บทที่ 8 ดูความรักใคร่ของพวกเขา

มาร์คที่พึ่งเดินขึ้นบรรไดของชั้นสองได้ยินเสียง กรีดร้องของหยาดฟ้าจึงรีบวิ่งแล้วรีบดึงมือของหยาด ฟ้ามากุมไว้ “ฟ้า อย่ากลัว เดี๋ยวผมจะตามมาเดี๋ยวนี้!”

“แอมแปร์!” มาร์คที่หันหน้ากลับมา สีหน้าดูเย็น ชาเหมือนน้ำแข็ง “ใครบอกให้เธอร้งแกฟ้าแบบนี้! เธอ มันไม่รู้จะปรับปรุงตัวเลยใช่ไหม!”

แอมแปร์ยังไม่ได้อธิบาย เพราะว่าต่อให้เธอ อธิบายให้คนที่ไม่เชื่อใจเธอไปยังไงก็คงจะเสียความ รู้สึก

เธอจะไม่ทิ้งร่องรอยใดๆให้เขาเห็น เธอเลยเอามือ ที่โดนลวกซ่อนไว้ข้างหลัง พอหยาดฟ้าได้รับบาดเจ็บ เขาเจ็บจนแทบจะขาดใจ แต่พอเธอได้รับบาดเจ็บ เขา กลับสมน้ำหน้า ไม่มีใครเป็นห่วง แล้วยังจะเอาบาดแผล ของตัวเองให้คนอื่นเห็น แล้วยังจะให้เขาดูถูกแบบนี้ แอมแปร์ไม่อยากให้เขาเหยียดหยามจริงๆ

เห็นแอมแปร์ไม่พูดไม่จา ในใจของมาร์คยิ่งโมโห มากขึ้น เขาเอาแก้วบนโต๊ะขว้างลงพื้น ต่อหน้าแอมแปร์ “ไสหัวออกไป!”

แอมแปร์เดินออกมาทันที เพราะทนเห็นมาร์คกับ หยาดฟ้ารักๆใคร่ๆไม่ได้ ถ้ายังจะอยู่ในห้องเดียวกันกับ พวกเขา เธอคงจะบ้าตายแน่นอน
แต่เธอกลับรู้สึกว่า ต่อให้เธอไสหัวออกมาจากที่ นั่น เธอก็ยังเห็นภาพที่พวกเขารักๆใคร่ๆกันอยู่ดี

ข้างนอกฝนกำลังตกกระหน่ำ แอมแปร์หยุดชะงัก อยู่ในสวน แล้วก็ทนตากฝนอยู่ข้างนอก

มาร์คดีกับหยาดฟ้ามากๆ เขาอ่อนโยนขนาดนั้น อ่อนโยนจนช่วยเธอทำแผล ทำให้ใจของเธอเหมือนถูก มีดทิ่มแทง

แอมแปร์รู้สึกหนาวมากๆ เธอจับเสื้อของตัวเองติด เรือนร่างของเธอไว้แน่นๆ ที่แท้ เป็นเพราะหนาวใจ

เธอรู้ เธอควรที่จะหาที่หลบฝน แต่เธอก็เหมือน กำลังจะทรมานตัวเอง ยืนอยู่ตรงท่ามกลางฝนกระหน่ำ แล้วยังทนหนาวจนตัวสั่นงันงก

สายตาที่มองไปข้างหน้าค่อยๆมัวไป หัวของเธอยิ่ง อยู่ยิ่งหนัก แอมแปร์นึกว่าตัวเองคงจะตากฝนจนตายไป แล้ว

เธอตายไปก็คงจะหลุดพ้นความทรมาน แต่ว่าเวย์

จะทํายังไง!

เธอยังไม่ควรตาย!

แอมแปร์ค่อยๆลกขึ้นบนพื้นอย่างล้มๆลกๆ แต่สุดท้ายก็ล้มลงในท่ามกลางน้ำฝนบนพื้น

มาร์คดูเหมือนกำลังช่วยหยาดฟ้าทำแผล แต่จริงๆ แล้ว สายตาของเขาจับจ้องไปที่ตัวของแอมแปร์ที่อยู่ใน สวน

เห็นเรือนร่างที่ผอมเพรียวของเธอ แล้วยังตากฝน ที่ตกลงมาอย่างกระหน่ำขนาดนั้น จึงขมวดคิ้วเป็นปม ไม่หยุด

พอนึกถึงตอนนั้นที่เธอใจร้ายและไร้ซึ่งเยื่อใยต่อ เขา เขาก็พยายามทำให้ตัวเองมีใจที่เย็นชาเหมือนเหล็ก

ทันใดนั้นมาร์คจึงเงยหน้าขึ้นมา สังเกตเห็นว่า แอมแปร์ที่ยืนอยู่ข้างนอกกลับหายไปแล้ว!

เขาไม่สนใจว่ากำลังทำแผลให้หยาดฟ้าอยู่ แล้วรีบ สะบักมือของเธอออก แล้วยืนวิ่งไปที่ห้องรับแขก

“มาร์ค”

หยาดหน้าโกรธจนต้องขย่ำเท้า แต่ก็ไม่สามารถ หยุดฝีเท้าของมาร์คที่กำลังรีบวิ่งไปข้างนอก

มาร์คเห็นแอมแปร์ล้มอยู่บนพื้นและไม่ขยับตัวเลย ทันใดนั้นเขาจึงตกใจแล้วรีบอุ้มเธอขึ้นมา เธอน้ำหนัก เบาจนเหมือนสามารถให้ลมพัดปลิวได้
ทําไมเธอผอมแห่งขนาดนี้?

ก่อนหน้านี้ยังมีเนื้อมีเนียมหน่อย

“แอมแปร์ เธอตื่นหน่อย! ฉันบอกให้เธอตื่น!”

เขายื่นมือไปจับหน้าผากของแอมแปร์ ร้อนจนน่า กลัว เขารอให้หมอส่วนตัวมาไม่ไหวแล้ว จึงรีบอุ้มเธอไป โรงพยาบาล

หยาดฟ้ากัดริมฝีปากตัวเองไว้แรงๆ นัยน์ตาอัน โกรธเคืองกำลังจะผุดเป็นไฟ ดูๆแล้วถ้านางนั้นไม่ตาย มาร์คก็คงไม่ตายใจ และใจของเขาก็คงไม่มีทางได้ตก เป็นของฉัน!

แอมแปร์ยังคงไข้ไม่ลดและสลบไปสามวัน

สามวันนี้มาร์คยังคงเฝ้าเธออยู่ข้างเตียงไม่ได้ไป ไหนเลย เขาจับมือซ้ายที่โผล่ออกมานอกเตียงของเธอ ไว้แน่นๆ แล้วพูดพึมพำไม่หยุด “แอม เธอรีบฟื้นขึ้นมา สิ! ถ้าเธอฟื้นขึ้นมา ฉันจะพารันเวย์ไปตรวจดีเอ็นเอ! และผมจะให้….โอกาสสุดท้ายกับเธอ!”