บทที่ 7 เจ็บจนจะขาดใจ

เจียหนิงเงยหน้าขึ้นและกําหมัดไว้แน่น เพื่อที่จะไม่ ชกต่อยตัวเอง

ปลูกถ่ายมดลูกหลังคลอดมันหมายความว่าอะไร แม่รู้มั้ย? ตาย! แล้วรู้อีกมั้ยว่าเอาเด็กให้ซูหยุนชิงแล้ว จะเป็นยังไง? ตายทั้งเป็น! แม่กลัวเธอตาย แล้วไม่กลัว ฉันตายบ้างหรือไง ตกลงใครเป็นลูกของแม่กันแน่!

สีหน้าของแม่เจียหนิงชะงักงัน น้ำตาแห่งความ เศร้าโศกไหลลงมาอย่างไม่หยุดสาย

“แม่บอกลูกแล้วไงว่า แค่ปลูกถ่ายมดลูก มันไม่ ถึงตายหรอก! อีกอย่างก็แค่เด็กที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ เด็ก ตายไปก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ถ้าเปรียบกับมิตรภาพ10 ปีของลูกกับคุณหนูซู ลูกจะมองดูคุณหนูเธอต้องตาย โดยไม่คิดช่วยอะไรเลยหรือไง ทำไมถึงเป็นคนใจดำได้ ขนาดนี้”

แม่เจียหนิงเหมือนสติแตก หมัดต่อหมัดทุบเข้าที่

ไหล่เจียหนิงไม่หยุด

แต่เจียหนิงได้แต่อึ้งชะงักแข็งทื่อไปทั้งตัว

ถ้าไม่ใช่เพราะได้ยินกับหูตัวเอง เธอนึกไม่ถึงเลย ว่าบนโลกใบนี้จะมีแม่แบบนี้

เธอตัวสั่นไปหมด ภายในห้องเหมือนมีไอเย็นที่แพร่เข้าไปในกระดูกทำให้เธอเหมือนถูกแช่แข็งทั้งตัว เธอ ลูบไปที่ท้องโดยไม่รู้ตัว ดูเหมือนว่ามีเพียงตรงนั้น ที่จะ ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาได้บ้าง

“แม่ออกไปเถอะ ฉันไม่มีวันตอบตกลง ถึงแม้จะ ต้องตาย ฉันก็ไม่มีวันตกลง”

“เสี่ยวหนิง! ไม่ว่ายังไงลูกก็จะต้องช่วยคุณหนู เธอ! ลูก ต้องช่วยคุณหนูเธอ!”

ต้องช่วย…..

เจียหนิงพูดอะไรไม่ออก เธอถูกแม่จับที่ไหล่เขย่า ไปมาอย่างบ้าคลั่ง ตอนเด็กถ้าไม่ใช่เพราะแม่เก็บลูกมา จากกองหิมะ ลูกคงแข็งตายไปนานแล้ว ตอนนี้ถึงเวลา ที่ลูกจะต้องทดแทนบุญคุณแล้ว

หิ หิมะ

“แม่ แม่พูดเรื่องอะไรอะ

โลกทั้งใบของเจียหนิงเหมือนพังทลายลง เธอมอง ตาค้างไปที่ผู้เป็นแม่

อะไรคือเก็บมาจากกองหิมะ?” เจียหนิงถามด้วย ความช็อก ร่างกายสั่นสะท้าน “แม่ไม่ได้เป็นคนคลอด ฉันงั้นเหรอ??
แม่เจียหนิงเหมือนพึ่งรู้ตัวว่าแอบเผลอหลุดปากพูด อะไรบางอย่างไป แม่ของเธอเอามือข้างหนึ่งปิดปากไว้ ส่วนมืออีกข้างก็กุมมือเจียหนิงไว้ พยายามจะอธิบาย ด้วยความรีบร้อน

“ไม่ใช่….แม่….เสี่ยวหนิง ถึงต่อให้แม่ไม่ได้เป็น คนคลอดลูก แต่ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาแม่เคยทำไม่ ดีกับลูกหรือยังไง? แม่แค่ แม่ก็แค่อยากจะช่วยคุณหนูซู เธอ…

เจียหนิงมองไปที่แม่ทั้งน้ำตา เธอรู้สึกเจ็บจน เหมือนแทบจะขาดใจ

“เสี่ยวหนิง เสี่ยวหนิง ลูกอย่ามองแม่แบบนี้ได้มั้ย แม่เองก็ไม่มีวิธีอื่น…”

