บทที่ 4 ความจริง

พยายาลที่กดทับแขนเธออยู่ พูดขึ้นว่า

“คุณเจี๊ยคะ คุณกำลังเข้าใจผิดนะคะ เรามาตรวจ ครรภ์ให้คุณ ไม่ได้จะมาเอาลูกคุณออกค่ะ คุณเจอเรื่อง ตกใจมาเกือบทำให้คลอดก่อนกำหนด คุณเยว่เลยให้ เราฉีดยาบำรุงให้คุณ คุณลองคิดดูสิคะถ้าเราจะเอาเด็ก ออกทำไมไม่เอาออกตอนที่คุณนอนหมดสติละคะ?”

เจียหนิงตัวแข็งทื่อและมองไปยังเยว่เซิง

แต่ใบหน้านั้น ก็ยังคงเย็นชาเช่นทุกครั้ง ไม่มี อารมณ์ความรู้สึกแต่อย่างไร

และเขาก็พูดขึ้นว่า

“ฉันเคยบอกแล้วไงว่าไม่มีทางให้เธอตายอย่างมี

ความสุข”

เมื่อพูดจบ ในที่สุดเยว่เซิงก็ปล่อยมือเธอออกและ เช็ดทำความสะอาดมือเขาที่จับเธอด้วยผ้าเช็ดทำความ สะอาด แล้วหันหลังเดินจากไป

เจียหนิงมองตามเงาที่เดินจากไป และค่อย ๆ หลับตาลงอย่างช้า ๆ

ไม่เป็นไรนะ เจียหนิง ทุกอย่างจะต้องโอเคขึ้น
อย่างน้อยลูกในท้องยังอยู่ อย่างน้อยเขากไม่ได้ใจ ร้ายกับเธอขนาดนั้น

เจียหนิงปลอบใจตัวเอง รอให้ลูกในท้องแข็งแรง ขึ้น แล้วเธอค่อยคิดหาทางหนีออกจากที่นี่

เธอหลับตานอนอยู่บนเตียง แต่ไม่กล้าที่จะหลับ

คำพูดของพยาบาลเมื่อสักครู่มันคอยตอกย้ำว่า เธอต้องห้ามหลับและต้องรู้สึกตัวอยู่ตลอดเวลา

แก๊ก!

ประตูห้องผู้ป่วยถูกเปิดออก เธอได้กลิ่นของน้ำยา ฆ่าเชื้อคงเป็นพยาบาลที่มาเปลี่ยนยา

“สมัยนี้เมียน้อยมันร้ายไม่เบาใส่ร้ายป้ายสีเมีย หลวงกันว่าเล่น ฉันดูกล้องวงจรปิดวันนั้นนางเมียน้อย เป็นคนจับมือคุณเจียแทงเข้าที่ท้องตัวเองชัด ๆ ทำให้ ตัวเองแท้งลูกและต้องตัดมดลูกทิ้งไป แต่คุณเยว่กลับ จะเอาลูกของคุณเจียให้นางเมียน้อย แล้วแบบนี้เด็กนั่น จะรอดเหรอ…….

เจียหนิงสั่นไปทั้งตัวจนเกือบตกใจลุกขึ้นมา มือที่ อยู่ใต้ผ้าห่มกำไว้อย่างแน่น

“พูดเสียงเบาหน่อย อยากหาเรื่องใส่ตัวเองหรือไง? ฉันได้ยินข่าวลือกันว่า คุณเจียใช้วิธีสกปรกทำให้ คุณเยว่และคุณซูต้องเลิกกัน ถ้าเป็นแบบนั้นจริง คนที่ เป็นเมียน้อยคือคุณเจียต่างหาก…”

“แต่หัวหน้าคะ ถึงจะเป็นอย่างงั้นก็เถอะ รอ เด็กคลอดแล้วทำการปลูกถ่ายมดลูกเลยมันไม่เกิน ไปหน่อยเหรอคะ หลังคลอดมดลูกยังไม่ทันฟื้นตัวดี ระหว่างผ่าตัดอาจเสียเลือดเยอะด้วย แบบนี้มันเหมือน จะฆ่ากันชัด ๆ?

