารถได้ขนาด นี้ มิน่าหล่ะบ้านพูลสวัสดิ์ถึงได้ล้มไม่เป็นท่า

การเจอหน้าที่อึดอัดครั้งนี้ ทำให้วรินทรเกลียดดารินทร์มาก

พอคิดว่าต้องแต่งงานกับผู้หญิงน่ารังเกียจคนนี้ อีกทั้งถ้าตัว ตนแท้จริงของเองถูกเปิดเผยหลังแต่งงาน เธอกับคุณแม่จะได้ รับผลยังไง เธอก็อดหวาดกลัวไม่ได้

เออยากจะหนีจากที่นี่ไปเร็วๆ

“คุณดารินทร์ ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วถ้าหากไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ” วรินทรพูดจบ กำลังจะเดินออกไป ดารินทร์พูดด้วยเสียง “หยุดนะ! ใครให้นายไป ?!”

วรินทรไม่ได้สนใจเธอ และเดินออกไปทางประตูของบาร์

ผู้ชายที่ฉีกเสื้อเธอที่ยืนอยู่ข้างหลังจะตามไปดักเธอไว้ วรินทร ตกใจจนหน้าซีด

ทันใดนั้น บอดี้การ์ดกลุ่มหนึ่งก็เข้ามาห้ามผู้ชายเหล่านั้นไว้ วรินทรไม่ได้หันกลับมามอง ไม่รู้ว่าด้านหลังเกิดอะไรขึ้น เธอรู้ เพียงว่าเธอออกมาจากบาร์อย่างปลอดภัยแล้ว

สภาพเสียขวัญของเธอรีบดึงดูดความสนใจของคนนอกบาร์

เธอปิดบังหน้าอก แบะก้มหน้าเรียกแท็กซี่ พนักงานของบาร์คนหนึ่งตามออกมาเรียกเธอไว้ “คุณชายพูลสวัสดิ์ อันนี้ให้คุณครับ” มีกลิ่นของผู้ชายนั้นอยู่

วรินทรตกใจ “นี่คือ ?”

เป็นเสื้อโค้ตตัวหนึ่ง

“ท่านประธานทาวัดให้ผมเอามาให้คุณครับ พูดจบพนักงานก็หันกลับไป มีแต่วรินทรยืนงงอยู่ที่เดิม