บทที่ 6 ฉันเชื่อฟัง ฉันเลยสมควรตาย

คำพูดของเธอทำให้เยว่เชิงชะงัก และไม่รู้จะพูด

ทำไมสิ่งที่เธอพูด กับสิ่งที่เขารู้ มันกลับไม่เหมือน

กันเลย?

ในเวลาเดียวกัน ประตูห้องผู้ป่วยถูกผลักออก

แม่ของเธอเดินเข้ามาหาเธอด้วยใบหน้าที่เป็น กังวล แล้วจับมือเธอไว้

“แม่ แม่มาก็ดีแล้ว แม่พาฉันกลับบ้านนะ พาฉัน กลับบ้านนะแม่ เราทุกคนในบ้านแล้วเจียยี่ด้วยเราจะไป ใช้ชีวิตที่เรีบยง่ายและอยู่อย่างมีความสุขด้วยกัน…”

แม่เจียหนิงถอนหายใจลึกไม่ตอบเธอ แต่กลับ ตำหนิด้วยความไม่เห็นด้วย

“เจียหนิง แม่พาเธอกลับอยู่แล้ว แต่คนเราต้องไม่ ลืมบุญคุณคน ต้องรู้จักทดแทนคุณรู้มั้ย ถ้าไม่ใช่เพราะ คุณหนูซูเธอช่วยชีวิตลูกไว้ในตอนนั้น ลูกจะมานั่งอยู่ ตรงนี้และได้แต่งงานกับคุณเยว่งั้นเหรอ?”

หัวของเจียหนิงเหมือนโดนไม้ทุบเข้าให้อย่างจัง เธอมองดูแม่ตัวเองอย่างไม่อยากเชื่อ

“นี่….แม่”
นึก!

เธอยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกแม่ดึงมือไปเซ็นชื่อบน หนังสือยินยอมบริจาคอวัยวะ

* นี่ แม่ทำอะไรหนะ!”

“เสี่ยวหนิง เราเป็นคนต้องรู้จักทดแทนบุญคุณ! คือสิ่งที่ลูกติดค้างคุณหนูซูเธอ!”

แม่เจียหนิงมือหนักจนแทบจะหักมือเธอขาดออก จากกัน ทันทีที่เซ็นเสร็จแม่ของเธอก็รีบส่งเอกสารให้ยว่ เซ็งไป

เยว่เซิงจ้องมองเธอด้วยสายตาที่ดูโกรธเหมือนไฟ

ลุกไหม้

เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ เกือบหลงเชื่อผู้หญิงคนนี้ เพราะน้ำตาจอมปลอมของเธอ

“เอาคืนมานะ!”

เจียหนิงเหมือนหัวใจสลายแตกเป็นชิ้น เธอทรุดลง

กับพื้น และมองดูเยว่เซิงที่เดินถือหนังสือยินยอมออก ไปอย่างสิ้นหวัง

“เยว่เซิง!…เยว่เซิง…. ” เธอกมไปที่หัวใจตัวเองแน่น เหมือนพยายามกลั้นอะไรบางอย่างไว้

ในเมื่อเรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว

อะไรที่ควรพูด หรือไม่ควรพูด เธอจะพูดออกมาให้ มันรู้ดำรู้แดงไปแลย!

“คุณรู้มั้ยว่าตอนนั้นฉัน…….

“เสี่ยว เจีย! พอได้แล้ว พอสักที ยังไม่ทันที่เจีย หนิงจะพูด แม่ของเธอที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กลับพูดขึ้นด้วย ความผิดหวัง “ หยุดโกหกสักที ตอนที่ลูกแต่งงานกับ คุณเยว่ก็ใช้วิธีสกปรกไปแล้วครั้งนึง มาครั้งนี้ยังจะ สร้างเรื่องโกหกคุณเขาอีกงั้นเหรอ?”

เจียหนิงแทบไม่กล้าเชื่อคำพูดที่เธอได้ยิน นัยน์ตา ที่คลอไปด้วยน้ำตา เธอมองดูผู้เป็นแม่ที่อยู่ตรงหน้า ด้วยร่างที่สั่นสะท้านไปทั้งตัว “แม่ ทำไมแม่ต้องพูด อะไรแบบนี้ด้วย? แม่….

“พอได้แล้ว!”

