บทที่ 8 ข่มขู่

ฟ้าใสลืมตาขึ้นมา มองดูเพดานสีขาว เหม่อไปสัก พัก เธอยังมีชีวิตอยู่

มือเธอสัมผัสไปที่ท้องกลมๆของเธอ เด็กในท้อง ยังอยู่ เธอโล่งอกไปที ตอนนี้

จิตใจเธอสับสนอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าดีใจหรือ เสียใจ เห็นลูกปลอดภัย เธอก็ดีใจ

แต่อยาคตที่ลูกต้องเผชิญ เธอกลับรู้สึกกังวล มาก ——— ——สุวัจนีใส่เสื้อคลุมหนัง

นั่งไขว่ห้างอยู่ที่โซฟา

สายตาที่เฉียบคมจ้องมองไปที่ฟ้าใส: “ในเมื่อยัง ไม่ตายก็เซ็นต์เอกสารให้เรียบร้อยซะ

แผนของแกใช้ไม่ได้กับฉัน “ในตระกูลชั้นสูง นางมารจิ้งจอกฉันเห็นมาเยอะแล้ว

แกยังอ่อนเกินไป ฟ้าใสมือจับผ้าปูเตียงไว้อย่าง

แน่น

ไกรภพเปิดประตูเดินเข้ามาแล้วมองดูรอบๆ : “นี่ มันอะไรกัน?”

“เอกสารของครั้งก่อนอีกแล้วหรือ ผู้ญิงคนนี้นอนโรงพยาบาลมากนึงอาทิตย์แล้ว ขอแค่มือไม่ขาด ก็ สามารถเซ็นตเอกสารได้” จากสุวัจนี้ขึ้นมา ไกรภพเอาเอกสาร

อ่านรายละเอียดไปสองหน้า ฟ้าใสรู้สึกโล่งอกไปที มีเขาอยู่ ยังไงลูกก็เป็นของเขา

เอกสารที่เหยียบย่ำคนแบบนี้ เขาต้องไม่เห็นด้วย แน่ๆ “ลูกเขย เอกสารของป้าเป็นไงบ้าง?

สวัจนีถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม“ครบถ้วนมากครับ”

เขาพยัคหน้าและเอาเอกสารไว้ตรงหน้าเธอ : “เซ็นต์ซะ”

ฟ้าใสถอนหายใจลึกๆ “คุณรู้ไหมถ้าเอกสารฉบับ นี้ไป มีความหมายว่าอย่างไร

ต่อไปลูกจะทำงานที่มีเกียตและเคารพไม่ได้ทุก

ได้แต่เหมือนทาสที่คอยรับใช้อยู่กับลูกของคุณลิ

“ลูกของเธอ บลิซ่ามันย่อมไม่เหมือนกันอยู่แล้ว

ฉันว่าเอกสารนี้ครบถ้วนสมบูรณ์ทุกอย่างไม่ต้องอย่างแก้ไขแล้ว

กัวใจเธอเจ็บจนชา เพราะอย่างนี้หรือ

ลูกเธอเป็นได้แค่คนรับใช้ที่เดินตามตูดของลูกลิ

ซ่าหรือ? ฟ้าใสน้ำตาคลอเบ้า:“คุณไกรภพ

คุณบอกจะเอาเด็กคนนี้ไว้ คุณบอกฉันเลี้ยงเขา ไม่ดี คุณจะเลี้ยงเขาอย่างดี

เขาโตขึ้นเรื่อยๆอยู่ในท้องของฉัน เท้าถีบท้อง ฉันทุกวัน แต่ฉันไม่กล้าโต้ตอบเขา

เพราะฉันรู้ว่าเขาไม่คู่ควรกับฉัน และกลัวจะเกิด ความรักกับเขา แต่คุณกลับไม่ยอมรับเขา

ถ้าคุณไม่เคยคิดที่จะเลี้ยงลูกดีๆ ก็มอบเด็กให้ ฉัน…..” เธอรู้ว่าเขาเกลียดเธอ

เธอรู้ว่าเขาจะแก้แค้นเธอ ดอกไม้ที่เธอชอบ เขาสั่งคนที่ขูดทิ้ง งานฝีมือที่เธอทำ

เขาจะโยนทิ้งที่ถังขยะ ไกรภพเคยพูด ลูก คลอดออกมาก็ให้ลิซ่าเป็นคนเลี้ยงดู

เพราะฉะนั้นเธอไม่กล้าแสดงออกว่ารักลูก
กลัวเธอจะเกิดความรักและความผูกพันไกรภพจะ ยิ่งเกลียดลูกคนนี้

เขาบอกจะเอาลูกเพราะนี่คือสายเลือดของเขา

เธอลืมได้ยังไง

นายตัวเด็กก็มีสายเลือดของเธอด้วย เขาจะมี ทางดีกับลูกเธอได้ยังไง?

เธอช่างไร้เดียงสาจริงๆ

“ความอดทนฉันมีขีดจำกัด ตอนนี้ฉันอารมณ์ยัง ดีถ้าไม่อยากให้เทอัฐิแพศยานั่นทิ้ง

เธอก็รีบเซ็นต์ซะ เดี๋ยวถ้าฉันอารมณ์เสียขึ้นมา เธอมาขอร้องฉันก็เปล่าประโยชน์”

อัฐิของแม่! นี่เขากำลังข่มเหงเธอ หัวใจเธอแต สลาย เธอเกลียดตัวเอง

ทำไมมารักคนแบบนี้รักคนแบบนี้ตายไปซะยังดีกว่า