บทที่ 5 : ไปไม่ลา

> > ณ โรงเรียนประจำแห่งหนึ่ง << ‘ไอริณไม่ต้องมายุ่งกับพี่อีกพี่รำคาญ!! 'ข้อความที่ เขาส่งมาทิ้งท้ายแล้วก็หายไป “พี่ชายแกไปแล้วนะ "คำพูดของชายวัยกลางคน ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกเสียใจเท่ากับข้อความของพี่ชาย เลย แม้เธอจะรู้ดีว่าพ่อจะไม่ทำอะไรรุนแรงกับพี่ชัยแต่ ก็อดห่วงไม่ได้ แล้วก็อดเสียใจไม่ได้ที่ไม่มีโอกาสที่จะ ได้ลากันก่อน “พ่อทำอะไร พี่ชายถึงส่งข้อความแบบนั้นมาฉัน โทรไปพี่ก็ไม่รับสาย “ขืนแกไม่หยุด ฉันทำได้มากกว่านี้อีก” “จะทำอะไรก็มาลงที่ฉันสิ พี่ชายไม่เกี่ยวอะไร ด้วย” “พี่ชายแกมันไม่สนใจแกสักนิด บอกให้มาลาแก ยังไม่มาเลย" “พี่ชายไม่อยากมาหรือไม่มีโอกาสจะได้มาล่ะ” “ดูมั่นใจใน ชายแกมากเลยนะ เดี๋ยวก็รู้ว่าฝรั่งเศสจะทำให้พี่แกเปลี่ยนไปได้มั้ย” “ดูคุณจะกลัวฉันมากเลยนะ ถึงกับต้องพยายาม แยกฉันกับพี่ชาย” “แกมันลืมบุญคุณ ฉันเลี้ยงแกมานะ” “ฉันไม่เคยลืมที่พ่อรับอุปการะฉันมา แต่พ่อเคย เลี้ยงดูฉันเหรอ ตั้งแต่จำความได้ก็เป็นแม่พิมดาวที่ดูแล ฉันมาตลอด” “จบจากโรงเรียนนี้แล้ว ไม่ต้องกลับไปที่บ้านนะ ไสหัวออกไปซะ” “ฉันก็ไม่คิดจะกลับไปอยู่แล้ว เงินที่ส่งเสียฉันมาก็ จะหาคืนให้หมดเลย” “พูดแล้วก็ทำให้ได้ด้วยล่ะ” “ถ้าไม่คิดจะเลี้ยงดูจะรับฉันอุปการะฉัน ให้มาเป็น น้องของพี่ชายทำไม “คิดว่าฉันอยากรับแกมารึไง ถ้าไม่ใช่เพราะพิ มดาวฉันไม่เก็บแกเป็นหอกทิ่มแทงใจฉันหรอก” นี่มันอะไรกัน...ตกลงฉันเป็นใครกันแน่? จากที่ไม่ เคยอยากรู้ไม่เคยหาคำตอบจากมันเพราะคิดว่าเขาทั้ง สองไม่ต้องการเธอแล้ว แล้วเธอจะต้องไปตามหาเขา ทำไมแต่คำพูดของชายคนนี้กลับทำให้เธอฉุกคิดขึ้นมา เธอเป็นใคร...ทำไมเขาคนนี้ถึงจงเกลียดจงชังเธอมา ตลอด “เคที่ เธอได้ยินหมดแล้วใช่มั้ย” “ไอรี่ แกไม่ต้องกลับไปเหยียบบ้านหลังนั้นอีกเลย นะ ฉันจะให้คาร์ลรับเธอเป็นลูกบุญธรรมเอง “ ไม่ต้องหรอกเคที่ ฉันจบเรื่องทุกอย่างก็จบ ตอน นี้ไม่มีพี่ชายแล้วผู้ชายคนนี้คงไม่มายุ่งอะไรกับฉันแล้ว ล่ะ” “แต่ฉันว่า...” “ยิ่งถ้าผู้ชายคนนั้นเค้ารู้ว่ามีคนรออุปการะฉัน แบบนี้ เค้ายิ่งไม่ปล่อยให้ฉันไปง่ายๆ “แล้วเธออยากเจอพ่อแม่แท้ๆของเธอมั้ย” “แต่ก่อนก็ไม่เคย แต่ตอนนี้เริ่มสงสัยแล้วล่ะ” “ฉันจะช่วยแกเอง