บทที่ 6 เมียน้อย

ไกรภพพาฟ้าใสกลับมาที่บ้าน ปลดตำแหน่งที่ บริษัทเธอทิ้ง

ก่อนคลอดเธอออกจากที่นี่ไม่ได้แม้แต่ก้าวเดียว “คุณจะกักขังฉันถึงเมื่อไหร่

เธอบอกว่าเกลียดผู้หญิงที่ทำร้ายครอบครัวคนอื่น คุณก็จะแต่งงานกับคุณลิซ่าแล้ว

หรือว่าคุณจะทำเรื่องที่คุณรังเกียจอีกรอบนึง” ให้ เธอเป็นมือที่สามในชีวิต

“ในชีวิตฉันไม่มีทางมีมือที่สาม งานแต่งเลื่อนไป ก่อน รอเธอคลอดลูกออกมา

แล้วค่อยจัดงานแต่ง” ประกายขึ้นมานิดหน่อย :

ในใจเธอมีความหวังจุด

“ถ้าคุณต้องการแค่ให้ลูกคลอดออกมาอย่างแล อดภัย คุณปล่อยฉันไป

ฉันสาบานว่าจะไม่เอาลูกออก จะคลอดเขาออกมา อย่างปลอดภัย”

ไดรภพจ้องมองเธอ เหมือนได้ยินคำพูด ตลก:“หลังจากคลอดลูกเสร็จ เธอก็ส่ายหัวไปเลย
ลูกไว้ที่นี่ ในตัวเธอมีเลือดชั่วของแม่เธออยู่ เอาลูก

ไว้ที่เธอ

มีแต่จะทำลายชีวิตของเขา !ลิซ่าจะดูแลเขาเอง”

ฟ้าใสรู้สึกเจ็บปวดทรมานหัวใจ ก็ถูกอย่างที่เขา ว่า คุณลิซ่าเป็นลูกผู้ดีมีชาติตระกูล

ผ่านการอบรมเลี้ยงดูมาอย่างดี มีสายเลือดของ

ผู้ดี

มีแต่ผู้หญิงแบบนี้ถึงจะเหมาะเป็นแม่ของลูกเขา เธออยู่ในสายตาของเขา

เกิดมาพร้อมดีเอ็นเอของคนชั้นต่ำ ไม่คู่ควรเลี้ยง ดูสายเลือดของเขา พริบตาเดียวเธอก็ตั้งท้องได้หก เดือนแล้ว ท้องโตเหมืนลูกโป่งที่เป่าพองขึ้นมา ในวันนี้

ฟ้าใสนั่งเหม่อลอยอยู่ที่สวนดอกไม้ คุณหญิงสุวั จนีและลิซ่ามาที่บ้านด้วยสายตาที่อาฆาต

คุณหญิงสุวัจนีแม่ของลิซ่ามองที่ท้องของเธอ ด้วยสายตาที่เหมือนมีมีดจะทะลักออกมา

สายตาที่โหดร้ายนี้ไม่อาจซ่อนเร้นได้ ทำให้ฟ้า ใสกลัวจนเหงื่อท่วมและเดินหลังไป
แม่ส่งสายตาและเดินมาตรงหน้าเธอ:ฉันเป็นแม่ ของลิซ่า ลูกในท้องเธอก็น่าจะเป็นตัวแล้ว

ฉันก็ไม่ใช่คนโหดเหี้ยมอะไร เธอเซ็นสัญญาฉบับ นี้ซัฉันจะปล่อยเธอไป

ลูกของฟ้าใสเป็นลูกเมียน้อย ไม่มีสิทธิ์ได้ สืบทอดและรับมรดกของตระกูลนี้

ชาตินี้จะทำอะไรก็ห้ามอยู่เหนือกว่าลูกของลิซ่า ทนาย หมอ คุณครู อาชีพที่มีเกียติพวกนี้

ลูกของเธอไม่มีสิทธิ์ทำ ฟ้าใตกใจจนตัวสั่น ถ้า เธอเซ็นสัญญาฉบับนี้ไป

เลูกของเธอจะงอหัวขึ้นมาไม่ได้ทั้งชีวิต ต้องใช้

ชีวิตเหมือนมดที่ต้อยต่ำ

“คุณคิดว่าลูกฉันเป็นอะไร? ” สุวัจนีหัวเราะและ พูดอย่างดูถูก :“

ก็ถือซะว่าลิซ่ากำลังเลี้ยงหมาตัวนึง ให้อาหารเขา กินหน่อย พออารมณ์ก็หยอกล้อเขาเล่นทีสองที

เป็นแค่ลูกของเมียน้อย เธอยังจะให้เป็นอะไรได้อีก? ”
“ไม่ ฉันไม่เซ็นต์! ” สุวัจนีแรบมือก็มีผู้ชายร่าย ใหญ่สองคนเดินเข้ามาจับเธอไว้

สุวัจนีใส่ส้นสูงเหยียบที่ท้องเธอ ค่อยๆใช้แรง เหยียบลงไปทีละนิด

“เป็นแค่เมียน้อยหัดเจียมเนื้อเจียมตัวซะบ้าง แกยังไม่ไม้รู้ตัว

เดี๋ยวฉันจะทำให้แกรู้ฐานะก็แกเอง!

รองเท้าของสุวัจนีทั้งสูงและแหลม ฟ้าใสรู้สึก

แวดท้องอย่าหนัก เหงื่อไหลพลากๆๆ

คำว่าเมียน้อย!คำนี้ช่างเหมือนคำสาป ชีวิตนี้ เธอเกลียจคำนี้ที่สุด

ครั้งแรกที่คำนี้เกี่ยวพันกับเธอขึ้นมา เธอเสียแม่ ที่เธอรักที่สุดไป

ครั้งที่สองที่คำนี้เกี่ยวพันกับเธอขึ้นมาคือลูกของ เธอเป็นแค่สุนัขตัวนึงในสายตาคนอื่น

ห้าใสอุ้มลูกในท้องไว้ น้ำตาไหลพลากๆๆออกมา

ถ้าไม่ใช่ไกรภพ

เธอก็ไม่ต้องตกอยู่ในมือของสองแม่ลกเหมือนในสภาพตอนนี้