บทที่6 ผู้หญิงที่เคยนอนด้วย

เมิ่งจื่อฉีนอนอยู่บนเตียงทั้งคืน ไม่มีใครมาเยี่ยม นางเลย หน้ามืดตามัว หลายวันนี้ไม่ได้กินอะไรลงท้อง นางทรมานอย่างมาก

นี่จะตายแบบนี้หรอ? ตายไปก็ดีเหมือนกัน จะได้ ไม่ต้องไปขอโทษ!

นางหลับตานอนอยู่บนเตียงรอความตาย ประตูถูก เปิด เสียงที่คุ้นเคยดังมา: “จื่อฉี!

เมิ่งจื่อฉีลืมตาขึ้นมา เห็นกู้จิ่งเฉินวิ่งมาด้วยความ ยุ่งเหยิงกระเซอะกระเซิง

พอเห็นกู้จิ่งเฉินทันใดนั้นเมิ่งจื่อฉีก็น้ำตาไหล เสียง แหบเรียก: “พี่จิ่งเฉิน!

“จื่อฉี ชั้นกลับมาแล้ว ได้ยินว่าเธออยู่ที่นี่ชั้นก็รีบ มา! “กู้จิ่งเฉินเห็นแผลหน้าผากที่มีคราบเลือดแห้ง“นี่ ไปโดนอะไร? ทำไมถึงเป็นแบบนี้?

“ไม่เป็นไร……นไม่เป็นไร!

“ชั้นเอาโจ๊กทเลที่เธอชอบมาก เธอลองชิมสิ! “กู้ จิ่งเฉินเปิดถุง เอาโจ๊กทะเลให้เมิ่งจื่อฉีกิน

สองวันไม่ได้กินอะไรเลย เมิ่งจื่อฉีหิวโซมาก นาง กิบเร็วอย่างกับเสือล่าสัตว์ ไม่นานโอ๊กทะเลนี้ก็กินหมดเกลียงจนชามสะอาด

กู้วิ่งเฉินมองเมิ่งจื่อฉีแล้วเจ็บใจนัก เมื่อก่อน เมิ่งจื่อฉีขาว สวยดั่งนางฟ้าไม่มีใครเทียบได้ ตอนนี้ ใบหน้ามีแต่บาดแผล ดูไม่เหมือนคนเลยแม้แต่นิด

นี่ยังเป็นีมือของพี่ใหญ่ เขาถอนหายใจแผ่ว เบา: “จื่อฉี ฟางหยวนหยวนฟื้นแล้ว พี่ใหญ่คงไม่เอา เรื่องเธอแล้ว รอเธอหายเมื่อไหร่ชั้นจะพาเธอไปต่างปร เทศ เราไปจากที่นี่กันนะ”

“จริงหรอ? “แววตาที่ไม่มีชีวิตชีวาของนางกลับ เปล่งประกายมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง ไปจากที่นี่ไป ให้ไกลจากกู้จิ่งเซิน เมื่อก่อนต่อตายยังไงนางก็ไม่ อยากตีตัวห่างจากกู้วิ่งเซิน แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นสิ่ง ที่อยากทำมากที่สุด

“จริงสิ! เอไปกับชั้น ชั้นจะดูแลเธออย่างดี ให้เธอ กลับมาเป็นคนเดิม.. “กู้วิ่งเฉินจับมือนางอย่างแนบแน่น เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก

“เหอะๆ! เสียงหัวเราะอย่างเย็นชาดังขึ้น สอง คนรีบหันไป เห็นกู้จิ่งเซินที่เข้ามาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ กอดอก ยืนมองทั้งสองคนอยู่ที่หน้าประตู

“พี่ชาย, พี่มาตอนไหนเนี่ย? “กู้จิ่งเซินมองพี่ ชายที่กำลังหัวเราะ
“ชันจะมาตอนไหนไม่สำคัญ ที่สำคัญคือแกมาทีนี ทำไม? นี่ไม่รู้หรอว่าอีกะหรี่นี่เป็นใคร?

