บทที่ 11 ผมชอบคนที่เชื่อฟัง

นี้เป็นครั้งแรกที่เธอมีความกล้าที่จะพูดกับเค้าแบบ

นี้ ไม่ใช่ว่าไม่กลัวแต่คนเราพอถึงสุดขีด

ก็ไม่สามารถจะทนต่อไปได้อีก

เป็นทั้งความสงสัยและคำถามที่แน่ชัด เรื่องแบบนี้ เอามาประติดประต่อก็รู้แล้วว่าใครเป็น

คนวางแผน แต่ที่เธอไม่เข้าใจคือทำไมเค้าต้องทำ

แบบนี้ ?

เป็นเพราะใบหน้าที่สวยของเธองั้นเหรอ เธอรู้ว่าตัว เองหน้าตาสวยแต่ก็ไม่ถึงขั้นสวยล้นฟ้า

เธอรู้ว่าผู้ชายอย่างเค้าไม่ว่าจะสาวสวยแค่ไหนก็ หาได้แถมยังประเคนตัวให้ด้วยซ้ำ

แต่ถ้าไม่ใช่หน้าตาแล้วทำไมเค้าถึงต้องทำกับเธอ แบบนี้ ?

เธอเรียกชื่อใครอยู่ ? “ น้ำเสียงเค้าเย็นลงถึงจุด สุด เธอรู้สึกเหมือนทั้งห้องกลายเป็น

น้ำแข็ง

เธออ้าปากอยากจะพูดแต่สุดท้ายได้ยืนน้ำเสียงที่ ไรอุณหภูมิของเค้าอมอยู่ที่คอแล้วกลืน
ลงไป

ก่อนหน้านี้เค้าได้เตือนเธอแล้วว่าห้ามเรียกชื่อธน นท์ แต่คนที่โตมาด้วยกันเรียกชื่อจนชิน

จะให้เปลี่ยนกระทันหันมันก็ยาก

เธอไม่ได้อยากเอ่ยถึงแต่ก็นะ !

เธอเงียบและก้มหน้าไม่กล้ามองเค้าอีก จ้องดวงตา เค้าที่จืดชื่นไร้ความอบอุ่น ความกลัว

นั้นเหมือนเธอได้มาตั้งแต่เกิด

ทำไมไม่พูดต่อ เมื่อกี้ยังพูดเป็นเรื่องเป็นราว ทำไม สงสัยผม สงสัยผมเป็นคนทำลาย

งานแต่งคุณกับสุดที่รักของคุณ ๆกำลังคิดว่าถ้า ไม่มีผมตอนนี้คุณคงอยู่ในอ้อมกอดเค้า

อี๋อ๋อกันอยู่ละสิท่า ! หึม~ “

น้ำเสียงลากยาวทำให้เธอยิ่งกลัวตัวสั่น เธออยาก ตะโกนใส่เค้า : “ หรือว่าไม่หล่ะ ? “

ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะเค้าเหรอเธอถึงได้กลายเป็น สภาพเหมือนทุกวันนี้ คนไม่ใช่คนผีไม่
เหมือนผี เป็นตัวสัปหลาดในสายตาคนอื่น

“ งั้นก็ได้ ผมจะบอกให้คุณ คุณเข้าใจไม่ผิด เรื่อง ทั้งหมดนั่นผมเป็นคนวางแผนเอง แล้ว

ยังไง หรือว่าคุณจะทำอะไรผม

คุณนิสาคุณอายุยี่สิบแล้วนะ เรื่องบางเรื่องคุณ เข้าใจเอาไว้ว่าอย่าพยายามท้าทายเสือ

ตัวนึง ไม่งั้นมันจะกลืนกินคุณจนไม่เหลือแม้แต่ กระดูก

เค้ายอมรับอย่างเปิดเผย พูดอีกอย่างคือเป็นลูก ผู้ชายที่กล้วทำแล้วกล้ารับ เอาเข้าจริงคือ

เค้าไม่แคร์ด้วยซ้ำว่าเธอจะรู้หรือไม่ว่าเรื่องนี้เค้า

เป็นคนทำ

เค้าพูดๆอยู่ใช้มือตบไปที่หน้าเธอเบาๆอยู่หลาย ครั้ง : เป็นเด็กดีนะ ผมชอบคนที่เชื่อฟัง ผม

ไม่ชอบคนที่ขัดใจผม ถ้าผมไม่ชอบแล้วละก็ผม อาจจะยกให้คนอื่นไป เห็นพวกนักธุรกิจที่

ร่วมงานกับผมมั้ย ชายวัยกลางคนที่อ้วนๆแต่ละ คนคุณชอบแบบไหนหล่ะ ไม่แน่พรุ่งนี้ผม
อาจจะส่งคุณขึ้นเตียงเค้าไป

พูดจบเค้าคุกออกจากเตียงไม่มองเธอที่นั่งแข็งทื่อ อยู่เลย เธอนั่งนิ่งไปในสมองจำได้แต่คำ

ที่เค้าพูด

ผมไม่ชอบคนที่ไม่เชื่อฟังผม และสิ่งที่ผมไม่ชอบ แล้วนั้นก็อาจจะยกให้คนอื่นไป

น้ำตาเธอค่อยๆไหลลงๆจนสุดท้ายทนไม่ไหว ร้องไห้ออกมา เธอเพิ่งอายุยี่สิบถูกผู้ชายที่น่า

กลัวข่มขู่สักอย่างนั้นจะไม่สิ้นหวังได้ยังไง

เค้าเดินไม่ไกลยืนอยู่ที่ข้างนอกประตู ฟังเสียงสาว น้อยที่ร้องไห้อยู่ในห้อง เสียงร้องไห้ทำให้

เค้ารำคาญกักจะเดินไปแต่แล้วก็หยุด ฟังเสียง ร้องไห้เธอแล้วกลับทำให้อารมณ์ร้ายของเค้าสงบลง

เธอร้องไปนานเท่าไหร่เค้าก็ยืนที่ประตูนานเท่านั้น