ไอรี่” > > ณ ประเทศฝรั่งเศส < < ตั้งแต่มาอยู่ที่ฝรั่งเศสผ่านมาสามสี่ปีเขาก็ยังได้ รับข้อความจากไอริณ น้องสาวของเขาตลอดทุกช่อง ทาง ทั้งผ่านมือถือหรือผ่านอีเมลเธอเล่าความเป็นอยู่ ในทุกๆวันของเธอให้เขาได้รับรู้แต่ในทางกลับกันชาย คนนี้ต้องทำเป็นไม่สนใจ พยายามทำให้เธอคนนี้เกลียด ทำให้เธอออกไปจากชีวิตตามคำสั่งของพ่อเพราะคำขู่ นั้นของชายวัยกลางคนเขาทำทุกวิถีทางทั้งเฉยเมยก็ แล้วทั้งพูดจาไม่ดีก็แล้วชายคนนี้ต้องทำทุกอย่างที่เขา ไม่อยากทํา สุดท้ายเขาจึงตัดสินใจทำตามแผนที่เพื่อนแนะนำ คือส่งรูปภาพที่เขาอยู่กับผู้หญิงอื่นไปให้เธอดูซึ่งมัน ก็ได้ผลหลังจากวันนั้นน้องสาวของเขาก็เงียบหายไป แต่ยิ่งกลับทำให้เขาเจ็บปวดใจ เขาจึงทำตัวเสเพลไป วันๆเพื่อประชดพ่อของเขาคบผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าผ่านมา แล้วก็ผ่านไปผู้หญิงที่เข้ามาถือว่าเป็นเพียงแค่คู่นอน ของเขา ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เขาก็ได้รู้จักกับอิริค อาเธอร์และชิ ชาภัทรโสภณ ซึ่งอิริค อาเธอร์ แม่ของผู้ชายคนนี้เป็น ชาวฝรั่งเศส ส่วนพ่อที่แท้จริงยังไม่เป็นที่ทราบแน่ชัด เขายังคงค้นหาความจริงอยู่เช่นกัน ซึ่งน่าจะเป็นโซน เอเชีย ตอนนี้เขาอยู่กับพ่อบุญธรรมซึ่งเป็นชาวฝรั่งเศส ชื่อ ฟริค อาเธอร์ เป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของพาคิณ ส่วน ชิซาเป็นลูกสาวของตระกูลภัทรโสภณ ถูกส่งมาเรียน ที่ฝรั่งเศสเหมือนกับเขาเขาคบกับชิชาเหมือนผู้หญิง คนอื่นๆคือเป็นเพียงแค่คู่นอนเพื่อบรรเทาอารมณ์ความ อยากระบายความหงุดหงิดใจของเขาเท่านั้น พาคิณ วรวัฒน์ คิดแค่เพียงว่าต้องการเรียนให้จบๆ จะได้ออกไปใช้ชีวิตของตัวเองไม่ต้องให้ใครมาบงการ และที่สำคัญเขาจะได้อยู่กับผู้หญิงที่เขารักโดยไม่ต้อง ให้ใครมาคอยห้ามคอยสั่งถึงเขาคนนี้จะทำตัวเสเพล เรื่องผู้หญิง ถึงยังไงเขาก็ตั้งใจเรียนเพื่อให้จบตามที่ เขาตั้งเป้าไว้เขาตั้งปณิธานกับตัวเองแล้วว่าเขาจะไม่ ขอข้องเกี่ยวกับธุรกิจของพ่อเขาจะสร้างมันด้วยมือ ของเขาเองเขาจะทำให้เธอภูมิใจในตัวเขาเขาจะทำทุก อย่างเพื่อผู้หญิงที่เขารักเขาอยากกลับไปเห็นใบหน้า เนียนริมฝีปากบางและดวงตากลมโตคู่นั้นของเธออีก ครั้ง “อิริควั