บทที่ 1 ลูกตายไปแล้ว

“หมายเลข 2158 คุณสามารถออกจากการคุก ก่อนเวลากำหนดได้แล้วครับ!” เขมนิจหรือโมมีเสียงคำ สั่งเหมือนพัศดังขึ้นข้างหู

ประตูเหล็กถูกเปิดออก แสงออาทิตย์ที่ส่องลงมา ทำให้คนอบอุ่น แต่โมกลับรู้สึกแสบตามาก เขาพยายาม ลืมตาครึ่งหนึ่งแล้วมองโลกที่ไม่ได้สัมผัสมาเป็นเวลาสั้น สองปี เพียงรู้สึกไม่คุ้นเคยสุดๆ!

แต่พอนึกถึงตัวเขาได้เข้ามาอยู่นี่ ก็สามารถแก้ ปัญหาของคนที่รักที่สุดแล้ว เขารู้สึกมันคุ้มค่าจริงๆ

เพียงแต่ว่า……..

เขาต้องขอโทษเด็กที่ครอดออกมาก่อนจะเข้ามา ที่นี่ ตอนนี้เขาอายุสามขวบแล้วมั้ง คงเดินได้แล้ว วิ่งได้ แล้วทุกวันจะร้องหาแม่หรือเปล่า

เสียใจแค่ไหน ตลอดสามปี เขาต้องเสียเวลาเสีย การได้เห็นการเติบโตของเขาไป

รถสปอร์ตที่กำลังมาแรงคันหนึ่งเร่งมาจอดหน้าเขา ลมพัดมากระแทกตัวเขาอย่างแรง เขากอดตัวเองไว้ แน่นๆให้ความอบอุ่นร่างกาย

ประตูรถถูกเปิดออก คนลงจาดรถแล้วเดินมาอย่าง มีมั่นใจ ปรากฎในสายตาโมเป็นคนที่ไม่คิดถึงทุกคืนวัน
สามีเขา

เกียรติพล!

เขมนิจเดินเข้าไปหาเขาอย่างดีใจ สายตาเต็มไป แวยความหวัง อยากเข้าไปลูบหน้าเขาที่สุด * ยอร์ช!คุณมาได้ไงค้า?” เขาเหมือนคิดอไรขึ้น ((

มาได้ ข้างในใจเขาตื่นตันใจ “ เป็นเพราะคุณใช่ไหมจึง

ทำให้ฉันได้ออกก่อนเวลากำหนด?”

มิฉะนั้น เขาจะได้ออกก่อนเวลาได้ยังไง?

ยอร์ชยิ้มอย่างเย็นชา “ เขมนิจ สามปีละแล้ว คุณยังคงชอบคิดไปเอง”

คิดไปเอง?

ทำไมสำหรับเขาเขาเป็นได้แค่คำสั้นๆนี่หรือไง

ทั้งๆที่ต้องใช้ชีวิตอย่างลำบากในคุกเป็นเวลา สามปี ได้รับการทารุณมากมาย เขาก็ไม่เคยจะมีน้ำตา ทำไมแค่คำพูดธรรมดาคำนี้มันกลับทำให้เขาน้ำตาคลอ

“ฉันเป็นภรรยาคุณ…..

ริมฝีปากเขาแสดงออกมาอย่างเศร้าหงาย พูดออดมาอย่างชัดเจน : “ คนที่เคยมีประวัติ พฤติกรรมเลว ร้ายแบบผู้หญิงเลวๆอย่างคุณไม่มีสิทธิ์เป็นภรรยาผม หรอกครับ อีกทั้งผมจำไม่ได้ว่าผมเคยรักคุณ”

หัวใจโมเหมือนโดนมีดเป็นพันหมื่นอันแท่งเข้า อย่างเจ็บปวด ทั้งๆที่เขาก็รู้มาก่อนแล้วคนที่เขารักไม่ เคยเป็นเขาอยู่แล้ว ? ทั้งๆที่ได้ทำใจขอแค่เขามีความ สุขก็พอแล้ว ถึงจะต้องทำอะไรก็มันคุ้มค่าหรอ?

“ยอร์ช ฉันรู้ว่าคุณไม่รักฉัน แต่เดะตอนกลับบ้าน คุณช่วยแกล้งทำเป็นรักห่วงใยกันได้ไหมค้า ยังไงใน บ้านยังมีคนนึง”

“ลูกหรอครับ?” เขายิ้มอย่างเย็นชา “ ตายนาน ละครับ”

โฮง!

ข้างหูโมเหมือนมีเสียงฟ้าผ่าดังขึ้น ทำเอาเขานาน กว่าจะดึงสติกลับมาได้ สักพักจึงจะพูดขึ้น : คำพูดนี้ คุณหมายความว่าไง?

อะไรคือ…..ลูกตายนานแล้ว!

ยอร์ชแค่ใช้สายตานิ่งๆมองเขาเพียงสบตาเดียว ไม่มีอารมณ์ใดๆ “ คุณฟังไม่รู้เรื่องหรอครับ? ผมบอกว่า ไอ่เลวนั้นตายแล้ว เมื่อวันนี้เอง!
โมลืมตาโตขึ้น จุจุยื่นมือไปที่พวงมาลัย จุจุรถก็ เสียการควบคุมไปกระแทกซ้ายขวาอย่ารุนแรง เกือบ จะซนกะยรถที่เร่งมาข้างหนา

“อี๊ด—“

เสียงล้อเสียดสีอย่างดังปนกับเสียงโมและยอร์ช ทะเลาะกัน

“โม นี่คุณบ้าแล้วหรอ?”

ณ จุดนั้นน้ำตาโมไหลอย่างกับน้ำฝน “ ยอร์ชค้า อะไรคือไอ่เลวค้า นั่นมันคือลูกคุณนะค้า!

ทำไมเขาสามารถนิ่งชา ไร้อารมณ์โดยพูดออกมา ว่าลูกพวกเขาตายไปแล้ว!

ยิ่งไปกว่านั้น……..

“ฉะนไม่เชื่อซีซีตายไปแล้ว คุณต้องโกหกฉันแน่ เลยใช่ไหม ซีซีอยู่ไหน คุณพาฉันไปพบเขานะพาฉันไป พบเขานะค้า!”

โมเมือนคนบ้าจะบคอเสื้อเขาอย่างบังคับให้เขา ตอบ ยอร์ชโกรธจนจะใช้สุดแรงผลักเขาออก มือถือขึ้น