บทที่5: หึง

ข้าวมื้อนี้เหมือนไม่มีรสชาติ จอมขวัญมองดูตรง ข้ามทั้งสองคืบกับข้าวให้กันไปมา

รักกันยิ่งกว่าสามีภรรยากัน….เธออยากเอาใบมา ดุมหัวตัวเองจังเลย!

ภรรยาคนนี้เหมือนมาเป็นก้างขวางคอระหว่าเขา สองคน เธอเหมือนจะทานอะไรไม่ลง

เธอแพ้ท้องอย่างรุนแรง ที่จริงเห็นกับข้าวพวกนี้ เธอก็อยากอาเจียน

แต่อยู่ต่อหน้าภูชิต เพื่อไม่ให้เสียมารยาท เธอได้ ขอคำปรึกษากับเพื่อนร่วมงานหู คอ

จมูก ขอยาที่สามารถทำให้สูญเสียการได้กลิ่นใน ระยะเวลาสั้นที่คนท้องทานได้

อย่างนี้ เธอก็จะไม่ได้กลิ่นคาวพวกนี้และก็จะไม่รู้ สึกคลื่นไส้

เห็นภาพตอนนี้

จอมขวัญรู้สึกเสียใจ

เธอน่าจะอ้วกออกมาตรงหน้าเขาสองคนจริงๆ!

“ฉันขอตัวไปห้องน้ำก่อนค่ะ ” จอมขวัญลุกขึ้น และวิ่งไปมีห้องน้ำอย่างรีบร้อน
สายตาของภูชิตมองไปดูร่างที่ผอมบางนั้น จาก นั้นมีอะไรแว๊บเข้ามาในความคิด

จอมขวัญ คุณก็หึงเป็นด้วยหรือ? จอมขวัญล้าง หน้าเสร็จออกมาจากห้องน้ำก็เห็น

ริชชี่กำลังยืนเติมเตรื่องสําอางอยู่หน้ากระจก

“คนท้อง อย่าแต่งหน้าเยอะ ไม่ดีต่อลูก” เธอตัก เตือนเสร็จก็เปิดก๊อกน้ำล้างมือ

“นี่แกอย่ามามองหน้าฉันเหมือนคนทั้งโลกติดค้าง อะไรแก ฉันไม่ได้ติดค้างอะไรแกนะ ”

ริชชี่ยกมุมปากขึ้นอย่างดุร้าย

พี่ดูแลตัวเองให้ดีๆหล่ะ! ” จอมขวัญขี้เกียจต่อ ปากต่อคํากับเธอ

เธอปิดน้ำแล้วเดินจากไป “ นางตัวดี! ” จู่ๆริชชี่ เอามือกดไปที่ไหล่เธอ

“ ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับพี่ ” จอมขวัญขยับไหล่ เล็กน้อยสะบัดมือเธอออก

จู่ๆก็ได้ยินเสียง “พลั่ก ” ดังขึ้นมา และต่อด้วย

เสียงกรีดร้องของริชชี่
“โอ๊ย….เจ็บ… ” จอมขวัญแปลกใจและหันหลัง

ไปมอง

ริชชี่ล้มลงที่พื้นกำลังจับที่ท้องอยู่สายตาริชชี่ เต็มไปด้วยความท้าทาย

แต่คำพูดที่พูดออกมาจากปากมีแต่คำพูดที่ฟังแล้ว

ดูน่าสงสาร

จอมขวัญ พี่รู้ว่าเธอเกลียดพี่ แต่เธอก็ไม่ควร มาผลักพี่

ลูกในท้องพี่ลูกของภูชิตเชียวนะ….”

จอมขวัญเพิ่งจะสังเกตุเห็น ท่อนล่างของริชชี่มี เลือดซึมออกมา

“ฉัน…… เงามืดวิ่งผ่านไป จอมขวัญเพิ่งเปิดปากพูด ก็เห็น

และก้มลงไปอุ้มริชชี่ขึ้นมาอย่างไว ตอนที่เดิน ผ่านตรงหน้าเธอ

สีหน้าของเขาดุร้ายและกัดฟันพูด: “ จอมขวัญ คุณนี่มันร้ายกาจจริงๆ!

-ในโรงพยาบาล
จอมขวัญเปลี่ยนแล้วอยากเข้าไปดูอาการของริช ซี่ที่ก้องฉุกเฉิน

แต่กลับถูกภูชิตดึงไว้ “จอมขวัญ คุณอยากฆ่าลูก ของริชชี่ให้ตายเองกับมือใช่ไหม?”

ดวงตาที่แดงเถือกจ้องมองเธออย่างโหดเหี้ยม เสียงเหมือนมีพิษ

ฟังแล้วหนาวสั่น ทุกอนูรูขุมขนของเขา เหมือน แฝงด้วยความกลียดชัง

“ฮึม”จอมขวัญยิ้มอ่อนๆ และสะบัดมือเขาออก

“ถึงจิตใจฉันจะโหดเหี้ยม แต่คุณอย่าลืมสิ หัวใจ ของฉันมีจรรยาบรรณต่องาน!”

“ จอมขวัญ ถ้าคุณกล้าแตะต้องริชชี่แม้แต่ ปลายนิ้วเดียว

รับรองผมจะให้คุณตายทั้งเป็นแน่ๆ”

ภูชิตกัดฟันพูดทีละคำ เสียงไม่ดัง แต่กลับซ่อน ความโกรธแค้นไว้

จอมขวัญหัวเราะเยาะตัวเอง ยิ้มแบบเจ็บปวดและสิ้นหวัง
“คุณก็รู้ คนมีเทคนิคอย่างฉัน ถึงแตะต้องเธอ ก็จะ ไม่ให้คุณสังเกตเห็นหรอก”

“ จอมขวัญ! “ภูชิตกำมือไว้แน่น สายตาเต็มไป ด้วยความเกลียดและความแค้น

“ถ้าลูกแท้งไป ผมจะให้คุณชดใช้ด้วยชีวิตแน่!”

จอมขวัญถอนหายใจและหันหน้ามา

“ภูชิต ถ้าวันนี้คนที่นอนอยู่ข้างในเป็นฉัน คุณ

จะแคร์ฉัน

และผลักคนที่ทำร้ายฉันออกอย่างตื่นตระหนก

ไหม?”

ภูชิต: “คุณฝันไปเถอะ ”

ถ้าฉันท้องลูกของคุณ คุณก็จะไม่แคร์หรือ?”

จอมขวัญทนความเจ็บปวดไว้และถาม