นนี้ที่เดิมไม่ต้องบอกชิชานะ” “ยัยนั่นตามติดยูเป็นปลิงดูดเลือดเลยว่ะ” “เอาเถอะไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน” “เล่นกับใครไม่เล่น ระวังโดนกัดไม่ปล่อย ชิชาไม่ เหมือนคนอื่นนะเว้ย “ก็ไม่ได้อยากเล่นต่อ แต่มาเสนอให้ถึงที่ขนาดนั้น ทำอย่างกะแกไม่เคย” “คงกะจะเก็บทุกคน แต่คนเดียวที่ดันไม่ปล่อยคือ ยูไง” “ฉันก็ไม่เคยทำตัวพิเศษกับใคร” “อย่าถลำลึกนะเว้ย ชิชาไม่เหมือนใครจริงๆ “ฉันก็ไม่เข้าใจ ทำไมชิชาไม่ยอมปล่อยฉันว่ะ” “ดูก็รู้ว่าไม่ปกติทั่วไป ผู้หญิงที่ยูกินทุกราย ดู เหมือนจะโดนชิชาจัดการหมดไม่ใช่รึไง” “ก็ดี มีคนเก็บกวาดให้ฉันไม่ได้แคร์อยู่แล้ว “ก็เพราะยูไม่สนใจนี่แหละ ชิชาถึงได้ใจ ระวังน้องยูไว้ละกัน” “ลองมาทําอะไรน้องฉันดิ ฉันไม่เก็บไว้แน่ ถึงจะผู้ หญิงก็เหอะ" “เพราะเป็นชิชาไง ไอถึงต้องรีบเตือนยู" “มันคงถึงเวลาที่ฉันต้องเด็ดขาด” “นี่ก็ใกล้จบไฮสคูลแล้วไอคงเรียนต่อเลย แล้วยู อ่ะ” “ตอนแรกฉันก็ว่าจะกลับบ้านไปดูน้องหน่อย ไม่รู้ จะโกรธจนไม่ยอมมองหน้าฉันรึเปล่า แต่ฉันว่าพ่อฉันไม่ ยอมปล่อยแน่ๆ ขืนรู้ว่าฉันหนีไปหาน้องมีหวังเอาน้อง ออกจากโรงเรียนกลางคันแน่ “พ่อยูนี่โหดจัง” “เหอะ!!...น้อยไปสิ อยู่เรียนให้มันจบๆนี่แหละ” ส่วนทางด้านไอริณสี่ปีแล้วหลังจากพยายาม ติดต่อพูดคุยกับพี่ชายของเธอ หลังจากที่ไปฝรั่งเศส Jของเธอ ก็ได้รับความเสียใจที่เขาส่งมาให้เธอแบบนั้นทุกๆครั้ง เธอไม่เคยยอมแพ้ แต่พอได้เห็นรูปที่ส่งมากับตา ทำให้ เธอถึงกับต้องยอมรับความจริง แม้ว่าเธอจะเสียใจมากแค่ไหนกับการที่ได้เห็นภาพ บาดตาบาดใจ แต่เธอก็ยังคงเฝ้ารอคอยการกลับมาของพี่ชายของเธอมาโดยตลอดแต่เขากลับไม่สนใจใย ดีเธอแม้แต่น้อย เธอตัดสินใจที่จะไม่เข้าไปยุ่งวุ่นวายกับพี่ชาย ของเธออีกรวมถึงตัดขาดความสัมพันธ์กับบ้านวรวัฒน์ เต็มตัวค่าใช้จ่ายของโรงเรียนทางด้านพิมดาววรวัฒน์ จัดการให้ล่วงหน้าทั้งหมดนานแล้วแต่ค่าใช้จ่ายอื่นๆเธอ ไม่ขอรับจากทางบ้านวรวัฒน์อีกเลย หญิงสาวฝึกและเรียนรู้การเขียนโปรแกรมด้วยตัว เองจนสามารถรับงานเล็กๆในการเขียนโปรแกรมได้เธอ รับจ้างเล็กๆน้อยๆได้เงินมาเพื่อเป็นค่าใช้จ่ายส่วนตัว รวมถึงทางบริษัทราเอลก็สนับสนุนให้เธอเข้าร่วมโปร เจคกับทางบริษัทหลายต่อหลายครั้ง