บทท4ข่มขู่

หลังจากภูชิตจากไป ก็ไม่เคยกลับมาที่บ้านหลังนี้ อีกเลย

คงจะเป็นเพราะ คำอธิฐานเธอได้ผลจริง หรืออาจ จะเป็นความมั่นใจในการเป็นหมอสูติ

ยี่สิบกว่าวันผ่านไป จอมขวัญสังเกตุเห็นตัวเอง

ท้อง

มองดูตัวเทสตรวจตั้งครรภ์แดงขึ้นมาสองขีดอย่าง

ชัดเจน

เธอเหมือนเห็นความสุขที่รอมานานกำลังโบกมือ ทักทายกับเธออยู่

เธอตื่นเต้นและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหาเบอร์

ที่ไม่ได้โทรมาตั้งนาน

ภูชิตรับสายเร็วจนเหนือความคาดหมาย ที่เธอคิด

“เซ็นต์ใบหย่าหรือยัง?” เสียงที่เย็นชาก้องขั้น

ใจที่ตื่นเต้นพริบตาเดียวก็กลับสู่ความเงียบสงบ แต่เธอยังฝืนยิ้มพูด:
“ภูชิต ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกคุณ ฉันถามเลขา คุณแล้วว่าคืนนี้คุณว่าง

งั้นเรานัดเจอกันที่ภัตตาคารดาวสว่างนะ!”

“ระหว่างผมกับคุณจะมีเรื่องสำคัญอะไร?”

เสียงของผู้ชายเย็นจนเหมือนเพิ่งเอาออกมาจากตู้

* เกี่ยวกับการหย่า! ฉันเอาใบหย่าไปด้วย!คืน

นี้เจอกันนะ !

ถ้าคุณไม่มาฉันก็จะฉีกใบหย่าทิ้ง!”

จอมขวัญพูดจบก็รีบวางสาย หัวใจเต้นแรงตู้ม

ต่อมๆๆๆ

เหมือนแทบจะกระเด็นออกมาจากลำคอ นี่ เป็น ครั้งแรกที่เธอข่มขู่เขา

ภัตตาคารดาวสว่าง

จอมขวัญเลิกงานก็รีบมาสั่งอาหารที่ภูชิตชอบ

และพูดย้ำกับพนักงานเสริ์ฟว่ารอเขามาแล้วค่อยเสริ์ฟอาหาร
นี่เป็นภัตตาคารที่หมุนได้รอบ360องศา ที่เป็น ภัตตาคารที่สูงที่สุดในเมืองนี้

ครั้งแรกที่เธอเจอเขาก็คือที่นี่แหล่ะ สิบสามปีก่อน เธอเพิ่งจะอายุแค่สิบขวบ

ทั้งครอบครัวมาทานข้าวที่นี่ เธอทานเสร็จก็ไป เล่นของเล่นเด็ก

ไม่รู้ว่าเด็กผู้ชายมาจากไหนหลายคน ผลักเธอล้ม ลงพื้น ไม่ให้เธอปีนขึ้นไปเล่นเครื่องเล่น

มีผู้ชายที่ใส่ชุดนักเรียนโผล่มายื่นมือให้เธอ “มา ลุกขึ้น พี่เล่นเป็นเพื่อนเธอ”

มือคู่นั้น เป็นมือที่สวยที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็นมา เรียวยาว ขาวเนียน…พอโตขึ้นเธอถึงรู้

มือของผู้ชายคนนึงสามารถใช้คำว่า “ เซ็กซี่ ’ มา เปรียบเทียบได้

ดวงตาที่อ่อนโยนมองมาที่เธอ เป็นดวงตาที่สว

ว่างไสวที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็น

พอมาทีหลังเธอถึงรู้ ที่แท้เขาชื่อภูชิต เป็นเพื่อนร่วมห้องของพี่ริชชี่
ตั้งแต่นั้นมา ดวงใจของเธอพุ่งไปที่เขาหมดแล้ว

แต่ว่า

เขากับพี่ริช จากเพื่อนร่วมห้อง พัฒนามาเป็น เพื่อนสนิท

แล้วจากเพื่อนสนิทพัฒนามาเป็นคนรักกัน

……กําลังนึกถึงความทรงจำที่เจ็บปวด

จอมขวัญเงยหน้าขึ้นมาเห็นริชชี่เดินควงแขนภูชิต มา ผู้ชายรูปร่างสูงโปร่ง ดูดีภูมิฐาน

ผู้หญิงกน้าตาสวยสง่าหุ่นดี … ไม่ว่าใครมองแล้ว ต่างก็รู้สึกเหมาะสมกัน

อย่างกับกิ่งทองใบหยก หัวใจจอมขวัญเหมือนมี

มีดมาท่วงแทงจนเจ็บ

แต่เธอก็ลุกขึ้นมาอย่างผ่าเผย

“ภูชิต พี่ริชชี่

“จอมขวัญ ขอโทษนะที่ให้เธอรอนาน! พี่บอก

แล้วว่าไม่มา

แต่ภูชิตจะให้พี่มาให้ได้”

ริชชี่ทำหน้ารู้สึกขอโทษ

ภูชิตไม่ชายตามองเธอเลย

ดึงเก้าอี้ออกและพยุงให้ริชชี่นั่งลง

‘ ไม่เป็นไรค่ะ “จอมขวัญนั่งลงและมองภูชิตที่นั่ง ฝั่งตรงข้าม ไม่ได้เจอมาหนึ่งเดือน

เขาเหมือนจะผอมลง มองดูตาที่คมลึก ตอนนี้ยิ่ง ลึกเข้าไปอีก

ใบหน้าก็เหมือนผอมลง จอมขวัญเห็นแล้วรู้สึก

สงสารอยู่ในใจ

ริชชี่ท้องสีหน้าแดงมีเลือดฝาด แต่เขาทำไม ทรมานตัวเองจนละเหี่ยอย่างนี้?

“คุณนัดผมมา มีธุระอะไร?”

เสียง รำคาญ

ภูชิตถามด้วยน้ำ

ทานข้าวก่อนเถอะ!ทานเสร็จแล้วค่อยคุย! จอมขวัญบอกให้พนักงานเสริ์ฟอาหาร

ขืนคุยแล้วเดี๋ยวเขาไม่มีอารมณ์ทานข้าวอีกหล่ะ! เขาละเหี่ยขนาดนี้

ต้องกินบำรุงเยอะๆหน่อย