บทที่ 8 ขอให้รักกันจนแก่เฒ่า

อย่าว่าแต่แม่ของซูหยุนชิง แม้แต่เจียหนิงเองก็ ตกใจ

“ตบนี้ สำหรับที่ฉันติดค้างเธอ เธอเป็นเพื่อนฉัน เยวเชิงคือสามีของเธอ ฉันขอโทษ”

หยุน ๆ ลูก ทำไมต้องไปขอโทษมันด้วย

แม่ของซูหยุนชิงที่พึ่งตั้งสติได้ เข่าแทบทรุดที่เห็น ลูกทำร้ายตัวเองแบบนี้ ซูหยุนชิงล้มลงในอ้อมอกของ แม่น้ำตาไหลไม่หยุด

“แม่ แม่อย่าโทษเสี้ยวหนิงเลยนะคะ เพราะหนู ไม่รู้จักรักตัวเอง เพราะหนูทำให้ลูกตัวเองต้องตาย และ เสียมดลูกไป แม่ แม่อย่าเอามดลูกของเสี่ยวหนิงเลยนะ เสี่ยวหนิง เสี่ยวหนิง ฉันขอโทษ…..”

หน้าอกของซูหยุนชิงผันผวนขึ้นลง เธอหายใจ หอบ และเอาหัวโขกกับกำแพง แม่ของเธอห้ามไม่ไหว จึงเรียกบอร์ดี้การ์ดสองคนที่กดทับเจียหนิงอยู่มาช่วย ดึงเธอไว้ ถึงช่วยหยุดการทำร้ายตัวเองของซูหยุนชิง ไว้ได้

ในความชุลมุน อยู่ ๆ เจียนิงก็หัวเราะขึ้น

” ไม่เลวนิ แสดงละครได้เก่งมาก”
เจียงหนิงค่อย ๆ ลุกขึ้นจากพื้น มองดูผู้หญิงที่ ร้องไห้อวดครวญตรงหน้าเธอนิ่ง ๆ และพูดขึ้นทีละคำ

“ที่เธอพูดมันไม่ผิดเลยสักนิด ทั้งหมดนี้ เป็นเพราะ เธอทำตัวเองทั้งนั้น”

“ฮือฮือ ”

ซูหยุนชิงที่ซุกอกแม่ สั่นแรงขึ้น จนร้องไห้ไม่ออก เหลือเพียงแต่เสียงสะอื้น

ส่วนแม่ของซูหยุนชิงที่โกรธจนแท้จะล้มลงไป ไม่ คิดว่าโลกนี้จะมีผู้หญิงที่ไร้ยางอายและไม่รู้จักละอาย ใจแบบนี้อยู่!

“พูดออกมาได้ว่าหยุน ๆ ทำตัวเอง”

เสียงเย็นยะเยือกที่ลอดเข้ามา เหมือนค้อนที่ทุบ เข้าหัวใจเจียหนิงอย่างหนักหน่วง

ตัวเธอแข็งทื่อ ทันทีที่หันไปก็พบกับใบหน้าที่เย็น

ชานั้น

เขาเดินผ่านเธอ ไปที่ซูหยุนชิง เช็ดน้ำตาให้เธอ ด้วยความอ่อนโยน พูดปลอบใจด้วยเสียงอ่อน ๆ

“ไม่ร้องนะ เธอไม่ได้ติดค้างอะไรเขาทั้งนั้น เขาต่างหากที่เป็นฝ่ายติดค้างเธอ”

ประโยคเรียบง่ายเพียงประโยคเดียว แต่กลับ ทะลายความเข้มแข็งทั้งหมดที่เธอมี

ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ยังไม่เชื่อเธออยู่ดี

ซูหยุนชิงที่ร้องไห้เบา ๆ เสียงของเธอที่เล็กและ

แหลม

“แต่ว่าฉันไม่อยาก ไม่อยากให้เสี่ยวหนิงต้องเอา มดลูกตัวเองให้ฉันจริง ๆ นะ ฉันไม่มีโอกาสที่จะได้เป็น แม่คนแล้ว ฉันไม่อยากให้เสี่ยวหนิงต้องมาเป็นเหมือน ฉัน’

“สบายใจได้เลยนะ เขาเต็มใจเซ็นหนังสือบริจาค อวัยวะเอง รอเธอหายดีเมื่อไหร่ เราจะมีลูกด้วยกัน ฉัน จะหย่ากับเขา และเราจะแต่งงานกัน”

นานเท่าไหร่แล้ว นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้ยินคำพูด ที่น่าหัวเราะแบบนี้?

