บทที่2 ชื่อเสียงย่อยยับ

เมิ่งจื่อฉีได้ยินเสียงพูดคุยนินทาจนตื่นขึ้นมา ร่างกายเจ็บปวดเหมือนถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ นางลุกขึ้น มานั่งอย่างเย็นชา ได้ยินเสียงคล้ายมีคนเดินเข้ามาที่ หน้าพิธีศพ

ป้าของนางมองตาโตไปที่เสื้อผ้าอันยับเยินของ นางเธอ……เธอ….. พ่อแม่เธอหรอ? …เธอมาพอดรักกันต่อหน้าพิธีศพ

“ฉัน……….งจะเอ่ยออกมาคำแรก ก็โดนตบไปที่

ใบหน้านางอย่างรุนแรง

“อีกะหรี่! กะหรี่ไม่มียางอาย ฉันจะตีให้ตายเลยอี

กะหรี่!

ทั้งตบทั้งต่อยไปที่ทั่วร่างของเมิ่งจื่อฉี นางเอามือ จับที่หัวแล้วคุกเข่าที่พื้นไม่พูดซักคำ

งานศพยังไม่จบ เรื่องที่เพิ่งจื่อฉีพอดรักกันต่อหน้า พิธีศพนั้นก็ถูกกระจายข่าวออกไปอย่างรวดเร็ว

“อีกะหรี่คนนี้, ทำไมไม่มีมโนธรรมเอาซะเลย? ทำเรื่องอย่างว่ากับผู้ชายต่อหน้าพิธีศพพ่อแม่ตัว เอง? »
“ก็นางเป็นกะกรี่สำส่อนอยู่แล้ว, ฉันได้ยินมา ว่าผู้ชายคนนึงก็ไม่พอสำหรับนาง, นางสำส่อนมากๆ นะ

คำนินทาทั้งหลายนั้นก็ได้เข้าถึงหูเมิ่งจื่อฉี นางได้ ยกอัฐิศพพ่อกับแม่อย่างไร้ซึ่งความรู้สึกแล้วเดินอย่าง เย็นชาเหมือนศพที่เดินได้

คุกเข่ามา1วันเต็ม ทั้งโดนป้าทำร้ายทั่วร่างกาย เมิ่งจื่อฉีไม่ได้รองานศพจบก็ล้มหน้ามืดเป็นลมไป

ตื่นมาก็เย็นแล้ว เจ็บปวดไปทั้งร่างกาย จนใน คอจะออกควันแล้ว เมิ่งจื่อฉีลุกออกจากเตียงอย่าง ทุลักทุเลเพื่อเดินลงไปหยิบน้ำดื่ม

พอเปิดประตูปุ๊บ ได้ยินเสียงคนเดินขึ้นบันได ทันใดนั้น เห็นเงาขอกู้จิ่งเซินที่บรรได

เมิ่งจื่อฉีกลัวจนตัวสั่น รีบปิดประตูทันที

เมื่อก่อนเห็นกู้จิ่งเซินเมื่อไหร่ตานางเปล่งประกาย แวววาวเชียว ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าเห็นเมื่อไหร่หลบ ได้เร็วแค่ไหนยิ่งดี

เมิ่งจื่อฉีกลัวกู้จิ่งเซินมาหาเรื่องนางอีก รีบเดิน เข้าไปในห้องน้ำ
กู้จิ่งเซินเห็นเมิ่งจื่อฉีตั้งแต่ที่นางเปิดประตูแล้ว ยิ่ง นางทำตัวแบบนี้ยิ่งทำให้กู้จิ่งเซินโกรธขึ้นมากกว่าเดิม

นางยังมีหน้ามาหลบเขา กู้จิ่งเซินยิ้มอ่อนแล้วเดิน ไปที่หน้าประตูนาง ถีบประตูอย่างแรง

เมิ่งจื่อฉีแนบหูที่กำแพงห้องน้ำเพื่อแอบฟังเสียง สถานการณ์ข้างนอก เสียงถีบประตูอย่างเต็มแรงดัง ขึ้น นางสั่นไปทั้งตัว

วินาทีต่อมา ประตูห้องน้ำก็โดนผลักออกอย่างเต็ม แรง เมิ่งจื่อฉีที่ยืนหลบอยู่หลังประนั้นก็โดนผลักไปโดน อ่างน้ามืออย่างแรง

แผ่นหลังของนางนั้นเจ็บปวดถึงใจ เมิ่งจื่อฉีคิ้ว ขมวดแสดงอาการที่เจ็บปวดเหลือเกิน กู้จิ่งเซินเดินเข้า มาในห้องน้ำพร้อมกับมองเมิ่งจื่อฉีด้วยสายตาที่เหยียด หยาม: “เธอกำลังแอบฉันหรอ?

