บทที่7 ลักพาตัว

เดินออกจากโรงพยาบาล ไม่รู้ว่าท้องฟ้าเริ่มมีฝน ตั้งแต่เมื่อไหร่

สุราภายืนไว้ในมุมหนึ่งของโรงพยาบาล มืออันเล็ก อุ้มหน้าอกไว้ หน้าแสดงออกมาด้วยความอ่อนโยน และ พูดด้วยเสียงเบาเบาขึ้น: “ ลูกของแม่ ต่อจากนี้ก็จะมี เพียงแค่เราสองแม่ลูกแล้วนะ”

เขารอฝนหยุดอย่างนิ่งนิ่ง

ตาที่ร้องได้จนมัว ก็เริ่มมองเห็นชัดขึ้น

ท่ามกลางฝน จูเนียร์ได้ขับรถพาอุ้มจากไป

อุ้มมองผู้ชายข้างๆคนนี้ด้วยความอ่อนหวาน จาก วันนี้ไปผู้ชายคนนี้เป็นของเขาแล้ว ถึงสุรภาจะทำยังไง ก็ตาม มันก็ไม่สามารถเปลี่ยนอะไรได้

คุ้มแล้วที่เขาได้ทำแผนไปมากมาย

มองผ่านกระจกรถ เขาเห็นสุรภาที่หน้าประตูโรง

พยาบาล

ฝนตกหนักขึ้น สุรภาเริ่มรู้สึกมีความหนาว ตัวคน เดียวมันรู้สึกเหงามาก อุ้มเห็นสภาพนี้ก็รู้สึกสะใจดี ที่ เห็นสุรภาในสภาพนี้
ผ่นหลังจากตกไปชั่วโมงกว่าก็เริ่มจะบางลง

สุรภาเอากระเป๋ามาบางหัว วิ่งไปท่ามกลางฝนเพื่อ ต่อรถกลับบ้าน แต่ใครจะไปรู้เพิ่งถึงถนนอีกฝั่งหนึ่ง ก็มี รถสีดำคันหนึ่งหยุดตรงหน้าเขาอย่างกระทันหัน จาก นั้นเขาไม่ทันที่จะตะโกนก็โดนปิดปากไว้ และตีเขาจน สลบแล้วเอาขึ้นรถ

รถรีบเร่งออกจากโรงพยาบาล

พอสุรภาเริ่มรู้สึกตัวอีกที ตัวเขาก็ได้อยู่ในโกดัง ร้างที่หนึ่ง แขนและขาโดนมัดไว้อย่างแน่น เพียงแค่ ขยับนิดหน่อย หลัง ศรีษะ ก็จะเจ็บไปหมด

“ กิ๊กก๊อกๆ”

หน้าประตูดังออกมาด้วยเสียงซ่อนสูง ผู้หญิงคน หนึ่งดันประตูเข้ามา

‘ เป็นคุณจริงๆด้วย”สุรภามองไปที่อุ้ม

“ เป็นฉันแล้วไง?” ไม่มีผู้ชม อุ้มก็จไม่ต้องแสดง ละคร อารมณ์ได้ใจ : “ ฉันกับพี่จูเนียร์มันถูกกำหนด มาแล้วว่าเป็นคู่เดียวกัน คือคุณ คือคุณที่จะเข้ามาแย่ง ตำแหน่งของฉันภารยาของพี่จูเนียร์ไป! พูดความจริงให้ คุณนะ ข้อความที่คุณได้รับจากพี่จูเนียร์คือฉันเป็นคน ส่งเอง ตอนที่พี่จูเนียร์หลับ เรื่องความรับส่วนตัวของเธอก็เป็นฉันเองที่บอกให้ผู้ชายคนนั้น แต่แล้วก็ทำไรได้อ่ะ ตอนนี้คุณก็เป็นเพียงแค่ ผู้หญิงหม้าย ให้ฉันดูตลก!”

มือของอุ้มตบไปที่หน้าของสุรภาเต็มแรง แล้วมือก็ ค่อยค่อยลุบลงไปที่ท้องของเขา

โดนตบไปข้างหนึ่ง หูของสุรภารู้สึกชาอื้อ

เริ่มได้กลิ่นเลือดที่ออกจากปาก

กระเพาะเริ่มรู้สึกแปลปวน

แต่เขาเห็นมือของเขาจับที่ท้องของเขา ความรู้สึก แบบนั้นก็เหมือนโดนยาพิษของงูกำลังมุมไว้ กำลังจะพุ่ง เข้าสู่ลูกของเขา

สุรภาใจแน่นไปหมด: “ คุณ คุณจะทำอะไร? ลูก ของฉันโดนพวกคุณฆ่าตายแล้ว…….

“จริงหรอ?!” อุ้มจับผมของสุรภาให้มองขึ้นไป ตะโกนว่า: “งั้นฉันผ่าท้องคุณดูไหมว่าข้างในมีลูกหรือ เปล่า?”

“ไม่นะ!” จิตใจของสุรภาน่ากลัวขึ้นมา ตอนนี้สิ่ง เดียวที่เขาอยากได้คือเพียงแค่ลกเขาปลอดภัย ตกใจพูดขึ้น” ทุกอย่างที่คุณอยากได้คุณก็ได้ไปแล้ว แล้ว มันไปได้ดีคุณก็ท้องแล้ว กรรมตามสนองหรือคุณไม่ กลัวว่าวันนึงลูกของคุณจะได้ทดแทนหรือไง?”

อมยิ้มขึ้นมาด้วยความเฉยชา: “ ชอบนะที่เห็นคุณ ตกใจและกลัวแบบนี้ แต่ไว้ใจได้เลย ฉันจะไม่ทำอะไร ลูกคุณหรอก ยังไง………. เขามีค่าต่อฉัน

สุรภาไม่เข้าใจความหมายที่เขาพูด แต่เขา สามารถรับรู้ได้ว่าตอนนี้ลูกเขายังจะปลอดภัย เขาก็ สามารถถอนหายใจได้

หลังจากวันนั้น เขาก็ถูกขังตัวไว้ในห้องที่แฉะชื้น

วันแล้ววันเล่า

เขานับวันเวลาทุกวัน แต่หลังจากนั้นก็ไม่รู้ว่าเป็น เพราะเวลาผ่านไปนานมากหรือเปล่า เขาเกิดอารมณ์ ที่รู้สึกแปลกๆ เลยเก็บก้อนหินที่พื้น จากนั้นเขียนที่ผนัง ออกมาเป็นตัวตัว

สิบวัน ยี่สิบวัน สามสิบวัน

สามเดือนผ่านไปแล้ว

นอกจากผู้ชายสองคนนั้นที่ลักพาตัวเขาเข้ามา เขาก็ไม่เคยเห็นอ้มโผ่มาเลยสักครั้ง