เจียหนิงดึงมือตัวออกจากแม่ ใบหน้าที่ดูเศร้าหมอง และซีดเซียว

ที่ไหน แม่เก็บฉันได้จากกองหิมะที่ไหน…

“อยู่ อยู่ที่ เวลามันผ่านมานานมากแล้ว แววตาแม่ เจียหนิงสั่นไหวพูดด้วยเสียงก้ำ ๆ กึ่ง ๆ

เจียหนิงเหมือนสูญเสียแรงทั้งหมดที่มีอยู่ ไหล่ทั้ง สองข้างที่ดูตก ในลำคอเหมือนกำลังถูกไฟเผา
“บุญคุณที่ช่วยชีวิต บุญคุณที่เลี้ยงดูฉันมา ฉัน ไม่มีวันลืม แต่ตอนนี้แม่ช่วยออกไปก่อน ฉันอยากอยู่ เงียบ ๆ คนเดียว… ๆ

“เสี่ยวเจีย แล้วเรื่องปลูกถ่ายมดลูกกับเรื่องของ

เด็ก….”

ตอนนี้เธอไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น

แม่ของเจียหนิงออกไปได้ไม่นาน ประตูห้องผู้ป่วย ถูกผลักเข้ามาอย่างแรง ยังไม่ทันที่เจียหนิงจะได้ตั้งตัว ก็ถูกกระลากเหมือนหมาออกจากห้องไป

“นี่พวกคุณทำอะไรหนะ!”

เจียหนิงดิ้นรนสุดชีวิต แต่ก็สู้แรงบอดี้การ์ดไม่ไหว เธอถูกลากขึ้นไปห้องผู้ป่วย VIP ชั้นบนสุด

ป้ายชื่อผู้ป่วย ซูหยุนชิง

ปิ้ง!

เธอถูกบอดี้การ์ดกดทับไว้ หัวเข่าโขกกับพื้นอย่าง แรง ลมที่แล่นผ่านอย่างเร็ว
เพี้ยะ!

หน้าของเธอที่โดนตบจนหันข้าง เลือดอุ่นๆไหล ออกจากจมูก ในหูมีเสียงวิ้ง ๆ ตามี่พล่ามัวมองดูผู้หญิง ตรงหน้าที่ดูโกรธ

แม่ของซูหยุนชิง

“เจียหนิง! หยุน ๆ เป็นผู้มีพระคุณของเธอ เธอ ตอบแทนผู้มีพระคุณแบบนี้งั้นเหรอ?”

แอบขึ้นเตียงคนรักของหยุน ๆ แล้วยังทำให้หยุ น ๆ ต้องสูญเสียลูกเสียโอกาสที่จะได้เป็นแม่คนตลอด ไป เรื่องแต่ละเรื่องที่เธอทำ มันพอที่จะให้เธอไปกินข้าว แดงในคุกได้ทั้งชาติเลยด้วยซ้ำ!

“หยุนชิงมีจิตใจเมตตา ไม่แจ้งตำรวจจับเธอ เธอ ไม่สำนึกยังไม่พอ เธอมีสิทธิ์อะไรที่ปฏิเสธการปลูกถ่าย ดมลูกให้หยุน ๆ !”

ฉันจะบอกอะไรเธอให้ มดลูกเธอไม่บริจาคก็ต้อง บริจาค เด็กเธอไม่ให้ก็ต้องให้ วันนี้เธอคุกเข่าให้หยุน ๆ อยู่นี่ ห้ามไปไหน จะได้สำนึกสักบ้าง!

เจียหนิงไม่พูดอะไร ได้แต่คกเข่าหลังตรงจ้องมองแม่ หยุนชิง

“มองอะไร? ฉันถามเธอว่ามองอะไร?

สายตาของเจียหนิงยิ่งทำให้แม่ซูหยุนชิงโกรธ แม่ซูยกมือขึ้นจะตบเธออีกครั้ง แต่กลับถูกเสียงที่ดูไร้ เรี่ยวแรงห้ามไว้

“แม่ หยุด…”

แม่ซูที่ดูตกใจ หันไปที่เตียงผู้ป่วย มองเห็นลูกสาว ตัวเองที่พยายามจะลุกขึ้นมานั่ง วิ่งเข้าไปอย่ารีบร้อน พูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

“หยุน ๆ เพราะแม่เสียงดังจนทำให้หนูตกใจตื่น หรือเปล่า แม่ขอโทษ แม่ผิดเอง ที่แม่ไม่ทันได้ระวัง…”

ซูหยุนชิงใส่หัวไปมาอย่างอ่อนแรง กุมที่มือแม่ และเดินเบา ๆ มาที่เจียหนิง

เพี้ยะ!

เธอยกมือขึ้น และตบไปที่หน้าของตัวเอง

ทุกคนในห้องพากันตกใจกับการกระทำของเธอ