บทที่ 4 ไม่มีที่ไป
ตอนแรกที่ทอรุ้งบอกแผนการของตัวเองกับคุณ ทิพย์ คุณทิพย์ก็ตกใจอยู่เหมือนกัน
ถึงอย่างไรคุณทิพย์ก็ได้เห็นทอรุ้งกับเคนเป็น เพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก
พูดถึงปัญหานี้ ทอรุ้งถอนหายใจอย่างเบาๆ
“แม่ไม่รู้อะไร คนที่เคนชอบน่ะ จริงๆแล้วไม่ใช่หนู แต่เป็นนางฐิสา”
คุณทิพย์ตะลึงงันหลังจากนั้นก็ยิ้มออกมา
“จะเป็นไปได้อย่างไร ลูกกับนางฐิสาเวลายืนอยู่ ด้วยกัน ถ้าใครคนนั้นไม่ได้ตาบอดก็จะต้องเลือกลูก อย่างแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้นหลายปีมานี้เคนก็อยู่กับลูก ตลอด ส่วนนางฐิสานั้นก็คงไม่ต้องพูดถึง”
ทอรุ้งส่ายหัว
“หนูเองก็นึกว่าหนูดีกว่านางฐิสาในทุกๆด้าน เหมือนกันและเคนก็จะต้องชอบหนูแน่นอน หลายปีที่ ผ่านมานี้ เขาดีกับหนูมากจนทุกคนรู้สึกว่าเขานั้นชอบ หนู แต่ว่า..….…….”
ทอรุ้งแสดงสีหน้าโหดเหี้ยม หล่อนกัดฟันกรอด
ทั้งหมดมันคือการแสดง
“การแสดงงั้นหรอ ไม่น่าจะใช่หรอก” คุณทิพย์ยัง คงไม่อยากเชื่อ
“ก็หนูได้ยินมากับหูตัวเองเลย เคนพูดกับวินว่าตัว เขาเองพอได้เห็นฐิสาเพียงแวบแรกก็รู้สึกชอบ เขาเองก็ รู้นิสัยของพ่อเขาและการอบรมเลี้ยงดูที่มีต่อเขาจะเป็น รูปแบบที่ไม่ให้เขาเสียเวลาเสียแรงไปกับอารมณ์และ ความรู้สึก ดังนั้นยิ่งเขาชอบใคร พ่อของเคนก็ยิ่งไม่ ให้เขาแต่งงานกับคนนั้น”
คุณทิพย์อ้าปากค้างตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก
“ดังนั้น เคนจึงวางเล่ห์กลทำทีว่าเขาชอบหนูและ แกล้งทำเป็นชอบมากๆสองครอบครัวมีฤกษ์แต่งงาน ครอบครัวเคนจะต้องให้เขาแต่งงานไม่หนูก็ฐิสาใครคน ใดคนหนึ่งอย่างแน่นอน ในเมื่อเขาชอบหนูมากขนาด นั้น พ่อของเคนก็จะให้เขาแต่งงานกันฐิสาแน่นอน”
“จริงๆแล้วเคนอยากอยู่กับฐิสาอย่างนั้นหรอ”
ทอรุ้งพยักหน้า บนใบหน้ามีรอยยิ้มที่เย็นชา
“ดังนั้นหนูเลยแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องและเอานางฐิ สาไปนอนกับเคน เคนเกลียดผู้หญิงที่มีแผนสูงถึงเวลา เขาจะนึกว่านางฐิสาทำไปเพื่อเงินพอถึงตอนนั้นเขาก็จะเกลียด สา”
คุณทิพย์รู้สึกโล่งใจ
“โชคดีที่ลูกรู้แผนการของเขาก่อนไม่งั้นเราก็จะ เสียเปรียบยกใหญ่”
“แม่วางใจเถอะตำแหน่งลูกสะใภ้ของครอบครัว เคนมีแค่หนูเท่านั้น”
คุณทิพย์ปรบมือกับทอรุ้ง
“ใช่ๆๆครอบครัวเราก็มีแค่ทอรุ้งที่จะเหมาะกับ การเรียกขานว่าเป็นสะใภ้ครอบครัวเคนพอถึงเวลา ครอบครัวพวกเราก็จะกลับมารุ่งเรืองเหมือนเมื่อก่อนอีก ครั้ง ลูกอยู่ในครอบครัวของเคนก็จะมั่นคง
สองแม่ลูกมองตากันและหัวเราะ
ออกมาจากบ้านสองแม่ลูกนั้นมา ฐิสาก็เดินอยู่บน ถนนรู้สึกร่างตัวเองนั้นเบา
แค่ชั่วพริบตา หล่อนก็ไม่มีแม่เสียแล้ว
แม่ที่ตัวเองเรียกมายี่สิบกว่าปีกลับเป็นแค่คนรักที่ พ่อตัวเองคบไว้ข้างนอก เป็นศัตรูรักของแม่แท้ๆของตัวเอง
ทำไมล่ะ
ทำไมพระเจ้าโหดร้ายเช่นนี้
ตัวหล่อนนั้นน่าสงสารมากแล้ว หรือว่ายังต้องการ ทรมาณอย่างนี้อีกหรอ
ตอนแรกฐิสาจะเรียกแท็กซี่กลับบ้าน แต่หล่อน พบว่าตัวเองไม่มีเงินสักบาท ไม่ต้องพูดถึงว่า จะเรียก แท็กซี่หรอกแค่ขนาดรถเมล์เสียตังแค่สองหยวนยังไม่มี เลย
โทรศัพท์ดังขึ้น
เคนโทรมา
พอดี หล่อนเองก็อยากคุยกับเขาอยู่เหมือนกัน
“ฐิสา เธอจะเกินไปแล้วนะ กล้าต่อล้อต่อเถียงกับ แม่ฉันได้ไง เธอคิดว่าเธอเป็นใครกัน”
ฐิสาไม่อยากจะโต้กลับและไม่มีอารมณ์ที่จะโต้
กลับด้วย
“แม่มาเร่งเรื่องท้อง พูดก็ไม่ฟัง ฉันเลยโต้กลับไป สองสามคำ”
“แต่แม่เป็นผู้ใหญ่พูดอะไรเธอก็ควรจะฟังไว้โชค ดีที่เธอยังไม่ได้ท้องไม่งั้นผู้หญิงดุร้ายอย่างเธอ เด็กที่ คลอดออกมาก็จะมีนิสัยเหมือนเธอ
ฐิสาลูบท้องตัวเองอย่างมีสติ
ดุร้าย
ในใจของชายที่หล่อนรักมากที่สุดกลับเห็นหล่อน น่ารังเกียจเช่นนี้
ฐิสาพยายามทำเสียงให้ปรกติ
“เคนวันนี้ตอนกลางคืนเธอกลับมาเถอะ ฉันมีเรื่อง ที่ต้องพูดกับเธอ”
เคนกลับหัวเราะอย่างเย็นชาทันที
“มีเรื่องจะคุยกับฉันงั้นหรอ เธอไม่มีเงินล่ะสิ อยาก ให้ฉันไปนอนกับเธอ เหอะๆ เลิกคิดไปได้เลย เดือนนี้ฉัน จะไม่เข้าไปจะดูสิว่าจะอดตายไหม”
“ฉันตั้ง….”
