บทที่ 2 : หวงๆๆๆ

> > ณ โรงเรียนประจำแห่งหนึ่ง << หลังจากที่เขาและน้องสาวถูกจับแยกกันและเธอ ถูกส่งไปโรงเรียนประจำ เธอก็ไม่ได้กลับบ้านมาอีกเลย แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขานั้นถอดใจ ในวันหยุดสุดสัปดาห์ เขาก็มักจะแอบไปหาน้องสาวของเธอเป็นประจำ “แอบมาแบบนี้เดี๋ยวพ่อก็ว่าหรอก” “ช่างเค้าสิ อยากแยกเราออกจากกันดีนัก แล้วพี่ จะปล่อยให้เราอยู่คนเดียวได้ยังไง” “ดีใจจังพี่ชายเป็นห่วงฉันด้วย แต่พี่ชายจะแอบมา หาฉันบ่อยๆแบบนี้ไม่ได้นะ” เด็กหญิงวัยเก้าปีย่างสิบปี นั้นยิ้มกว้างให้กับพี่ชายของเธอ “หื้ม!!” “สำหรับฉันไม่เป็นไรหรอกโดนมาจนชินชาแล้ว กลัวแต่พี่ชายจะโดนไปด้วย” “เข้มแข็งขึ้นเยอะเลยนะ แต่ทำไมพี่ต้องให้เธอ มาปกป้อง พี่บอกแล้วไงพี่จะปกป้องเธอเอง “พี่ชายน่ารักที่สุดเลย ไอริณชอบพี่ชายจริงๆนะ หลังจากที่ถูกแยกจากกันเขาก็พยายามมั่นมาหา เธอตลอด ถึงแม้จะออกไปเที่ยวไม่ได้ก็คงมาอยู่คุยอยู่ เป็นเพื่อนที่โรงเรียนประจำแห่งนี้ตลอด เขาขอให้คุณ ลุงสมชายคนขับรถรับส่งของเขาพามาหาน้องสาว และ ช่วยโกหกพ่อของตัวเองเป็นประจำ ซึ่งลุงสมชายก็เห็น เขาและเธอมาตั้งแต่ยังเด็ก เห็นถูกแยกกันแบบนี้ก็อด สงสารไม่ได้ “พี่ชาย พี่แอบมาหาน้องอีกแล้ว ไม่กลัวถูกพ่อดุรี ไง” “จะดุจะด่าอะไรพี่พี่ก็ไม่สนใจทั้งนั้น กลัวก็แต่จะ มาลงกับเธอนี่แหละ” “น้องไม่เป็นอะไรจริงๆ รู้ว่ามีพี่ชายอยู่ข้างๆแบบนี้ น้องก็อุ่นใจแล้ว” “ถ้าหากวันไหนไม่มีพี่อยู่ เธอก็ต้องดูแลตัวเอง นะ “ไม่!!...น้องจะให้พี่ดูแลน้อง ไม่ยอมให้พี่ไปไหน หรอก” “เรานี่มันจริงๆเลย” “...” หญิงสาวไม่ได้พูดอะไรแต่ส่งยิ้มให้กับเด็ก (( ชายวัยสิบเอ็ดย่างสิบสองที่อยู่ตรงหน้าของเธอ “มาอยู่ที่นี่ได้เกือบปีแล้วมีเพื่อนบ้างมั้ย” “ระดับนี้ต้องมีอยู่แล้วสิ ชื่อเคที่ ราเอล เธอน่ารัก มากเลยนะพี่ชาย เป็นลูกครึ่งไทยแคนนาดา “ราเอล...?!? ทำไมรู้สึกคุ้นๆบอกไม่ถูก “ก็ต้องคุ้นสิ บริษัทที่น้องใฝ่ฝันจะทำงาน บริษัท ที่ใหญ่ที่สุดในแคนนาดาตอนนี้เลยนะ มีธุรกิจเยอะ แยะมากเลย หนึ่งในนั้นก็คือธุรกิจการสื่อสารและ โปรแกรม” “หูววววววว เพื่อนของน้องสาวนี่ใช่เล่นนะเนี่ย” “ตอนแรกน้องก็ไม่รู้หรอก เคที่ไม่เคยบอกน้องสัก คำ แต่วันหยุดสุดสัปดาห์ที่ผ่านมา พี่ชายไม่ได้มาหา ฉันก็เลยไปเที่ยวกับบ้านเคที่ด้วย” “ไหนเล่ามาให้หมด ออกไปไหนไม่บอกพี่สักคำ” “ก็กำลังบอกอยู่นี่ไง พอดีคุณลุงคาร์ลกับพี่เควิน บินมาหาคุณน้าแคทและเคที่ที่เมืองไทย เห็นน้องอยู่ ที่นี่คนเดียวก็เลยชวนไปเที่ยวด้วยกัน เซ็นขออนุญาต คณครเป็นกรณีพิเศษ” “สนิทกันขนาดนั้นเชียว” “แน่นอนสิ คุณลุงกับคุณน้าบอกว่าจะรับน้องสาว คนนี้เข้าทำงานด้วยนะ” “หื้อ?!?” “แต่น้องบอกว่าน้องจะเข้าด้วยความสามารถของ น้องเอง ก็เลยลองเขียนโปรแกรมง่ายๆให้ทุกคนดู ทุก คนนี่อึ้งไปเลยนะ" “หื้ม?!?” “ทำไมล่ะ ไม่เชื่อที่น้องพูดเหรอ คุณลุงคาร์ลแทบ จะจับน้องสาวคนนี้เซ็นสัญญาเข้าทำงานเลยนะ “โอ้โฮ!!...