บทที่ 5 ข้อเสนอที่คุ้มค่า

เสียงเย็นชาของใครบางคนดังจากข้างหลังพร้อม กับลมที่กระโชกแรง เธอรู้สึกเจ็บที่คอ จากนั้นทุกอย่าง ก็ตกอยู่ในความมืดอีกครั้ง

ครั้งนี้ ในความฝันของเจียหนิงไม่มีภาพความทรง จําใด ๆ มีเพียงแต่ความว่างเปล่า

เธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้น แล้วก็เห็นใบหน้าที่หม่นหมอง ของเยว่เซิง เป็นใบหน้าที่สลักไว้ในใจเธอมานานแล้ว

แต่ตอนนี้ เธอกลับรู้สึกเหมือนไม่เคยรู้จักคน ๆ นี้ มาก่อน เขากลายเป็นเหมือนคนแปลกหน้าสําหรับเธอ

เจียหนิงมองดูเขา และหัวเราะขึ้นมา

“คุณเยว่ กลัวว่าถ้าฉันตายไปแล้ว ลูกของฉันและ มดลูกของฉันจะเปล่าประโยชน์งั้นเหรอ?”

รอยยิ้มที่เย็นชาของเธอ ทำให้เยว่เซิงขมวดคิ้วขึ้น เขาสลัดความรู้สึกเจ็บในใจทิ้งเขาหยิบเอกสารออกมา และโยนไปตรงหน้าเธออย่างเย็นชา

“เซ็นซะ ค่าตอบแทนแล้วแต่เธอจะเรียกร้อง

หนังสือยินยอมบริจาคอวัยวะ

เจียหนิงพลิกไปทีละหน้า ๆ ใจของเธอที่ชาขึ้นเรื่อย ๆ มุมปากที่ยกขึ้นลึกขึ้นและลึกขึ้น หนึ่งชีวิตกับ มดลูกของเธอแลกกับเงินยี่สิบล้าน คุณเยว่ไม่รู้สึกว่า มันน้อยไปหน่อยเหรอ?

รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอยิ่งทำให้เยว่เซิงรู้สึก แปลกในใจ เขาขมวดคิ้วแน่น พร้อมกับหยิบสมุดเช็ค ออกมาเล่มหนึ่งวางไปบนหนังสือยินยอมบริจาคฯ พูด ด้วยเสียงที่เย็นชาปนตักเตือน

“เล่มนี้ พอมั้ย?”

เจียหนิงปิดตาของเธอไว้ เพราะมันเหมือนจะช่วย หยุดน้ำตาที่กำลังจะไหลของเธอได้

เธอคงจะตาบอดจริง แอบชอบมาสามปี แต่งงาน กันมาเจ็ดปี เธอใช้เวลาสิบปีถึงจะเห็นท่าแท้ของผู้ชาย คนนี้

เขาไม่ใช่คนดีของเธอ เขาเป็นเหมือนสัตว์ร้ายที่ฆ่า คนโดยไม่กระพริบตา

“คุณเยว่ คุณเป็นคนที่ใจกว้างนะ ฮ่า ๆ ๆ คุณ ใจกว้างจริง ๆ สมุดเช็คหนึ่งเล่มที่ไม่จำกัดจำนวนเงิน สบายฉันใช้ได้หลายชาติเลย”

เจียหนิงหัวเราะอย่างมีความสุข เธอหัวเราะจนน้ำตาไหลออกมา
เยว่เซ็งกำหมัดแน่นจนคิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน และพูดขึ้น “ถ้าเธอเซ็นมัน ไม่เพียงแต่เธอยังมีน้องชาย เธอรวมไปถึงพ่อแม่ก็เธอคงสุขสบายไปทั้งชาติ มันคือ การข้อเสนอที่คุ้มค่าทีเดียว”

เจียหนิงพยักหน้า “คุ้มค่า…..”

เยว่เซ็งอึ้งกับคำพูดของเจียหนิง เขาไม่คิดว่าจะ ได้ยินคำพูดแบบนี้จากปากของเธอ ที่แท้ที่เธอจะโดด ตึกที่เธอจะหนีไป ก็เพียงเพื่ออยากได้เงินก็เท่านั้น!

และยิ่งไปกว่านั้นคือ ความร่วมมือของเจียหนึ่งคือ สิ่งที่เขาต้องการ แต่ทำไมเขากลับรู้สึกโกรธขนาดนี้?