“พี่ชาย หมายความว่ายังไง? “กู้วิ่งเฉินวางมือ เมิ่งจื่อฉลง มองกู้จิ่งเซินอย่างสงสัย

“ที่ชั้นพุดแกฟังไม่รู้เรื่องหรอ? เมิ่งจื่อฉีเคยนอน กับชั้นแล้ว นางเป็นคนอ่อยชั้นเองที่หน้าพิธีศพพ่อแม่ นางเองนะ จิ่งเฉิน ของที่ชั้นเคยเอาแล้วอะ แกจะเอาอยู่ หรอ?

เขาพูดว่าเมิ่งจื่อฉีก้เหมือนรองเท้าที่ผ่านการใช้ งานมาก่อน หน้าของเมิ่งจื่อฉีซีดเหมือนไก่ต้มขึ้นมา ทันที

กู้จิ่งเซินกลับไม่แคร์ความรู้สึกของนางเลยแม้แต่ นิด แล้วพูดต่อ : “จิ่งเฉิน แกเหมาะกับผู้หญิงที่ดีกว่านี้ กะหรี่แบบนี้อย่ามาจดจำใส่สมองเลย!

กู้จิ่งเฉินมองไปที่กู้จิ่งเซินแล้วเหลือบไปมอง เมิ่งจื่อฉี ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัยที่ยังไม่ปักใจ เชื่อ

กู้จิ่งเซินมองแรง: “กลับไปซะ แล้ววันหลังไม่ต้อง

มาที่นี่อีก!

“พี่ชาย!
“ที่ชั้นพูดแกไม่ได้ยินหรอ? วันหลังไม่ต้องมา ที่นี่อีก! “กู้จิ่งเซินเสียงหนักขึ้นจนตัวสั้นแบบโกรธ มาก “ แกเป็นน้องชายชั้น ชั้นไม่ทําอะไรแกหรอก แต่ถ้า เป็นนางก็ไม่แน่นะ!

กู้จิ่งเซินกลัวพี่ชายตัวเอง แต่ที่น่าเป็นห่วงคือ เมิ่งจื่อฉี ดูท่าทางพี่ชายอารมณ์ไม่ค่อยดี เพื่อไม่ให้ เมิ่งจื่อฉีถูกทำร้ายอีก เขารีบลุกขึ้นมา : “จื่อฉี ชั้นไป ก่อนนะ ดูแลตัวเองดีๆนะ อ้อใช่สิ ชั้นจะให้คนใช้มาส่ง กับข้าวกับปลาให้เธอนะ”

พูดลากับเมิ่งจื่อฉีเสร็จหันมามองพี่ชาย น้ำเสียง ขอร้อง“พี่ชาย อย่าทำร้ายนางอีกเลย จื่อฉีน่าสงสาร เหลือเกิน อย่าทำร้ายนางอีกได้มั้ย?

“ไป! “กู้จิ่งเซินกัดฟันพูดน้ำเสียงอย่างหนักแน่น

กู้วิ่งเฉินไม่รอที่จะรีบเดินออกจากห้อง กู้วิ่งเซินม องเมิ่งจื่อฉีที่นอนกลัวจนตัวสั่นเตียง: “เธอนี่มันกล้า มากนะ ให้ท่าจิ่งเฉินหรอ!

“ชั้นเปล่านะ! ผู้จัดการกู้…..ชั้นเปล่า นะ! “เมิ่งจื่อฉีสั่นไปทั่งตัว“ผู้จัดการกู้วางใจได้ หาก ชั้นคุกเข่าขอโทษเสร็จเมื่อไหร่ชั้นจะหายไปเอง ไม่กลับ มาให้คุณเห็นหน้าอีก และจะไม่โผล่หน้ามาให้พี่จิ่งเฉิน เห็นอีก! ”
เมื่อก่อนนางเรียกกู้จิ่งเซินด้วยอ่อนหวานด้วยคำ ว่าพี่กู้จิ่งเซินคะ ตอนนี้เปลี่ยนเป็นผู้จัดการกู้ แต่คำนำ หน้าที่เรียกกู้จิ่งเฉินยังเหมือนเดิมคือพี่ชาย

กู้จิ่งเซินแววตาโกรธมากถึงขั้นสุด กระช ระชาก เมิ่งจื่อฉีขึ้นมาเต็มแรง: “อยากไปจากที่นี่หรอ? ไม่ได้ ง่ายขนาดนั้น!