น้องของพี่เก่งใหญ่แล้ว” “คุณลุงให้น้องทำงานเป็นจ๊อบๆไปด้วยนะ บอก ว่าเห็นโปรแกรมของน้องแล้วอยากขยายกลุ่มลูกค้าใน เด็กและวัยรุ่นด้วยแหละ “ตัวแค่นี้หาเงินเองได้แล้วเหรอเนี่ย” “เก่งใช่ป่ะล่ะ” ไอริณหันมายักคิ้วให้กับพี่ชายตัว เอง พร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ทำเอาเขาตั้งตัวไม่ทัน “พอๆๆขี้ โม้ใหญ่แล้ว ว่าแต่อยู่ที่นี่ไม่มีใครรังแกใช่ มั้ย” “มีเรื่องจุกจิกบ้างตามประสาโรงเรียนหญิงล้วน แต่น้องกับเคที่ไม่ค่อยสนใจหรอก” “มีอะไรรีบบอกพี่ล่ะ” “ไม่มีใครกล้ามารังแกน้องหรอก ขืนมารังแกสิ ได้ โดนฉันกับยัยเคที่จัดการเรียบ “ดีจริงๆเลย พี่จะได้หายห่วง “พี่ชาย น้องไม่อยากให้พี่มาโรงเรียนแล้ว” “หื้อ!!...เดี๋ยวนี้ชักเอาใหญ่ ไม่ได้มาเจออาทิตย์ เดียวนี่ถึงกับไม่อยากเจอพี่แล้วเหรอ” “เปล่านะ ก็เพราะผู้หญิงในโรงเรียนนี้แหละ เล่น มาชอบพี่ชายกันค่อนโรงเรียนล่ะมั้ง” เด็กหญิงไม่ว่า เปล่ามองค้อนไปรอบๆ เขาก็พึ่งสังเกตเห็นว่ามีเด็กผู้หญิงส่งสายตาหวาน มาให้เขาเต็มไปหมด ก่อนหน้านี้เขาก็ไม่ได้สังเกต เพราะเขาตั้งใจมาหาน้องสาวของเขาเท่านั้น ตอนี้เขา มองหน้าน้องสาวที่หงุดหงิดใจก็ทำให้เขาอดยิ้มไม่ได้ “น้องไม่ชอบเลย น้องกันทุกคนออกไปหมดเลยรู้ มั้ย” “หึหึ!!” เขาแอบหัวเราะเล็กๆเมื่อเห็นท่าทางไม่สบ อารมณ์ของน้องสาวตัวเอง ด้วยสาเหตุที่เธอหวงเขา มัน ยิ่งทำให้เขาอดขำไม่ได้ “ไม่ตลกนะพี่ชาย ผู้หญิงพวกนี้คือศัตรูหัวใจของ น้องทั้งหมด น้องหวงของน้อง หวงๆๆๆๆ รู้มั้ยว่าน้องบอก กับทุกคนว่ายังไง” “หื้ม?!?” “พี่ชายของฉันมีแฟนแล้ว” “คิก คิก” “ถ้าพี่คิณไม่หยุดหัวเราะ น้องจะโมโหแล้วนะตอน นี้ก็โมโหอยู่แล้วด้วย “จะโมโหอะไรอีก” “บอกไปบางคนก็เข้าใจ แต่กับบางคนก็ไม่ยอมนี่สิ บอกว่าก็แค่แฟนน้องนี่หงุดหงิดจริงๆ” “พี่คิณคะ ฉันให้ค่ะ” ไม่ทันที่เธอจะพูดจบก็มีหญิงสาวรุ่นพี่เดินเข้ามา มอบดอกกุหลาบสีแดงให้พาคิณ ไอริณมองค้อนที่หญิง สาวคนนั้น ก่อนมองมาที่พี่ชายของเธอซึ่งยิ่งทำให้เธอ หงุดหงิดใจมากกว่าเดิมที่เขารับดอกไม้ไว้ ไม่พอยังส่ง ยิ้มให้ผู้หญิงคนนั้นเล็กน้อย ก่อนที่เด็กสาวรุ่นพี่เธอหนึ่ง ปีนั้นจะเดินออกไปแต่ก็ไม่วายหันกลับมาส่งสายตา หวานเยิ้มให้เขาอีกครั้ง “พี่ชาย หยุดโปรยเสน่ห์ได้แล้ว แล้วก็...ห้ามยิ้ม แบบนี้ให้ใคร” “หื้ม?!?” “น้องไม่อนุญาตให้พี่ชายยิ้มแบบนี้กับใคร นอกจากน้องคนนี้คนเดียวเท่านั้น” “ไม่ได้คิดอะไรซะหน่อย” “ไม่ได้คิดก็ยิ้มไม่ได้”