บทที่ 7 ใครจะมาชดใช้ความทรงจําที่ดีๆ

“กรรมตามสนอง”

ริคาเงยหน้า พยายามบังคับให้น้ำตาไม่ไหล แล้ว บังคับใจที่กังวลแทบตาย

หัวเราะอย่างเสียงแหบ

“กรรมที่ทรยศต่อการแต่งงานมาแล้วใช่ไหม ? จะ นอนที่โรงพยาบาลซักครึ่งปีไหม จะได้รักษาร่างกายให้ ฟื้นฟู ท่านประธานจุน? ฮ่าๆๆๆๆ สุนิสา เก็บไอขี้โรคที่ ฉันไม่เอา เธอยังคิดว่าตัวเองเก็บหยกได้ใช้ไหม? ”

เธอตั้งใจพูดอย่างนี้

ณัฐกิตติค่อยๆเงยหน้าขึ้น จ้องหน้าของเธอไว้ ขยับเต้นตุบตับ

ภาพเมื่อกี้ที่คลุมเครือ ตอนนี้ได้ถูกใบหน้าที่เกลียด นี้ไปแทน

ริศารับสายตาของเขา หัวเราะอย่างไม่เกรงใจ “ฉันพูดตรงๆนะ ร่างกายของนายที่ป่วยเยอะขนาดนี้ ยังคิดที่จะมีลูกหลายคน เกรงว่ามีใจแต่แรงไม่พอละ มั้ง?”

การดูถูกและประชดของเธอไม่มีการปิดบังแม้แต่ น้อย ทำให้ณัฐกิตติคิดถึงตอนที่เขาเกิดเรื่องแล้วเธอก็หายไปเกือบครึ่งปี ไฟในใจลึกๆก็ได้ลุก

สุนิสาทำหน้าเหมือนกระต่ายน้อย พุ่งไปอยู่ตรง หน้าของริศา ตาแดงๆแล้วสะอึก “พี่ริศา พี่ก็รู้ว่าพี่จุนจะ ถูกกระตุ้นไม่ได้ พี่ต้องเห็นเขาอึดอักแล้วถึงจะมีความ สุขใช่ไหม?”

“เหอะ ฉันไม่ได้รักเขา จะไปสนว่าเขาอึดอัด ทำไม?

ริศากำหมัดแน่น ใช้สายตาที่แหลมคมของตัวเอง พูดคำพูดที่โหดร้ายกว่าเดิม

“ถ้าอย่างนั้นที่เมื่อคืนพี่นอนกับพี่จุน…..ก็แค่เพื่อ ให้ฉันโกรธ? ”

“ใช่ ฉันเห็นเธอดีไม่ได้ ฉันก็เล่นจนเบื่ออยากหย่า แล้ว แต่พอได้ยินว่าเธอท้องแล้ว ฉันก็ไม่หย่าแล้ว ฉันจะ ให้เธอเป็นมือที่สามตลอดไป ให้เธอกับลูกของเธอเห็น แสงไม่ได้อีกตลอดไป”

คำพูดของเธอ ทำให้สีหน้าของณัฐกิตติน่ากลัว

กว่าเดิม

ใจของคนทั้งคน จะต้องมืดมนขนาดไหน ถึง เอาการแต่งงานและชีวิตทั้งชีวิตเพื่อแก้แค้น?
น่าตลกเขาที่เป็นเครื่องมือที่ถูกหลอก ตอนที่เธอ เล่นเขาเบื่อแล้ว กลับอยากรักษาการสมรสของเขากับ เธอทั้งชีวิตไม่ปล่อย

สุนิสาจับตรงไหล่ของริศา เขย่าอย่างพังทลาย แล้วพูดว่า “ฉันอุส่าคิดว่าเธอเป็นพี่แท้ๆของฉัน แต่ ทำไมเธอถึงทำกับฉันอย่างนี้”

นิ้วมือของเธอกลับแอบจับผมของริศาไว้ แล้วดึง

อย่างแรง

ริศาเจ็บมาก เหมือนว่าหนังหัวก็จะถูกเธอฉีกลงมา

แล้ว

เธอรู้ว่าสุนิสาตั้งใจทำให้เธอโกรธ บังคับให้เธอเอา คืน บังคับให้เธอโดนด่าว่า

ครั้งแรกในชีวิต เธอยอมแสดงกับผู้หญิงตอแหล คนนี้อย่างเต็มใจ

เธอก็ได้จับผมของสุนิสา แล้วเข้าใกล้หูของเธอ แล้วพูดเตือน “ถ้าเธอไม่รักเขาดีๆ ฉันเป็นผีก็ไม่ปล่อย เธอแน่”