ตุ๊ดๆๆ
วางสายไปแล้ว
ฐิสายังพูดไม่จบ เธอหลับตาลงอย่างทรมาณ
น้ำตานั้นคลออยู่บริเวณหางตาและไหลรินออกมา
แม้ว่าเขาจะรู้ว่าหล่อนท้องแล้วอย่างไง
ผู้หญิงที่ดุร้ายแบบเธอ ลูกออกมาก็ต้องดุร้าย เหมือนเธอ
“ดูเหมือนว่าเขาน่าจะสาปตัวเอง สาปลูกของตัว เองสินะ”
ฐิสาส่ายหัว
ไม่ นี่คือลูกของหล่อน คนอื่นย่ำยีตัวหล่อนยังไง ก็ได้แต่ห้ามย่ำยีลูกของหล่อนเป็นอันขาด
ที่ซันชายบาร์
นี่เป็นร้านบาร์ที่พิเศษร้านหนึ่ง พนักงานทุกคนใน ร้านจะสวมชุดพนักงานที่สวยและใส่หน้ากากรูปสัตว์
อาจจะเป็นเพราะว่าบริการพิเศษแบบนี้ถึงทำให้ กิจการบาร์แห่งนี้รุ่งเรือง เพิ่งจะสามทุ่มในบาร์ก็มีผู้คน เยอะแยะมากมาย
ฐิสาใส่เสื้อพนักงานขาวดำกำลังถือถาดรองไปมาในกลุ่มผู้คน
เคนไม่อนุญาตให้หล่อนออกไปทำงาน แต่บางที หล่อนก็ไม่มีเงินจริงๆ ก็เลยต้องมารับจ้างที่บาร์แห่งนี้
ดีตรงที่บาร์แห่งนี้ให้ใส่หน้ากากรูปสัตว์จึงไม่ สามารถมองออกได้ว่าใครเป็นใครได้
หล่อนต้องการเงิน ต้องการเหลือเกิน
ดูปฎิกริยาของเคน ลูกในท้องคงไม่ต้องหวังเขา แล้ว แม่น่ะหรอ ไม่ หล่อนไม่มีแม่แล้ว
สถานการณ์บังคับอย่างน่าจนใจ หล่อนจึงทำได้ แค่มาที่บาร์แห่งนี้แล้วสินะ
“น้องเอาเหล้าหนึ่งแก้ว ” เสียงเมาไม่ได้สติเอ่ยขึ้น
ฐิสารีบเดินเข้าไปหา
“คุณค่ะ นี่เหล้าค่ะ”
แก้วเหล้ายังไม่ได้วางไว้บนโต๊ะ มืออ้วนใหญ่มือ หนึ่งก็คว้าข้อมือของหล่อนไว้
“น้อง น้องหน้าตาสวยไหม ถอดหน้ากากให้พี่ดูหน่อย”
ฐิสาพยายามสู้แต่ว่าแรงเจ้านี่มีมากข้อมือหล่อน เหมือนใกล้จะหัก
“คุณค่ะ ปล่อยนะค่ะ”
“เห้ย ฉันไม่ปล่อย เธอจะทำไม”
ชายอ้วนที่ดื่มจนเมามายผู้นั้นควักเงินออกจาก กระเป๋าโยนลงบนโต๊ะ
“ให้ฉันดูหน่อยเถอะหน่า เงินนี่เป็นของเธอนะ”
“คุณเมามากแล้ว ถ้าขืนเป็นอย่างนี้ ฉันจะเรียก
ยาม
“นี่อย่าให้ต้องใช้ไม้แข็ง” ชายคนนี้พึ่งพาฤทธิ์ เหล้ายันตัวเองยืนขึ้น ใช้มือจับข้อมือของฐิสาอีกมือซื้ หน้าฐิสา
“ปล่อยฉันนะ” ฐิสาใช้กำลังต่อสู้ขัดขืน แต่มันจะ ไปสู้อะไรไหวเมื่อคู่ต่อสู้เป็นชายเมา
“ฉันไม่ปล่อยจะทำไม เธอจะทำอะไรฉันได้”
เสียงทะเลาะดังจึงดึงดูดคนรอบข้างให้พากันดู
ในกลุ่มผู้คน มีชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเดินเข้ามา
นั่นคือ วิน เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเคน
“พี่ชายมานี่เพื่อให้เพลิดเพลินก็ดีแล้ว ทำไมจะ ต้องมาอารมณ์เสียกับพนักงานด้วยล่ะ ให้เกียรติผม หน่อยได้หรือเปล่า”
“แกมาเป็นใครว่ะ ทำไมฉันต้องให้เกียรติแกด้วย”
ฐิสาจำวินได้ รีบหันหน้าไปอีกทางหนึ่ง
“ไม่งั้นเอาอย่างนี้ดีกว่า ผมเลี้ยงพี่สองแก้วเลยเป็น ไง วันนี้โต๊ะพี่ผมเลี้ยงเอง
“ก็ฉันอยากรู้ว่าหน้าตาหล่อนมันจะเป็นอย่างไรหลบไป”
ชายอ้วนนั้นถือโอกาสที่ฐิสาไม่ได้ระวังตัว ดึง หน้ากากของเธอออก
ฐิสารีบเอามือป้องหน้าตัวเอง
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