บทที่ 9 แผนที่ไร้ที่ติ

จินตนาการฉากที่ริศาถูกสมพลข่มขืน ยุวดีก็ได้ยิ้ม อย่างได้ใจ

ริศาอ่อนเพลียขนาดนั้น ยังไงก็สู้แรงของสมพลไม่

ได้หรอก

อย่างนี้ต่อไป ณัฐกิตติยิ่งไม่มีทางที่จะสนใจผู้หญิง คนนี้อีกแล้ว

เพราะฉะนั้น นิสาของฉัน เธอก็เข้าไปอยู่ในบ้านธิติ โชค เป็นคุณนายของเธออย่างวางใจเถอะนะ

นัยต์ตาของเธอที่มองดูสุนิสาที่หลับอย่างสนิท ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักและความเมตตา

ริศาปากแน่น ไม่เคยพูดเรื่องที่เขากับณัฐกิตติ เคยรักกันมาก่อน จนถึงวันที่พวกเขาจดทะเบียนสมรส ตระกูลธิติโชคกับตระกูลวาระกุลก็ได้แตกตื่นก็ไปหมด

ณัฐกิตติก็แสดงเก่ง หลายปีมานี้ไม่ให้เธอดูออก เลยแม้แต่น้อย เธอเลยคิดมาตลอดว่าเขาจะรักษา สัญญาแต่งงานกับสุนิสา

ไม่อย่างนั้น เธอก็จะหาผู้ชายให้ริศาแล้วบีบบังคับ ให้เธอยอม ก็จะไม่มีสงครามมานานถึง 3 ปีหรอก

“ลูกรักของแม่ นิสา เพื่อลูกแล้ว แม่ได้ใช้เวลาไปตั้ง 20 กว่าปี รอหลานคลอดแล้ว แม่จะเอาความรักและ ความห่วงใยทั้งหมดไว้ที่หลานให้หมดเลย….”

ยุวดีที่ได้ใจเกินไป ยิ้มแล้วพูดพึมพำ

สุจารี แกมีเงินแล้วจะทำไม

ตอนที่ผู้ชายของฉันได้แต่งงานกับแกเพื่อเงิน วัน นี้ฉันก็ได้ทำลายลูกสาวของแก ยังแอบวางยาให้แก ตายเร็วๆ… จะมีเงินอีกมากเท่าไหร่ ก็ต้องเป็นของฉัน ทั้งหมด อยากดูสีหน้าของแกที่รู้ความจริงแล้วจะเป็นยัง ไงนะ

“เหอะๆ สุจารีก็ใกล้ตายแล้ว รอถึงวันนั้น พวกเรา ทั้งสามคนก็จะได้อยู่ด้วยกันอย่างเปิดเผย พอถึงตอน นั้นทุกอย่างของตระกูลวาระกุลก็เป็นของพวกเราแล้ว ครึ่งหนึ่งของตระกูลธิติโชคก็เป็นของพวกเรา 5555 แม่ แค่คิดก็แทบจะรอไม่ไหวแล้ว”

“เพราะฉะนั้น ถึงจะมีเงินมากแค่ไหน ก็ไม่เท่ากับมีสมอง”

ยุวดีหัวเราะแล้วพูดออกจากใจ

ไม่รู้เลยว่าสุนิสาได้ตื่นมาคิดแผนในใจตั้งนานแล้ว เธอได้ยินแผนในใจของยุวดีทั้งหมด
“น้ายุวดี น้าพูดอะไรนะ เมื่อกี้น้าพูดว่าอะไร?

สุนิสาลุกขึ้น จ้องตาโต จับเสื้อของยุวดีไว้ไม่ยอม

ปล่อย

ยุวดีตกใจไม่น้อย “สา นิสา ลูกตื่นมาตอนไหน?” สุนิสาตะโกน “ฉันถามว่าเมื่อกี้พูดอะไร?” ตาของยุวดีแดงไปหมด

“เธอได้ยินหมดแล้วใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะ ไม่ปิดบังเธออีกแล้ว ที่จริงแล้วเธอเป็นลูกสาวของฉันนิ สา แม่ทนมา 20 กว่าปี ฟังลูกเรียกแม่ว่าน้ายุวดีทุกวัน ลูกรู้ไหมว่าแม่หวังอยากได้ยินลูกเรียกแม่ว่าแม่ซักครั้ง

สุนิสาส่ายหัวอย่างแรง “ไม่ เป็นไปไม่ได้ คุณบ้า ไปแล้ว คูรจะเป็นแม่ของฉันได้ยังไง?”

ยุวดีรีบจับมือของเธอไว้ “ฉันเป็นแม่จริงๆ ตอน นั้นแม่ลำบากมากเลยได้ส่งลูกไปอยู่กับสุจารี แต่แม่ก็ รักลูกเป็นห่วงลูกนะ ลูกไม่มีทางรู้สึกไม่ได้สิ……..ตอน นี้แม่ได้ช่วยลูกจัดการริศาแล้ว ลูกแต่งกับจุนได้อย่าง วางใจ พอหลานคลอดแล้ว ท่านตาตระกูลธิติโชคที่รอ คอยหลานมาหลายปีก็จะรักและเอ็นดูลูก ลูกก็รอที่จะ เสวยสุขเถอะ”
สุนิสาพยายามติดตามคำพูดของเขา สมองทำงาน อย่างเร็ว หน้าเริ่มซีดลง

ผ่านไปนานพอสมควร เธอก้มหน้าแล้วพึมพำ “เพราะฉะนั้น ริคาเป็นลูกของแม่ฉัน………ลูกของสุ จารึ?”

ยุวดีคิดว่าเชือกย้อมข้นกว่าน้ำ ลูกสาวสุดที่รักของ เขาได้ยอมรับเธอก็เลยถอนหายใจอย่างโล่งใจ

“ใช่ แต่ลูกวางใจได้เลย เธอไม่มีทางคุกคามลูกได้ อีกต่อไป เธอถูกผู้ชายคนหนึ่งข่มขืนแล้ว และในเร็วๆนี้ ก็จะถูกผู้ชายคนนั้นพากลับที่บ้านนอก อย่าคิดที่จะได้ กลับมาตลอดชีวิต”

“จริงหรอ?”

ยุวดียิ้มอย่างเอาใจ “จริงสิ เอกสารสำคัญของเธอ อยู่ที่ฉันทั้งหมดเลย ไปไหนไม่ได้แน่ แม่วางแผนไร้ที่ติ ให้ลูกแล้ว”

สุนิสาที่ดูถูกยุวดีอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งเห็นหน้าของ ยุวดีก็รู้สึกคลื่นไส้

ไอ้บ้านนอกคนนี้จะเป็นแม่ของเธอได้ยังไง?

เธอเป็นถึงลกของตระกูลวาระกลเลยนะ
ถ้าหากว่าไอ้บ้านนอกนี้มันได้ใจเกินไป แล้วให้สุ จารีดูออกว่ามีพิรุธ ชีวิตของเธอทั้งชีวิตก็จะถูกคนบ้านี้ ทําลายแน่เลย

เธอขมวดคิ้ว “น้ายุวดี น้า… มั่วๆจะดีสุด พอ……

..น้าอย่าพูดอะไร

ยุวดีได้ยินการเรียกของเธอ ก็ได้จิตตก แต่ก็ยิ้มได้ อย่างเร็ว “วางใจได้ แม่ทนมา 20 กว่าปีแล้ว ทำไมจะ ทนอีกหน่อยไม่ได้ละ ก็แค่อยากให้ลูกไม่ต้องโทษแม่นะ

สุนิสารีบขัดแล้วทนความรังเกียจแล้วกอดเขา “ฉันจะไปโทษคุณได้ยังไง ฉันแค่หวังว่าคุณจะเก็บ ความลับไว้ ต่อไปฉันจะตอบแทนคุณ”

«ได้ ได้ ได้”

ยุวดีถูกกอดแล้วจมอยู่กับความสุข มือที่สั่นได้ป ผมของเธอ น้ำเสียงสะอึก “นิสาของแม่”

จู่ๆประตูห้องก็ถูกถีบออก

ริศาที่ผมยุ่งๆ แทบจะเหมือนพุ่งเข้ามา

และภาพที่ยุวดีกับสุนิสากอดกัน ก็ยิ่งทำให้ใจของเธอปวดกว่าเดิม
“แม่….…….”

เสียงของ ศาสนแรงมาก

เธอเปิดปากที่สั่น แต่ยังไม่ทันได้พูดอีก การด่า ของยุวดีก็ได้ดังขึ้น

“เธอดูเสื้อผ้าของเธอ…..เหมือนอะไร? ณัฐกิตติ บอกว่าเธอไร้ยางอาย…..เธอก็ไร้ยางอายจริงๆ

ร่างของริศาเซไปเซมา เธอพยายามต้านทานตัว

เองไว้

แทบจะกัดเนื้อบนคอของสมพลออกแล้ว เธอถึง หนีไอบ้านั้นออกมาได้

และตอนที่เธอวิ่งหนีก็มีคำถามกว่าร้อยคำถาม การไม่ได้รับความเป็นธรรม ก็ไร้ความหมายไปกับคำ พูดของแม่ที่ว่า “ไร้ยางอาย

“เอาพาสปอร์ตของฉันคืนมา”

เธอก้าวไปทีละก้าวเพื่อเข้าใกล้ยุวดี

ที่อยากพูด ที่พูดได้ ก็เหลือแค่คำนี้คำเดียว

สุนิสาจ้องริศา แล้วคิดอะไรได้
เธอจับมือของยุวดีแล้วพูด “น้ายุวดีไม่โกรธนะ ค่ะ…….ฉันเริ่มอยากกินแอปเปิ้ลแล้ว น้าช่วยปลอก เปลือกให้ฉันกับพี่ริศาหน่อยได้ไหมค่ะ

ยุวดีได้ยิน ก็รีบตอบว่าได้ แล้วหันกลับไปเอามีด และแอปเปิ้ล

ริศายืนอยู่ข้างหลังของทั้งสองคน สีหน้าที่ได้ อารมณ์ก็ได้ยื่นมือออกไป “เอาพาสปอร์ตคืนฉัน ฉันจะ ไปจากที่นี้ ไม่ให้พวกคุณเห็นอีก”

ในเวลาเดียวกัน สุนิสาก็ได้จับมือที่ถือมีดไว้ของ ยุวดีแล้วแทงเข้าไปที่อกของยุวดีอย่างตรง

ยุวดีตาย ประวัติของเธอก็จะไม่ถูกเปิดเผยอีก

ริศาตาย เธอก็จะไม่มีคู่แข่งอีกต่อไป

อย่าโทษฉัน พวกเธอทั้งหมดอย่าโทษฉันนะ….