บทที่6 ตายไปแล้ว

ณ โรงพยาบาล

น้ำหวานไปเยี่ยมสุดารัตน์

เพียงลำพัง กวินพาไพรินทร์ไปตรวจครรภ์

นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย เพียงไม่เจอกกันกี่เดือน ป่วยจนแห้งเหลือแค่หนังคุ้มกระดูก

น้ำหวานอยู่ข้างๆเตียง. จู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมา “แม่คะ หนูขอโทษ เวลานานขนาดนี้ ถึงจะมาเยี่ยม คุณแม่ หนูท้องแล้วนะ ตอนนี้ลูกน้อยได้3เดือนแล้วนะ แม่.…….….”

น้ำหวานระบายความรู้สึกเรื่องในบ้านจู่ๆก็ร้องไห้ ออกมา “แม่คะ แม่จะต้องรีบฟื้นนะคะ หนูอยู่ตัวคน เดี๋ยวหนูกลัว ตอนนี้เวลาของน้ำหวานก็จะมีกวินเป็นคน คุม รอฉันคลอดบุตรเสร็จ ฉันก็จะมาเป็นคนรับหน้าที่ แทน.……….”

หล่อนร้องไห้สะอึกสะอื้น ไพรินทร์ได้แซะหล่อน แล้วเดินเข้ามาในห้อง

“อุ้ย แม่ลูกคู่นี้ลึกซึ้งจริงๆเนอะ แต่น่าเสียดาย หนึ่งคนเหมือนคนตายทั้งเป็น อีกหนึ่งคนก็เหมือนกับ ไรไม่รู้ที่โดนกักขัง เหอะ มันก็ดีไปถึงไหนไม่ได้หรอก! “ไพรินทร์กระตุกยิ้ม
“เธอเข้ามาได้ยังไง? ใครให้เขาเข้ามา? “น้ำหวาน รีบใช้มือปาดน้ำตาตัวเองแล้วได้กล่าวไป

“ใครให้ฉันเข้ามาหรอ? เหอะ ถ้าฉันอยากเข้าฉัน ยังจะต้องให้ใครมาให้คำอนุญาตฉันอีกหรอ? ทั้งโรง พยาบาลก็โดนกวินซื้อเรียบร้อยแล้ว ที่ของกวินก็คือ ที่ของฉัน ฉันอยากไปตรงไหนไม่ได้? “ไพรินทร์มอง อย่างมีเรื่อง

น้ำหวานถอนหายใจ แล้วหันไปมองไพรินทร์ “เธอ คิดว่าเธอทำแบบนี้แล้วอยากจะมีเรื่องฉันมันมีความ หมายหรอ? เธอก็แค่อยากจะได้ตำแหน่งภรรยา แต่ฉัน บอกให้เธอนะ ถ้าหากฉันยังมีชีวิตอยู่ เธอก็อย่าคิดว่าจะ สําเร็จ!

มองไฟโกรธของน้ำหวาน ไพรินทร์ไม่โกรธแล้วยิ้ม ตอบ ฉันจะคอยดูว่าเธอจะรอดไปได้สักกี่วัน!”

“เธอพูดแบบหมายความว่าไง? “น้ำหวานค่อยๆ ลุกขึ้น น้ำหวานรู้อยู่แก่ใจ ไพรินทร์แลดูเหมือนน่ารัก เชื่อฟัง แต่เวลาหล่อนพูดอะไรมักจะสื่อถึงอะไรบ้าง อย่างเสมอ

เห็นน้ำหวานเริ่มมีการสงสัยในใจ ไพรินทร์กระตุก ยิ้มพร้อมบอกว่า เธอจะตื่นตกใจทำไม? ฉันบอกแล้ว ไม่ใช่หรอ เธอมีครรภ์ ฉันก็มีครรภ์ ดูจากที่กวินชอบฉัน หากฉันยังมีครรภ์อีกรอบ เธอคิดว่าเธอยังมีที่เหยียบอยู่หรอ?”

ไพรินทร์ได้กล่าวไว้

ในใจของน้ำหวานมีแต่เป็นห่วงสุดารัตน์ ไม่ได้คิด ไรมาก และได้มองแรงไพรินทร์ หันหลังกลับแล้วนั่งลง

ไพรินทร์หันหลังแล้วออกจากห้องไป กวินได้ยืน อยู่หน้าห้องผู้ป่วยด้วยสีหน้าที่เงียบขรึม เมื่อเห็นหล่อน

ออกมา ได้ยื่นมือไปบีบคอ

“ไพรินทร์ ฉันเคยเตือนเธอใช่มั้ยว่าเธอไม่ต้อง มาเสนอหน้าแทนฉัน ฉันเกลียดผู้หญิงที่ทำตัวเหมือน ฉลาด!

ไพรินทร์โดนบีบคอ อยากจะเปิดปากขอร้อง แต่ กวินกลับไม่ให้โอกาสแม้แต่เล็กน้อย

เมื่อกวินได้ยินเสียงฝีเท้าของน้ำหวาน กวินได้ ปล่อยมือของตัวเอง แล้วสวมกอดไพรินทร์ไว้ที่อ้อม กอดตัวเอง ไพรินทร์ก็ได้ถือโอกาสนี้ซบอกกวิน

“กลับไปเถอะ! “น้ำหวานรู้สึกเหนื่อยล้า ก็เลยแค่ กวาดสายตาไปที่สองคนนั้น แล้วก็ก้าวขาเดินต่อไป

กวินจ้องหลังน้ำหวานที่เดินผ่านไป แล้วส่งสายตา ให้ไพรินทร์เสร็จ ตัวเองก็ได้รีบตามน้ำหวานไป
ไพรินทร์หลังมองสองคนนี้เดินจากไปเสร็จก็ได้ กลับไปที่ห้องผู้ป่วย มองสุดารัตน์ที่ยังใส่เครื่องช่วย หายใจ ค่อยๆพูดว่า เลขาฮ่อว. คนที่จะเอาชีวิตท่าน ไม่ใช่ฉันแต่เป็นกวิน ถ้าท่านอยากแก้แค้นท่านก็ไปแก้ แค้นที่กวินเถอะ!

เมื่อไพรินทร์พูดจบ ก้มตัวไปดึงเครื่องช่วยหายใจ ของฮ่อวชงออก

ดูสุดารัตน์ที่กำลังหายใจลำบาก หลังจากแน่ใจว่า สุดารัตน์ขาดอากาศหายใจแล้วเสียชีวิตลง แล้วสะบัด มือ เดินออกจากห้องไปดั่งคนไม่รู้ความ

ไพรินทร์ชัดเจนว่าในใจกวินหล่อนอยู่ในฐานะ อะไร แน่นอนว่าไม่ใช่สิ่งที่กวินบอกว่าเป็นผู้หญิงที่ตัว เองรักนักรักหนา หล่อนเป็นแค่หมากตัวหนึ่งในเกมส์

แต่แค่ หล่อนฉลาดกว่า และรู้ว่าเรื่องแต่ละเรื่อง ควรจัดกาอย่างไร