บทที่ 7 ไม่รัก โหดเหี้ยมจริงๆ

หยาดฟ้ารู้สึกสะดุ้งทันที เธอสังเกตเห็นว่าเธอโดย สายตาอันอาฆาตของรันเวย์จับจ้องอยู่

อัปลักษณ์ภายนอกของรันเวย์เหมือนแอมแปร์ มากกว่า แต่บทที่เขาโหดเหี้ยม นัยน์ตาคู่นั้นเหมือน มาร์คมากๆ ที่เย็นชาจนน่ากลัว ทำให้คนอื่นตัวสั่นงันงก อย่างทนไม่ได้

เธอรู้สึกว่าเด็กที่อยู่ตรงหน้าสามารถฆ่าเธอได้จริง!

หยาดฟ้ารู้สึกเจ็บท้องอย่างหนัก เธออยากจะ ประคองตัวเองตรงหนัง และพยายามลุกขึ้น แล้วกลับ เห็นมาร์คทีเกินมาตรงระเบียง

เธอตะโกนออกมาอย่างควบคุมไว้ไม่อยู่ “โอ้ย! เจ็บจัง! ช่วยด้วย! แอมแปร์ฉันแค่อยากมาเยี่ยมเวย์ ฉัน ทำอะไรผิดไป ทำไมแกอยากจะฆ่าฉันกับลูกในท้อง ของฉัน?!”

ช่วยฉันด้วย……มาร์ค ช่วยฉัน………แอมแปร์จะฆ่า

ฉัน”

เลือดแดงสดไหลลงมาระหว่างขาของหยาดฟ้า พอมาร์คได้ยินเสียงของหยาดฟ้า เธอเลยรีบวิ่งมาแล้ว เอาหยาดฟ้าเข้าไปกอดไว้แน่นๆ “อย่ากลัวเลยฟ้า ผม จะไม่ยอมให้ลูกของเราและคุณเป็นอะไร”
ได้ยินเสียงของมาร์ค นํ้าตาของแอมแปร์ไหลริม ออกมา เขาจะไม่ยอมให้ลูกในท้องของหยาดฟ้าเป็น อะไร กลับฆ่าลูกของพวกเขาอย่างโหดเหี้ยม!

หรือว่า นี่ก็คือความแตกต่างของการรักและไม่รัก

แอมแปร์ยังไม่ทันเช็ดน้ำตาของตัวเอง เสียงอัน โมโหของมาร์คดังขึ้นข้างหูของเธอ “แอมแปร์ ทางที่ดี ที่สุดคุณควรภาวนาให้ลูกของท้องของหยาดฟ้าไม่เป็น อะไร ไม่งั้น คุณจะต้องเสียใจตลอดชีวิต!

ตอนนั้นแอมแปร์กำลังหมกมุ่นอยู่กับความเจ็บปวด ในใจของตัวเอง ไม่ได้ครุ่นคิดถึงคำพูดของมาร์ค ทำไม ลูกในท้องของหยาดฟ้าตายไป เธอถึงต้องเสียใจตลอด ชีวิตด้วย

ลูกของหยาดฟ้าดวงแข็งจริงๆ ตกเลือดมากขนาด นั้น แต่เด็กกลับสามารถมีชีวิตอยู่ได้

เธอต้องเสียเปรียบมากขนาดนั้น แน่นอนว่าหยาด ฟ้าต้องไม่ยอมอย่างแน่นอน

เธอโกหกมาร์ค แล้วจะให้เขาสั่งให้แอมแปร์ดูแล เธออีก เพื่อที่จะเป็นการชดใช้ในสิ่งที่เธอทำผิด ไม่งั้น เธอก็จะได้อดอาหาร

มาร์คกุมมือของหยาดฟ้าที่กำลังผ่าตัดไว้กลางอกเชามองไปยังท้องน้อยของหยาดฟ้าที่นอนหงายอยู่ พอ นึกถึงเพื่อนสนิทที่ตายเพราะช่วยเขา เขาเลยตอบกลับ เสียง า “ได้”

เห็นมาร์คตอบรับคําขอร้องของหยาดฟ้า คงไม่ ต้องพูดถึงว่าหยาดฟ้าตะมีความสุขแค่ไหน เขาตั้งใจจะ ทำร้ายแอมแปร์อยู่แล้ว

มาร์คดึงตัวแอมแปร์แล้วโยนเธอตรงหน้าหยาดฟ้า แอมแปร์รู้สึกเจ็บปวดใจมากๆ แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกแปลก ใจ เขาทําเพื่อหยาดฟ้า แม้แต่ลูกของพวกเขาเขาจะ สามารถฆ่าได้ลงคอ ทำให้เธอต้องทนทุกข์ทรมานนั้น ไม่ถือว่าเป็นอะไรเลย!

พอเธอจับจ้องไปยังรอยแผลสิบกว่าแผลตรงข้อ มือของเธอด้วยสายตาที่โหดเหี้ยม และหัวเราะเยาะขึ้น แม้แต่ตายแอมแปร์ยังไม่กลัว แล้วเธอจะกลัวหยาดฟ้า ได้ยังไง?

มาร์คสั่งให้แอมแปร์ดูแลหยาดฟ้าหนึ่งเดือน แอมแปร์ไม่ได้แม้แต่จะอยู่เดือน ก็กลายเป็นทาสรับใช้ ของหยาดฟ้า

หยาดฟ้าเป็นคนเรื่องมาก เธอต้องการจะสร้าง ปัญหาเพื่อทำให้แอมแปร์ต้องลำบาก พอมองไปยัง ใบหน้าอันร้ายกาจของเธอ ก็อยากจะเอาซุปร้อนๆมา สาดใส่หน้าของเธอ แต่เธอกลัวว่าถ้าเธอทำร้ายหยาดฟ้า มาร์คคงจะทำร้ายรันเวย์ สุดท้ายเธอก็ต้องทน

“หยาดฟ้า ซุปปลาของคุณมาแล้ว” แอมแปร์ยก ซุปปลาถ้วยใหญ่ๆมาวางอยู่บนโต๊ะแล้วพูดกับหยาดฟ้า ด้วยน้ำเสียงอันเฉยเมย

หยาดฟ้าจึงยกซุปปลาถ้วยใหญ่นั้นขึ้นแล้วเทลง อยู่หลังมือของแอมแปร์

ทันใดนั้น มืออันขาวเนียนของแอมแปร์ก็บวมแดง ขึ้นมา หยาดฟ้าหัวเราะอย่างโหดเหี้ยม “แอมแปร์เป็นวัว เป็นควายของฉัน มันรู้สึกยังไงบ้าง?”

“ดีมาก” พอนึกถึงรันเวย์ ความคิดที่อยากบีบคอ หยาดฟ้าตายก็ถูกอดกลั้นไว้ เธอได้ยินกัดฟันแล้วพูด ขึ้น

หยาดฟ้าหัวเราะได้ใจมากขึ้น และเธอก็เอาซุป ปลาอีกครึ่งถ้วยเทลงบนหลังมือของตัวเอง จากนั้นก็ กรีดร้องขึ้นอย่างสำออย “มาร์ค! ช่วยด้วย! แอมแปร์ อยากจะลวกฉันตาย! โอ้ย! เจ็บมาก!”