บทที่9 ลูก —–

ทวีคลายเน็กไทออก ทวี:“ เขาอารมณ์ไม่ดี เดี๋ยว ก็ดีขึ้นเอง ” พอได้ยินคำนี้แล้วป้าพรรู้สึกใจคอไม่ค่อย

เพราะป้าพรดูแลเจนนี่อย่างใกล้ชิดทุกวัน ป้ารู้ นิสัยเธอดีอละรู้สึกช่วงนี้เธอมีอาการซึมเศร้าหนักขึ้น ทุกวัน

ก่อนหน้านั้น เธอรักคุณทวีมาก แต่หลังจาก คุณทวีแต่งงาน เธอดูไม่มีความสุขเลย

เห็นความสัมพันธ์ของเธอทั่งสองยิ่งอยู่ยิ่งห่างเหิน การมาเยือนของคุณ ซอนญ่า วันนี้

กระทบจิตใจคุณเจนนี่ไม่น้อย ถ้าไม่ใช่ ป้าพร

โทรหาคุณทวี ยังไม่รู้ว่าเรื่องจบยังไง?

ป้าพรหันมามองเห็นทวีกำลังหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เขาพูดด้วยน้าเสียงเยือกเย็น : “สมชาย

หาวิธีเปลี่ยนบอดี้การ์ดของ ซอนซ่า ให้เป็นคนของ เรา ต่อจากนี้ เฝ้าเธอไว้ให้ดีๆ

ห้ามให้เธอเหยียบเข้ามาบ้านหลังนี้แม้แต่ก้าวเดียว ได้ยินไหม? ”

สมชาย:“ครับ ผมจะจัดการตอนนี้เลยครับ พอวางสาย ทวีเดินขึ้นไปห้อง ประตูถูกล๊อกไว้

ทวีเดินไปเอากุญแจมาเปิดประตู พอเปิดประตู เข้าไปเห็นเจนนี่นั่งอยู่ที่ระเบียงเงียบๆคนเดียว

ทวีเดินเข้าไปนั่งข้างเธอ อยากพยุงเธอขึ้นมา ทันใดนั้นเจนนี่ได้แต่เอามือทุบตีที่แขนของทวีเหมือน คนบ้า

พอเงยหน้าขึ้น หน้าเธอเต็มไปด้วยน้ำตา เจน นี่: “คุณออกไป ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ ‘

เจนนี่ทุบตีทวีสุดแรง ทวีคุมอารมณ์ไม่อยู่ : “นี่ คุณเป็นบ้าอะไร?”

เจนนี่จ้องมองทวี : “ทวี ในเมื่อคุณไม่เห็นความ

สำคัญของลูก

แล้วทำไมต้องบังคับให้ฉันคลอดลูกออกมาด้วย ? เพราะอะไร? ”

ทวีสีหน้าเครียดและเข้าไปกอดเจนนี่ แต่เธอ ขัดขืนอย่างแรง ทวีทนไม่ไหวเตรียมตัวเดินจากไป

แต่เขาสังเกตเห็นเจนนี่เลือดไหลออกมา ตกใจ

จนกะโกนเรียกป้าพรป่าพรวิ่งขึ้นมาดู
ทวีพูดอย่างรีบร้อน : “รีบส่งเจนนี่ไปโรงพยาบาล เร็วๆ ” ทวีรีบอุ้มเจนนี่ขึ้นมา เจนนี่ปวดท้องอย่างหนัก

แต่เธอไม่สนใจ แล้วยิ้มใส่ทวี “แท้งลูกไปก็ดี ดี กว่าให้เค้าเกิดมาแล้วถูกคนอื่นเหยียดหยาม

และใช้ชีวิตเหมือนคนชนชั้นต่ำ “ ทวีสังหรณ์ใจ ไม่ดี สีหน้าตึงเครียด ทวี: “ถ้าคุณกับลูกเป็นอะไรไป

ผมจะไม่ปล่อยน้องคุณไว้แน่ น้องสาวคุณอายุสิบ เจ็ดพอดีใช่ไหม?เขาหน้าตาสวยกว่าคุณอีก

คุณเชื่อไหมแค่ปมดระดิกนิ้วเขาก็เข้ามาอยู่ใน อ้อมกอดผมแล้ว ผมจะทำอะไรกับเขาก็ได้

เจนนี่ไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยิน: “ทวีคุณไม่ใช่ คน!”

ทวีก้มมองหน้าเธอ : “จำคำพูดผมไว้ ผมกล้าพูด

ก็กล้าทำ”

ไม่รู้ว่าปวดท้องหรือเป็นเพราะอะไร เจนนี่ตัวเย็น

ไปหมด เธอเอามือลูบที่ท้อง น้ำตาซึมออกมา

ลูกในท้องก็โตแล้ว เธอก็ไม่อยากให้เรื่องอะไร

เกิดกับลูก ถ้าลูกในท้องปลอดภัย
ครอบครัวเธอก็จะปลอดภัย เธอได้แต่ภาวนาใน ใจ พอถึงโรงพยาบาล เธอถูกหามส่งเข้าห้องผ่าตัด

น้ำครำแตกก่อนกำหนด และทารกขาดออกซิเจน เลยต้องรีบผ่าตัด เกร็ดเลือดเธอต่ำ

ต้องบร๊อคยาชาทั้งตัว พอเธอตื่นมา

แรกที่เห็นคือสีหน้าที่ซีดเซียวของทวี

เขานวดแขนข้สงที่เธอหยอดสายน้ำเกลือไว้ และ มืออีกข้างจับมืออีกข้างของเธอไว้ ความอบอุ่นของมือ

เธอ

ได้ถ่ายทอดไปที่มือของเจนนี่ ทันทีที่เธอตื่นขึ้นมา ทวี:“คุณตื่นแล้วหรือ เจ็บแผลไหม?”

เจนนี่กระพริบตา เธอรู้สึกได้ถึงบาดแผลที่เจ็บขึ้น

เรื่อยๆ ต่อหน้าผู้ชายที่ทำให้เธอเจ็บปวด

เธอกัดฟันไว้เจ็บจนพูดไม่ออก