บทที่13 แม่ลูกพบเจอกัน

ได้เจอกับกวินอีกที ก็ตอนอยู่โรงแรม

กวินเรียกชื่ออยากเจอน้ำหวาน ข้ออ้างคือเธอล้าง จานไม่ค่อยสะอาด

ข้ออ้างแบบนี้ ไม่ว่าจะใครฟังแล้ว ก็ต้องรู้ว่าข้างใน นี้มันต้องมีอะไรแน่ๆ พนักงานที่ทำงานในนั้นก็ไม่ได้โง่ เลยไปเรียกตัวน้ำหวานมา

“ น้ำหวาน รีบขอโทษผู้จัดการพิพัฒน์เร็ว เธอล้าง จานยังไงเนี่ย “ พนักงานคนนั้นเป็นเพื่อนร่วมห้องกับน้ำ หวาน เป็นคนที่มีรูปร่างผอมสูง ชื่อภัชชา

“ ขอโทษค่ะ ผู้จัดการพิพัฒน์ “ น้ำหวานโค้ง ค่านับขอโทษ

กวินนั่งพิงเก้าอี้ นั่งมองน้ำหวานเดี่ยวทำตามคน อื่นเดี๋ยวขัดคนอื่น ทันใดนั้นกวินก็อารมณ์เสียขึ้นมา น้ำ หวาน ตอนนี้เธอถึงขั้นที่ไม่เอาศักดิ์ศรีแล้วหรอ

น้ำหวานไม่พูดอะไร โค้งคำนับ90องศา กวินไม่ให้ อภัย เธอก็จะไม่ขึ้นมา

‘ น้ำหวาน “ กวินโมโหขึ้นมา จานที่อยู่ข้างมือกวิน ตกแตกข้างเท้าน้ำหวาน

น้ำหวานยังคงโค้งคำนับเหมือนเดิม มองจานที่ตกแตกบนพื้น ปิดปากไม่พูดจา

* เก็บเศษจาน ตกแตกบนพื้นขึ้นมา “ กวินมอง น้ำหวาน แล้วสั่งน้ำหวาน

จากนิสัยของน้ำหวาน กวินเหยียบหยามศักดิ์ศรี เธอขนาดนี้ เธอจะตอบโต้เอาคืนทันที กวินอยากเห็น เธอตอบโต้

แต่ทำให้กวินตกใจคือ กวินพึ่งพูดจบ น้ำหวานก็ก้ม ลงเก็บเศษจานที่แตก เก็บทีละชิ้นๆใส่ไว้ในมือ

มือกวินที่วางอยู่บนโต๊ะก็กำเป็นหมัด แล้วก็เกรง หลังมือ

คุณชันที่นั่งอยู่อีกที่ ก็เดินมาหน้าน้ำหวานก้มลง แล้วพูดว่า “ เดี๋ยวฉันเก็บเอง “

‘ ไม่เป็นไรค่ะ ผู้ช่วยชัน งานแบบนี้ไม่เหมาะกับ ให้คนอย่างท่านมาทำ “ น้ำหวานพูดไปเก็บไป เก็บจน หมด สุดท้ายก็ลุกขึ้นมา แล้วพูดกับกวินว่า

“ ผู้จัดการพิพัฒน์ ฉันเก็บเสร็จแล้วค่ะ “

“ ไสหัวออกไป “ กวินตะโกนด้วยความโมโห เห็นกวินโมโห น้ำหวานดูเหมือนเริ่มหายจากการตึงเครียด

มือของเธอใกล้จะถึงที่จับของประตู ประตูก็ถูกเปิด จากข้างนอกเข้ามา เด็กผู้หญิงคนนึงก็ยื่นหัวเข้ามาดู พ่อ พ่ออยู่ที่นี่จริงด้วย “

พรทิพย์ มาๆหาพ่อนี่มา ลูกทำไมมาที่นี่หล่ะคะ กวินพูดจาหวานๆ ความโมโหจากตะกี้ก็หายไป

ตั้งแต่พรทิพย์เข้ามานั้น น้ำหวาานจองมองพรทิพย์ ไม่ขาดสายตาเลย เหมือนมาก เหมือนเธอตอนเด็กมาก

พอเห็นพรทิพย์แล้วน้ำหวานก็ยืนมองไม่ขยับไป ไหน ภัชชาเดินมาใช้มือบิดเอวของน้ำหวาน “ ยังไม่ไป อีก หรือว่าเธออยากให้ผู้จัดการลู่เอาเรื่องพวกนี้ไปบอก ผู้จัดการ “

น้ำหวานได้ยินแล้วก็รีบเดิน แต่ใครจะรู้ว่าเด็กผู้ หญิงที่อยู่ข้างกายนั้นจะยื่นมือมาจับตรงปลายเสื้อ คุณป้าคะ คุณป้าหน้าตาเหมือนแม่ของหนูมากๆเลย แต่ ว่าแม่ของหนูจะอ้วนกว่าคุณป้าเล็กน้อย สีผิวก็จะขาว กว่าคุณป้านิดนึง “

“ ใช่หรอคะ “ น้ำหวานย่อตัวลงมามอง พรทิพย์ พูดออกมาว่า “ หนูชื่อพรทิพย์หรอ อายุเท่าไรคะ

“ 3ขวบค่ะ คุณป้าคะ ทำไมในมือคณป้ามีเศษจานที่แตกเยอะจังเลยคะ ไม่กลัวมาดโดนมือหรอคะ “ พร ทิพย์เอามือของน้ำหวานออก แล้วถามด้วยความสงสัย

“ เอ่อ คุณป้า…. ” น้ำหวานเอ่ยปากพูด เพราะว่า น้ำหวานตื่นเต้น เสียงพูดเลยแหบๆนิดนึง

(( น้ำหวาน ถานะอย่างลูกสาวของฉัน คนอย่างเธอ มีสิทธิ์พูดคุยด้วยหรอ “ น้ำหวานพูดยังไม่จบ ข้างหลังก็ มีเสียงอย่างโมโหของกวินรอยแทรกเข้ามา

น้ำหวานมองพรทิพย์อีกแว๊บนึง จึงลุกขึ้นพูด “ผู้ จัดการพิพัฒน์คะ ขออภัยด้วยค่ะ ฉันล้ำเส้นเกินไปค่ะ “

พูดเสร็จ ไม่กี่นาทีก็เดินออกไป

ในมือถือเศษจานที่แตกและยังปักเข้าไปในอุ้มมือ ทุกๆก้าวที่น้ำหวานเดิน ตรงบริเวณเล็บก็จะมีเลือดไหล ออกมา

กลับไปยังห้องครัว น้ำหวานนั่งล้างจานอย่างซึมๆ โดยไม่คำนึงถึงแผลที่มือเลย ในสมองมีแต่ภาพรอยยิ้ม ลูกสาวของเธอ ทำให้เธอรู้สึกปวดใจมาก