เยว่เซิงที่หยุดเดินเพราะเสียงร้องไห้ของเจียหนิง สายตาเขาที่หันมามองเธอ มันเหมือนดาบสองคมที่ กำลังทิ่มแทงร่างกายเธอ

เขาพึ่งจะรู้ตัวว่า ที่ผ่านมาเขาถูกผู้หญิงคนนี้หลอกให้เชื่อซ้ำแล้วซ้ำเล่า!

ปัง!

ประตูห้องผู้ป่วยถูกปิดอย่างแรง เหลือเพียงเจียหนิ งกับแม่ของเธอสองคน

เสี่ยว เจีย”

เจียหนิงสะบัดมือของแม่ที่กำลังจะพยุงเธอให้ลุก ขึ้นจากพื้นออก แววตาที่มองไม่เห็นความลึก เธอมองดู แม่ด้วยสายตาที่ชาและพูดด้วยเสียงที่สั่น

“แม่ เพราะพ่อเขา พ่อหวังอยากจะรวยเลยวางยา นอนหลับให้ฉัน จากนั้นก็อุ้มไปที่ห้องของเยว่เซิง คนนอกเขาจะว่าฉันว่าคิดจับคุณเยว่ด้วยวิธีสกปรกยัง ไงฉันไม่แคร์เลยนะ แต่นี่แม่กลับพูดอะไรแบบนี้กับเยว่ เซิงเหมือนที่คนอื่นเขาพูดกัน…..”

“เรื่องไฟไหม้วันนั้น คนอื่นไม่รู้แล้วแม่ละ ไม่รู้ เหมือนกันงั้นเหรอ? เยว่เชิงเขาต้องการให้ฉันกับลูก ตาย แต่ทำไมแม้แต่แม่ก็อยากให้ฉันตาย….

เจียหนิงพูดไม่ออก ได้แต่ร้องไห้สะอึกสะอื้น

“เสี่ยว…เจีย”
น้ำตาของผู้เป็นแม่ไหลออกมา

เพี้ยะ!

มือที่หยาบกระด้างตบเข้าให้ที่ใบหน้า จนเหมือน ทิ่มแทงเข้าไปในใจเธอ

“แม่ขอโทษ เพราะแม่ไม่ดีไม่เอาไหนเอง แต่ลูกไม่ เห็นสภาพคุณหนูซูเธอตอนนี้ ที่เสียทั้งลูกและมดลูกไป พร้อมกัน จนเธอกลายเป็นโรคซึมเศร้า พยายามฆ่าตัว ตายจนเกือบตายมาหลายครั้ง ถ้าช่วงนี้ ไม่มีอะไรมาที่ ทำให้เธอรู้สึกดีหรือมีความสุขได้ คุณหนูเธออาจจะไม่มี โอกาสรอดอีกเลย….”

ลูกกับคุณหนูเธอโตมาด้วยกัน ก็เหมือนเป็นพี่ น้องกัน แค่ปลูกถ่ายมูดลูกให้คุณหนูซูเธอมันไม่ถึง ตายหรอกนะ และที่สำคัญถ้าเด็กเกิดมาได้อยู่กับคุณ หนูต้องดีกว่าอยู่กับลูกอยู่แล้ว คุณเยว่คุณเขารักและ เอ็นดูคุณหนูเธอขนาดนั้น ต้องให้สิ่งที่ดีที่สุดกับเด็กอยู่ แล้ว…”

“เสี่ยว เจีย ลูกสบายใจได้เลยนะ รอให้ลูกผ่าตัด เสร็จแล้ว ครอบครัวของเราก็จะไปเที่ยวด้วยกัน รอให้ ผ่านไปสักพักให้ลูกรู้สึกดีขึ้น แล้วเราค่อยมาดูเด็กด้วย กัน เสี่ยวเจียลูกเป็นเด็กดีเชื่อฟังแม่ตั้งแต่เด็ก ครั้งนี้ก็ฟัง แม่นะ…”
เจียหนิงถึงกับชะงักกับคำร้องไห้ขอร้องของแม่ คำ พูดทุกคำของผู้เป็นแม่มันเหมือนดาบที่แทงเข้าหัวใจ เธอจนเลือดแดงสดไหลออกมา

“ฉันเชื่อฟัง ฉันเลยสมควรตายเหรอ?