“ไม่…ไม่……..……”เมิ่งจื่อฉียังคงหลบตา “กู้..……….….ผู้ จัดการกู้…ฉันจะเข้าห้องน้ำ

ชายหญิงควรแยกกัน คุณออกไปได้มั้ย!

แต่ก่อนนางเรียกเขาอย่างอ่อนหวานว่า พี่ชายจิ่ง เซิน ตอนนี้เรียกแทนว่าผู้จัดการกู้ ทั้งยังใช้คำเรียกที่ เคารพ อีกทั้งยังบอกว่าชายหญิงควรแยกกัน
กู้จิ่งเซินหัวเราะอ่อนๆ เยาะเย้ย จับไปที่ใบหน้าของ เมิ่งจื่อฉี “เมื่อวานกลางคืนไม่ใช่เธอหรอที่คิดหาวิธีจะ ยั่วฉัน? ตอนนี้กลับทำเหมือนคนแปลกหน้าไม่อยากให้ เข้าใกล้ เธอมีแผนอะไรอีก? มีอารมณ์ทางเพศหรอ?

“ไม่ใช่ฉัน ไม่ใช่ฉันจริงๆ! ผู้จัดการกู้ ฉันผิดไป แล้ว! เมื่อก่อนฉันอาจยังไม่โตพอ ทำกิริยาไม่เหมาะ สมกับคุณ ฉันขอโทษจริงๆ คุณเป็นผู้ใหญ่คงไม่ถือสา ความผิดเล็กน้อยของคนต่ำต้อยอย่างฉัน…….

เพิ่งจื่อฉีทำหน้าตาอย่างถ่อมตัว กู้จิ่งเวินก้ยิ่งโกรธ มากขึ้น “ผู้ใหญ่คงไม่ถือสาความผิดเล็กน้อยของคน ต่ำต้อย? นั่นคือชีวิตคนนะเมิ่งจื่อฉี ไม่ใช่ความผิดที่จะ ไม่เอาความนะ!

“ผู้จัดการกู้ ฉันผิดไปแล้ว ถ้าจะทำให้คุณหาย แค้นได้ งั้นก็ฆ่าฉันเถอะ ขอร้องอย่าทรมานฉันอีกเลย ฉันขอร้องหล่ะ!”เมิ่งจื่อฉีเสียบแหบ ขอร้องอย่างน่า เวทนา

จริงๆแล้วนางกลัวกู้จิ่งเซินมาก ครึ่งปีหลังมานี้กับ เรื่องราวที่เจอนั้นได้ฝังใจนางเป็นอย่างมาก

ความกลัวที่นางมีต่อกู้จิ่งเซินไม่สามารถอธิบาย ออกมาได้
“ถ้าฆ่าเธอแล้ว? มือของฉันก็สกปรกโสโครก เมิ่งจื่อฉี ฉันตกลงอนุญาตให้เธอออกมาร่วมพิธีศพพ่อ แม่เธอ แต่ไม่ได้หมายความว่าปล่อยเธอไป!

กู้จิ่งเซินมองไปที่ใบหน้าอันสวยสง่าดั่งดอกไม้ของ เมิ่งจื่อฉี“หยวนหยวนยังเป็นเจ้าหญิงนิทราอยู่บนเตียง ยังไม่ฟื้นเลย ลูกของเราก็ไม่อยู่แล้ว เธอคิดว่าฉันจะทำ ยังไง? “กู้จิ่งเซินพูดอย่างเย็นชา

ท้ายสุดเขาก็ไม่มีทางปล่อยนางไป เมิ่งจื่อรู้ว่า เขาเกลียดนางมากแค่ไหน นางมองกู้วิ่งเซินไร้ซึ่งความ หวัง: “ผู้จัดการกู้ คุณฆ่าฉันเถอะ!

“เหอะๆ ช่างมีมโนธรรมเสียจริง! ไม่เลวหน? “กู้ จิ่งเซินหัวเราะอ่อนๆ ลงแรงไปที่มือ จนเมิ่งจื่อฉ่รู้สึกว่า คางโดนบีบจนจะแตกอยู่แล้ว

ทั้งๆที่คางเจ็บจนสุดจะทน แต่นางก็เม้มปากไม่ ออกเสียงแม้แต่นิด

กู้จิ่งเซินมองนางที่ช่างปากแข็งไม่ยอมพูดแบบนี้ ใบหน้ายิ้มอ่อนเยาะเย้ย แล้วจูบปิดปากนางอีก