วินาทีต่อมา “เพี้ยะ” เสียงดังมาก

บนหน้าของสุนิสาก็มีรอยมือที่แดงอย่างเห็นได้ชัดเจน

เธอกรี้ดแล้วถอยหลังไป ถูกณัฐกิตติที่วิ่งมารับไว้

แค่พริบตา เขาก็ได้จับข้อมือของริศาไว้อย่างแน่น

ได้ยินแค่เสียง กรอก ทีหนึ่ง ข้อมือที่ผอมแห้งของ เธอแทบจะถูกเขาหัก

“นิสา ตีกลับไป”

มองดูณัฐกิตติที่ได้เย็นสงบลงแล้ว ไม่มีความเจ็บ ปวดเหมือนเมื่อกี้แล้ว ริศาก็ยิ้มอย่างไม่ห่วงได้

เขาไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว…

ถึงแม้ว่ากระดูกข้อมือจะถูกเขาจับไว้เจ็บจนหน้า

ซีดขาว

แต่การยิ้มของเธอ อยู่ในสายตาของณัฐกิตติแล้ว

เขาจับมือที่สั่นของสุนิสา แล้วฟาดลงไปบนหน้า ของริศาอย่างแรง

“ได้ยินว่า เมื่อก่อนเขาก็เคยตีเธอ? ”
น้ำเสียงของณัฐกิตติเย็นเหมือนน้ำแข็ง

บนหน้าของริศาก็ถูกตีอย่างแรงอีกสองครั้ง

ในหูมีเสียงดังอยู่ เสียงของณัฐกิตติติดอยู่ในใจ

“การตีสามครั้งนี้ เป็นการสั่งสอนเธอที่ไร้ยางอาย เธอไส้หัวไปไกลๆจะดีมาก อย่าให้ฉันเห็นเธออีก

ได้สิ ไสหัวไปที่ยมทูต ไกลพอไหม?

ริศาที่สายตาแทบมองอะไรไม่ชัดแล้วยังยิ้มแล้ว

พยักหน้า

หน้าของเธอที่บวมจนไม่เหมือนหน้า เพิ่มการยิ้ม อย่างแปลกๆนี้ ทำให้ณัฐกิตติอึดอัดอย่างพูดไม่ออก

เขาโอบเอวของสุนิสา แล้วเดินกลับไปที่ห้องพักผู้ ป่วย ไม่อยากจะมองริศามากไปกว่านี้

ศาพยายามบังคับตาที่เริ่มเบลอ มองแผ่นหลัง ของเขาจากไปอย่างไม่ยอมจากไป

ในหูมีคำสัญญาที่เมื่อก่อนเขาเคยให้ไว้อย่างอ่อน โยนดังครั้งแล้วครั้งเล่า

“ฉัน ณัฐกิตติ ทั้งชีวิตนี้ จะขอรักแค่ ริศาคนเดียวถึงตายก็ไม่เปลี่ยน”

มีน้ำตาไหลออกมาจากตาอย่างบังคับไม่ได้

จุน ฉันคงเดินเป็นเพื่อนกับนายมาถึงแค่นี้

ขอโทษ พูดแล้วว่าตลอดชีวิต เป็นฉันที่ผิดสัญญา

ชีวิตที่เหลือที่เดินกับนายไม่ได้แล้ว นายก็ต้องมี ชีวิตอยู่ต่อไปดีๆนะ

อย่าให้ฉันตายแล้วยังไม่สามารถวางใจได้นะ

จนในที่สุดในสายตาโล่งๆ ก็ไม่มีแผ่นหลังที่ไม่ อยากจากไปอีก ริศาถึงหันหลังแล้วขยับเท้าอย่าง ลําบาก

เดินแต่ละก้าว ก็เหมือนเดินอยู่บนคมมีด คมมีด ก็ได้แทงเข้าไปที่ใจ

หิมะ ยิ่งตกยิ่งแรง

หิมะตกใส่หน้าของริศาที่แตก เจ็บๆ

ไม่รู้ว่าโทรศัพท์ของใครดังขึ้น ร้องอยู่ท่ามกลางหิมะ

ชีวิตของเธอในชาตินี้นะ..……

จู่ๆริศาก็รู้สึกว่าเจ็บตรงอก

เจ็บจนเธอต้องย่อตัวลงไป

ปากกับแก้มก็เริ่มชักอย่างแรง

เห็นว่าเลือดสดๆไหลออกมาจากจมูก เหมือนเชือก ที่ขาดไหลออกมาอย่างไม่หยุด แค่พริบตาก็ได้เคลือบ หิมะเป็นสีแดง

ไม่ ไม่เอา

เธอจะตายแบบนี้ไม่ได้

เธอยังมีเรื่องสำคัญที่ยังไม่ได้ทำ

ริศารีบเอายา

สุดท้ายในตามืดไปหมด ล้มลงไปกับพื้น