“เฮ้อ อัตราความสำเร็จของการปลูกถ่ายมดลูกทั่ว โลกมันต่ำมากอยู่แล้ว คงเพราะเห็นคุณซูร้องไห้เสียใจ แบบนั้นเลยอยากเอาคืนให้เธอบ้าง ก็แค่คนตายจาก การผ่าตัด ชดใช้เงินไปนิด ๆ หน่อย ๆ ก็จบ สมัยมีอะไร ที่เงินแก้ปัญหาไม่ได้ไง? อีกอย่างแม่ของคุณเจียเองก็ ยังอาศัยบ้านคุณชูเพื่อให้อยู่รอดด้วย…..

“แต่หัวหน้า ฉันก็อดสงสารคุณเจียไม่ได้อยู่ดี เธอ ปกป้องลูกสุดชีวิต แต่คุณเยว่กลับโหดร้ายกับเธอจน ทำให้แม่ลูกจะต้องมาตาย เป็นถึงสามีภรรยากัน ทำไม ถึงใจร้ายใจดำได้ขนาดนั้นกัน หัวหน้าเราช่วยคุณเจีย ให้หนีกันเถอะ!”

“เด็กโง่ ช่วยเค้าหนี แล้วเธอจะมาแทนไง ชีวิตคน เราเกิดมามีค่าไม่เท่ากัน นั่นมันเรื่องของคนอื่น เธอจะ ไปเดือดร้อนแทนทำไม เธอพึ่งจะทำงาน อนาคตยังต้อง เรียนรู้อีกเยอะ ต้องรู้จักป้องกันตัวเองไม่ไปยุ่งเรื่องคนอื่น”

พยาบาลสองคนปิดประตูและเดินออกไปไกล เมื่อ เห็นว่าไม่มีใครจึงหยิบโทรศัพท์ในมือขึ้นมาโทรออก

“คุณซูคะ ทำตามที่สั่งเรียบร้อยแล้วค่ะ โยนความ ผิดทุกอย่างไปที่คุณเยวหมดแล้ว ฉันเป็นพยาบาลมา นานคนป่วยหลับหรือตื่นฉันมองแวบเดียวก็รู้ เธอได้ยิน ที่พูดแน่นอน คุณวางใจได้ ฉันรับเงินคุณมาแล้วก็ต้อง ทำงานที่คุณสั่งให้ดี!”.…….…..

ทันทีที่พยาบาลปิดประตู เจียหนิงก็ลืมตาขึ้น เธอ อยากลุกขึ้นมานั่ง แต่แรงที่มีอยู่แม้แต่จะขยับยังไม่ได้ ทําได้แต่จ้องมองไปบนเพดานห้อง

ให้เธอปกป้องลูกในท้องเพื่อจะให้ได้ซูหยินชิงเป็น คนฆ่าลูกเธอ

แล้วที่ฉีดยาบำรุงให้เธอก็เพื่อที่จะให้เธอสามารถ ปลูกถ่ายมดลูกให้ซูหยุนชิงเพื่อเอาคืนแทนเธอ

เจียหนิง! นี่หรือคือผู้ชายที่เธอรักมาสิบปี คือผู้ชาย ที่เธอยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อขอร้องเขา!!

ตอนนี้ในหัวเจียหนิงคิดเพียงว่า ถ้าเธอจะหนีก็ต้อง หนีไปซะเดี๋ยวนี้ เธอจะให้ลูกของตัวเองต้องมาตาย เพราะความบ้าคลั่งของพ่อตัวเองไม่ได้!
เจียหนิงยกมือขึ้นและตบไปที่หน้าตัวเองอย่างแรง ในที่สุดก็มีแรงขึ้นมาหน่อย เธอกลิ้นลงจากเตียงและยก เก้าอี้เดินไปที่หน้าต่างด้วยตัวที่สั่น

นี่มันชั้นหนึ่ง และเป็นทางออกทางเดียวที่เธอจะหนี

ได้

“เธอทำอะไร!”