เจียหนิงหัวเราะดังขึ้นเรื่อย ๆ ๆ จนเหมือนนางปีศาจบ้า
หัวใจที่เหมือนถูกฉีดขาดด้วยความเจ็บปวด จ้องม องเยว่เชิงไม่ละสายตา เธอหัวเราะและพูดขึ้น

งั้นฉันคงต้องอวยพรล่วงหน้าแล้วสิ ขอให้พวกคุณ สองคนรักกันจนแก่เฒ่า ถือไม้เท้ายอดทองกระบอง ยอดเพชรนะ หญิงร้ายชายเลว ช่างเหมาะสมกันจริง ๆ ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ….

เธอพูดจบ ก็พยุงร่างไปจับกำแพง เดินออกจาก ห้องไปอย่างเซไปมา

เยว่เชิงโกรธจนเส้นเลือดบนหน้าผากปูดออกมา เขากำลังจะตามเธออกไป แต่กลับได้ยินเสียงที่ตกใจ ของแม่ซูหยุนชิงตะโกนขึ้น ซูหยุนชิงที่ล้มลงไปกับพื้น

หยุน ๆ อย่าเป็นไรไปนะลูก! เจียหนิงนางผู้หญิง สารเลว! ทำแบบนี้ได้ยังไงกัน!”

แม่ซูหยุนชิงโกรธจนไม่อยากรอที่จะฆ่าเจียงหนิง

ส่วนเยว่เซิงที่ทำได้แต่ระงับความโกรธในใจเอา ไว้ พอหันไปสั่งบอดี้การ์ดเสร็จ จึงรีบอุ้มซูหยุนชิงไปยัง ห้องฉุกเฉิน

ไม่ง่ายเลยที่เจียหนิงจะลงลิฟต์มายันชั้น 1 เธอที่ กำลังจะขึ้นแท็กซี่ ถูกบอดี้การ์ดที่ไล่ตามหลังมา ฉุดกระชากไปยังห้องผู้ป่วยอีกครั้ง และขังไว้ในห้องผู้ป่วย เหมือนเป็นนักโทษ

ในห้องว่างเปล่าที่มีเพียงเธอ โทรศัพท์มือถือบน หัวเตียงที่ไม่รู้ว่าถูกใครบางคนเอามันไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แม้แต่หน้าต่างเองก็ยังถูกปิดตาย

เธอมองไปยังกำแพงสีขาวในห้อง แล้วรู้สึกเสียใจ

เสียใจที่เธอทำให้เยว่เซิงโกรธกว่าเก่า เธอไม่กลัว เลยว่าตัวเองจะต้องเป็นอะไรไป แต่เธอกลัวเด็กในท้อง จะต้องมาตกระกำลำบากเพราะความยุโมโหเยว่เซิง ของเธอ

ถ้าหากเยว่เซิงคิดแก้แค้นให้ซูหยุนชิงขึ้นมา จนรอ ให้เด็กคลอดออกมาก่อนไม่ไหว แล้วเธอจะทำยังไงดี?

เจียหนิงที่ยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว เสียงคนเดินไปมานอก ห้องเหมือนเสียงนาฬิกามรณะที่ทำให้ใจเธอเต้นตุ่มๆ ต่อม ๆ แม้แต่เสียงคนไอ ก็เป็นเหมือนของแหลมที่แทง เข้าในตัวเธอ เธอกลัวจนสั่นไปหมด

เธอมุดตัวบนเตียง และใช้ผ้าห่มห่อตัวเองไว้แน่น จ้องมองไปยังประตูห้องอย่างไม่ละสายตา

ไม่ มันจะไม่เร็วแบบนี้
แต่เหมือนสวรรค์ที่ชอบกลั่นแกล้งกัน ในขณะที่ เจียหนิงกำลังพึมพำกับตัวเองอยู่นั้น

ประตูห้องถูกเปิดออกโดยที่เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัว