บทที่ 8 ไม่ร้องไห้ ไม่ต้องร้องไห้

ตอนที่ริศาลืมตา เห็นว่าตัวเองนอนอยู่ในโรง

พยาบาล

ท้องฟ้ามืดแล้ว

เธอรีบลุกขึ้นนั่ง

เธอจะพลาดเที่ยวบินไม่ได้นะ

รีบเอาเข็มที่มือออกแล้วรีบลงจากเตียง

แต่กลับเห็นที่หัวเตียงมีเล่มแดงๆวางอยู่ ร่างก็ได้ หยุดอยู่กับที่ทันที

ใบหย่า

เธอใช้แรงจนหมด ลองไปหลายครั้ง ก็ไม่สามารถ เอาเล่นเล็กๆนั้นขึ้นได้

ริศาไม่ร้องไห้

ไม่ต้องร้องไห้

นี้เป็นสิ่งที่เธอต้องการอยู่แล้ว

ปากที่สั่นของเธอ ก็ได้ยิ้มขึ้นมา
น้ำตาไหลเต็มหน้า

เธอเอาหนังสือหย่าเล่มนั้นไว้อย่างระมัดระวัง เอา แนบกับปากอย่างแน่น

เหมือนว่าแบบนี้ก็จะรู้สึกถึงความอบอุ่นของณัฐ กิตติอีกครั้ง ถึงแม้ว่าจะเป็นอุณหภูมิที่เย็นจนบาดใจ ก็ พอที่เธอจะระลึกถึง

“เอ๊ะ เธอตื่นละ?

เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น

ริศา รีบเช็ดหน้าอย่างเร็ว เอาหนังสือหย่าไว้ที่ กระเป๋า ผู้ชายคนนั้นก็เดินมาถึงตรงหน้าของเธอ

“ขอบคุณค่ะลุงสมพล”

น่าจะเป็นเขาที่ช่วยเธอไว้

ผู้ชายคนนี้เธอเคยเห็น เป็นคนที่ยุวดีกำลังคบหา ดูใจในช่วงหนึ่งปีมานี้

พ่อของริศาเมื่อหลายปีก่อนเมาแล้วขับทำให้เสีย ชีวิต เธอก็ไม่ได้ขัดที่ยุวดีจะหาคู่ครองใหม่

“ไม่ต้องขอบคุณฉัน แม่เธอไม่วางใจเธอแล้วแอบตามหลังเธอ เห็นเธอเป็นลม ก็เลยส่งเธอเข้าโรง พยาบาล”

คำพูดของสมพลทำให้ใจของริศาค่อยๆมีความ

อบอุ่น

แต่คำพูดต่อจากนี้ของเขา ทำให้ริศาเหมือนถูกตี เข้าที่หัวทีหนึ่ง

“แม่ของเธอต้องดูแลเจ้าของบ้าน เลยไม่มีเวลา ก็ได้วานเธอให้ฉัน ฉันนะ ไม่รังเกียจเธอที่เคยหย่าหรอก นะ และก็ชอบหน้าตาของเธอด้วย…..

สายตาของสมพลมองไปบนตัวของริศา แล้วยิ้ม อย่างพอใจ

“แค่มองก็รู้แล้วว่าดูแลอย่างดี ตอนนี้กฎหมายบ้าน เมืองปล่อยกว้างแล้ว เธอกลับไปบ้านเกิดกับฉัน แล้ว คลอดลูกชายอ้วนๆให้ฉันซักสองคน ฉันก็จะดีต่อเธอ เอง”

ริศาตะลึง

สมพลอายุเยอะกว่ายุวดีหลายปี เคยหย่ามาสองค รั้ง อีกอย่างลูกสาวของเขาก็มีครอบครัวกันหมดแล้ว

ริศาที่อ่อนเพลียไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น เธอหากระเป๋าของตัวเองไปทั่ว ในนั้นทีพาสปอร์ตและโทรศัพท์ ของเธอ

“ไม่ต้องหาแล้ว แม่เธอกลัวเธอหนี ก็เลยยืดของ ของเธอไปหมดแล้ว”

ต่อด้วยก็ได้ยินสียงกลืนน้ำลายอย่างโหดของ สมพล แล้วยื่นมือไปตรงอกของริศา

“ปล่อย”ริศาใช้แรงสะบัดเขาออก แล้วตะโกน

สมพลกลับทับเธอไว้บนเตียงผู้ป่วย

“ไม่ต้องแกล้งแล้ว แม่เธอบอกว่าตอนเธอขึ้นมหา ลัยก็ไม่รู้ว่านอนกับผู้ชายกี่คนแล้ว สามีเก่าของเธอรู้ เรื่องนี้ก็เลยไม่เอาแล้ว แต่ว่าฉันไม่รังเกียจเธอ….”

สมพลที่ทำงานแรงงานมาหลายปี แรงเยอะมาก

ริศาถูกเขาบังคับไว้แน่น ขยับไม่ได้แม้แต่น้อย

ความอัปยศบนร่างกาย ยังไม่เทียบเท่ากับคำพูด

ของเขา

ตั้งแต่ที่เข้ามหาลัย เธอไม่เคยขอเงินกับแม่เลยซัก ครั้ง ยังเอาทุนทั้งหมดให้กับแม่……เธอที่ยังอายุน้อยก็ ต้องทำงานไปแล้วเรียนไป ในสายตาของแม่แล้ว ไม่ได้ปวดใจแม้แต่น้อย แต่กลับเป็นแบบนี้?

“แม่…….ทำไม ทำไมละ”

ริศาตัวสั่นไม่หยุด