บทที่ 4 สัมผัสทะเลทรายและแสงที่สอง

เสียงลมพัดผ่านที่แผ่วเบา มองไปทางไกลเป็นเม็ด ทรายสีขาวที่คู่กับคลื่นทะเลสีฟ้า นอกห้องโถงยังมีร่ม ตั้งไว้ ด้านล่างมีเก้าอี้อยู่สองตัว ชัดเจนเลยว่าเตรียม พร้อมไว้ให้สำหรับเจ้าของคฤหาสน์นี้อยู่แล้ว

ของขวัญไม่รู้ว่าจะบรรยายความรู้สึกตอนนี้ออก มายังไง เหมือนว่าอยู่ดีๆก็ถูกหวยร้อยล้าน ที่เทลงมาจน เวียนหัวเลย

ไม่สิ ไม่เพียงแค่ร้อยล้านดิ?

เทียบกับบ้านพักที่รังสิตเมื่อ5ปีก่อน คฤหาสน์หลัง

นี้มันก็มีมูลค่ามหาศาลแล้ว ของขวัญชอบทะเลมาก เพราะฉนั้นเธอทนไม่ไหว

จึงรีบเปิดประตูระเบียง แล้ววิ่งออกไป

แต่ว่า เก้าอี้ที่อยู่ข้างนอกนี้เต็มไปด้วยฝุ่น น่าจะ วางไว้นานแล้วแต่ไม่มีใครนั่ง

เธอรู้สึกแปลกใจ ก่อนที่เธอจะสูญเสียความทรงจํา ไป ขนาดนั่งสัมผัสบรรยากาศดีๆแบบนี้ยังไม่มีอารมณ์ หรอ?

กลับถึงในบ้าน ของขวัญก็เดินขึ้นไปดูห้องนอนที่ อยู่ชั้นบน
ชั้นสองมีห้องนอนสองห้อง ที่เหลือก็เป็นห้องเล่น

เปียโน ห้องสมุด และยังมีอีกห้องที่เป็นห้องกระจก สงสัยไว้ฝึกเทควันโด ง

ส่วนชั้นสามก็มีสระว่ายน้ำกับฟิตเนส

แต่ ไม่ว่าจะเป็นห้องฟิตเนสหรือสระว่ายน้ำ เสมือน ว่าก็ไม่ได้มีร่องรอยการใช้งานเลย

ของขวัญลงมาชั้นล่างตู่มตุ่มตุ่ม กลับไปดูในห้อง นอนอีกครั้ง ทันใด้นั้นก็ได้คำสันนิษฐานว่า: เท่าที่ดู แล้วจักรินทร์ไม่ได้พักอาศัยอยู่ที่นี้

ถ้าจะบอกว่าร่องรอยผู้ชายที่อยู่ในห้อง ก็คงมีแต่ พวกเสื้อเชิ้ตเสื้อสูทที่เก็บไว้ในถุงคลุมเสื้อผ้าเท่านั้น แหละ

แต่ ก็วางไว้ในมุมของตู้เสื้อผ้า ไม่มีท่าทีว่าเคยโดน หยิบมาใช้งาน

อีกอย่างในห้องน้ำ ก็ไม่มีแปรงสีฟันของผู้ชาย ผ้า ขนหนูก็เป็นสีชมพูกับสีเหลือง

ดังนั้น ตั้งแต่แรกที่เธอแต่งงานกับจักรินทร์ ไม่เคย อาศัยอยู่ด้วยกันมาก่อนด้วยซ้ำ? หรือเคยอยู่ด้วยกัน แต่หลังจากนั้นก็ค่อยแยกกันอยู่?
อยู่ๆของขวัญก็มีคำถามขึ้นมาทันที

แล้วเธอยังซิงอยู่หรือเปล่า?

5ปีก่อนเธอ ยังเป็นหญิงสาวบริสุทธิ์ที่แม้แต่จูบแรก

ยังไม่ได้เสียให้ใครเลยเครป่ะ?

ถึงแม้จะมีคนที่ชอบก็เถอะ แต่นั้นก็เป็นแค่การ

แอบชอบเท่านั้น ทั้งคู่แม้แต่มือยังไม่เคยจับกันเลย

แต่ตอนนี้……

เดี๋ยวนะ ทันใดนั้นของขวัญก็รีบหยิบมือถือออกมา ค้นหาชื่อของคนคนหนึ่ง

แต่ ไม่ว่าเธอจะค้นหาเป็นชื่อจริงหรือชื่อเล่นฉายา

ในนั้นก็ไม่มีเขาอยู่ดี

กระทั่ง Close friendในวีแชทก็ไม่มีเขา

หลังจาก5ปีพวกเขาขาดการติดต่อกันละหรอ?

ของขวัญรู้สึกจี๊ดจี๊ดในหัวใจ ภาพจินตนาการที่ โผล่ขึ้นมาในหัวเป็นโครงหน้าที่ร่าเริงยิ้มแย้มแจ่มใส

อบอุ่น

ทันใดนั้นอารมณ์ก็รู้สึกแย่และหน่วงทันที เพราะว่าเมื่อกี้เธอค้นหาเลื่อนดูในผู้ติดต่อ แม้แต่เพื่อนสนิทเก่าๆ ยังไม่มีรายชื่อในนั้นเลย

ของขวัญถอนหายใจ รู้สึกเริ่มหิวแล้วหล่ะ จึงสั่ง อาหารมาทาน

หยิบผ้าขนหนูไปข้างนอก เช็ดโต๊ะและเก้าอี้ที่อยู่ บนพื้นทรายจนสะอาด ของขวัญทำความสะอาดเสร็จ อาหารก็ส่งถึงแล้ว

นั่งกินคนเดียวมันก็เหงา โดยเฉพาะตอนที่เงียบลง กะทันหัน ของขวัญไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต่อจากนี้ควรทำอะไร

ต่อ

เธอทานมื้อเย็นเสร็จ ถอดรองเท้า เดินมาริมทะเล ด้วยเท้าเปล่า

นี้เป็นทะเลทรายส่วนตัว มองไปทางไกล ก็ไม่มีคน

สักคน

ของขวัญเหยียบบนคลื่นริมทะเล มองไปทางแสง

สุดท้าย

หน้าประตู ผู้ชายกดกลิ่ง ไม่มีเสียงตอบรับ เลย สแกนนิ้วปลดล็อค

ห้องโถงเปิดไฟไว้ แต่กลับไม่มีคน ม่านที่ถูกเปิดออก มีร่างเหงาเล็กๆที่กำลังเดินมุ่งหน้าไปทางทะเล

จักรินทร์ตกใจขมวดคิ้วลงอย่างแน่น รีบวิ่งกระโดด ออกไปนอกระเบียง

ของขวัญกำลังเหยียบคลื่นน้ำเล่น ทันใดนั้นก็รู้สึก เหมือนด้านหลังมีเสียงอะไรบางอย่าง ต่อด้วย แขนของ เธอโดนคนดึงไว้ แรงที่เยอะกระชากเธอขึ้นไปอยู่บน ทรายอย่างป่าเถื่อน

เธอไม่ทันตั้งตัว ทรงตัวไม่อยู่ล้มนั่งลงบนทรายที่ นุ่มนิ่ม

เหนือศีรษะ เสียงผู้ชายที่เย็นชาผสมกับความ

โมโห ตะคอกใส่หน้า : “ของขวัญ คุณจะทำบ้าอะไรอีก เนี่ย!