บทที่ 2 อย่ามายั่วฉันนะ

“แล้วเค้าได้พูดอะไรมั้ย

“ยังไม่ชัดเจนเหมือนเดิมครับ ว่าใครอยู่เบื้องหลัง กันแน่ แต่น่าจะเป็นฝีมือของพวกเหยี่ยวเงินหรือหงส์ แน่ๆครับ”

“มันคิดจะกัดไม่ปล่อยใช่มั้ย ให้ฉันรู้แน่ๆก่อนเถอะ ว่าเป็นฝีมือใคร ตะวันไปกับฉัน”

“สายฟ้า ให้น้าไปช่วยดูแลผู้ชายคนนั้นมั้ยจ๊ะ

“เอางั้นเหรอครับ”

“พาน้าไปเถอะ น้าพอจะมีวิธีที่จะได้ความจริงจาก ผู้ชายคนนี้”

“ได้ครับ งั้นเราไปกันเถอะ มินตราฝากบอกภูผา กับผู้หญิงคนนั้นด้วยนะว่าฉันจะออกไปทำธุระ ฝาก ดูแลเธอด้วยล่ะ”

มินตรารับรู้ได้ถึงความห่วงใยของสายฟ้าที่มีต่อ คุณหนูของเธอ เธอก็อดยิ้มไม่ได้ แม้ว่าผู้ชายคนนี้จะ พูดหรือทำเหมือนไม่สนใจ แต่ในใจลึกๆแล้วเจ้านาย ของเธอทั้งรักและห่วงผู้หญิงคนนั้นมากต่างหาก

หลังจากสิ้นคำสั่งของสายฟ้า ไม่ทันที่เธอจะไป แจ้งข่าวนั้น ญาดากับภูผาที่เหมือนจะรับรู้ความผิดปกติของภายนอกก็เดินออกมาจากห้องพักของตัวเอง

“แม่ครับ นี่จะไปไหนกัน” ชายร่างสูงที่เดินออก มาจากห้องนั้นรีบตรงเข้าไปหาชายหญิงทั้งสามคนที่มี ทีท่ารีบร้อน พร้อมจะออกไปข้างนอก

“ผู้ชายคนนั้นฟื้นแล้ว

“จริงเหรอไอ้ตะวัน ฉันไปด้วยสิ”

“ไม่ต้อง!! ภูผาช่วงที่ฉันไม่อยู่แกต้องอยู่ดูแลที่ นี่” เสียงคำสั่งของผู้เป็นนายถือเป็นเด็ดขาด ทำให้เขา จำเป็นต้องรับคำสั่งนั้นทันที

“มีอะไรให้ฉันช่วยมั้ย” หญิงสาวรีบเสนอตัวอาสา เพื่อไปช่วย หลังจากเห็นแววตาคู่นั้นของเขาที่มองตรง มาที่เธอ

“ไม่เป็นไร พวกเธออยู่ที่นี่แหละ”

“น้าก็คิดเหมือนกัน ขืนไปกันหมดก็ต้องมีคนคอย ดูแลทั้งสองคนอีก มันเสี่ยงเกินไป”

“ดีครับแม่ เดี๋ยวทางนี้ผมดูแลเอง” ภูผาเอ่ยขึ้น มาอย่างอาสา โดยที่สายตาที่มีเลศนัยนั้นปรากฏบน ใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน
อึ้ยยยยยยยย..ไม่นะ ซวยแล้วมั้ยล่ะ เมื่อตะกี้พึ่ง หนีจากเงื้อมมือจระเข้ได้ก็เพราะสายฟ้าและกันยา แต่ คราวนี้พวกเขาไม่อยู่ทั้งคู่ความซวยบังเกิด เรายิ่งไปทำ แบบนั้นกับเขาไว้ด้วย

หญิงสาวปรายตามองไปที่เขาที่ยืนอยู่ข้างๆ เห็น ชัดว่าเขาแอบยิ้มอยู่ในใจ ความกลัวเริ่มครอบงำ ความ ซวยเริ่มมาเยือน

“อย่าให้แม่รู้นะว่าแกรังแกลูกสาวของฉัน”

“ครับบบบบบ จะดูแลอย่างใกล้ชิดไม่ให้ขาดตก บกพร่อง” ชายที่อยู่ด้านข้างขยับมาประชิดร่างบาง ก่อนโอบไหล่เธอให้กระชับติดเขามากขึ้น ทำเอาเธอ สะดุ้งโหยง

“ไม่มีอะไรให้ช่วยจริงๆเหรอคะ” หญิงสาวเริ่มหา ข้ออ้างสารพัดเพื่อไปให้ห่างชายที่อยู่ข้างๆเธอ หากอยู่ มีหวังโดนเอาคืนแน่นอน

“หน้าที่ของเธอก็คือดูแลญาดาไง”

หญิงสาวหลุบตาลงต่ำเหมือนรู้สึกผิดหวัง จะไม่ให้ เธอผิดหวังได้ยังไง ก็ขึ้นอยู่โดยไม่มีหญิงวัยกลางคน เป็นตัวกันให้ มีหวังงานนี้เละเป็นโจ๊กแน่…ยัยมินตรา
“คุณหนูญาดาให้ฉันไปดูแลที่ห้องมั้ยคะ หรือ ต้องการอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า เดี๋ยวฉันจะไปดูแลเป็น อย่างดี ไม่ให้ขาดตกบกพร่องเลย”

