บทที่4 ชี้ตัวนางว่าเป็นฆาตกรตัวจริง

บอดี้การ์ดรีบไปรายงานให้กู้จิ่งเซ็นทราบ กู้จิ่งเซิ นกอดอกมองนางจากใต้ตึก: “ถ้าเธอจะกระโดดก็โดด เลย ตั้นขอเตือนเธอนะ นี่มันชั้นสอง กระโดดลงมาก็ ไม่ตายหรอก แค่แขนขาหัก ถ้าเธอแขนขาหักชั้นจะไม่ รักษาให้ จะโยนส่งเข้าไปในคุกเหมือนเดิม ใช้ชีวิตเยี่ยง หมูหมาดั่งเดิม! ”

กู้จิ่งเซินช่างโหดเหี้ยมจริงๆ ความโหดเหี้ยมนี้ทำ ให้เมิ่งจื่อฉีไม่กล้ากระโดดลงมา กลัวว่าตัวเองกระโดด ลงมาไม่ตายทันที แต่กลับต้องกลายเป็นลูกไก่ในกำมือ เขาอีกครั้งตามที่เอ่ยมา

มองนางที่ไร้ซึ่งสติเหม่อลอยอยู่หน้าระเบียง บอดี้ การ์ดได้ถือโอกาสนี้ถีบประเข้าไปแล้วลากนางลงมา

เมิ่งจื่อฉีถูกบอดี้การ์ดจับกลับห้องนอน กู้จิ่งเซินรี บเดินขึ้นห้องมา เดินเข้ามาพร้อมกับตบไปที่หน้าอย่าง แรง: “จะเอาความตายมาขู่ชั้นหรอ? แม่มึงหรอกระ โดดสิ!

เมิ่งจื่อฉีเงียบพร้อมกับตัวสั่นมองกู้วิ่งเซิน กู้วิ่งเซ็น ยื่นมือบีบไปที่คอนาง “แม่มึงสิอ ยากตายมากใช่มั้ย เดี๋ยวกูสงเคราะห์ให้!

คอถูกเขาบีบอย่างรุนแรง หายใจลำบาก เมิ่งจื่อฉี จ้องหน้ากู้จิ่งเซินไม่กระพริบตา
มือของเขาค่อยๆบีบแรงมากขึ้น ทันใดนั้นเสียง โทรศัพท์ดังขึ้น เขารับโทรศัพท์พูดได้ไม่กี่คำ ก็ปล่อย เมิ่งจื่อฉี

ไม่มีอะไรมาประคองเมิ่งจื่อฉีไว้นางจึงล้มลงไปกับ พื้น กู้จิ่งเซินเก็บโทรศัพท์ สายตากวาดมองไปที่นาง อย่างเกลียดชัง ทันใดก็กระชากตัวนางขึ้นมาจากพื้น ก้าวเท้าใหญ่เดินออกไป

เมิ่งจื่อฉีถูกเขาลากออกไปอย่างไม่ใยดี ออกจาก บ้านพักแล้วลากขึ้นรถที่จอดรอรับขึ้นรถจากนั้นรถถูก ขับออกไปไวอย่างกับจรวด

เมิ่งจื่อฉีตัวหดอยู่เบาะหลัง ในใจกลัวไปหมด กู้วิ่ง เซินจะส่งนางกลับคุกหรอ?

นางไม่อยากกลับเข้าคุก! ให้ตายก็จะไม่กลับ เข้าคุก กลัวจนเมิ่งจื่อฉีตัวสั่นทั้งทั้งตัว “ผู้จัดการกู้ ชั้น ขอร้องคุณอย่าส่งชั้นเข้าคุกเลย คุณให้ชั้นทำอะไรก็ได้ ขอร้องคุณอย่าส่งชั้นเข้าคุกเลย!

กู้จิ่งเซินหัวเราะอ่อนๆ : “เมิ่งจื่อฉี เธอไม่ใช่บอก ว่าถูกใส่ร้ายหรอ? ตอนนี้หยวนหยวนฟื้นแล้ว ชั้นจะพา เธอไปหานาง แล้วจะได้รู้ความจริงซะทีว่าสิ่งที่เธอพูด นั้นเป็นจริงหรือไม่!
“นางฟื้นแล้วจริงหรอ? “เมิ่งจื่อแววตาเต็มไป ด้วยความหวังอีกครั้ง

นางไม่ได้เป็นคนลงมือฆ่าฟางหยวนหยวน ขอแค่ ฟางหยวนหยวนฟื้นขึ้นมา ความบริสุทธิ์ของเมิ่งจื่อฉีจะ ได้ปรากฏเสียที

เมิ่งจื่อฉีถูกกู้จิ่งเซินลากเข้าไปในห้องผู้ป่วย ฟาง หยวนหยวนที่กำลังเอนตัวอยู่หัวเตียง ทันทีที่เห็นกู้จิ่ง เซินแววตาก็เปล่งประกายขึ้นมาวิ่งเงิน!