ระหว่างที่เขากำลังครุ่นคิด เจียหนิงยืนตัวขึ้นตรง มือข้างหนึ่งที่ถือหนังสือยินยอมและอีกข้างที่ถือสมุด เช็คตบไปบนหน้าของเยว่เซิงอย่างแรง

“คุ้มค่าบ้าบออะไร!”

คำพูดของเจียหนิงลอยก้องอยู่ในห้อง ทำให้เยว่ เซิงตาแดงขึ้นมาทันทีสายตาที่ดูโกรธนั้นต้องตกตะลึง เมื่อของเขาหันไปมองเห็นความเกียดชังจากสายตาเธอ

เธอ เกลียดเขา?

ผู้หญิงคนหนึ่งที่อ่อนโยน อ่อนน้อมแบบนั้น จะเกียดเขาได้ยังไง?

“เยว่เซิง คุณคงคิดว่าฉันควรจะต้องรู้สึกขอบคุณ ที่ถูกแย่งลูกและมดลูกไปแถมยังมีข้อเสนอดีแบบนี้ ๆ มาให้ ฉันควรพอใจและเชื่อฟังคุณสินะ???

“ฉันรู้จักคุณสามปี และแต่งงานกับคุณมาเจ็ดปี เวลาสิบปีต่อให้เลี้ยงหมาสักตัวยังรู้สึกผูกพัน!

แต่ฉันไม่คิดเลยว่าในสายตาคุณฉันกับลูกยังสู้ หมาตัวหนึ่งไม่ได้เลย หมามันยังมีค่ามากกว่าซะอีก แต่ ฉันกับลูกกลับเป็นเพียงสินค้าที่คุณเอาไว้แลกเปลี่ยน เป็นเครื่องมือที่คุณเอาไว้ทำให้ซูหยุนชิงรู้สึกดีก็เท่านั้น! ฉันอยากจะถามคุณ คุณไม่กลัวว่ากรรมมันจะตาม สนองคุณเหรอ!”

เธอเอ่ยถามเขาด้วยเสียงแหบพร่า เจียหนิงมองไป ยังผู้ชายข้างหน้า ดวงตาของเธอแห้งจนไม่มีน้ำตาให้ เห็น

เยว่เซิงตกใจกับสีหน้าที่ดูเศร้าหมองของเธอ เสียง ที่แหบพร่านั้นมันเหมือนมีดที่แทงเข้าไปในใจเขาจน ทำให้เขารู้สึกเจ็บ

“ฉันจะบอกอะไรคุณ ฉันไม่มีทางที่จะบริจาค มดลูก และลูกในท้องฉันจะไม่ยอมให้คุณมาแย่งไปได้ ต่อให้ฉันต้องตาย ฉันก็ไม่มีทางให้คุณสมหวัง!”
เยว่เชิงพยายามระงับความโกรธในใจ พูดอย่าง เย็นชา “เพราะเธอหยุนชิงถึงต้องตัดมดลูกทิ้งและเสีย ลูกไป เธออย่าลืมสิ ถ้าไม่ใช่เพราะหยุนชิงช่วยเธอไว้ เธอคงถูกไฟคลอกตายไปเมื่อสิบห้าปีที่แล้ว ทั้งหมดนี้ เป็นเพราะเธอติดค้างหยุนชิง! ”

เพราะเธอ?

เจียหนิงรู้สึกอยากหัวเราะ “ฉันติดค้างหยุนชิง? ทั้งหมดนี้เป็นเพราะซูหยุนชิงทำตัวเองต่างหาก สิบห้าปี ก่อนก็เพราะเธอห่วงแต่เล่นจนทำให้ไฟไหม้บ้านตระกูล ซู เธอขังฉันไว้ในห้อง ถ้าไม่ใช่ฉันหากุญแจเจอ ฉันคง ตายถูกไฟไหม้ตายในบ้านไปนานแล้ว!”

ความคับข้องใจที่อดกลั้นมานานหลายปีระเบิดออก

“ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อกับแม่ฉันทำงานที่บ้าน ครอบครัวซู และแม่ยังบอกอีกว่าเพราะความห่วงเล่น ของซูหยุนชิงทำให้เธอถูกไฟเผาจนมีแผลเป็น คุณคิด ว่าฉันจะอดทนมานานขนาดนี้งั้นเหรอ?”

“เยว่เซิง คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนั้นมันเกิดอะไร ขึ้น แล้วคุณมีสิทธิอะไรที่จะมาบอกว่าซูหยุนชิงคือคนที่ มีพระคุณกับฉัน!”

น้ำตาของเจียหนิงไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้
“คุณมีสิทธิอะไร มีสิทธิอะไร….……