“ไม่เป็นไรค่ะพี่มิน ญารู้สึกปวดหัวแล้วก็ปวด เหนื่อยปวดตัวนิดหน่อย ขอพักผ่อนอยู่ในห้องนะคะ แล้วยิ่งอยู่ข้างนอกแบบนี้พี่อย่าลืมตัวสิคะ อย่าเรียก คุณหนูเลยค่ะ เดี๋ยวคนแถวนี้จะไม่พอใจ หาว่าญาอยาก เป็นคุณหนูจนตัวสั่น” หญิงสาวพูดประชดประชันพร้อม กับหันไปมองสายฟ้าที่ยังคงเผยใบหน้าเรียบเฉยนั้น

“หนูญาไปพักผ่อนเถอะจ๊ะ ถ้าน้ากับคุณสายฟ้า ทำธุระเสร็จเมื่อไหร่จะรีบกลับมานะจ๊ะ”

“ค่ะ คุณน้า” หญิงสาวรับคําจากหญิงวัยกลาง คน ก่อนหันมองหน้าชายร่างสูงหัวหน้าแก๊งค์ที่ยืนดูอยู่ ไม่ไกลนั้นแต่ทั้งสองก็ไม่ได้พูดอะไร ก่อนที่เธอจะเดิน กลับเข้าห้องไป

มินตราเองลอบกลืนน้ำลายเล็กน้อยหลังจากส่งทั้ง สายฟ้า ตะวัน และกันยาออกไปทำธุระ เขาที่ยืนประชิด ไม่ห่างเห็นเจ้านายและแม่พ้นสายตาก็ไม่พูดพร่ำทำ เพลงอุ้มหญิงสาวขึ้นพาดบ่าของเขาทันที

– หลายชั่วโมงที่แล้ว –

ณ แก๊งค์อินทรีย์แดง (ห้องหนังสือ) –
“เดินวนไปวนมาอยู่ได้ ช่วยทําตัวให้เป็นประโยชน์ หน่อยได้มั้ย มาช่วยฉันขนหนังสือพวกนี้ไปให้คุณหนู ญาดาไว้อ่านแก้เบื่อ”

“ทำเองสิ”

“ฉันอยู่ในฐานะคุณหนูนะย่ะ ลืมไปแล้วเหรอ หรือ ะให้ฉันบอกแม่กับคุณสายฟ้า”

“เหอะ!!…คุณหนูกำมะลอน่ะสิ” เสียงออกจากลำ คอของชายคนนี้อย่างจงใจ เพื่อให้ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า รับรู้ถึงความไม่พอใจที่เธอเอาแต่สั่งๆๆ

ตั้งแต่เธอมาอยู่ที่นี่ เธอต้องปลอมตัวเป็นคุณหนู ญาดา ลูกสาวของหัวหน้าแก๊งค์หงส์ดำ แต่ก็ไม่วายที่จะ ช่วยดูแล หยิบนูนจับนี่เพื่อนำของที่คุณหนูต้องการไป ให้ แม้ว่าคุณหนูจะไม่ได้สั่งแต่เธอก็พอรับรู้ว่าผู้หญิงคน นั้นต้องการอะไรบ้าง และเพื่อความปลอดภัยของคุณ หนูของเธอด้วย

ตลอดระยะเวลาร่วมเดือนที่เธอได้ดูแลญาดานั้น ทำให้เธอรู้สึกรักและเป็นห่วงผู้หญิงคนนั้นมาก เสมือน เป็นน้องสาวของเธอคนหนึ่ง เธอรับรู้ได้ถึงความอึดอัด ของผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง ที่ต้องทนเก็บซ่อนความลับ มานานร่วมยี่สิบปี เธอไม่สามารถพูดหรือเปิดเผยความ ลับได้ว่าเธอเป็นใคร เพื่อความปลอดภัยของเธอและแม่ ของเธอเอง แต่ตอนนี้ความลับนั้นที่ถกเก็บไว้ได้ถูกเปิดเผยแล้ว

ส่วนเขาเองนั้นจากที่คอยติดตามดูแลสายฟ้า ตอน นี้ต้องรับมอบหมายงานมาดูแลคุ้มครองความปลอดภัย ของหญิงสาวทั้งสองคน

โครม!! โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย!!

เสียงของหล่นจากมือเล็กของหญิงสาว ก่อนจะ ตามมาด้วยเสียงร้องครวญครางโหยหวนจากชายที่นั่ง เก็บหนังสือลงกล่องตรงพื้น หญิงสาวเหลือบไปมองก็ ต้องตกใหญ่ยังสุดแสนเมื่อหนังสือนับสิบที่เธอหมายจะ ยกไปลงมาให้คุณหนูญาดานั้น มันล่มทับเจ้าโลกของ ชายที่อยู่ตรงหน้า จนตอนนี้มือหนามาปัดหนังสือหนา นับสิบออกจากแก่นกายและกุมมันไว้ หน้าซีดจนกลาย เป็นแดงและเขียวให้เวลาไล่เลี่ยกัน