แต่สายตาก็เหลือบไปเห็นกู้จิ่งเซินลากเมิ่งจื่อมา ด้วย นางก็ล้มตัวลง กรี๊ดอย่างเสียงดัง: “อย่าเข้ามา! อย่าเข้ามา! ”

“หยวนหยวนไม่ต้องกลัว! “กู้จิ่งเซินเห็นฟาง หยวนหยวนกลัวจนรีบปล่อยมือจากตัวเมิ่งจื่อฉีแล้วรีบ พุ่งตัวไปกอดนางแล้วปลอบ“มีชั้นอยู่ตรงนี้ไม่มีใครกล้า ทําร้ายเธอหรอก!

เมิ่งจื่อฉีที่ถูกกู้จิ่งเซินจับตัวมาตลอดทาง หลัง จากเขาปล่อยมือนาง นางก็พยุงตัวไม่อยู่ล้มลงปาก กระแทกกับพื้น

แต่ก็ไม่นึกถึงความเจ็บปวดของตัวเอง เมิ่งจื่อฉี คลานขึ้นมาอยู่ข้างๆเตียง มองฟางหยวนหยวนด้วยที่ถูกกู้จิ่งเซินโอบกอดไว้อย่างน่าสงสารด้วยความ หวัง: “พี่สาว ชั้นไม่ได้ทำร้ายเธอ ขอร้องช่วยเป็น พยานให้ชั้นที คืนความบริสุทธิ์ให้ชั้น!

เมิ่งจื่อฉันรู้ดีว่าไม่ได้ทำร้ายฟางหยวนหยวน นาง บริสุทธิ์ใจจริง ตอนนี้ฟางหยวนหยวนก็ฟื้นแล้ว ต้อพูด ความจริงเป็นแน่ ถ้าเป็นเช่นนี้นางก็จะได้พ้นจากทะเล ทุกข์นี้เสียที

นางมองฟางหยวนหยวนที่ถูกกู้จิ่งเซินโอบกอดไว้ ด้วยความมั่นใจ หวังว่าฟางหยวนหยวนจะช่วยนางพูด ความจริง

กู้จิ่งเซินก็ลูบฟางหยวนหยวนเบาๆ “หยวนหยวน บอกชั้นซิ ใช่นางรึป่าวที่ทำร้ายเธอ!

ฟางหยวนหยวนกอดเอวกู้วิ่งเซินอย่างแน่น ใบหน้า หวาดกลัวค่อยๆยื่นหน้าออกมามองไปที่เมิ่งจื่อฉี นาง ก็กรี๊ดขึ้นมาทันที: “จิ่งเซิน ให้นางออกไป! นางเป็น ฆาตกร! นางเป็นคนฆ่าชั้น!

“พี่สาว! “เมิ่งจื่อฉีก็กลัวตกใจกลัวมาก นางไม่ได้ ฆ่าฟางหยวนหยวน ทำไมฟางหยวนหยวนถึงพูดแบบ นี้?

“พี่สาว, เธอช่วยมองให้ชัดๆหน่อย ชั้นคือเมิงจือฉี ไม่ใช่ชันทีเป็นคนฆาเธอ! ดูให้ชัดๆหน่อย!

“ใช่นาง! จิ่งเซิน ใช่นาง! ให้นางออกไป นางเป็น ฆาตกร ชั้นกลัว! เธอให้นางออกไปที! ”

“ไม่ใช่ชั้น! พี่สาว ไม่งั้นจริงๆ! เธอมองชั้น

“เสียง ป๊าป! “เสียงตบไปที่ใบหน้าเมิ่งจื่อฉี นาง โดนตบจนหน้าหงาย มีเลือดไหลออกจากปาก น้ำเสียง เย็นชาและผิดหวังของกู้จิ่งเซิน : “เมิ่งจื่อฉี ถึงขั้นนี้แล้ว ยังไม่ยอมรับผิดอีกหรอ? ”

“ไม่ใช่ชั้น! ไม่ใช่ชั้นจริงๆ!

ไม่มีใครเชื่อนาง เมิ่งจื่อฉีคิดว่าฟางหยวนหยวนฟื้น ขึ้นมาจะช่วยให้นางหลุดพ้นจากการถูกใส่ร้ายได้ คิด ไม่ถึงว่าเรื่องจะกลับตาลปัตร นางถูกกล่าวหาว่าเป็น ฆาตากรจากปากของฟางหยวนหยวน

กู้วิ่งเซินโกรธมากที่นางไม่ยอมรับผิดเสียที ตบไป ที่ใบหน้าสองฉากอย่างรุนแรงแล้วถีบออกจากห้องผู้ ป่วย

กู้จิ่งเซินเป็นผู้ที่ฝึกกังฟู คิดดูความแรงที่ถีบออกไป จะแรงเพียงใด เมิ่งจื่อฉีเหมือนว่าวที่เชือกขาดบินออก ไปถึงข้างนอก ตกลงกับพื้นอย่างแรง เสียงดัง ปัง เจ็บสาหัสไปทั่วร่างกาย นางก็สลบไปทันที