บทที่ 2 คุกเข่าขอโทษเธอ

เสียงเท้าเดินดังมาจากชั้น 2 ทุกคนต่างมองไปทาง เดียวกันเห็นคุณริชายืนอยู่ริมบันได

คุณชาญชัยรีบเดินเข้าไปหาเธอ พูดด้วยน้ำเสียง นุ่มนวลราวกับคนละคน ริชาเห็นใบหน้าพิมที่เต็มไปด้วยเลือด เธอตกใจพูด

ถาม:

“พิม……หน้าเธอทำไมเป็นแบบนี้ ?”

เห็นเธอที่ยังเป็นห่วงพิมขนาดนี้ คุณชาญชัยยิ่ง โกรธแค้นพิมอย่างหนัก

“อย่าไปสนใจเขาเลย ใครให้เขาทำไม่ดีกับคุณตั้ง

หลายเรื่อง !

ริชาพูดด้วยความตกใจ : “ …..เรื่องทั้งหมดเธอ เป็นคนวางแผนจริงเหรอ ?

เป็นไปไม่ได้ …….เราสองคนเป็นเพื่อนรักกันเธอ ไม่ใจร้ายกับฉันขนาดนี้แน่ ! ”

เธอทำหน้าสงสาร ไร้เดียงสาชาญชัยเห็นแล้วยิ่ง ปวดใจอยากกอดเธอไว้ในอ้อมแขน

“เอาหละ….ริชาอย่าคิดมากเลย เรื่องพวกนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมจัดการเอง

ผมพาคุณไปพักผ่อนก่อน”

“ไม่!”

ไม่นะเชื่อผู้หญิงที่อ่อนแออย่างเธอจะประติเสธเขา

เธอใช้มือจับผมคุมหัวไว้ร้องไห้อย่างโศกเศร้า น้ำตาไหลพรากไม่หยุด

“ที่แท้เป็นเธอนี้เอง ! พิม ฉันคิดว่าเธอเป็นเพื่อนที่ดี ที่สุดของฉัน

เธอทำไมทำกับฉันแบบนี้ได้ เธอก็ได้แต่งงานกับ ชาญชัยแล้ว

ตอนนี้ก็ยังอุ้มท้องลูกเขาอยู่เธอยังมีอะไรที่ไม่

วางใจอีก

เธอจะให้ฉันไม่มีที่ยืนเลยเหรอ ! ”

พิมมองหน้าริชาที่เหมือนคนบ้าไปแล้วอย่างเย็น

เธอนัดฉันเป็นเพื่อนรักเธอจริงเหรอ ? แล้วทำไม ต้องพูดโกโห ?ฉันไม่เคยติดต่อเธอ ?
ทั้งๆที่วันนั้นเธอเป็นคนชวนฉันเอง

แต่เพราะฉันไม่ค่อยสบายก็เลยประติเสธเธอไป ! เธอทําไมไม่บอกอธิบายให้เขาฟัน ! ”

“ก็คือเธอนี้เอง ! เธอเป็นคนส่งฉันไป ! คือเธอที่จะ ทำลายฉัน ! ”

ริชาพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนคนบ้า

ชาญชัยกลัวเธอจิตใจถูกกระทบกระเทือนรีบกอด เธอไว้แน่นและปลอบใจ

หันหน้ามาจ้องพิมด้วยสายตาอาฆาต

“คุณริชาถูกคุณทำร้ายถึงขนาดนี้แล้ว คุณยังคิด ที่จะใส่ร้ายเขาอีก !

ผู้หญิงอำมหิตอย่างคุณลงโทษแค่นี้มันน้อยไป!

ริชาที่ร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดค่อยๆพูดขึ้นมา “คุณชาญชัย……..คุณต้องเชื่อฉันนะคะ

ฉันจะกล้าชวนเขาออกไปได้ยังไงกัน ;

แค่เห็นเขาท้องอยู่ฉันก็ไม่กล้าไปรบกวนเธอเลยค่ะ….”
ชาญชัยก็รีบปลอบเธอ : “ ผมเชื่อว่าคุณไม่ได้ทำ

แน่ ! ”

พิมเห็นฉากนี้แล้วหันหน้าไปทางอื่นเหมือนมีอะไร มาบีบหัวใจ

“เธอรีบมาขอโทษริชาเดี๋ยวนี้ ! “ ชาญชัยโขมด คิ้วพูดกับหญิงสาวที่อยู่ข้างล่าง

“ฉันไม่เคยทำผิดกับใคร ! ” พิมน้ำเสียงหนักแน่น

ชาญชัยสายตาเย็นชา : อย่าคิดว่าผมจะทำอะไร คุณไม่ได้นะ ! ”

พิมตาแดงๆแล้วจ้องมองเขา : “คุณทำให้ฉันเสีย

โฉมแล้ว

คูณยังต้องการอะไรอีก ?!

สายตาที่แน่วแน่และสิ้นหวังของเธอทำเขาเห็น แล้วรู้สึกปวดใจเหมือนมีก้อนหินหล่นทับ

แต่ความรู้สึกนี้ก็จางหายไปเมื่อได้ยินเสียงร้องไห้

ของริชา

สายตาจ้องอยู่ที่ท้องของพิมแล้วพูดว่า :
ผมยังสามารถทำให้คุณไม่ใช่แม่ของลูกได้!คุณ เลือกเอาเองแล้วกัน !”

พิมยืนหน้าซีด : “คุณ…..

“ตอนนี้คุกเข่าคลานขึ้นไปขอโทษริชา !” พูดด้วย

น้ำเสียงบังคับ

เธอพยุงท้องอึ่งไปพูดไม่ออก

นี้คือสามีเธอจริงเหรอ !

แต่งงานกับเธอแต่ความอ่อนโยนและนุ่มนวลกลับ

ให้กับหญิงอื่น

ตอนนี้เพื่อผู้หญิงคนนี้กลับลงมือโหดเหี้ยมกับเธอ โดยไม่คำนึงถึงความเป็นสามีภรรยากัน

เลย !

ก็แค่คำขอโทษคำเดียวจะสำคัญไปกว่าลูกได้ยัง ไง…..พิมกัดฟันทำตามเขาสั่ง

คุกเข่าคลานขึ้นไปถึงปลายเทาเธอ

พิมก้มลงกราบ: “ขอโทษ !”
เลือดและน้ำตาค่อยๆหยดลงบนพื้น

ริชาทำสีหน้าอดสงสารเธอไม่ได้ก้มลงประคองเธอ ขึ้นมาฉวยโอกาสที่ไม่มีคนเห็นจ้องเธอ

ด้วยสายตาดุร้าย

“พิมเธอสำนึกผิดฉันดีใจนะ……อ๊ะ ! ช่วยด้วย ! ”

ระหว่างพูดจู่ๆเธอเหมือนโดนคนผลักใส่ประคอง ตัวไม่อยู่จะล้มลงบันได

ชาญชัยรีบวิ่งเขาไปกอดเธอไว้แล้วสะบัดมือถีบพิ มออกจะเธอ

“นางแพศยา !

พิมไม่ทันตั้งตัวได้ยินแต่เสียงกลิ้งตก บันได …..กลือๆ..แล้วเสียงก็หายไป”